Meeting Place

Het was één van de grote voordelen van kapitein zijn van een eigen boot en geen crew hebben – het aanmeren waar en wanneer je wilde. Jasper wist nog goed hoe alles werkte toen hij nog een eigen stel matrozen onder zich had – dan wilden ze niet mee naar de ene haven, wilden ze langer blijven… De discussies en irritaties waren zo hoog opgelopen dat de man ze allemaal in één dag op staande voet ontslagen had en uiteindelijk met zijn gespaarde geld een nieuwe, kleinere boot had gekocht. Het had hem vrijheid gebracht, iets waar de man blijkbaar al zo lang naar verlangd had.

Jasper wist zeker dat hij maar voor tien minuutjes bij zijn schip weg was gebleven – even de stad in, iets kopen, hij zou snel terug zijn. Het tafereel dat hij aantrof toen hij weer bij zijn Thalassa was verbaasde hem zo, dat hij even niks meer kon uitbrengen en zijn mond van verbazing een stukje openviel.

In die tien kleine, korte, onbenullige minuutjes dat hij weg was geweest had een man, duidelijk ouder dan Jasper zelf, een manier gevonden om ongezien zijn schip op te komen en zijn voorraadkasten te plunderen. Als de pure onschuld zelve zat hij daar op het dek van zijn schip een stuk droog  brood te eten – hij knaagde eraan als een roofdier, alsof het zijn eerste echte maaltijd in weken was: het was bijna fascinerend te noemen.

Woede had plaatsgemaakt voor de emotie van verbijstering die Jasper in eerste instantie gevoeld had. Met een soepele beweging sprong hij weer aan boord van zijn schip, trok zijn dolk uit de schede die aan zijn riem hing en richtte het wapen in de richting van de indringer. ’Wat doe je op mijn schip?’ snauwde hij hem toe. Toegegeven, het was niet de meest indrukwekkende bedreiging – maar hij moest toch iets te weten komen van het motief van zijn ongewenste gast.