Bad to the bone

Om hem heen werd er luid gelachen en geroepen. Allemaal dronken mensen die aan het genieten waren van het leven en sommige die een iets ongelukkiger lot hadden. Ze werden allemaal genegeerd door de man die voorbij liep. Voor het moment hadden ze hem niets te bieden en ze deden niets al te tragisch en ze lieten hem met rust zoals dat het hoorde.
Valdimárr was onderweg geweest naar de haven om daar een boot te kunnen nemen naar het grote vasteland. Zo nu en dan was hij graag eens weg van Seere, vooral omdat hij er teveel plezier uit haalde om nieuwe mensen te leren kennen. Hij was zeer sociaal en als je hem te lang alleen liet zou het hem tot waanzin drijven. Helaas zag het er niet naar uit dat hij snel op een schip zou stappen.

Het was maar zacht, maar iemand liep recht tegen hem aan. De grom die uit haar keel omhoog kwam kon niet menselijk genoemd worden. Zijn wenkbrauwen schoten dan ook gelijk in de lucht, maar eindigde in een frons toen ze haar mond open trok en begon te spreken. Het was duidelijk dat ze de schuld in zijn schoenen probeerde te schuiven en het had wel eens verkeerd af kunnen lopen… als ze iemand anders was geweest.

Er verscheen gelijk een twinkeling in zijn ogen toen een welbekende stem zijn oren bereikte. Hij keek het meisje kalm aan, maar met één mondhoek opgetrokken tot een glimlach. Haar woorden deerde hem niet, ze ging langs hem heen alsof het niets was. Het duurde niet lang voor dat hij herkent werd en het meisje de benen nam. Voor enkele seconden bleef hij staan en liet hij haar gaan, met zijn ogen gefixeerd op haar rug. Hij ging haar niet laten gaan, absoluut niet. Met het gebruik van zijn snelheid duurde het niet lang voor hij weer vlak achter haar stond, met zijn arm uitgestrekt en zijn lange vingers rond haar dunne pols geklemd. “What are the chances,” zei Valdimárr terwijl hij het meisje naar zich toe trok en haar ondertussen draaide zodat ze elkaar weer aan konden kijken. “Has my little pet decided to come back home?” Het klonk alsof hij het allemaal niet erg vond en dat hij effectief blij was om het meisje weer terug te zien, maar ze moest eens weten. In hem begon er iets te branden en zijn greep rond haar pols werd enkel steviger, zijn nagels duwde hij daarbij in haar vel.

Het was een tweestrijd in zijn lichaam wanneer hij besefte wie er tegen hem aan was gelopen. Ergens was hij blij om haar terug te zien, maar hij was nog steeds zo woedend om het feit dat ze was kunnen ontsnappen. Hij zou haar op slag moeten vermoorden en dat wilde een deel van hem ook. Ze zou evenveel bloed verliezen als de dode caretaker had verloren. Als ze dood was zou hij haar lichaam ook gebruiken als voedsel voor anderen, maar ze was te kostbaar. Haast niemand kwam iemand tegen als haar. Ze was uniek en het zou zonden zijn om haar te doden. Dat was de enige reden dat ze nog recht stond en niet dood was.

Ragya stelde zichzelf zo stoer op, deed alsof ze geen angst meer voelde naar hem toe, maar Valdimárr wist beter. Hij voelde haar emoties alsof het zijn waren, maar hij kon een goed onderscheid maken. De brede glimlach kon de man niet onderdrukken. Als hij iemand anders vast had genomen, zou die persoon vast denken dat het gewoon een vriendelijke glimlach van geluk was. Misschien zelfs wel charmant, maar zijn little pet wist beter. “My little, beautiful Ragya, you will always be my little pet. There is no escaping your past, no way to forget.” De greep rond haar pols werd niet losser, zelfs wanneer ze begon te trekken en hem beveelde om haar los te laten. Zij was in geen enkele positie om hem te vertellen wat ze moest doen, daarom bleef Valdimárr ook stil en keek hij enkel toe terwijl ze probeerde om los te komen. Dacht ze echt te kunnen ontsnappen?

Valdimárr had haar snelle reactie niet zien aankomen, zelfs al had hij het kunnen verwachten. Een dier dat in het nauw werd gedreven zou ook aanvallen. Haar tanden gingen makkelijk door zijn bleke huid, maar de pijn was voor hem sowieso minder als voor een normaal iemand. Toch kon hij niet zeggen dat het bepaald goed deed. Gelijk schoot zijn andere hand naar Ragya toe om zich rond haar nek vast te klemmen zonder genade en hij richten zich vooral op haar luchtpijp. Het maakte hem niet uit of ze een deel van zijn vlees los zou trekken, maar hij trok haar gezicht en tanden weg van zijn gewonde arm. Hij hield zijn onmenselijke kracht niet tegen en het maakten hem niet uit als het blauwe plekken zou achterlaten. “Are you sure you want to test that? You know I can take you right back, right now if I want to,” siste hij van tussen zijn tanden door, hij meende wat hij zei dus zijn woorden diende ook als een waarschuwing. Zijn licht gekleurde ogen stonden groot van woede, maar tegelijkertijd ijskoud. Hij liet haar keel ook niet gelijk los, want hij wilde haar horen snakken naar adem. Hij wilde horen hoeveel pijn het deed en hoe hulpeloos het haar misschien kon maken. Tenzij ze inderdaad minder hulpeloos was, maar dat betwijfelde hij ten zeerste. De greep rond haar arm had hij echter wel gelost nadat ze hem gebeten had.