Bad to the bone

vr okt 27, 2017 3:08 pm

De roodharige meid was de stad aan het ontdekken. Het was lang geleden dat ze hier geweest was, eigenlijk was dit een locatie die ze zo veel mogelijk probeerde te vermijden. Er zaten voor haar niks meer dan wazige maar stressvolle herinneringen aan verbonden. Ze kon zich nog voorstellen hoe ze door de straten had gerend opzoek naar een uitweg, naar een weg naar huis. Ze had thuis nog steeds niet gevonden al moest ze toegeven dat ze al jaren was gestopt met rennen. Ze wilde ergens niet meer rennen, zichzelf opjagen en de wereld afzoeken naar een mogelijkheid zichzelf nog veilig te voelen. Ergens wist ze dat ze dat gevoel niet meer zou kunnen ervaren. Altijd voelde ze een adrenaline door haar bloed stromen en een onbeschrijfbare angst. Alles werd haar aangestuurd met angst. Maar dingen begonnen weer wat positiever te worden. Ze had een tijdelijk tehuis gevonden bij een vampier, een die haar meer zag dan huisdier dan een persoon. Al moest ze toegeven dat dit niks nieuws was. Ze was enorm dierlijk in haar handelingen en manier van denken, deels door haar jonge leeftijd als het ging om haar krachten. Met oefenen zou ze die grens misschien beter kunnen vinden, al zou ze altijd meer connectie hebben met haar vorm dan een beest zoals een weerwolf. Het was haar puurste vorm, in plaats van een beest dat in haar zat.

Toch moest ze toegeven dat ze nu kon genieten van de stad zoals ze nooit eerder had gedaan. Hiervoor was ze altijd haastend geweest maar zonder de optie om te vertrekken en weer verder te gaan tot haar… eigenaar… dit deed, het hielp. Ze kon nu eens om zich heen kijken en de wereld zien. Nu was ze nooit onder de indruk geweest van huizen of stinkende, kleffe straten. Maar de haven was in ieder geval mooi. De noordse meid liet haar pigmentloze ogen over het oppervlak van het water glijden en speurde de inkomende schepen af. Ze kon weinig over boten vertellen behalve dat de beste bleven drijven. Echt een grote liefde naar boten of de oceaan in het algemeen had ze niet, al kwam dit voornamelijk omdat ze niet kon zwemmen. Ondiep water kon ze wel waarderen, de verfrissing die ervan kwam was voor iedereen hier aan te raden. Misschien dat ze dan minder naar drank zouden ruiken. Een zucht rolde over haar lippen waarna ze besloot terug te gaan. Ze was niet al te graag lang weg, bang om gestraft te worden.

Maar zodra ze zich omdraaide liep ze recht tegen iemand aan. Totaal haar eigen schuld, ze had immers niet opgelet, maar dit betekende niet dat ze dit moest toegeven. Ze gromde even diep en dierlijk naar de man terwijl ze naar achter stapte. “Ertu blindur, Hálfviti? Look where you are going” grauwde ze, bijna agressief te noemen, al was deze actie uit pure voorzorg dan wat anders. Toen pas herkende ze de man… of het zijn geur was of zijn uiterlijk wist ze niet maar haar hand ging instinctief naar haar linkerarm. Ze bedekte het litteken waarvan ze durfde te zweren dat het nu weer pijn begon te doen, zelfs al wist ze even goed dat het niet mogelijk was. Hierna besloot ze wijselijk een poging te doen om weg te lopen. Hopende dat de man haar of niet herkende of gewoon de moeite niet zou nemen wat te doen. Ze moest de wil om in haar dierlijke vorm te veranderen inhouden en sloot haar ogen. Please heb wat beters te doen in je leven.

Translation: “Are you blind, idiot?”

Eerste post Valdimárr
danks bob for code

za okt 28, 2017 10:33 pm

Om hem heen werd er luid gelachen en geroepen. Allemaal dronken mensen die aan het genieten waren van het leven en sommige die een iets ongelukkiger lot hadden. Ze werden allemaal genegeerd door de man die voorbij liep. Voor het moment hadden ze hem niets te bieden en ze deden niets al te tragisch en ze lieten hem met rust zoals dat het hoorde.
Valdimárr was onderweg geweest naar de haven om daar een boot te kunnen nemen naar het grote vasteland. Zo nu en dan was hij graag eens weg van Seere, vooral omdat hij er teveel plezier uit haalde om nieuwe mensen te leren kennen. Hij was zeer sociaal en als je hem te lang alleen liet zou het hem tot waanzin drijven. Helaas zag het er niet naar uit dat hij snel op een schip zou stappen.

Het was maar zacht, maar iemand liep recht tegen hem aan. De grom die uit haar keel omhoog kwam kon niet menselijk genoemd worden. Zijn wenkbrauwen schoten dan ook gelijk in de lucht, maar eindigde in een frons toen ze haar mond open trok en begon te spreken. Het was duidelijk dat ze de schuld in zijn schoenen probeerde te schuiven en het had wel eens verkeerd af kunnen lopen… als ze iemand anders was geweest.

Er verscheen gelijk een twinkeling in zijn ogen toen een welbekende stem zijn oren bereikte. Hij keek het meisje kalm aan, maar met één mondhoek opgetrokken tot een glimlach. Haar woorden deerde hem niet, ze ging langs hem heen alsof het niets was. Het duurde niet lang voor dat hij herkent werd en het meisje de benen nam. Voor enkele seconden bleef hij staan en liet hij haar gaan, met zijn ogen gefixeerd op haar rug. Hij ging haar niet laten gaan, absoluut niet. Met het gebruik van zijn snelheid duurde het niet lang voor hij weer vlak achter haar stond, met zijn arm uitgestrekt en zijn lange vingers rond haar dunne pols geklemd. “What are the chances,” zei Valdimárr terwijl hij het meisje naar zich toe trok en haar ondertussen draaide zodat ze elkaar weer aan konden kijken. “Has my little pet decided to come back home?” Het klonk alsof hij het allemaal niet erg vond en dat hij effectief blij was om het meisje weer terug te zien, maar ze moest eens weten. In hem begon er iets te branden en zijn greep rond haar pols werd enkel steviger, zijn nagels duwde hij daarbij in haar vel.

"I am not looking to escape my darkness,
I am learning to love myself there."

za okt 28, 2017 11:07 pm

Herinneringen kwamen langzaam weer terug bij de geur van de man. Het was vreemd, als hond herinnerde niet zo zeer op dezelfde manier als een mens deed, maar geuren, beelden en geluiden konden een indruk achterlaten. Zo ook alles wat ze in de jaren onder de naam van deze man had mee mogen maken. Toen ze net binnen was gekomen was ze nog zo jong geweest, om zonder blikken of blozen in een kooi gegooid te worden. In het begin was ze fel geweest, schold ze iedereen uit die in haar zichtsveld kwam en vocht als ze ook maar in de buurt kwamen. Maar als je behandeld werd als een dier was het veel makkelijker om je te gedragen als een. De laatste jaren had ze voornamelijk als hond doorgebracht. Langzaam een obsessie met sterk zijn in haar kop krijgende. Want als je sterk was zou je overleven, dan zou je uit de kooi komen. Veel buiten had ze niet meegemaakt. Ze had enkele gevechten in de pit overleefd, iets wat wonderbaarlijk was, al had ze hier wel haar brandwonden en steken aan overgehouden. Nee, ze was vooral aan het uitgroeien in die kooi tot een monster dat in haar zat. Puppy’s werden immers ooit volwassen. En nog steeds hadden de woorden van de mensen die haar daar hadden toegesproken effect. Ze geloofde vurig dat ze sterk moest zijn, dat je enkel met vechten iets zou kunnen bereiken… Een denkwijze die zeer van pas was gekomen als ze volgroeid de pit in zou zijn gegaan.

En daar was ze nu, jong maar gedreven door een agressie die ontstaan was uit angst. Het maakte niet veel uit waar het vandaan kwam, ze zou wie dan ook vechten, hoe sterk ze ook leken, hoe erg dit haar ook zou verwonden of zelfs doden. Tegen iedereen, behalve deze man. Ze was doodsbang voor hem en als ze haar ogen sloot zag ze hem nog altijd voor zich. Vandaar dat ze wijselijk besloot haar grote mond te houden en wegliep. Ze probeerde te verdwijnen in de massa, afstand te nemen en ergens te komen waar hij haar nooit zou vinden. Ze wou niet met hem spreken, niet meer in zijn buurt komen en hell… ze wilde alles behalve met hem terug gaan. Haar adrenaline schoot omhoog en een dierlijk instinct had haar bijna van vorm laten veranderen. Ook zijn schuld mocht ze toevoegen, dierlijk voelde veel veiliger nu… simpelweg omdat het haar aangeleerd was. In de korte tijd dat ze vrij was geweest had ze iets hiervan terug kunnen draaien. Ze was ook met puur geluk weggekomen. Ze werd van kooi verplaats en de schoonmaker daar leek niet te hebben geweten dat ze kon veranderen. De zwarte pup was verdwenen in de gangen, had er weken gedwaald tot ze een klein hol vond dat naar buiten leidde. Ergens vroeg ze zich af of de stille man nog leefde, al ging ze ervan uit dat deze na zijn fout was gestraft.

Natuurlijk duurde het niet lang voor de man weer bij haar was. Ze wist het al voor ze zijn handen rond haar pols voelde. Ze hapte naar adem waarna ze dichter bij de ander getrokken werd en hielt haar pigmentloze ogen in de zijne. Ergens wist ze niet goed wat ze moest doen, vechten of niet. Een pure angst van de trauma’s klemde zich rond haar lichaam heen. De hond in haar wilde gewoon luisteren, de mens -en mocht ze toevoegen de meest logische kant- was verstandig genoeg om weg te willen gaan. “I’m not your pet, never was and I’m not going with you. You can’t make me.” Gromde ze moediger dan ze zichzelf voelde. Voor ieder ander had het juist angstloos geklonken, boos, agressief. Maar ze wist zelf wel beter dan dat… Ze maakte een beweging met haar hoofd zodat haar vuurrode haren uit haar gezicht vielen, om hierna een poging te doen haar arm terug te trekken. Een lichte pijnsteek schoot erdoor heen toen ze de nagels van de ander voelde. “Now let me go Her- Valdimárr” Ze had haar woorden in moeten slikken, Herra, master… Een tik die was blijven hangen. Ze was helemaal gebroken geweest in de tijd in haar kooi, ze had zo naar hem verwezen voor een lange tijd. Nu zou ze dat niet meer doen. Ze zou vrij blijven. “I’m not a helpless pup anymore that you can just snatch away...again” Daar zouden de meningen vast over verdeeld zijn maar de roodharige was niet te min voor een potje bluffen. De man hoefde immers de waarheid niet te weten. Ze zou er in tegendeel alles aan doen om hier vrij van te komen. Vandaar dat ze haar tanden dus simpelweg in diens arm zette. Hij had haar een dier gemaakt, dan zou hij een dier krijgen ook.

danks bob for code

di okt 31, 2017 12:20 pm

Het was een tweestrijd in zijn lichaam wanneer hij besefte wie er tegen hem aan was gelopen. Ergens was hij blij om haar terug te zien, maar hij was nog steeds zo woedend om het feit dat ze was kunnen ontsnappen. Hij zou haar op slag moeten vermoorden en dat wilde een deel van hem ook. Ze zou evenveel bloed verliezen als de dode caretaker had verloren. Als ze dood was zou hij haar lichaam ook gebruiken als voedsel voor anderen, maar ze was te kostbaar. Haast niemand kwam iemand tegen als haar. Ze was uniek en het zou zonden zijn om haar te doden. Dat was de enige reden dat ze nog recht stond en niet dood was.

Ragya stelde zichzelf zo stoer op, deed alsof ze geen angst meer voelde naar hem toe, maar Valdimárr wist beter. Hij voelde haar emoties alsof het zijn waren, maar hij kon een goed onderscheid maken. De brede glimlach kon de man niet onderdrukken. Als hij iemand anders vast had genomen, zou die persoon vast denken dat het gewoon een vriendelijke glimlach van geluk was. Misschien zelfs wel charmant, maar zijn little pet wist beter. “My little, beautiful Ragya, you will always be my little pet. There is no escaping your past, no way to forget.” De greep rond haar pols werd niet losser, zelfs wanneer ze begon te trekken en hem beveelde om haar los te laten. Zij was in geen enkele positie om hem te vertellen wat ze moest doen, daarom bleef Valdimárr ook stil en keek hij enkel toe terwijl ze probeerde om los te komen. Dacht ze echt te kunnen ontsnappen?

Valdimárr had haar snelle reactie niet zien aankomen, zelfs al had hij het kunnen verwachten. Een dier dat in het nauw werd gedreven zou ook aanvallen. Haar tanden gingen makkelijk door zijn bleke huid, maar de pijn was voor hem sowieso minder als voor een normaal iemand. Toch kon hij niet zeggen dat het bepaald goed deed. Gelijk schoot zijn andere hand naar Ragya toe om zich rond haar nek vast te klemmen zonder genade en hij richten zich vooral op haar luchtpijp. Het maakte hem niet uit of ze een deel van zijn vlees los zou trekken, maar hij trok haar gezicht en tanden weg van zijn gewonde arm. Hij hield zijn onmenselijke kracht niet tegen en het maakten hem niet uit als het blauwe plekken zou achterlaten. “Are you sure you want to test that? You know I can take you right back, right now if I want to,” siste hij van tussen zijn tanden door, hij meende wat hij zei dus zijn woorden diende ook als een waarschuwing. Zijn licht gekleurde ogen stonden groot van woede, maar tegelijkertijd ijskoud. Hij liet haar keel ook niet gelijk los, want hij wilde haar horen snakken naar adem. Hij wilde horen hoeveel pijn het deed en hoe hulpeloos het haar misschien kon maken. Tenzij ze inderdaad minder hulpeloos was, maar dat betwijfelde hij ten zeerste. De greep rond haar arm had hij echter wel gelost nadat ze hem gebeten had.

"I am not looking to escape my darkness,
I am learning to love myself there."

vr nov 24, 2017 4:50 pm

Ze had een steek van pure angst gevoeld toen ze hem had gezien, had herkend. Want deze man was voor haar een lange tijd haar heer en meester geweest. Ze was jong geweest, enkel een kind toen ze hem had ontmoet. En hoewel het haar leven had gered bleek hij iets in haar te hebben gezien, iets wat het waard was om haar op te sluiten en niet meer de pit in te gooien. Niet dat het alternatief veel beter was. Ze was opgegroeid in de donkere gangen, in haar kooi. Een voornaamste reden waarom ze zo weinig pigment had en haar ogen nooit helemaal aan het licht leken te wennen. Maar ook mentaal, ze was al die tijd behandeld als een dier en leerde hier dat agressie, vechten de enige manier is om sterk te worden. En sterk worden was de enige manier om vrij te komen.

Ze moest toegeven dat vrij komen al jaren geen doel meer van haar was geweest. Haar ontsnapping was meer instinctief gebeurd dan wat anders. Ze was los gekomen en hierna te bang geweest terug te komen, dus was ze ontsnapt. Ze was altijd bang, bang van deze man en wat hij haar aan kon doen. Ergens voelde ze een dierlijk instinct om hem tevreden te stellen en naar hem te luisteren, voor jaren was dit de manier geweest om zijn harde hand te ontwijken. En ergens was deze buitenwereld even eng en onvoorstelbaar dat de kooien bijna veilig leken. Je kon het haar niet kwalijk nemen, niet alleen was ze een hond maar ze was ook grootgebracht hier, ze had nauwelijks herinneringen van haar leven hiervoor. Vandaar dat zijn woorden haar ook hard aankwamen, want ze wist dat hij gelijk had en dat was in haar blik te zien. “… that doesn’t mean I want to come back home again” Home, thuis. Ze verwees naar die plek nog altijd als haar thuis op dezelfde manier dat deze man voor altijd Herra was. “This is the first time I ever was outside… you can’t expect me to trade that away again for a cage” Ze probeerde het boos te laten klinken, zichzelf groots en sterk op te zetten, al was ze gewoon bang dat nu hij haar eenmaal vast had haar vrijheid over was.

Hierdoor had dierlijk instinct weer de overhand genomen. Ze beet hierna in zijn arm, in de hoop dat dit genoeg was om hem te laten loslaten. En tja, dat was inderdaad zo, al kreeg ze jammer genoeg een nieuwe ervoor terug. De hand van de ander klemde rond haar strot en meteen voelde ze zichzelf naar adem snakken. Ze stopte haar bijten en hield hem vast bij zijn pols, in een hopeloze poging om los te komen. Ergens was ze bang om knock out te geraken, aangezien dit waarschijnlijk betekende dat ze weer wakker zou worden in haar kooi, alsof er niks was gebeurd. Maar toegeven was er vrij weinig wat ze tegen hem kon doen. Vandaar dat ze haar oude kunsten weer gebruikte, en op dezelfde manier hoe ze vrij was gekomen veranderde ze haar vorm. Aangezien de verhoudingen enorm verschillend waren zorgde dit ervoor dat ze met een doffe klap de grond raakte. Ze maakte een gepijnigd geluid waarna ze haar pels uitschudde. Ze was lichtelijk veranderend sinds de laatste keer, ze was gegroeid, iets wat de open lucht had doen helpen. Op bepaalde plekken was ze al onnatuurlijk dun aan het worden, tot op een punt dat je al bijna kon raden hoe haar uiteindelijke vorm eruit zou zien. Voor een seconde keek ze achter zich, alsof ze wilde gokken of ze weg kon redden… maar uiteindelijk durfde ze het niet en veranderde ze terug naar haar menselijke vorm. “… you make it sound like that if I behave, you won’t…” een wantrouwen was in haar stem te horen terwijl ze hem aankeek, afwachtend. “I don’t even get why you would want a dog back, there a lot of dogs around” Niemand had haar ooit gezegd wat ze was, voor haar was het hele idee dat ze niet makkelijk te vervangen was vreemd.

danks bob for code

Bad to the bone

Bad to the bone

Re: Bad to the bone

Re: Bad to the bone

Re: Bad to the bone

Re: Bad to the bone

Re: Bad to the bone