Pouring rain

rain

Regenbuien zoals deze leken ze niet zomaar plots te hebben in Navarre. Daar leek het wel zowat op te pakken en kon je gerust zien waar het vandaan kwam. Regen was niet vreemd in de regio waar ze woonde, maar het was eerder anders. Deze drukkende vochtigheid was gewoon lastig en daarbij de regen verbeterde het niet allemaal. Ze wist echter genoeg over het klimaat van deze streken en had er weinig woorden voor. Ze nam het enkel luchtig vast en probeerde er het beste van te maken. Met deze regen kon ze de rest van de dag niks doen, dus had ze besloten haar spullen en kleren te gaan poetsen. Ze had wat inkopen gedaan en had even gekeken of ze ergens een tijdelijk job kon krijgen om even wat goud bij te verdienen voor de rest van de reis. Het was eerder om haar eigen voedsel en middelen te financieren. Ze moest de stalling van haar paard ook nog betalen en voer voor Ry voorzien. Ondanks dat ze zelf wel alles had uitgedacht was dit niet zoals gepland. Ze zat al nou bij de kas maar dit trok toch alle grenzen over. Ze had dus het eerste het beste ding opgenomen. Helpen op een kraampje had ze wel vakr gedaan. Het verdiende niet veel, maar genoeg om haar een dag verder te helpen deze wereld in. Ryska had braaf alles in het oog gehouden.... Maar aangezien het dus als een gek was gaan regenen hadden ze haar na het opkramen gewoon weg gestuurd. Nu was ze wel degelijk twee stukken goud rijker, wat een overwinning, hier kon ze misschien een appel f drie mee kopen, yay.
Kalm zuchtte ze even. Ze wist eigenlijk helemaal niet meer wat ze moest doen om nog aan brood te komen. Deze hele reis was een goede en slechte zaak geweest aangezien ze tot nu toe al een connectie had gelegd die haar verder kon helpen. Maar het kostte allemaal zoveel geld... En in die tijd dat ze niet kon werken en geld verdienen moest ze het verspillen aan andere dingen. NIet te vergeten dat ze thuis nood hadden aan het goud. Vader had zijn medicatie nodig, zijn kruiden en zijn andere dingen die dokter hun had voorgelegd. Die dingen waren niet goedkoop, samen met de extra kosten zodat ze de boerderij konden houden. Het leven was zwaar, maar ze bleven doorgaan. Er was helemaal geen tijd om over dit soort dingen na te denken. Toen de kletsnatte dame plots tegen iemand aanliep aan een hevig tempo keek ze even gespannen op, haar ogen strak en emotieloos gericht op degene die haar zowat omver had gelopen. De gestroomde hond die naast haar liep keek meteen op een evenredige manier naar de ander. Haar gehele nabijheid makte haar gespannen. Haar handen leken nu al te jeuken om haar zwaard te nemen en uit te halen. Zou niet slim zijn. MOest ze ook leren meer te onderdrukken aangezien het ook niet echt aardig was iemand de keel over te snijden omdat ze even tegen je aanliepen. Zo kon ze nooit goede connecties leggen hm. "excuse me," sprak ze krachtig en op een verbitterde manier. HEt was duidelijk dat ze haar excuses hier niet voor wilde aanbieden, maar iets in haar onderbewustzijn dwong haar ernaar. 

rain

Er zat niet veel in haar en haar kalmte was alles behalve hetgeen dat in haar lag. IN haar was er een storm die wild en ongetemd was en deze botsing had haar laten koken. Ze had willen uithalen met scheldwoorden, maar ze wist dat zelfs dat een domme actie zou zijn. Nu ze wat dagen buiten de veilige linie van haar huishouden had doormaakt wistz e wel degelijk dat ze niks kon maken. Een necromancer was ze zeker, maar zo nutteloos als wat. Ze kon plantjes weer tot leven wekken en een dier dat omver geschoten was, maar mensen en andere wezens, die groter waren dan haar knieën, dat ging hem niet worden. Ze wist het gewoon, ze wist het. Ze had vele andere dingen gezien die zoveel malen beter waren dan dat zij was. maar dat wist ze al langer dan vandaag. Ze was een normaal persoon met een normale job, maar one fucked up lil world. Ze wilde niet in deze wereld opgesloten zitten, waar tijd en ruimte niet langer hand in hand hingen. Waar ze niet langer kon zeggen wat er voor het ander was en wat hoorde bij het ander. Ze wist het niet, alsof haar hele leven in dat ene moment naar beneden was gecirkeld, om nooit meer uit te komen. "Waarom verontschuldig je je?" klonk er van de dame af die tegen haar was aangelopen. De vrouw, wiens blik was afgedwaald naar iets achter de ander, keek terug op. Twee zware ademteugen waren opvallend in dat moment, voordat ze even kalm werd en haar eeuwige normale en koele blik in de strakke plooi bleef. "I wasn't paying attention, I'm sorry," zei ze nogmaals, nu met meer kracht. Het was gewoon een reactie geweest uit iets dat ze had geleerd, ooit, in haar verleden. Manieren. Ze was ooit hoogstaand geweest. Het feit dat ze er sporen van had, van haar goede gedrag en haar manieren... indiceerde dat het er nog ergens was, maar ze was er heilig van overtuigd dat dat nooit meer zou wederkeren zoals het ooit was geweest, jammer... Maar helaas. 

rain

Marvelynn en haar verleden ook. Het verliezen van zoveel mensen rondom haar, die zoveel voor haar hadden betekend was hard geweest. Maar het verliezen van een jong kind was altijd iets lastigs. Ja, het was altijd hard een kind te verliezen maar in haar geval was het gewoon hard geweest. Hoe ze had moeten kruipen en smeken om hulp van dokters. Hoe ze geld had moeten uitgeven alsof het water was dat ze dronken. Ze wilde het goed maken, ze wilde dat ze het opnieuw kon doen om al haar fouten recht te zetten. Waarom, waarom was ze zo geworden? Waarom was dit? Haar gedachten tolden in haar hoofd. Het was een zware dag geweest en het enigste wat ze nu wilde was een plek om te slapen. Al was het de grond waar ze op stond, zolang het een beetje droog was zou ze tevreden zijn. Haar levenloosheid had haar genoeg inbreng gegeven om niet veel te geven aan haar omstandigheden. Het feit dat ze zoveel kon doen leek ze vergeten te zijn, alsof het allemaal maar met woorden kon gefixt worden. Maar zelfs zij wist dat dat een groot leugen was en alles maar een illusie was dat uit je mond kwam. Enkel beelden konden vast zijn, enkel handelingen. Dat was de waarheid van deze wereld en dus ook de wereld waar zij al die jaren had geleden. "Dat deden we geen van beide," Strak keek ze even naar de dame. Het regens te hard om echt alles klaar en helder te horen maar ze snapte wel wat ze bedoelde. De lange vrouw bleef staan en ontving de vlaag zoals ze zoveel dingen moest ontvangen; openlijk. Slagen, geschreeuw, koud. Het was er allemaal in een pakket en hier werd het geleverd. Moeilijk om op te merken, maar niet onvermijdelijk. "Moet je niet schuilen?" sprak de dame tegen haar. Even keek ze schuin op naar de hemel alsof ze even moest kijken of het echt wel regende. Ze haalde vervolgens enkel haar schouders op. "It's just rain," zei ze even. Het was niet alsof het lava was of messen die uit de lucht kwam vallen. Een beetje water zou niemand kwaad doen. "What about you?" zei ze even terwijl ze kalm een pas terug nam en even rustig rondkeek. "You don't look too fond about this weather," zei ze vervolgens met een kort moment van oogcontact. "If you want we could grab a drink there," haar ogen gleden af naar een plaats die er niet al te stabiel uitzag. Het was duidelijk lagere klasse. Maar hetgeen dat wek opviel was dat het er rustig leek te zijn. Iets dat niet kon gezegd worden over de andere plaatsen die in de straat aanwezig waren.