Fjölskyldubandalag

Hier zat hij dan, vlak voor zijn woonst. Al sinds zijn 3de levensjaar woonde hij hier. Zijn vader, Lord Skarsgård had hem hier gebracht. Ondanks dat er in het begin moeilijkheden waren over zijn afkomst, waren die twijfels en vooral de afkeer al snel geminderd. Wie ging er dan ook in op de Lord? Niemand dus. Men had al snel door dat er niet met hem gesold moest worden. Dat had zijn vader hen wel laten weten. Hij was opgegroeid als een echte zoon, samen met zijn half broers en half zus. Toch was hij de enige die een andere naam droeg. Dit was vooral omdat zijn stiefmoeder overtuigd moest worden om hem in huis te nemen. Daarom dat hij nu de naam van zijn moeder droeg: Blågðen. Zijn moeder was verdwenen, ze was besmet geraakt met het besmettelijke Pest virus. Waar ze was, wie het was was hem onbekend, maar momenteel was dat niets van zijn zorgen. Zijn familie was namelijk hier, of toch wat er van overschoot. De Lord en zijn twee half broers waren namelijk enkele maanden geleden vertrokken op rooftocht, maar waren nooit meer terug gekeerd. De woeste golven van de zee hadden hun schepen onderuit gehaald en hadden hen meegetrokken in de diepte. Athelstan zat op een blok hout, zijn benen stonden uit elkaar. In zijn ene hand had hij zijn strijdbijl vast die hij uitgebreid aan het bijslijpen was. Hij was een krijger, een échte viking. Zijn vader en leermeesters hadden hem alles geleerd en hij was dan ook een echt pro als het aankwam op een gevecht van man tot man. In zijn ooghoek hield hij de omgeving in de gaten. Hij zat altijd op een centraal punt, zeker nu zijn vader en zijn twee halfbroers er niet meer waren. Hij had enkel zijn half zus, Morton en zijn stiefmoeder, die sinds de dood van zijn vader haar kamer nog niet verlaten had. Er waren maar een beperkt aantal personen die daar binnen mochten en hij was er daar geen van. Hij zat voorover geleund en legde zijn slijpsteen aan de kant. Het scherpe lemmet van zijn bijl liet hij langs de palm van zijn hand gaan, waardoor er direct een snee ontstond. Perfect.

Eerste post voor Freyja, daarna open!

Athelstan maakte een vuist van zijn hand waar hij net een snee in had gemaakt en liet enkele bloeddruppels in de sneeuw vallen, toen zijn half zus naast hem kwam zitten. Ze had hem nog niet in zijn hand zien snijden, want ze zei hem dat het scherp genoeg was. Hij haalde kort zijn mondhoek op in een grijns bij wat ze zei. "Scherp genoeg om door vlees te snijden en botten te splijten." zei hij instemmend. Net zoals alle Vikings, was het een open gespreksonderwerp. Bloed, moorden en veroveringstochten maakten deel uit van hun leven en niemand schrok dan ook van de gespreksonderwerpen die vaak in de straten te horen waren. Athelstan liet zijn blik terug naar zijn bijl, die hij vlot van de ene naar de andere kant draaide om beide kanten te controleren om te zien of hij zijn slijpwerk netjes had afgerond. "Is it heavy?" Bij de volgende woorden van zijn zus, pakte hij zijn bijl achterstevoren vast en hield hij haar het handvat van de bijl voor. Ze mocht zelf oordelen. Hij was nooit echt afstandelijk geweest. Hij had altijd zijn eigen inbreng in alles gegeven en wilde ook zoveel mogelijk dingen delen, waaronder zijn kennis over het gebruik van wapens en de beste manier om anderen naar het Walhalla te sturen. Hij had het altijd goed met haar kunnen vinden. Ik wenkte kort naar de bijl als teken dat ze het moest aanpakken.

Freyja pakte zijn wapen zeer voorzichtig aan. Hij wist wel hoe ze opgevoed was, totaal het tegenovergestelde dan zijn halfbroers en hemzelf. Hij zag dat ze haar volle kracht gebruikte om het wapen vast te houden en hij knikte kort. Ze miste de kracht die nodig was om een bijl als die van hem te dragen en te gebruiken. "Ik ben zelf ook gestart met een kleiner formaat." stelde hij haar gerust en nam de bijl even van haar over. Met zijn ene hand hield hij het handvat onderaan vast en met de andere vlak onder het lemmet. "Op deze manier houdt je het vast om je te verdedigen." Hij liet het zien en hield zijn bijl voor zich, waarna hij kort opzij keek naar haar. De bijl was nu een soort schild voor zijn gezicht en kon een zwaard tegenhouden als iemand hem frontaal aanviel. De strijdbijl was zo gemaakt, dat het handvat hier sterk genoeg voor was, toch zeker voor een aantal slagen. "Voor de aanval houdt ik het handvat enkel achteraan vast, dan geef je je zwaai extra snelheid." Hij hield eerst het uiteinde vast met twee handen en nadien met één. Athelstan had de kracht en de ervaring om dit met één hand te doen. "Ik verkies één hand, maar ieder ontwikkeld zijn eigen manier." Dat laatste zei hij met een kleine grijns, waarna hij zich omdraaide naar Freyja. Ze leek oprecht geïnteresseerd in zijn wapen, anders had ze er in eerste instantie niet achter gevraagd. "Weet je wat", Hij trok zichzelf recht en verdween in het kasteel. Even bleef hij weg, maar het duurde niet lang voordat hij terug naast Freyja verscheen. In zijn andere hand had hij een tweede bijl vast, ééntje die een stukje kleiner was, maar vooral ook een stuk lichter. Het was de bijl waar hij als jonge gast mee getraind en gevochten had. Hij had er jaren gebruik van gemaakt en Freyja zou de bijl wel direct herkennen. "Probeer dit eens." zei hij en hield haar het wapen voor.

Athelstan had een stapje achteruit gezet nadat hij de minder zware bijl aan zijn halfzus gegeven had. Zo kon hij haar reactie inschatten over het gewicht van deze bijl tegenover de andere. "Do you.. do you think I can still learn how to fight?" Hij knikte meteen op wat ze vroeg. Natuurlijk. "It would be a shame to our viking ancestors if the ruler of Hillerød couldn't even defend herself." "Zeker weten. Je bent nooit te oud om te leren vechten." meldde hij haar direct. Even keek haar haar bedenkelijk aan. "Ik wil je wel opleiden," stelde hij voor. Hij had zich vorig jaar ook over een groepje ontfermd, kinderen weliswaar. Maar Freyja was ouder, ze zou alles sneller opvangen dan de jongere kinderen. Ze ontbrak nu vooral wat kracht, maar daar zou Athelstan wel verandering in brengen. "Wat denk je? Morgen eerste training?"

Athelstan haalde kort zijn mondhoek op in een kleine glimlach. Ze accepteerde zijn aanbod op één kleine voorwaarde na. HIj zou haar in het geheim trainen, wat hij maar al te goed verstond. Ze stond bij het volk niet echt bekend als vechter en het zou haar tegenstanders positief verassen, moesten ze er ineens achter komen dat ze wel degelijk haar mannetje kon staan. Hij knikte instemmend. "Ofcourse." Dat stond vast. Ze zouden vanaf nu regelmatig op pad gaan om te trainen. Hij tilde even zijn hand op waar hij eerder in gesneden had. Het was een stevige snee en het bleef bloeden. HIj kon er wel tegen, maar wilde infecties vermijden. In dit weer had je die namelijk al snel te pakken. "Tijd om mijn snee te binden." Het was niet dat hij échtzou verzorgen, een lappen strook er rond draaien was al genoeg. "Dan zie ik je morgen terug, bij ontbijt." Hij zou nooit rechtstreeks zeggen dat hij haar zou gaan trainen, om mogelijke luisterende oren de waarheid niet mee te geven.