Libel and Slander

Een van haar laatste avonden in D'Auvignon bestond uit een feest, georganiseerd door een of andere hoge heer die om de zoveel weken de drang voelde om zijn eigen rijkdom tentoon te stellen. En vanavond was geen uitzondering. Ophelia had een bordeauxrode jurk aan, gepaard met een solide, gouden ketting die volgezet was met een breed scala aan kristallen. Haar haar was deels ingevlochten, zodanig dat er nog lange plukken over haar schouders hingen. De muziek was luid, maar niet veel luider dan het dronken geroep van de heren en dames die al meer dan genoeg wijn hadden gehad. Op de tafels stonden allerlei rijpe vruchten uit verre oorden en stomend vlees dat niet verser had kunnen zijn. Ophelia zat wat te giechelen met haar vriendinnen, maar heel veel plezier kon ze er niet uit halen. Het idee dat ze ze weldra niet meer zou zien, maakte haar ontzettend verdrietig. Ze wilde niet weg uit Nevarre, maar ze zou wel moeten.

Ze excuseerde zichzelf aan het kleine groepje jongedames om wat drinken te gaan halen. In haar beker deed ze niet meer dan wat water. Wijn was iets waar ze nooit zo goed op reageerde: ze vond het vervelend om de controle kwijt te raken, en wat alcohol betrof, was ze ongetwijfeld een lichtgewicht. Zodra ze zich omdraaide, zag ze een vage bekende. Het was niet dat ze de vrouw goed kende, maar op dit soort feesten kwam je geregeld de hogere klasse van D'Auvignon wel tegen. Zo ook Lady Castamere. Ophelia lachte even liefjes naar haar en knikte. "Lady Castamere," groette ze de oudere vrouw. Natuurlijk had ze wel het een en ander over de vrouw gehoord, er deden namelijk meerdere geruchten de ronde, maar Ophelia wilde haar het voordeel van de twijfel geven en geloofde het dus niet. Misschien was dit wel het moment om de geruchten te testen.

Lady Castamere stond niet bekend als een erg aangenaam persoon, al wilde Ophelia eerst zien en dan pas geloven. Daarbij, de meesten wisten ook van haar kinderen, die ze alle drie was verloren. Het moest niet makkelijk geweest zijn, vandaar dat Ophelia het niet aandurfde om haar te hard te veroordelen. Toen ze de vrouw echter aankeek, voelde ze een onbehaaglijk gevoel omhoogkomen. Alleen de manier waarop ze lachte, deden bij de jongere dame de alarmbellen al rinkelen. Haar lippen waren inderdaad omhoog gekruld, maar haar ogen stonden nog net zo verbitterd als altijd. Het zag er allesbehalve oprecht uit en Ophelia schrok er een beetje van. Lady Castamere vroeg of ze de dochter was van Darian, waarop ze een beleefd knikje knikte. “Yes, milady,” bevestigde ze met een glimlachje op haar gezicht. “Although he isn’t here tonight. He’s feeling rather unwell.” Haar vader had zich permanent ellendig gevoeld sinds de dag dat haar moeder was overleden, iets dat nu al enige tijd geleden was. Hij verscheen nog zelden op feesten als deze. “Are you enjoying the party?” luidde haar volgende vraag toen. Het zag er niet bepaald uit alsof Lady Castamere het naar haar zin had, maar Ophelia had zo'n beetje het idee dat ze zich nooit echt vermaakte.