Serenity

di okt 03, 2017 4:04 pm

serenity

Eerder deze dag was ze terug gekeerd van een levering bij Archeon. De grote stad was ten midden van de woestijn en af en toe was er wel wat te verdienen als je goede dieren had en de reis aan kon. Ze was met paard en kar erop uit gegaan en had de laatste dagen niks van slaap gekregen. Hoe dan ook was ze zowat gecrashed het moment dat ze haar veilig thuishaven had terug gevonden. Ze had een dutje gedaan voordat ze besloot Nemesis van stal te nemen en wat dorpen langs te gaan. Het hoefde niks imposant te zijn, wat ze echt zocht was niks. Het was gewoon een ritje ter vermaak. Het was het enigste dat haar nog een beetje kalm kon krijgen de dag van vandaag. Sinds het verlies van zoveel was er gewoon niks meer om naar uit te kijken. Allemaal dikke bullshit dus.
Rustig stuurde ze haar ros verder een bergpad op. Ze was van plan om de hoge kliffen even te gaan bekijken. Het zicht zou haar enige rust kunnen geven en hiermee zou ze haar gedachten even kunnen ordenen. Wat ze hierna zou doen, wat de slimste stap was om van hieruit te gaan werken. Welke opties kon ze nog nagaan om geld te gaan verzamelen. ze wist het opzich echt helemaal niet maar veel kon ze er ook niet aan doen. Ze moest maar zoeken en zoeken en ooit zou ze er wel komen. NJa, als ze geluk had. Anders was alles verloren werk helaas. Oh well, dan moest dat maar gebeuren. Ze spoorde haar dier aan, waarbij deze even zijn hals liet zakken en kalm de steile helling verder beklom. Hij was een sterk paard. Fijn in vergelijking met andere rijpaarden vanuit de regio... Maar niet zwak. Hij was de zoon van een Valyriaanse schoonheid. Een wilde merrie die duidelijk volbloed Arabisch was. Zijn vader was het paard van haar vader geweest. Een warmbloed mix met sterke genen voor het springen en ruime, sterke gangen die iedere ruiter thuis zou kunnen laten voelen in het zadel. Nemesis had van beide wat goede en slechte punten opgepikt, maar hij was prachtig op zijn eigen unieke manier en dat was het enige dat telde in haar ogen. Nog wat passen en ze waren er, de top van de kliffen. Hier kon ze al uitkijken over de wilde zee. Vandaag leek deze relatief kalm. De stroming en wind leken rust gevonden te hebben op dit tijdstip. Toch kon je horen dat het water als een wilde aan het rammen was aan de oorsprong van de klif. Woest op de hele wereld, dacht Marvelynn met stille haat. Ze kon er zichzelf in vinden. In wat voor wereld leefden ze ook.

♥ lauz

-Helios

do nov 02, 2017 7:49 pm

You think you can defeat me?

De jongen had de hele dag al gespendeerd aan de rand van de klif. Hij was erlangs gelopen, alsof het hem niet zou uitmaken dat de grond onder zijn voeten opeens zou breken. Had uitgekeken naar de zee, die woest kolkend tegen de klif aan kwam. Alsof het een poging deed het immense geraamte van steen aan de kant te duwen en wellicht was het voor het blote oog niet zichtbaar, maar water was sterk genoeg om over de jaren heen toch verandering te maken in de vorm van de stenen klif. Zijn lippen trokken zich lichtelijk omhoog bij het zicht, maar deze verscheen al weer snel toen hij het zachte getik van hoeven hoorde naderen. Of nou ja, het was nog ver weg, ver genoeg voor hem om zich tegen een boom aan te zetten en af te wachten op de naderende persoon. Wie het ook mocht zijn, hij had op zich wel interesse in een leuk gesprek. In wat chaos, wellicht ook. Geduldig wachtte hij af, zijn ogen sluitend en het geluid van het paard volgend. Totdat het dichtbij was, zo dichtbij dat het niet enkel het getik van de hoeven was dat hij hoorde, maar ook het getik van twee harten. Dat van de persoon dat op het paard zat en dat van het paard zelve, natuurlijk. Hij opende zijn donkerbruine ogen weer en zag haar nu tevoorschijn komen. Een blonde vrouw op haar paard. Een interessant dier, al zei hij het zelf. Ze leek haar aandacht niet op hem te hebben gericht, waaruit hij aannam dat ze hem waarschijnlijk niet eens had zien zitten.

De jongen stond rustig op, weinig geluid makend bij zijn bewegingen. Hij zag de blik die ze op de kolkende, woeste zee richtte en zijn lippen trokken zich wat omhoog in een excuus voor een glimlach. Het zag er niet echt vrolijk noch vertrouwelijk uit. "You know, staring at the ocean won't make your problems go away." Het was een wilde gok om aan te nemen dat ze problemen had, of nou ja, eigenlijk niet. Zowat ieder levend wezen had problemen, of ze dat nou door hadden of niet. En als dat niet het geval was.. well, dan wilde hij daar best wel voor zorgen.

think again.

Serenity

Serenity

Re: Serenity