Taste of freedom

Never announce your moves before you make them

In ancestral paths we tread

Vandaag was zo'n dag dat ze er even uit moest. Uit de sleur van koningin zijn en verantwoordelijkheid dragen. Gelukkig kon ze zich dat af en toe veroorloven, al was dat natuurlijk minder sinds Naran er niet meer was om de last te delen. Soms als ze alleen was gleed er nog wel eens een verdwaalde traan over haar wangen. Het maakte niet uit dat er al een aantal jaren verstreken waren. Haar benen strekken in het woud was belangrijk zo nu en dan. Of wel ja, de benen strekken, de poten strekken was misschien een betere verwoording.

Het enige waaraan men haar op dit moment zou kunnen herkennen waren haar groene ogen. Haar familie misschien door haar vachtpatroon en haar geur, maar dat was enkel weggelegd voor de jaguars onder hen. Grote vlekken tekende haar warm gekleurde vacht, terwijl ze over de bosgrond rende, van de paden af, de diepe wouden in. Bij een van de rivieren die door de jungle liepen hield ze stil, om er vervolgens in te springen en genoegend wat water op te spatten. Vervolgens zocht ze een kleine opening in het bladerdak en ging op een van de grote takken liggen die zich in het beetje zonlicht bevonden dat door de opening scheen. Het water druppelde nog langzaam na van haar vacht. Op zulke momenten kon ze alles laten gaan.

Desondanks dat de donkerharige jongen een groot deel van zijn tijd spendeerde in de bossen van Navarre, was hij ook wel eens op andere plekken te vinden. Gewoonweg om de wereld wat te ontdekken, nieuwe mensen te leren kennen, wellicht. Hij vond het fijn om gewoon op de afgelegen plekken binnen Fallen Skies wat rond te wandelen, ook al zouden de meeste mensen hem dat afraden. Vooral op de plek waar hij nu liep, in het regenwoud, waar meerdere roofdieren waarschijnlijk op de loer lagen om van een persoon een lekker hapje te maken. Maar Helios was niet bang, noch leek hij veel aandacht te tonen voor zijn omgeving of mogelijke gevaren. Hij had een van zijn beasts gesummoned, een mager wolf-achtig wezen met een schedel-achtige kop. Zelf noemde hij het een Hellhound, maar hij zou bij de goden niet weten wat voor benaming dit soort wezen echt had. Wat hij wel wist was dat hij het aan moest spreken met Agira, dat was de naam die hij aan het beest had gegeven. De mensentaal kende het wezen niet, waardoor ze beiden gewoon afgingen op hun gevoel en hij duidelijk moest proberen te zijn met wat hij wilde.

Hij had het wezen vandaag meegenomen, om te voorkomen dat er opeens een tijger op hem zou belanden, terwijl hij een rustige jungle wandeling probeerde te maken. De man had aandachtig naar de prachtige bomen en planten gekeken en de geluiden in zich op genomen. Dankzij de vloek die hij vier jaar geleden had gekregen, het vampier zijn, kon hij veelal al horen wanneer er wezens in de buurt waren. Het zachte getik van hartjes was overal te horen, van vogels, kleine diertjes die zich verscholen hielden in hun holen. Maar dan waren er ook nog de grotere dieren, de roofdieren, waarvoor er wel degelijk moest worden opgepast. Het zachte gespetter van een dier dat in het water terechtkwam, trok niet alleen zijn aandacht, maar ook die van Agira. Nieuwsgierig als hij was, stapte hij richting de poel, waar zijn donkerbruine ogen uiteindelijk een dier volgde dat vanuit het water omhoog de boom in klom. Agira was al in de jaaghouding gaan staan, klaar voor de aanval, maar Helios hief zijn hand licht op. Even wachten. Hij hief de boog op en haalde zachtjes een pijl uit de koker die hij had meegenomen. Van de vacht van een jaguar.. ja, daar kon hij best wel wat geld mee verdienen. Hij spande de boog aan en hield zijn blik aandachtelijk op de jaguar, totdat hij de kleur van diens ogen opmerkte. Groen. Meteen ontspande hij de boog. Dit was geen dier, dit was een persoon. Een belangrijk persoon, dat wel, want er liep maar éen soort jaguar rond in deze wouden. House Rayen. Hij bewoog zijn hoofd lichtelijk naar Agira en seinde dat ze zich maar moest verschuilen in de struiken. Voor als hij haar nog nodig had, waarna hij zijn blik op de jaguar richtte. "My lady, excuse me, I didn't expect you here." Een schuine glimlach verscheen op zijn gezicht. "What a pleasant surprise." Dat was het zeker. Met een soepele beweging duwde hij de pijl weer terug in zijn koker en hing hij de boog over zijn schouder.

think again.

Never announce your moves before you make them

In ancestral paths we tread

Wat een onaangename verrassing als je een blik om je heen sloeg om naar een gespannen pijl en boog te kijken. Ze kende haar eigen kracht, haar eigen snelheid, maar alsnog was het geen prettige gedachte. Zelfs al was hij hier slechts om op de echte jaguars te jagen, iets dat ook niet gewaardeerd werd door Nymmerians. Hij had enig respect door zijn pijl op te bergen in de koker die hij bij zich droeg, maar de toon was al gezet voor Zaleera. Zeker omdat hij rook als iemand die uit Navarre kwam en hoewel Aeron was verbannen uit dat land, was hij toch daar vandaan gekomen. De jaguar hief zich overeind op de tak waarop ze eerder gelegen had en veranderde ondertussen van vorm. Met een soepele sprong zette Zaleera haar voeten op de grond, haar blik al die tijd op de man gericht. "I can't say the experience of having an arrow pointed at you is as pleasant," merkte ze op. Hij had duidelijk zijn huiswerk gedaan, gezien de manier waarop hij haar had aangesproken. "You know hunting regular jaguars is a crime on itself," vervolgde ze op nonchalante toon. Sommige wezens in dit continent dachten dat ze alles konden maken wat ze wilde. "What brings you here?"


   

Hoe vaak kwam het voor dat je je pijl op een roofdier richtte en dat roofdier uiteindelijk een persoon bleek te zijn? Maar niet zomaar een persoon, ook nog eens dé queen van Nymmerwell. Even gleed een van zijn mondhoeken wat omhoog, how wonderful. Zijn donkerbruine ogen volgden nauw haar bewegingen, hoe het dier van de boom afsprong en hoe ze uiteindelijk terug veranderde in haar menselijke vorm. Hij hing de boog weer terug om zijn schouder, het was immers niet zijn intentie om haar iets aan te doen. Of nou ja, niet per direct. Zacht grinnikte hij bij haar woorden, zijn armen over elkaar slaand, terwijl zijn bruine ogen haar aan bleven kijken. "Well, at least I didn't shoot, that must be something, right?" Ze moest dankbaar zijn, hij had de pijl ook recht in haar lijf kunnen boren. Als ze niet had opgekeken, was dat waarschijnlijk ook wat hij had gedaan - al had hij zo wel de gedachte dat ze toch op tijd was weggeschoten voordat het scherpe voorwerp zich in haar lichaam had kunnen boren. "Oh.. I'm sorry but.." Hij keek even moeilijk, waarna hij met zijn hoofd schudde. "I don't really .. care?" Hij haalde zijn schouders wat op en liet zijn blik toen om hem heen glijden. Alsof hij redelijk verveeld was. Wederom haalde hij zijn schouders wat op bij haar vraag. "I didn't have much to do, so I thought I'd just take a walk." Hij liet zijn donkerbruine ogen uiteindelijk op haar vallen. "And you? Taking some time alone? Is being a queen too stressful, my lady?"

think again.