Challenge accepted

Voor een keer had hij Skygge in de stal gelaten. Gisteren, toen ze terug waren gekomen van een lange rit, leek hij last te hebben van zijn achterbeen. Misschien had hij hem iets te hard gepusht. Een paar dagen rust zou waarschijnlijk beter voor hem zijn. Dus daarom liep hij nu te voet door Skorravir. Eigenlijk zou hij zijn vallen moeten gaan checken. Maar dat was echt wel ver lopen eigenlijk, vooral op zijn eentje. Het was ook een beetje een luxe-probleem. Hij had ook wel veel te veel vrije tijd. Jongens van zijn leeftijd moesten vaak al helpen op het land of whatever hun vader ook deed als werk. Dochters hielpen dan weer in het huishouden. Maar daar hadden ze bij hem thuis thralls voor. En zijn vader was een machtige krijger. Om in zijn voetsporen te treden moest hij gewoon heel erg hard trainen, een goeie leider zijn, tactisch inzicht hebben enzovoort enzoverder. Totaal geen druk op zijn schouders dus.

Dat betekende wel dat hij zijn tijd nu kon invullen met ‘ontspannende’ activiteiten. Of een beetje rondhangen op de markt. Misschien kon hij nog iemand overtuigen om met hem mee te gaan naar zijn vallen. Al was dat natuurlijk niet zo heel spannend en voor iemand met een druk leven waarschijnlijk ook tijdverspilling. Freyr liep langs één van de marktkraampjes en kocht een stuk gebraden kip. Vervolgens ging hij aan een tafeltje zitten, haalde zijn bijl uit zijn riem om hem even weg te leggen terwijl hij zijn snack op at.

&Agnar

Uiteraard viel de grootste druk op de schouders van zijn oudere zus en de wettige opvolger van de Jarl. Maar dat wilde niet zeggen dat hij zijn tijd zou verspillen met een beetje rond lummelen en mensen pesten zoals zijn jongere broer deed. Hoe dan ook was hij uiterst loyaal aan zijn familie, en dat betekende dat hij later graag Delaney wilde helpen als ze hem nodig had. Niet eens door een eigen stad op te eisen maar aan haar zijde staan, als adviseur. Dus hij kon maar beter bijleren wat er te weten viel over het regeren van een rijk. In tussentijd ook nog eventjes leren vechten, dat kon er ook wel nog bij. Niet dat hij het niet leuk vond, maar het was zwaar. Een nuttige skill wel. In hun wereld werd er nu eenmaal vaker een discussie opgelost met geweld in plaats van met woorden, maar dat was de Viking way.

Vandaar dat hij zijn strijdbijl ook overal met zich mee droeg. Echt verwachten dat iemand de zoon van de Jarl zou aanvallen, deed hij niet, maar goed. Better safe than sorry. Plus, zo kon hij ook wennen aan het gewicht op zijn heup. Al was het wel fijner om hem even opzij te leggen nu hij aan het eten was. Zijn aandacht werd getrokken door iemand die naast hem kwam staan. ”Is dit plekje vrij?” Vroeg de man, wijzend naar de lege bank. Freyr knikte bevestigend. ”Jazeker, ga gerust zitten”, Reageerde hij met een vriendelijke glimlach. Kijk, dit was het fijne aan de markt. Er was altijd wel iemand om hem gezelschap te houden.