Waste of time

Hoevaak blufte hij wel niet? Teveel naar zin natuurlijk. Het lag in zijn aard om met puur geluk op dingen uit te gaan, een beetje riskant maar dat was hoe hij tewerk ging. Hij was roekeloos en ietwat gemeen en dat wist hij natuurlijk te goed van zichzelf en daarom... Werkte hij er gewoon niet meer aan. Het zou niet helpen hem een betere persoon te maken, in tegendeel, wat zou het doen? Het was maar een klein iets, die kon uitlopen in zijn dood als hij het tegen de verkeerde persoon uitspeelde. Oh well who cares. Momenteel was hij maar bezig tegen zijn kleine broer. Hij kon zeggen en doen wat hij wilde tegen hem, de gevolgen waren toch niet zo immens belangrijk dat ze iets verschrikkelijk konden veroorzaken. Zoals dood gaan of geen eten meer krijgen.... OF in zijn vaders geval, huisarrest. Er was niks dat de ander naar hem toe kon doen. Hij kon hem niet aanvallen, noch hem ontdoen van iets dat waardig aan hem was. Het was namelijk al vrij moeilijk iets van hem weg te nemen dat hij waardig vond. HIj was een persoon van ijzeren wil die enkel op zijn eigen schuitje gericht was. Familie was niks voor hem... En vrienden? Wie had er ook vrienden nodig? Het enige waar hij echt om gaf was zijn overleving en zijn eigen beeld tegenover de wereld daarin. Daarom dat hij ook zo vijandig tegenover zijn vader daarop was. Het was gewoon... Niet iets dat samenging met zijn gedachtengang. En natuurlijk konden er daar vragen bij gesteld worden, want wat was er zo anders geweest in de opvoeding van de kinderen dat de zwartharige zo anders was? HIj wist wel degelijk wat dat was; zijn natuurlijke magie. Nachtmerries en angsten hadden hem genoeg wakker gehouden om in te zien waar hij fout zat... OF beter gezegd, waar zijn hele bestaan fout zat. Hij kon geen connecties hebben, hij was te gevaarlijk daarvoor... En daarbij, zou het hem enkel nadelig liggen... Genoeg jaren waren voorbij gegaan om dat in te zien.
"Waarom zou je hier dan gaan zitten?" Klonk er van zijn jongere broer af. De ander begon met een wandeling door de kamer. De oudere kerel keek even op en volgde langzaam de ander met zijn ogen. Er was bar weinig te zien in deze kamer. Voor Matthew was het een stoffige, oud rothol waar er niks te doen was... Maar hij wist best wel dat zijn nerdig broertje deze kamer geweldig vond. Jammer genoeg voor hem waren boeken enkel een last in zijn hoofd... Daarbij was zijn geschrift een totale mess, dus veel schrijven deed de ander ook niet... Ookal had hij het eigenlijk wel nodig. Het was gewoon zoiets dat ook in hem zat. Waarom moeite steken in iets dat toch niet goed ging? Wat voor voordeel zat daarin? Het was gewoon niet logisch om energie en effort te steken in iets dat niet meteen goed was. Teveel tijd zou verloren gaan voor iets miniems dat niemand nodig had... Right? Right. Zijn logic was de beste logic en niemand kon hem er anders van overtuigen. Langzaam haalde de jongen zijn schouders dan ook op bij diens vraag. Waarom dat hij hier dan zat? Nou... Hij zou met iets beters moeten komen dan zijn gezaag van eerder om de ander te overtuigen. Ookal wilde hij het niet toegeven, Rhett was slimmer dan hem op verschillende vlakken. Sociaal al zeker. Matthew praatte alleen soms eens met zijn familie en anders... Was het geschreeuw en stuff naar andere mensen. Nee, sociaal doen was gewoon een pain... Again, zijn visie was niks veel anders dan eerder. Waarom zou hij er moeite in steken? Het moment was belangrijker dan de toekomst in zijn ogen. Het zou hem een barst schelen dat hij geen normaal gesprek kon houden. "Omdat ik dat wil... IK wilde werken aan mijn schrijven," zei hij kalm. Zeker een overtuigend argument, al zei hij het zelf. Iedereen die hem een beetje kende wist van zijn... Handicap af... Dus het was dan ook niet vreemd in de ogen van een ander dat hij eraan wilde werken... Nja, het was te zien hoe goed de ander hem kon inschatten... Aangezien hij nooit zou werken aan iets zonder een goede motivatie...
"Om weg te gaan?" Klonk er van zijn jongere sibling af. "Je wil hier weg?" Hij knikte even, wel meteen nadat de ander was uitgesproken of nog eerder. "Natuurlijk wil ik hier weg, jij bent toch niet van plan om hier de rest van je dagen te blijven?" zei hij even half spottend. Een grijns gleed even op zijn lippen waarna hij kalm achterover leunde in de stoel. Langzaam begon hij de stoel te balanceren op twee poten. Een kleine frons kwam op zijn gelaat bij de inbreng van zijn concentratie op dit gebeuren. Toen hij een mooi balans had gevonden, keek hij even op naar Rhett. "IK ben oud genoeg om mijn eigen weg te gaan right? Daarbij wil pap me toch weg hier, alsof dat nog niet duidelijk genoeg was," even rolde de jonge kerel met zijn ogen. HIj extrapoleerde natuurlijk de dingen een beetje... Dat was gewoon Matthew, een drama queen tot en met... En hij wist het o zo goed van zichzelf. Toch deed hij er niks aan en leek hij steeds toe te geven aan dat ene stemmetje die het altijd dat ietsje ergerder wilde maken. Ah well, het was niet zo erg weet je, niet zijn probleem, hij kon er gewoon mee leven en omgaan. "Ik verveel me," klonk er plots. Even kantelde de lange gast zijn kop was, waarna hij zuchtte en zijn stoel terug neer plaatste tegen de grond. Wat wilde hij daarmee zeggen? Dat ze iets samen moesten gaan doen? Bonding time? Ieuwl nee, please no. Als er een iets was dat hij zeker niet graag deed was het family bonding time. Hij had altijd een afkeer gehad naar zijn siblings toe. Niet op de gemene manier maar eerder... De persoonlijke manier. Hij kon er ook niet veel aan doen dat zijn angsten uiteindelijk ware uitgegroeid in... Afkeer. Oh well.. "Well... Maak jezelf dan nuttig... Idk," zei de jongen even, duidelijk makende dat hij niks zou opbrengen om iets samen te doen. Nope, nooit, over zijn lijk.