Crawling back to you

De zwartharige man keek op vanuit zijn stoel toen een stel wachters binnen kwamen lopen. Hij was het wel gewend, mannen die langen uren moesten maken en dagen lang hun vrouw niet konden zien... of wouden zien. Simpelweg, de eenzame man was voor hem een goede klant. Hij leunde naar voren en liet zijn armen op zijn knieën rusten, alles wat hij deed met een bepaalde sierlijkheid. En hij wist het. Alles in hem straalde zijn zelfvertrouwen uit. Hij wist hij knap was, dat hij door vele vermeden werd en hij wist evengoed wat andere voor hem konden voelen. Simpelweg omdat hij hun emoties kon volgen alsof het zijn eigen waren. Het was zo lang geleden dat hij zijn eigen emoties gevoeld had, zo enorm lang. Hij was toen nog levend geweest. Nu leefde hij als een aaseter van die van andere. Voedde erop alsof het zijn manier van eten was. Het was het enige wat hem nog enigzins in leven hielt. Ja, de man mocht er dan nog jong uit zien, enkel 21, maar hij kende meer jaren dan de meeste zouden meemaken. Hij was tot een zekere zin oneindig. Zijn brothel was het gevolg van zijn oneindigheid. Zo lang hij al leefde had deze plek er gestaan. Soms was het uiterlijk veranderd, maar Dirty Paws bleef terugkomen waar dan ook. En dit zorgde ervoor dat hij vele mensen kende, hij kende, leerde en observeerde. Het mocht hem dan wel niet interesseren wat er in de wereld gebeurde maar het kwam erop neer dat hij meer wist dan dat je zou denken. Hij was een goede pion om aan je zijde te hebben. Iemand die geen angst kon voelen en een draai had met mensen. Wie wilde dat nu niet? Wil je die lijst in alfabetische of chronologische volgorde? Ja er waren er genoeg die geen stap in zijn richting durfde te zetten, hij had immers de slechte eigenschap ze niet alleen thuis te laten komen. Hehe. Het hielp niet dat hij de mogelijkheid had ze dat laatste duwtje te geven om mee te doen. Het was verboden om je magie zo te gebruiken maar in alle eerlijkheid kon het hem niet interesseren. Zouden zulke kinderen hem de les moeten lezen? Schattig.

Zijn aandacht gleed naar de man die begon te spreken, zijn stem klonk sterk en streng, al kon Hati zijn gemixte emoties voelen. Het was niet slim om je in andermans territorium te betreden en dat wist hij. Dit brothel was van hem en als een uitbreiding van zichzelf, hij was hier koning van het rijk. Deze man wist dat. Vandaar dat hij snel vertelde dat hun lady hem wou zien. Geamuseerd trok hij een wenkbrauw op. "Well, normally if they want some of my attention they go to me, but for our lady I can make an exception" De emoties van de man veranderde naar een milde afgunst, voornamelijk omdat hij zo over hun leidster sprak. Het kon hem jammer genoeg niet interesseren. Rustig stond hij op en sloeg een arm rond het middel van de ander, diens protesten negerend, en liep zo mee naar kasteel. Hey hij pakte zijn kans. Normaal probeerde ze zijn arm eraf te hakken als hij dit probeerde.

Op deze manier liep hij dan ook dezelfde ruimte binnen als waar hun Lady zat te wachten. De deuren werden voor hun geopend en toen pas liet Hati de man los, nadat hij natuurlijk een vriendelijke zoen op diens wang had gedrukt. Hij rekte zichzelf nonchalant uit en richte zijn dierlijk amberen blik op de meid, deze van top tot teen keurende. Hm. "My lady robinbird, how much you've grown since the last time I've seen you. Well, then you where only a child after all... more then now atleast" Hij grinnikte warm, waarna hij dichterbij liep op een manier die enkel en alleen als charmant gezien kon worden. Zachter dan dat je van hem zou verwachten pakte hij de hand van de ander en ging door zijn knie heen, om er hierna een kus op te drukken. Kort erna liet hij haar weer gaan en stond weer op, iets dichterbij als dat je normaal zou doen. "It's my pleasure to meet you, but I must wonder, why would someone like you, ask for someone like me?" Hij grijnsde kalmpjes, alsof hij totale controle had over de situatie. Ze leken dezelfde leeftijd, enkel was Hati 400 jaar ouder dan dat. Bijna grappig te noemen. Wachtende op haar antwoord besloot hij zich ook te richten op enkel haar emoties, liet wat zij voelde zijn lichaam overspoelen zodat hij ieder hoekje ervan kon ontdekken.

Ze gedroeg zich zoals het hoorde, een perfect afgericht vogeltje. Een die kwam als haar geroepen werd, die zong als het van haar verwacht werd. Een kind die nog niks van de wereld kende. Haar broers en vader van haar ontnomen. Enkel nog een bastaard in haar familienaam. Ze was de laatste op de troon en wie weet voor hoe lang. Hij had al eeuwen geleden geleerd geen waarde te hechten aan leiders. Die gingen immers niet zo lang mee. Het risico van aan de macht zijn. Het was een oneerlijk beroep dat van familie tot familie werd overgedragen. Hij had vele gezien in zijn tijd en weinige hadden ook maar iets van indruk op hem gemaakt. Vergeten door de jaren heen, hun naam niks meer dan een vage herinnering die altijd eindige tot hun dood. De dood die het meeste herinnerd werd. Nu hij zo naar deze meid keek kon hij niet laten haar te vergelijken met andere. Met andere leiders, hoe zou zij tot haar einde komen? Huurmoord gokte Hati in stilte, of vergif. Beiden een goede optie. Iets nets, iets wat haar lichaam intact hielt. Maar ook vergeleek hij haar met zijn eigen meiden, degene die werkte in zijn brothel. Ze had dezelfde leeftijd als vele van hun, het verschil dat hun in armmoed waren geboren. Hun waren voor dood achter gelaten op de straten door hun verhongerde familie, gevlucht van een man die ze kwaad deed of gevlucht om hun eigen leven te behouden. Hij vond ze soms aan de kant van de weg, half bevroren. Het duurde eeuwen voor ze ontdooid waren en weer wat konden zeggen. Soms brachten zijn werknemers ze binnen. En hij verzorgde ze, gaf ze aandacht, warmte en voedsel. En een keuze. Ze konden hier blijven en voor hem werken, een goed en veilig leven in ruil voor je lichaam. Of ze konden weer vertrekken zodra ze op krachten waren, de kille wereld in waar niemand om ze gaven. Was het niet oneerlijk? Hoe mooie, goede mensen gedwongen waren om te sterven terwijl andere aan de leiding kwamen. Wat was het verschil tussen een kind dat nooit buiten het paleis had gespeeld en iemand die heel haar leven voor zichzelf en zelfs andere had gevochten? Weer en wind had doorstaan en wist hoe het voelde om de dood te zien? Ergens irriteerde het hem dat een siervogel de macht kreeg in plaats van een wild dier die verder kon kijken dan diens kooi.

Niemand gaf om de mensen die hij had gered, om hun kinderen die hij op de wereld had gezet en een toekomst had kunnen geven. En deze meid gaf nog het minste om hun. Haar volk. Laat hem niet lachen. De meeste leiders zagen hun volk maar tot op hun medewerkers, tot op de rijke in hun stad. Nooit de onderwereld, nooit het tweedehands vuil. En daar stond hij dan, uit de wereld van alcohol, drugs en lust geplukt. Dit was niet de eerste keer dat hij in het kasteel stond, nog zal het de laatste zijn. Maar toch voelde hij een nieuwsgierigheid waarom hij geroepen was. Hij was niet te vertrouwen, hij zou zijn eigen ziel nog verkopen als iemand een goede prijs gaf. Want ons siervogeltje liet een wild dier binnen, een die altijd honger had en niet een kans zou missen een makkelijke hap tussen zijn kaken te nemen. Lady Robinbird and the Wolfson. Bij haar woorden grijnsde hij enkel, zijn blik de hare niet verlatende. "I apologize my lady, but I like a more personal greeting more. That and I can't help but to reconize you as a robin, the resemblance is stunning" Hij grinnikte even om zijn eigen woorden, om hierna te gaan zitten op de stoel die hem verwezen werd. Afwezig greep hij een beker die er stond en nam er een slok van, iets dat zijn gezicht leek te vertrekken. Urgh. Alles behalve bloed was voor hem als teer, zeer onsmakelijk. De vampier zette de beker op een ietwat veiligere afstand weg voor zijn aandacht weer naar de ander trok en hij deze een simpele knik gaf. Ze kon van zijn pacht verder gaan. "You're sure making me curious, I'm not used for ladies to call my name" Een veelzeggende grijns sloop over zijn gezicht "Atleast not to such a nice place like this"

Hati verveelde zich nu al. Hij was verveeld door deze vrouw, te net opgevoed om ooit iets spontaans in haar leven te doen. Hij was verveeld om het toezicht van een saai gesprek over politiek. Het liefste had hij gewild dat dit gesprek had plaatsgevonden in zijn eigen brothel, gevuld met de geur van lust, warmte en meer. Kijken hoe ze dan had gereageerd, of ze nog zo netjes had kunnen blijven op haar troon. Als ze in zijn territorium was, met naakte vrouwen die danste en hun lichaam aan de nacht en eenzame verhandelde. Misschien kon ze dan realiseren dat haar lot heel anders was geweest als ze ergens anders had gewoond. Als ze zoals de meeste in armoede was geboren. Ach, wat maakte het hem ook uit. Ze zou zo dood zijn, iedereen was zo dood vergeleken met hem. Hij schudde zijn hoofd kort in zijn eigen gedachtes waarna zijn amberen blik weer naar de meid ging. Hoewel hij geen respect voor haar zou tonen tot ze het verdiend had zou hij haar wel die kans geven. Hij was immers gebracht met een rede en Hati was nu eenmaal niet iemand die snel loyaal was en je moest er hard voor werken. Maar als hij eenmaal aan je kant stond had je een goede. Hij voelde niks, geen twijfels of angsten. Hij zou zich voor iemand de dood in werpen als het nodig was. Daarbij had hij vele jaren van kennis, oude oorlogsplannen en geschiedenis die de meeste al vergeten waren, voor hem nog een heldere herinnering. Hij kende mensen, hun manier van doen, praten, voelde hun emoties en hun leugens en kon ze tot zekere zin manipuleren. Ja, hij was iemand die het vuil speelde en een enorm handige pion om aan je zijde te hebben. Als je zijn persoonlijkheid aan kon. Enorm nieuwsgierig, aanrakend en echt kapot irritant om mee om te gaan. Je moest offers brengen.

Maar madame begon al te spreken en Hati luisterde naar haar woorden, zijn houding nonchalant en relaxed, alsof hij hier iedere dag zat en ze al jaren vrienden waren. Hij kon het niet laten om te grijnzen. “I sure have my lady robinbird. People call me the alpha of the underdogs. I come in contact with a lot of people and even more are my allies” Het werd verteld als een feit, kalm en rustig en minder arrogant als dat je zou verwachten van de man. Dit was zijn leven, hij hielt van het contact met het vuil van de staten en hielp deze op weg. Hij hoorde alles wat er op de straten gebeurde van zijn dames, in het persoonlijke leven en het bestaan van hogere van zijn cliënten en nog een grote hoop van buiten deze steden dankzij de handelsschepen waar hij mee werkte. Hij was niks waard in de ogen van andere, niemand deerde het om aan een vent zoals hij wat te vertellen, het was niet dat hij er iets mee zou kunnen doen. Hij was een veilige optie. Vandaar dat hij die reputatie niet snel wilde vervuilen. Hij kantelde zijn hoofd lichtelijk terwijl hij naar de ander keek. “I sure do, but what could you offer me? I have more money then I can spend, a lovely busines that goes great and many people under my name. I won’t offer my information for cheap” En daar kwam de handelsman in hem naar boven, hij had weinig loyaliteit op dit vlak. De hoogste prijs won, simpel als kon zijn. Daarbij wilde hij madame eerst wat uit de kast lokken voor hij erop in zou gaan.