One more drink

Net voordat hij het zeil uit de mast weer omlaag haalde, zag Jasper hoe de lucht achter hem donkergrijs kleurde. Storm op komst. In gedachten prees hij zichzelf gelukkig dat hij terug bij de haven was voordat het noodweer was losgebarsten. Hij meerde zijn schip af aan de kade van Brightwater Keep, terwijl hij flessen in het benedendek hoorde rinkelen. Zijn buit. Er verscheen een licht grijnsde rondom zijn lippen – vandaag was een goede dag geweest. Hij had de flessen met alcohol – zoet spul met gefermenteerd fruit in allerlei felle kleuren, honing en de Goden mochten weten wat nog meer – voor een spotprijsje in Nymmerwell weten te bemachtigen en had ze dezelfde dag nog mee kunnen nemen.

Voor nu was het tijd om zijn laatste paar centen uit te geven in de kroeg  als een soort schouderklopje aan zichzelf – ook al zouden zijn contacten pas morgen naar de haven komen om de flessen te inspecteren, Jasper wist zeker dat de exotische alcohol met open armen ontvangen zou worden in Rhoynar, of daarbuiten. Hij kende zijn contacten mocht de deal van morgen onverwachts mislopen, wist met gemak andere handelaren of zelfs rijkelui te vinden die zijn buit gretig op zouden kopen.

Vol goede moed begaf Jasper zich weer op het vasteland, waar naarmate de avond viel het steeds drukker was geworden – van kapiteins die de zorgen van de laatste paar weken wilden wegdrinken tot jonge matrozen uit andere regio’s die voor het eerst in de haven van de hoofdstad te vinden waren. De man ging op in de chaos van de haven, tot deze ruw verstoord werd door iemand tegen wie hij bijna op botste. ’Excuse me,’ klonk het – het was niet de stem van een ruige zeebonk maar van een jonge vrouw met, voor zover Jasper het kon zien in de door windlichten verlichte haven, roodbruine haren. Vrouwen waren een zeldzaamheid in deze wijk, vaak veroorzaakt door het bijgeloof dat vrouwen op een schip – of zelfs maar in de buurt van een schip – de hele bemanning kon vervloeken. Echtgenotes van kapiteins waren de enige vrouwen die Jasper hier ooit in de buurt had gezien, en zelfs dan waren ze nooit alleen maar liepen ze altijd gearmd met hun partner. ’Wat doet een vrouw als jij in een buurt als deze?’ vroeg Jasper haar dan ook, terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok. Vragen stonden immers altijd vrij, nietwaar?

’A woman like me?’ klonk het. Echo, echo.

Fantastisch. Jasper had nog niet eens één voet in een bar gezet en hij had het nu al voor elkaar gekregen om hier, midden op een straat, iemand te semi-beledigen. Dat was ook een talent, moest hij aan zichzelf toegeven. De man schraapte zijn keel, liet de vraag of wedervraag nog even in de lucht hangen voordat hij erop zou antwoorden. Blijkbaar had ze het laatste deel van zijn vraag niet gehoord, er niet op gelet of zijn vraag gefilterd zodat de informatie waar ze zich blijkbaar het meeste door aangesproken voelde overbleef.

Was zijn opmerking dan zo onlogisch? De jongedame zag er eleganter uit dan het selecte groepje vrouwen dat hij hier weleens zag – van wanhopige jonge vrouwen die zichzelf aan een matroos klampten als deze zogenaamde ‘grote liefde’ weer aan boord van een boot stapte tot aan prostituees die diezelfde jonge matrozen belaagden als ze eenmaal in de haven waren aangemeerd.

’Dat zie je toch zelf ook wel, of niet?’ Jasper fronste zijn wenkbrauwen, haar gedrag iets imiterend. ’Een schimmig steegje en een jongedame die er, nou ja, iets te welvarend uitziet om in dit soort buurten rond te hangen? An educated guess, aan de hand van wat ik van je uiterlijk in de straatverlichting hier kan zien.’ De man lachte, trok zijn lippen op in een grijns. De donkerharige dame was net iets té verzorgd, té chique. ’Maar zeg eens, je hebt nog niet op mijn laatste vraag geantwoord – wat je hier komt doen?’ Natuurlijk had ze het volste recht om hier ook rond te hangen, maar toch – Jasper kon het niet laten om nieuwsgierig te zijn.