[OPEN] Lost and Found

Het was bijna surrealistisch: de combinatie van verbijstering en angst die ze de afgelopen weken had gevoeld. Nooit eerder had ze voet buiten D’Auvignon gezet en nu begaf ze zich honderden kilometers verderop, in Archeon, de hoofdstad van Valyria en Fallen Skies. Tijdens de reis had ze haar ogen uitgekeken. De open zee, met zijn prachtige blauwgroene kleur, had een enorme indruk op haar gemaakt. De bergketens die zich langs de kust van Navarre verspreidden, als een muur om het land heen. De prachtige rivierbanken van Valyria, het kleine beetje groen in de uitgestrekte woestijn. En tenslotte, Archeon zelf. De adembenemende, smetteloze hoofdstad waar ze nu zou gaan wonen. De realisatie had haar nog steeds niet geraakt, zelfs niet toen ze van boord was gestapt en voor het eerst voet zette in de stad. Het leek totaal niet op haar thuis. Het was hier lichter, mooier, schoner. De mensen zagen er allemaal prachtig uit, gekleed in dure gewaden, in kleuren die alleen de rijksten van de rijksten zouden kunnen betalen. En boven alles stond het paleis. Het grote, intimiderende paleis waar de King en Queen woonden. Ophelia stond haast te trillen op haar benen terwijl ze ernaar keek.

In eerste instantie wist ze niet zo goed wat te doen, waar ze heen moest. Haar spullen zouden naar haar nieuwe vertrek worden gebracht, en ze had alle tijd om de stad te gaan verkennen. Maar om dat nou in haar eentje te doen? Archeon was gigantisch en zij slechts zo klein. Ze had geen idee waar alles was, hoe ze vervolgens thuis zou moeten komen. De enorme stad had haar binnen luttele seconden volledig opgeslokt. Ze slikte en keek even rond, niet wetend waar te gaan. Ze zag eruit als plompverloren, pasgeboren puppy, zoals altijd.

Zijn bestaan als handelsman bracht hem op plekken waar hij van had gedacht nooit te zullen komen. Hij had delen van de wereld gezien die menig noorderman nooit met eigen ogen zou aanschouwen. Tijdens zijn vele handelsreizen had de blonde man mogen proeven van de verrukkelijke vrijheid die het zwervende bestaan hem schonk. Een vrijheid die hij in al geen maanden meer had ervaren doordat hij door een slechte winter weinig de zee op had gekund. Maar nu dat het najaar weer was aangebroken en de herfst milder was dan anders, bood het Tobias opnieuw de kans om te reizen. Dit keer niet over water, maar over land. Hij had voor even genoeg van de woeste golven en de vissoorten die hij daar bijna dagelijks ving. De jongeman was toe aan een nieuwe uitdaging. Vandaar ook dat hij zo ver van huis was geraakt en zich in het hart van Fallen Skies bevond. Archeon. De hoofdstad van Valyria. Al vanaf de eerste seconde dat zijn voeten de woestijnachtige ondergrond van het koninkrijk aanraakten, had dit nieuwe land hem betoverd. Archeon was immers zo anders dan zijn vertrouwde vissersdorp in Falkreath. Als Viking hoorde hij hier helemaal niet thuis. Als het zijn gevoel niet was die dat hem wijsmaakte, dan waren het de afkeurende en argwanende blikken van de inwoners van de hoofdstad wel. Zijn kledingdracht en zijn manier van doen en laten paste niet bij de exotische wezens van dit land. Het was alsof Tobias op een compleet andere planeet was beland. En toch, ondanks de wereld van verschil, zou hij niet rechtsomkeert maken naar huis, niet voordat hij dit koninkrijk eerst had ervaren.

Zijn staalgrijze ogen waren niet in staat om hun aandacht van de immense gebouwwerken in de stad af te wenden. Terwijl zijn benen voortbewogen en hem dieper het hart van Archeon binnendroegen, liet hij de cultuur van deze plek tot zich komen. Ondanks dat hij zich in een grote stad bevond, ervoer hij toch dat kleine vleugje van vrijheid. De man was niet gebonden; hij kon gaan en staan waar hij wilde. Maar waar in vredesnaam te beginnen? Zijn voeten maanden zijn lichaam tot stilstand, terwijl hij verloren om zich heen tuurde, alsof hij zocht naar iets om zijn reis mee te beginnen. Zijn focus viel op dat moment op een donkerharige, jonge vrouw – wie overigens net zo verloren als hem leek te zijn. Een ogenblik twijfelde Tobias of hij wel op haar af moest stappen, maar wat hij te verliezen? In het ergste geval zou hij haar afschrikken met zijn Viking uiterlijk. Die gok nam hij graag. De blonde man bewoog in de richting van de vrouw en bleef vervolgens op gepaste afstand van haar staan. Nieuwsgierigheid blonk in zijn grijze kijkers, terwijl hij ondertussen naar woorden zocht om haar mee aan te spreken. “You seem just as lost as I am.” begon hij op vriendelijke toon. “Tobias.” stelde hij zich met een bescheiden glimlach op zijn gelaat voor.

Als bevroren stond ze op de kade. Een enorme lading aan impulsen prikkelden haar zintuigen. Ze keek haar ogen uit, naar de mensen. De mensen die gekleed waren in de meest prachtige gewaden, gemaakt van de duurste stoffen die ze ooit had gezien. Hoewel Ophelia in D’Auvignon altijd met de laatste mode meedeed, had ze het gevoel dat ze hier achterliep. Ze zag prachtige vrouwen in gedrapeerde jurken, rijkelijk belegd met edelstenen. Prachtige naaiwerken op materialen die haast doorzichtig leken. Het leek een heel ander soort mens te zijn dat hier rondliep en Ophelia vroeg zich af of ze zich hier ooit thuis zou kunnen voelen. Ze kreeg een paar geïrriteerde blikken toegeworpen. Ze stond in de weg. Mensen gingen de kade op en af, en zij stond daar maar, in het midden, te staren naar eender wie haar passeerde. Een iemand stootte haar schouder aan, waarop ze zachtjes haar excuses aanbood en hem uit de weg ging. Ze liep de kade af en koos een willekeurige plek uit op het nabijgelegen plein, waarop ze weer om zich heen begon te kijken. Ergens wilde ze rondrennen en de stad verkennen, aan de andere kant had ze wel het gevoel dat ze flauw kon vallen. Ze was alleen, compleet alleen, in een stad waar ze niets of niemand kende. Waar moest ze überhaupt beginnen?

Uit de zee van mensen leek een iemand op haar af te drijven. Een blonde man met een baard, maar het meest opmerkelijke was de tatoeage op zijn voorhoofd, en zijn verduisterde ogen. Ophelia slikte, natuurlijk was ze bang voor hem. Hij was intimiderend. Maar goed, ongeveer negentig procent van de populatie was intimiderend voor haar. Hij was groot en breed en zag eruit alsof hij haar met één polsbeweging doormidden zou kunnen breken. Ze keek hem dan ook met grote, bruine ogen aan en kon het niet helpen toen haar onderlip lichtjes begon te trillen. Hij merkte op dat ze er net zo verdwaald uitzag als hij. Zijn toon was verrassend vriendelijk. Ophelia wist het klaar te spelen om een klein glimlachje op haar gezicht te zetten, al was het maar uit beleefdheid. De man stelde zich voor als Tobias, waarop ze even knikte. Hij leek op een noorderling. Ze had er een paar gezien op de markt in D’Auvignon. Als je het haar vroeg, hadden ze allemaal een vrij kenmerkend uiterlijk. “I’m Ophelia,” stelde ze zichzelf vervolgens voor. “And I suppose we can be lost together, then.” Een lichte trilling was nog hoorbaar in haar al vrij zachte stem, maar het duurde nooit lang voor ze zich op haar gemak voelde bij iemand, al was het een vreemdeling. Ze keek hem vervolgens vragend aan. “Are you from the north?” Hoewel ze hiervoor nooit voet buiten D'Auvignon had gezet, was ze wel ongelooflijk geïnteresseerd in de verschillende culturen van Fallen Skies. Natuurlijk hoorde Falkreath daar ook bij.