The forgotten times | Kaz |

TAG | @Kaz Brekker

Het meisje wist waar haar moeder de flessen bewaarde.  De rode vloeistof was belangrijk en dat wist het meisje ook. Dat was waarom haar moeder altijd weg ging in de avond. Moeder haalde het drinken en hoewel ze wist dat ze het enkel een keer in de week mocht krijgen, maar het meisje verlangde ernaar. Het gaf een tintelend gevoel en dat was grappig voor de jonge Kallista. Toen ze de avond ervoor wakker was geworden, had haar moeder al een klein glaasje voor haar warm gemaakt.
Wat ze niet wist, was dat het simpelweg vers was, Ze hadden het net van de monsters uit de tombe gepakt en ergens maakte het bloed haar rustig. Generaties dat de familie Mevolent het bloed had gedronken, had blijvende schade aangericht. Het verlangen naar bloed, de witte haren van het meisje, de grote iris, waarbij soms haar pupil katachtig van werd wanneer ze niet meer geheel zichzelf was. Ook haar tanden waren scherp te noemen voor een mens en de kracht die ze bezat was te heftig voor een kind haar leeftijd. Had ze er zelf last van? Een beetje, maar haar moeder wist het meeste goed te onderdrukken door haar op tijd te voorzien van het bloed van 'The old ones'
Toch liep het meisje nu door de donkere gangen van het landhuis. Het beetje bloed wat ze had gekregen, zorgde ervoor dat ze naar meer verlangde. Iets waar ze nu dan ook voor ging zorgen. Zo liep ze zacht naar beneden, onhoorbaar voor degene die op haar moesten letten. Deze dachten dat het meisje nog sliep, dus erg oplettend waren ze niet.
Zacht opende de deur naar de kelder, het duurde even voordat haar ogen waren gewend aan de donkerte, maar toen dat eenmaal was gebeurd, sloop ze richting de kast waar het bloed werd opgeslagen. Met een fles in de hand sloop ze weer naar boven, richting de uitgang. Ze wilde niet hier beneden gevonden worden, dus het meisje liep door de schaduwen heen richting een van de vele stranden die om het huis lagen. Haar blote voeten raakte eindelijk het zand aan en ze plofte met een lach neer op haar knieën. De fles werd tegen haar lippen gezet en het meisje voelde hoe het bloed tintelend zijn weg vond door haar slokdarm. Ze giechelde, terwijl het bloed als een aasgier haar lichaam aantastte. Zichzelf nestelde om haar enkel meer richting de afgrond te duwen. Haar weer een beetje menselijkheid te laten verliezen, maar het gevoel was grappig en dat was waar het nu om ging. Haar lichte ogen keken over de zee, zwemmen? Nog niet, ze moest eerst de fles leegdrinken.

 @Kaz Brekker

Er lag een twinkeling in haar ogen bij een nieuwe slok. Het was gevaarlijk om veel bloed in een keer te drinken, vooral op deze jonge leeftijd. De kracht was vaak te heftig, het kon nergens heen. Dat het te veel was, was te zien aan de trilling in haar handen, de nagels die iets puntiger werden. Maar haar lichaam probeerde haar in deze staat te behouden, hoewel er hier en daar schimmen om haar heen danste, lukte het haar om helder genoeg te blijven. Haar lichaam begon hier en daar pijn te doen, alsof er aan haar ledematen getrokken werd. Het waren de kriebels echter die overheerste. Ze had een handje voor haar mond, terwijl ze probeerde niet hardop te lachen. Niemand mocht weten dat ze hier was, maar het was moeilijk om haar lach in te houden. Dus ze stond op om dichter naar de zee te lopen, verder weg van de huizen. Zacht mompelde ze onverstaanbare woorden tegen zichzelf. Over dat ze haar niet mochten vinden en dat ze dus ver weg moest lopen. Haar voeten ploeterde door het losse zand, maar al snel kwam ze aan bij het vochtige zand en merkte ze hoe het makkelijker werd om te lopen. Zacht zong ze een liedje, totdat haar ogen iets in de verte opmerkte. Was er een vis aangespoeld! Een zak? Ze wist het niet, maar ze rende er naartoe. Hoe dichterbij ze kwam, hoe duidelijker het was wat er op de grond lag. Het was een mens, het was geen dier of overblijfsel van een schipbreuk. De angst werd groter hoe dichterbij ze kwam, het liefst had ze omgedraaid en weggerend. Maar haar nieuwsgierigheid wist haar vooruit te brengen. Sneller dan ze eigenlijk wilde. Ze zakte bij de jongen neer, haar ogen vol verwarring.
"Hey." Kallista duwde tegen zijn lichaam aan. Maar hij reageerde niet. De fles werd neergezet en beide handjes lagen op zijn shirt terwijl ze tegen hem aanduwde.
"Word wakker." Smeekte ze hem haast. Schudde hem iets door elkaar, paniek ontstond in haar ogen. Hoewel ze deze jongen niet kende, was er de angst dat hij dood was. Opnieuw duwde ze harder tegen zijn lichaam aan. Rolde hem op zijn rug, ze nam zijn gezicht tussen haar handen.
"Ik ben Kallista." Haar stem trillend, terwijl de wanhoop op haar afkwam. Waarom werd de jongen niet wakker! Ze duwde op zijn borst, wilde niet geloven dat de jongen sliep, of was het erger? Ze beet angstig op haar lip, terwijl ze door bleef gaan met schudden. De wanhoop bracht een rilling over haar lichaam, zorgde voor een onstabiele ademhaling. Ze bleef herhalen dat hij wakker moest worden, een pijnscheut door haar lichaam zorgde voor een wanhopige krijs bij het meisje. Haar vingertoppen waren gitzwart geworden tijdens het schudden, haar ogen volgde voor enkele tellen het voorbeeld van gehele duisternis. Ze liet haar hoofd hangen, een hoge piep echode door haar brein heen. Zwarte tranen welde op in haar ogen, terwijl ze over de pijn mijmerde. De pijn die in haar borst begon en zich had verspreid door haar lichaam, maar uiteindelijk haar handen het meest hadden bezeerd. Kleine zwarte krasjes waren zichtbaar, alsof iets met scherpe kleine mesjes over haar hand heen was gegaan.
De jongen had nog steeds zijn ogen niet geopend, de paniek zorgde ervoor dat ze bijna niet meer kon ademen. De zwarte strepen die over haar wangen liepen door de tranen, haar neus waar het donkere bloed zijn weg naar haar lippen vond. Haar nagels duwde haast door de huid van de jongen. Haar lichaam begon kracht te verliezen, omdat ze een hoop kracht aan de jongen had gegeven. Haar stem was nog maar een fluistering, smeekte of hij wakker wilde worden. .