No ties and strings as the freedom sings.

Een glimlach krulde rond de lippen van de brunette, terwijl ze het zwaard opraapte en naar de man voor haar gooide. "Try again," sprak ze, zelf stond ze alweer klaar voor zijn aanval. Ze was een master en hielp daarbij vaak mensen met hun zwaktepunten, dat was hetgeen waar ze het liefst mee bezig was, zelfs. Ze vond het fijn wanneer anderen haar kant op kwamen en haar leken te vertrouwen met hun zwaktepunten, vroegen haar te helpen. Deze man voor haar, had toegegeven niet de beste zwaardvechter te zijn en daar wat aan te willen doen. Ze wist dat hij uitblonk in zijn element, maar snapte dat hij meer dan dat wilde zijn. Je kon immers niet altijd op je magie rekenen. Ook al dachten velen in de Illyrian Legion dat soms. De man rees zijn zwaard en greep het steviger vast, waarna hij weer op haar af kwam. Met gemak schoot de vrouw opzij, waarna ze het zwaard met haar ijzige handen wegduwde. Het ijzer werd snel koud, waardoor de man geen andere keuze had dan het los te laten en het weer kletterend op de grond terecht kwam. "Your eyes betray where you're going." Sprak ze, het zwaard weer oprapend en het overhangend aan de man, maar deze keer greep ze zijn hand vast die het zwaard vasthield, om de positie van zijn greep te veranderen. "It's not all about force, you know. Just think of it as.. an arm, a part of your body." Hij knikte en ze stapte weer achteruit.

Deze keer was zijn aanval beter. Hij kwam haar kant op, maar gaf haar geen teken van waar hij haar probeerde te raken en alhoewel de vrouw had geprobeerd aan de kant te gaan voor het zwaard, kwam het onscherpe puntje uiteindelijk tegen haar nek aan. Een grijns gleed over haar lippen. "That's it!" Sprak ze, tevreden met zijn prestaties. Een echt zwaard had haar zo fataal verwond, immers. De man liet zijn zwaard zakken en glimlachte naar Naveena, waarna hij knikte en ze gedag zeiden. Ze moest immers weer verder. Er waren nog dingen die ze vandaag moest regelen. Met een sprintje bracht de vrouw zich door de straten van I'llyria. Ze kende de plek uit haar hoofd, had er dan ook al 21 jaar geleefd zonder veel buiten te komen. Haar enige momenten van reizen was met Alexander geweest, maar toch was ze nooit ver weg gegaan. Alhoewel het toch altijd haar droom was geweest om te reizen, de wereld te zien. Maar.. haar vader had haar daar vaak in belemmerd. Bij die gedachten kwam er een brok omhoog in haar keel en leek ze even niet op te letten toen ze de hoek om schoot. Waardoor ze tegen een lange vrouw aan knalde. Snel stapte Naveena enkele passen terug. "I"m so sorry!" Sprak ze, waarna ze haar ogen over de vrouw heen liet glijden. Maar haar aandacht werd al snel getrokken naar het paard dat de vrouw vast had. Haar mond viel haast open, waarna een glimlach weer rond haar lippen krulde. "Oh, your horse, he's so beautiful!" Ze liet haar hand voorzichtig over de bles van de vrouw haar paard gaan. Oh, paarden, stiekem hield ze er toch wel heel veel van.

Ze liet haar hand zachtjes over de bles van het paard glijden, maar zag dat het dier het er niet helemaal mee eens was. Oh, zachtjes liet ze haar hand weer langs haar lichaam vallen, om haar zeeblauwe ogen weer op de vrouw te richten. Ze moest haar hoofd iets omhoog kantelen, want de vrouw was toch wel een stuk groter dan de brunette. Met haar 1.69m was de vrouw wel zeker 15 centimeter groter, als het al niet meer was geweest. Een van haar mondhoeken krulden zich geamuseerd op bij haar woorden. "Oh, he sounds like a real gentleman." Sprak ze, haar blik op het paard richtend. Wat een impressive dier, wow. Ze was altijd al fan geweest van de paarden van de Legion, maar ze moest zeggen dat dit paard er toch wat krachtiger uitzag. Wellicht omdat de paarden van de Legion ook voornamelijk gebouwd waren op hun snelheid, dan op hun kracht. De vrouw voor haar moest zeker veel reizen, dat kon verklaren waarom ze een paard nodig had zoals deze. De vrouw legde uit waar hij vandaan kwam en tot haar verbazing kwam hij van deze stad. Ze knikte. "Mhmmm," zei ze instemmend, toen de vrouw voor haar zei dat het paard geen angst had getoond, in al die vijf jaar dat ze met het dier reisde. "A good horse can bring you everywhere," en een goed paard kon ook een verschil zijn tussen leven en dood. Een angstig paard kon je snel van zijn rug afgooien, wanneer er iets gebeurde, of kon er zelfs vandoor gaan na een hard geluid en je in de middle of nowhere achterlaten. Als je alleen reisde, was dat natuurlijk geen gewenst iets. Vooral niet als al je spullen nog aan datzelfde paard hingen.

De vrouw leek haar iets te willen vragen, maar een stem achter haar galmde door de straat en trok alle aandacht van de brunette en blijkbaar ook van de vrouw. De vrouw leek niet zo blij te zijn met het zien van de man, alhoewel ze naar hem opzoek was, wilde ze vast de relatie tussen haar en de blacksmith puur zakelijkheid houden. Hij gaf haar, haar nodige wapens en de vrouw gaf hem geld en daar bleef het bij. Maar de man leek meer te willen, hij wilde haar een vriendelijke omhelzing geven, maar werd geweigerd door de hand van de vrouw die hem terug duwde. Ze trok haar wenkbrauwen lichtelijk op en luisterde naar het gesprek. De man liet zijn blik kort op haar vallen, maar zijn aandacht leek volledig gericht op de persoon die hij 'Ali' had genoemd. Was dat haar naam? Hij vroeg wie haar 'lovely friend' was en Naveena kon het niet laten om even zacht met haar hoofd te schudden. Wow. Hij was clearly niet bekend met de familie die deze stad had gemaakt tot wat het nu was. De Gryphons. Ze glimlachte bij de woorden van de vrouw en besloot wijselijk te knikken en te zwijgen. Het was niet alsof ze heel graag vertelde aan mensen dat ze een Gryphon was, mensen gingen haar dan direct anders behandelen. Vooral wanneer ze erachter kwamen dat zij die Gryphon was, wiens verloofde twee jaar geleden was omgekomen tijdens een training. Die Gryphon die zich schreeuwend, scheldend en vloekend weg had laten schreeuwen door haar eigen grote broer, niet eens de kans krijgend om de man die haar verloofde om het leven had gebracht, hetzelfde lot te geven. Ze was de man daarna nooit meer tegengekomen, hij was verdwenen als sneeuw voor de zon. Was hij gevlucht voor de mogelijke gevolgen? Of had haar vader daarvoor gezorgd, zodat hij voor eeuwig zou zwijgen over waarom hij het had gedaan?

Ze knikte begrijpelijk bij de woorden van de vrouw, de man nakijkend die nu met de pijlenkoker richting zijn werkplaats ging. "Well, there is a reason why people like him are not a part of our legion." Sprak ze. Sprekend over de legion alsof het de hare was, wat deels ook wel zo was. Het Gryphon bloed stroomde door haar lichaam en ook al was ze bij lange na niet de oudste van de kinderen van Zelroth, lag er toch soms wel enige druk op haar schouders. Of er had ooit druk op haar schouders gelegen, ze voelde die druk vaak niet meer. Niet nadat ze zo kwaad was geworden op haar vader, hem had beschuldigd voor de moord van Alexander. Die dag had ze zich wat weggetrokken van de grote taken die de Gryphon's op zich namen. Keaton leek dat werk met plezier te doen, dus hij mocht dat ook maar fijn in haar ogen blijven doen.

"Actually I needed to go check on his work anyways, do you mind if I come along?" Niet dat de vrouw daar veel keuze in had. Ze was toch van plan geweest vandaag nog eens langs te gaan, wellicht kon ze dat nu ook direct even doen, haar interesse was namelijk gewekt naar zowel de man als de vrouw die bij haar in de buurt stond en bovendien wilde ze ook voorkomen dat de vrouw de vent zijn nek op moest draaien. Ze hadden de blacksmiths hier nodig, hoe vervelend ze soms ook mochten zijn.

Haar blauwe ogen volgden de vreemde man, totdat hij door de deur van een gebouw stapte en uit het zicht verscheen. De woorden van de vrouw drongen tot haar door en ze liet haar blik kort op haar vallen, licht knikkend. "For some people it's the only exciting part of their day." Sprak ze, haar schouders wat ophalend. Wellicht gold dat ook voor deze man; wellicht voelde hij zich wel alleen in zijn werkplaats, waar meestal niemand anders was dan hijzelf. Waar enkel mensen naartoe kwamen om even snel de wapens op te halen die ze nodig hadden, maar vaak waren die personen net zo snel weg als dat ze gekomen waren. De stilte die in zo'n plek moest hangen.. nee, ze zou dat verschrikkelijk vinden. Op zijn minst waren de trainingsplekken altijd druk; er was altijd wel iemand, als het hele plein niet al vol stond van mensen die trainden. Uiteindelijk had ze besloten met de lange vrouw mee te stappen richting de werkplaats van Duncan. Ze moest immers toch eens deze week naar hem toe gaan en het liefst deed ze dat gewoon in het bijzijn van een ander. Zodat ze een lang gesprek wellicht kon vermijden. Zodat ze wellicht die ene blik kon vermijden die zo vaak op haar werd geworpen; een blik vol spijt en medeleven. Alsof dat haar leven makkelijker zou moeten maken. Alsof het fijn voor haar was om te weten dat mensen haar bijna zielig vonden vanwege de gebeurtenissen die twee jaar geleden hadden afgespeeld en bovendien ook vanwege haar vader, die nog niet zo heel lang overleden was.

Binnen liet ze haar blik over de spullen in de smederij glijden. Ze wilde immers niet opdringerig zijn of wat dan ook en het was fijn dat iemand even de aandacht op een ander richtte dan op Naveena. Dat gaf haar de kans om een snelle indruk te maken over de plek. Ze liet haar hand over een van de messen glijden die bij had klaargemaakt voor iets, een prachtig voorwerp. Scherp en waarschijnlijk stevig genoeg om er goed mee te kunnen werpen, bijvoorbeeld. Uiteindelijk was het dan toch aan haar de beurt om te spreken, want een stilte viel over de werkplaats en de brunette kon voelen dat beide personen hun ogen op haar gericht hielden. Ze glimlachte licht, haar ogen op Duncan richtend. "I was here to see if you've already made any progress on the armor I asked for, for the soon-to-be warriors." Sprak ze. De Legion groeide zo veel de laatste tijd; er moest dus zoveel gebeuren om alles tiptop te houden. Ze hadden de beste kwaliteit aan producten nodig. En dat betekende dat het een en ander best vaak vervangen moest worden.. en er genoeg nieuwe dingen gemaakt moesten worden wanneer de Legion groeide. Het was een hoop werk, maar gelukkig beschikte I'llyria over vrij wat blacksmiths. Die hadden ze dan ook heel erg nodig.

Een flits van herkenning verscheen in de ogen van de man, die zijn glimlach nu wat zachter maakte. "Oh, miss Gryphon." Waren zijn woorden. En toen kwam die blik. Wellicht werd hij deze keer niet op haar geworpen vanwege Alexander's dood, wellicht dacht de man immers alleen maar aan haar pas overleden vader. De voormalige Chief van I'llyria en dus ook van de Illyrian Legion. "I'm so sorry about your lo-" "No, don't do that. Don't be sorry. I'm just here to do my job, please tell me what your progress is Duncan, I don't need your pity." Onderbrak ze hem, haar glimlach was verdwenen en haar ogen waren hard, maar dat enkel om de gevoelens die omhoog borrelden te verbergen. "Oh, I'm sorry miss! I did not mean to upset you, I know it must be hard and.." Zijn woorden stierven af, toen hij door leek te hebben dat Naveena hier geen zin in had. "Can I see the armor now, please?" Sprak ze. Een brok had zich ontwikkeld in haar keel en ze wilde zo snel mogelijk deze plek weer verlaten. God, wat was sociaal contact toch verschrikkelijk, als mensen steeds met die blik naar je keken en dachten dat door het onderwerp omhoog te halen, alles beter zou worden. Het zou pas beter worden wanneer mensen zouden vergeten wat er was gebeurd, wanneer ze niet meer de neiging hadden haar vol medeleven aan te staren.

De man haalde een pantser tevoorschijn en zette het op de toonbalk en Naveena voelde dat hij haar bestuderend aankeek, toen ze het voorwerp in haar handen pakte en het controleerde op enige imperfecties. Tot haar genoegen kon ze die niet vinden, waardoor ze met een glimlach opkeek, maar de glimlach bereikte haar ogen niet. "It looks good Duncan! I will be back in a few weeks to pick up the rest, keep the good work going!" Ze zette het voorwerp weer terug op de toonbalk en voordat de man nog even enthousiast iets kon zeggen, had de brunette zich al omgedraaid, een gedagje gepreveld en was ze naar buiten gestapt. Eenmaal buiten had ze immers pas het gevoel weer te kunnen ademhalen. Ze knipperde vlug met haar ogen om de tranen die zich daarin hadden ontwikkeld, weg te werken. Nee, ze wilde niet iedere dag eraan herinnerd worden dat haar vader er niet meer was en al helemaal niet dat Alexander er niet meer was. Wanneer zou het stoppen? Door de ophef was ze helemaal vergeten dat ze niet echt alleen was. Dat er nog een andere persoon aanwezig was geweest in de smederij.

Buiten sloot ze haar ogen en ademde ze diep in en uit. Goed, weer terug rustig worden ging sneller dan gedacht. Ze opende haar ogen weer en liet de zon op haar gezicht schijnen, terwijl ze haar zeeblauwe ogen over het gebied liet scannen. Het paard dat de lange, bijzondere vrouw achter had gelaten, stond nog steeds op zijn plek. Ze vroeg zich af in hoeveel steden je een paard zomaar los kon laten binnen de muren, als ze de verhalen over sommige plekken moest geloven, werden daar dingen wel eens vaker gestolen. In I'llyria was dat anders. Diefstal was er maar zelden en als dat zo was, dan was dat vaak ook gewoon een buitenstaander die op de een of andere manier naar binnen gelaten was. Uiteindelijk werd de brunette weer uit haar gedachten gehaald, toen de elf opeens weer naast haar stond. Nu met een helm op haar hoofd, eentje die ze waarschijnlijk nog snel van de blacksmith had gekocht. Duncan was een goede man, een vriendelijk persoon, maar ze kon het gewoon even niet hebben om weer met die zielige blik aangekeken te worden. Ze had de medelijden niet nodig, ze was heus niet de enige die een partner was verloren, of een vader.

De vrouw begon te spreken en ze trok kort haar wenkbrauw op, maar besloot rustig te zwijgen en te luisteren. Uiteindelijk verscheen achter de elf een andere persoon, die nog groter was dan haar. Goddamn, moesten elven zo groot zijn? Ze liet haar blauwe ogen even op de ander vallen, die eigenlijk alleen maar aandacht leek te hebben voor de vrouw die hij zojuist op haar hoofd had getikt. Ze draaide zich bijna geërgerd om en aan de twee te zien, leek het erop dat dit een van de broers was waar de vrouw over had gesproken. Een lichte glimlach was op haar gezicht verschenen, maar deze verdween langzaam toen de man haar zag, zich excuseerde en zo snel mogelijk maakte dat hij wegkwam. Zacht schudde ze met haar hoofd. Wow. Haar naam had zo'n grote invloed en dat terwijl ze niet veel beter was dan de meesten. Ze was maar een master. Geen gezagvoerder, of wat dan ook. Keaton was dat, zij niet. "I hate to say I'm not the one in charge here," sprak ze zacht. "But don't worry, our trainings usually don't kill anyone.." haar woorden kwamen er bitterder uit dan ze op de eerste plaats had gewild. "And it's quite peaceful in Fallen Skies. And if we are needed, don't worry about your brothers, they are quite good at what they do." Ze glimlachte en voor deze keer meende ze het. Haar broers waren goede soldaten.

"You used to live here too, yeah?" Kwam er uiteindelijk uit haar mond. Ze vroeg het zich af, want als haar broers hier waren, betekende dat ook dat zij hier ooit ook was geweest. "What made you leave?" Wellicht vroeg ze het uit nieuwsgierigheid, wellicht wilde de vrouw zelf gewoon een goede reden kunnen bedenken om hetzelfde te doen. Om op avontuur uit te gaan.

Haar zeeblauwe ogen keken de lange man die zojuist bij hen had gestaan, na, waarna ze haar blik weer op de vrouw richtte. Ze had haar woorden zonder er nog veel verder over na te denken uitgesproken, met enige bitterheid in haar stem, toen ze vermelde dat er tijdens de trainingen bijna nooit doden vielen. Bijna nooit. Op Alexander na. Gelukkig werd e niet echt verder ingegaan op het onderwerp, waardoor ze het gewoon kon laten liggen, gelukkig. Vol aandacht luisterde de brunette naar de woorden die de elf vervolgens uitsprak. Over hoe ze op avontuur ging, niet zo goed tegen de insluitende muren van steden zoals deze kon en gewoon.. liever bomen en grasvelden om zich heen had. Een glimlach vormde zich rond haar lippen en ze knikte. Ze kon het zeker eens zijn met dat, aangezien ze soms ook het gevoel had dat de muren naar haar toe kwamen. Dat ze werd ingesloten door de grote wanden die zich om I'llyria bevonden. Maar.. ze kon haar broers hier toch niet helemaal alleen achterlaten? Wat zou Elijah denken? Hij had haar nodig, toch? En Keaton.. nee, ze kon ze niet in de steek laten. Hun familie was al zoveel kleiner geworden de afgelopen paar jaren, nog iemand die wegtrok zou een ramp zijn. Vooral nu ze ook niemand had die haar zover kreeg om weg te gaan. Niemand waarvoor ze wilde weggaan.

"That sounds really nice," sprak ze. "I've always wanted to see more of the world, but I have my duties.. here." Ze zuchtte zacht en schudde iets met haar hoofd, waarna ze haar blik door de straat liet glijden. Ze kon I'llyria niet achterlaten, nog niet. En toen werd haar gevraagd naar haar naam, ze besefte zich nu pas zichzelf niet eens volledig te hebben voorgesteld. "My name is Naveena, and that's correct, I do have family here." Ze knikte. "My older brother Keaton is in charge of the legion and this city now, after our father passed away." Sprak ze, met iets minder bitterheid in haar stem dan toen ze sprak over dat er bijna nooit doden vielen tijdens trainingen. Het was over het algemeen wel bekend geweest in de stad, dat de connectie tussen vader en dochter verzwakt was na het incident. "And I've always been better friends with boys than with the girls, so .. I'll say I can manage." Sprak ze licht lachend. Het was niet zo erg, ze was immers opgegroeid met drie broers. Ze wist hoe het was om een van de weinige meiden te zijn. "What was your name again? I think Duncan only used a nickname." Ze fronste licht.