Holding out for a hero

Ragnar liet de valkkleurige hengst onder hem met krachtige galopsprongen vooruit denderen. Takken trokken met veel geweld aan de man zijn donkere haren, alsof ze hem ervan wilden weerhouden om verder het woud in te trekken. Stug negeerde hij hun geluidloze protesten en stuurde zijn ros koppig verder het duister van het bos in. De schemering had inmiddels ingezet terwijl de zon de laatste boomtoppen kuste met haar zonnestralen. Ragnar bracht zijn paard tot stilstand, voor een kort moment genietend van de stilte die in de lucht hing. Voor een ogenblik voelde hij zijn hart tot leven komen, terwijl de langs ruisende wind zijn rusteloze gedachten meenam op een eindeloze reis. Hij had dit gemist, de vrijheid die het rondtrekken als een nomade met zich meebracht. Hij was aan niets of niemand verbonden, had geen verplichtingen tegenover anderen en hoefde geen rekening te houden met zijn medemens. Hij leefde van wat het woud hem te bieden had en nam niet meer dan nodig was. Ragnar miste het gezelschap van zijn soortgenoten niet, hij had immers het gefluit van de zanglijsters in de hoge boomtoppen al. Het leven was goed, ondanks de duisternis die zijn ziel opvrat.

Het was nacht, de halve maan stond halverwege de duistere hemel. Het zwakke licht dat de maan voortbracht, scheen op het gespierde lichaam van de bruinharige man. Door de zwakke schemering werd het verse, okerrode bloed dat zijn kleding en huid besmeurde pas echt goed zichtbaar. Het ordinaire hieraan was dat er geen enkele wond op zijn lichaam te bespeuren was, wat dat betrof was hij smetteloos schoon, als je het bloed dan niet meetelde. Zijn intens groene ogen, zo donker als de nachtelijke lucht, waren strak gefocust op een nog onbekend, potentieel volgend slachtoffer. Het nietsvermoedende, roodharige meisje lag vredig naar de halfopen sterrenhemel te staren. Ik zag de borst van de vrouw rustig op en neer gaan, een teken dat ze ontspannen was. Een smerige grijns verscheen op de bastaardzoon zijn gelaat, terwijl zijn tong zijn lippen bevochtigde. Het zou makkelijk, te makkelijk, worden om het nietsvermoedende meisje aan te vallen en vervolgens ten einde te brengen. Een koud kunstje voor een ervaren moordenaar als hem.
Zijn benen kwamen ondertussen sluipend in beweging, terwijl elke spier zichzelf ondertussen voorbereidde op de naderende aanval. Met elke vooruitschrijdende meter kwam Ragnar dichter bij de nietsvermoedende jonge vrouw. Zo onschuldig en kwetsbaar. Uit automatisme ging hij nog zachter sluipen, wetend dat elk geluid nu fataal kon zijn en ervoor zou zorgen dat ze hem in de gaten kreeg en op de vlucht zou slaan. Hij moest secuur en uiterst professioneel te werk gaan, wilde hij deze opdracht tot een goed einde brengen.
Secondes tikten voorbij waarin Ragnar zich klaar maakte voor de aanval. Hij spande al zijn spieren aan, richtte zijn kijkers op de kloppende halsslagader en kwam vervolgens pijlsnel in beweging. De man trok zijn mes en boorde het lemmet in de delicate hals van de inmiddels wakker geschrokken vrouw. Ragnar gooide zijn gewicht in de strijd en nam haar mee in zijn val. Een gorgelende gil gevuld met bloed kwam uit haar keel. Haar ogen staarden vol paniek naar de halve maan die half achter het bomendek verdwenen was. Ze wist onbewust dat dit haar laatste seconden op aarde waren. Het mes begroef zich dieper in het zachte vlees van haar hals en sneed de luchtpijp door. Een laatste, ijselijke gil werd door het arme meisje uitgestoten, waarna het langzaam wegstierf in de nachtelijke bries. Het was voorbij, haar bruine ogen verloren hun glans toen de dood haar hele lichaam overnam. De bastaardzoon had zijn taak opnieuw succesvol uitgevoerd.

Een grijns tekende zijn gelaat, liet zijn lippen omhoog krullen, bij de gedachte aan dat hulpeloze meisje dat nu niet meer was dan een hoopje botten in de aarde. Ze was zijn eerste, succesvolle opdracht geweest. De eerste van velen. In Valance stond Ragnar bekend als de Faceless Horror, sinds niemand ooit zijn gezicht had gezien tijdens zijn moordtochten. Zijn dubbelleven als huurmoordenaar was voor de buitenwereld goed verborgen gebleven. Bij het grote publiek van Valance was hij enkel bekend als de bastaardzoon van de koning, niets meer en niets minder. En daar had de jongeman vrede mee, zo kon hij tenminste ongestoord zijn duistere praktijken voortzetten. Praktijken die zelfs buiten de grenzen van Valance reikten. Zijn halfbroertje was immers op de vlucht geslagen, net als diens Faylice. Twee voortvluchtige geliefden, al kon Ragnar raden dat Vestyn niet zo hoteldebotel meer van de donkerharige vrouw was na de horrors die zich in de kapel in Valance hadden afgespeeld. Het laatste wat hij op het netvlies van de blondharige Dauphin had weten te branden, was het beeld van Faylice met een bebloed zwaard in haar handen dat zojuist nog de koningin van Valance had vermoord. Weliswaar met wat hulp van hem, maar dat hoefde Vestyn niet te weten. Het enige wat er toe deed, was dat zijn geliefde halfbroertje de rotzooi voor hem opruimde – en met rotzooi bedoelde hij de voortvluchtige Faylice. Ze had teveel gezien en gehoord, en was daardoor een gevaar voor hem en de koning van Valance. Vandaar dat Ragnar naar Fallen Skies was getrokken om met eigen ogen te kunnen zien dat haar botten weer één werden met de aarde.

“Ragnar?” Die stem. De klanken van die stem kwamen hem zo bekend voor, alsof ze nooit zijn hoofd hadden verlaten. Ragnar draaide zijn valkkleurige ros abrupt om in de richting van het geluid. Daar stond ze. Het meisje die hij enkele maanden geleden nog in het woud was tegengekomen. Destijds had hij haar niet herkend voor wie ze in werkelijkheid was. Hoe kon hij ook? Ze was destijds niet ouder dan een jaar of zeven á acht geweest toen hij haar voor het laatst had gezien. Maar nu kon de bruinharige man niet aan de feiten ontkomen, het was haar. Spectre Rayner. Zijn Spectre. Het meisje aan wie hij tien jaar geleden eeuwige trouw had gezworen. Ragnar was toen weliswaar een guppy van amper zestien geweest, toch was hij zijn eed aan haar niet vergeten. Hij had haar beloofd te beschermen en bij te staan door dik en dun. Oh, maar wat was hij toen nog anders geweest. In die tien jaar apart was hij veranderd, zowel vanbinnen als vanbuiten. Hij was niet meer de slungelige tienerjongen en zij niet meer het irritante, verwende meisje. Hij was opgegroeid tot een knappe, sterke krijger en zij.. Zij was de belichaming van schoonheid zelf geworden. “Spectre..”

In stilte bleef Ragnar als aan de grond genageld staan wachten op antwoord van haar kant. Hij was ondertussen van de grote, valkkleurige hengst gesprongen, maar had zijn groene kijkers niet van haar zijde laten wijken. Hij kon het simpelweg niet. De laatste keer dat hij haar gezien had, was hem haar schoonheid niet opgevallen, toen was hij teveel bezig geweest met alle gebeurtenissen in Valance. Zijn hoofd en hormonen hadden er destijds niet naar gestaan. Maar nu..
“Het is lang geleden.” begon de jonge vrouw, hem daarbij uit zijn gedagdroom doen opschrikkend. Zijn aandacht ging van haar groene ogen naar de zachtroze contouren van haar bewegende lippen, terwijl ze ondertussen meer woorden vormde. “Ik heb op je gewacht, Ragnar.” Hij kon enkel knippen toen de woorden zijn gehoorgang bereikten. “Het is inderdaad een lange tijd geleden, Spectre. De tijd is je ten goede gekomen.” antwoordde de donkerharige man, lichtelijk flirtend, maar aan de andere kant ook zo serieus als maar uit zijn mond kon komen. “Tien jaar is een lange tijd om op iemand te wachten. De reden daarachter moet dus wel een goede zijn, veronderstel ik.” vervolgde zijn stembanden op lage toon.

Het duurde niet lang voordat Spectre hem antwoord gaf op die vraag. “Ik wil dat je met mij meegaat.” Ze leek hem niet de kans te geven om een weerwoord, of iets in die trant, te geven. “Ik wil naar Navarre, d’Auvignon. Ik weet zeker dat je wel weet waarom?” eindigde de vrouw op kalme toon. Oh, dat wist Ragnar maar al te goed. Via haar moeder had ze bloedbanden met Thriumph, en dus recht op de troon. Het verbaasde hem ook niet dat ze die ambities had. Wat hem echter wel deed opkijken, was het feit dat ze zo lang op zijn hulp had gewacht. Ze had met gemak tien replica’s van hem kunnen vinden die hetzelfde als hem voor haar hadden kunnen betekenen. “Ik wil d’Auvignon. En jij gaat mij daarbij helpen.” Punt. Geen discussie mogelijk. Spectre was wat dat straight to the point, en daar hield hij wel van, dat kon hij wel waarderen.

Het plan was duidelijk. Dat hij haar daarbij zou moeten helpen, ook. Maar hoe in vredesnaam zou zij Thriumph zo ver krijgen om haar het recht op de troon te overhandigen? Zijn bloedeigen dochter was nog springlevend – voor nu dan – en had nooit openlijk haar claim op Navarre opgezegd. Met lief vragen zou Spectre niet ver komen. Er waren maar twee manieren om te krijgen wat ze zo sterk begeerde. Als eerste optie was met geweld, door een leger op te trommelen en Thriumph dwingen zijn kroon aan haar af te staan. De tweede optie was veel listiger en minder direct, en zou bovendien langer duren, maar was waarschijnlijk wel een stuk effectiever. Langzaam het vertrouwen winnen van de koning en andere obstakels permanent uitschakelen. Obstakels zoals Faylice en de bloedlijn van Aeron. Ragnar had daar geen moeite mee, maar hij wist niet of Spectre dezelfde duisternis in haar ziel had om haar eigen familieleden uit de weg te ruimen.

Ragnar richtte zijn aandacht op de jonge vrouw en begon met spreken. “Ik ga je daarbij helpen? En hoe wilde je dat voor elkaar gaan krijgen dan? Het is niet zo dat je even naar je oom kan toestappen en het hem lief vragen. Ik kan je nu al vertellen dat het antwoord dan ‘nee’ gaat zijn.” Zijn intense groene ogen kleurden donker toen hij haar het plan in zijn hoofd uitlegde. “De enige manier om te krijgen wat je wilt, is door al je bloedverwanten met een claim op de troon uit de weg te ruimen, permanent.” De donkerharige man tastte haar gelaat met zijn kijkers af, een reactie van haar kant proberend te peilen. “Ben je daartoe in staat?”

Haar reactie peilen was niet simpel, een hele kluif als je het hem vroeg. Haar emoties leken verborgen te liggen achter een masker, eentje die Ragnar hopelijk snel van haar gelaat wist te krijgen. Als er iets was waar de bruinharige man een hekel aan had, dan was het wel dat hij de gevoelens en emoties van een ander niet kon peilen. Het liet hem niet zozeer zwak voelen, maar het was wel een nadeel mocht het een vijand of tegenstander betreffen. In dit geval was de jonge vrouw die tegenover hem gelokaliseerd stond, geen vijand noch vriend van hem. Hun relatie was ingewikkeld uit te leggen, zelfs voor hemzelf. Hij wist niet waar hij stond wat Spectre betrof. Ja, hij was ooit begonnen als haar babysitter, maar die taak vervulde hij al tien jaar niet meer. Maar ze was ook geen ‘normale’ vriendin van hem, zoals hij er tientallen van had – bij wijze van spreken dan. Tuurlijk, Ragnar had het bed met velen gedeeld, maar met geen van hen had hij een connectie die op emotioneel level zo diep ging als hij met Spectre deelde. In de tien jaar dat ze elkaar niet gezien hadden, was de bastaard haar nooit compleet vergeten. Haar overduidelijk aanwezige persoonlijkheid, haar kraakheldere goals in het leven – het was hem allemaal bijgebleven. Ze leek in dat opzicht geen haar veranderd.

“Een lange tijd inderdaad. Te lang dat je mij al verlaten had.” was het antwoord dat ze hem op bittere toon toewierp. Ergens in zijn ziel borrelde frustratie op, omdat hij – terwijl hij in haar diepgroene ogen keek – geen enkele emotie ten tonele zag verschijnen. Een zucht ontketende zich in zijn keelgat en zocht met veel geweld een weg naar zijn lippen. Ragnar wendde zijn blik van de hare af en sloeg ze neer naar de grond. Woorden werden door zijn stembanden gevormd, terwijl hij er evenmin emotie in stopte als dat zij had gedaan. “Het spijt me, Spectre. Meer dan een simpel excuus kan ik je niet bieden voor nu.” Het was een slap aftreksel van het antwoord dat hij in gedachten had gehad, maar in zijn ogen kon het ermee door. De man wilde liever niet al teveel woorden en tijd verspillen aan die vergane tien jaar. Het was immers al gebeurd en er kon niks meer aan veranderd worden. Het enige wat er nu toe deed, was de toekomst.

Spectre leek op het volgende onderwerp af te koersen, waar hij eerder antwoord op had gegeven. “Ik ben niet van plan om een troon over te nemen met geweld, Ragnar.” Haar blik kruiste de zijne voor een moment, waarna ze vervolgde: “Mijn oom zal zelf inzien wat een perfecte kandidaat ik ben. Hij zal zien met hoeveel liefde zijn mensen mij ontvangen.” Ragnar knikte enkel, wetend dat ze nog niet klaar was met haar verhaal. Hij gaf haar alle tijd en ruimte om die af te maken.
De jonge vrouw stapte met haar merrie om de gedaante van de bastaardzoon heen, waarbij woorden opnieuw in zijn richting werden geschoven. “Maar natuurlijk zal dat niet genoeg zijn. Daarom ben jij er.” De actie die ze daarna ondernam, had hij niet zien aankomen, nog in geen duizend jaar. Haar hand werd vederlicht op zijn koude wang gelegd, waardoor een sensatie aan atomen vrijkwam en ontsprong in een vuurwerk in zijn ziel, een die hij nooit eerder in deze intensiteit had ervaren. En alsof die handeling nog niet genoeg was om hem compleet van zijn stuk te brengen, gleed ze daarna ook nog eens met haar duim over zijn lippen terwijl haar ogen de zijne gevangenhielden. Ragnar kon niks anders dan als een standbeeld blijven staan en braaf verder aanhoren wat ze hem nog meer te brengen had. “Ik persoonlijk wil geen familielid iets aan doen. Maar wat kan ik er aan doen als ze per ongeluk iets overkomen?” Spectre oogde zo onschuldig toen ze haar stembanden had laten werken. Er leek geen greintje kwaad in haar ziel te zitten, totdat je haar beter leerde kennen, zoals hij nu. “Het mensenleven is zo.. fragiel. Vind je niet, Ragnar? Een foute stap en poef..” Ragnar voelde hoe haar hand zich een weg baande naar het lemmet van zijn mes en daar bleef rusten. Hij begreep de hint maar al te goed. Zoals bij haar een grijns op haar gelaat tevoorschijn kwam, ontlook die ook op de zijne.

Hetzelfde spelletje spelend als dat zij met hem had gedaan, bracht hij zijn gezicht zo dichtbij de hare dat de baardhaartjes haar kin kriebelden en zijn ogen bijna het leven in die van haar konden voelen. “Mensen zijn té fragiel als je het mij vraagt, en daarom zo makkelijk uit te schakelen. De snelle beweging van een mes, het schot van een pistool of de vlijmscherpe rand van een bijl zijn genoeg om iemands leven te beëindigen.” Kalm blies hij door zijn halfgeopende lippen een zuchtje adem in haar gelaat. “De daad is wat dat betreft vrij simpel, maar het maskeren van de moord is ingewikkelder en vraagt kennis en ervaring om het tot een goed einde te leiden.” antwoordde de donkerharige man. “Ik heb binnenkort een audience met Thriumph, dus ik kan je het eerste opstapje geven naar de troon van Navarre. Momenteel is Faylice in handen van mijn handlangers en klaar om uitgeleverd te worden aan hem. Het was in eerste instantie om losgeld te eisen voor haar, maar nu dat ik jou weer tegen ben gekomen, heb je mij op een veel beter idee gebracht.” Ragnar nam een adempauze, waarna hij direct vervolgde: “Fay is Thri’s enige kind, wedden dat ze veel voor hem betekend? Misschien niet op emotioneel vlak, maar als troonopvolgster is ze van onschatbare waarde door de rechtstreekse bloedverbinding die ze alleen zij met hem deelt. Ik weet nog niet exact hoe en wat, maar zij is de sleutel tot succes. Tot jouw troonovername.”