Castle of Glass

Hair that was once golden white changed a lot. It was dark brown, almost black with only small pieces of its original color. All of it was dirt and leave that got stuck. His clothes were ripped open at some places and also dirty, while small scars cover his normally spotless face. The biggest thing was his left arm that he was holding against his body with his other hand. He truly did a great job to look like he was injured after a shipwreck and that was what he went for.

You could call it dedication for almost everything was self-inflicted to get his part of the story perfectly. If only one thing was wrong, she would know, someone would know and history would repeat itself. Not this time. He would succeed and right now everything was going according to plan. Without hesitation, they had left him inside the big walls when they had spotted him.
There were, of course, a lot of whispers. Everyone that was still awake in the village was talking and looking. He knew what they were saying; how is it possible that the elf survived while the Lord and his sons died?  If only they knew. The elf was not paying attention to them besides that.Let them talk if they wanted that. For all they knew was that he was devastated by the fact that his best friend died. That he was the only survivor while everyone else died. They would probably blame him the first few months. It was not like they knew any better. Their simple minds would never understand this.

When they eventually got to the great hall, a lot of people came to behold what was going to happen. “Get Lady Freyja,” he told one of the guards with a shrill voice. It took awhile, but she came. When he heard her footsteps he turned around. His attempt in standing up straight was a failure. It was his back that was hurting too much.

“My Lady,” he said with a small bow of his head. Of course, he knew she was the new lady of the house.

Hij werd al niet geliefd door het volk en zijn terugkomst had het niet beter gemaakt. Natuurlijk dat iedereen veel liever de Lord weer zag of één van zijn zonen. Niet een elf die niet eens geboren was in Falkreath. Voor velen was hij nog steeds een indringen, maar met die gedachten moesten ze maar leren leven. Hij was teruggekomen en niet de Lord. Hoe het kwam; een storm natuurlijk. Naeberos was sowieso niet op zoek naar de liefde en vriendschap van de mensen. Dat was iets wat hij absoluut niet nodig had. Zelfs later niet.

Iedereen in de grote zaal was aan het praten en pas wanneer de Lady binnen kwam wandelen waren ze stil. Het kwam bijna als een opluchting dat ze stopten met spreken. Voor hem was het wel fijn om haar weer terug te zien, ook al wist hij dat het nog zwaar ging worden om uit te leggen wat er was gebeurd. Of toch de halve waarheid. “The sea spared my life,” he said. “I was able to save myself with my magic. The others… I tried, I really did but… My power is not as great as I thought. The power of the sea was too strong.” Hij liet zijn hoofd wat naar voor hangen en het klonk oprecht alsof hij veel spijt had.

Wanneer ze vroeg wat er met hem gebeurd was keek hij weer op. Natuurlijk hij zag er verschrikkelijk uit en zo voelde hij zichzelf ook. Normaal was hij altijd keurig en netjes, het was niet voor hem om er zo smerig bij te lopen. Het liefst van al nam hij een lekker warm bad. “The way back here was harsh, my Lady,” zei hij en het was absoluut geen leugen. Hij was er zeker van dat hij toch een beetje onderkoelt was. Zijn lippen zagen vast al blauw en niet te zwijgen over zijn nagels en vingers. De warmte van de great hall deed al veel en die warmte voelde hij zelfs.

Naeberos moest zichzelf dwingen om naar Freyja te kijken wanneer ze vroeg of er echt niemand anders het had overleefd. “It’s the truth, I fear,” vertelde hij haar. Om hem heen begon iedereen weer te fluisteren. Voor het eerst hoorden ze waarschijnlijk wat er echt gebeurd was. “Your father he-,” begon hij maar haakte af en nam diep adem voordat hij verder ging met spreken. “Onäm and Bodvar were still below deck and he went there to get them. It was a foolish idea, but every father would’ve done it in order to save his sons, however dangerous the situation. Never saw him again after that.” Dat was geen leugen geweest, de man was inderdaad niet gevlucht van het gevaar maar ging zijn zonen nog proberen te redden. Het was wat Naeberos ook gedaan zou hebben waren de rollen omgekeerd. Of in elk geval niet alles was een leugen geweest. Hij had de Lord nog wel gezien voor die ten onder ging met zijn schip.

Ergens diep van binnen voelde hij zich misschien schuldig, omdat de man hem echt had vertrouwd. Zoals vroeger hadden ze hem vertrouwd en hij had ze bedrogen. Hij was niet meer zeker of er nog iets anders was dat voor hem meer dierbaar was als zijn eigen leven. Zijn eigen geluk. Geluk… dat was al dat hij wilde.

Ondertussen was er een guard weer terug gekomen met een dikke vacht die gelijk over zijn schouders geslagen werd. Naeberos bedankte de man met een simpele knik, maar van hem was dat niet meer als normaal. Het was fijn om de warmte weer te kunnen voelen, al was het nog niet perfect. Zo ver zou hij niet meer gaan voor een leugen. Volgende keer zou het niet ten koste gaan van zichzelf.

Wanneer de deuren weer open vlogen, gevolgd door snelle voetstappen rechten Naebores gelijk zijn rug. Het zorgde ervoor dat hij ineens een heel pak groter was en meer autoriteit uitstraalde als wanneer hij zich meer liet hangen. Zijn lichtblauwe ogen gleden gelijk naar de moeder van Freyja die kwaad binnen kwam wandelen. De twee hebben het nooit met elkaar kunnen vinden en dat ging nu ook niet veranderen, zeker na de dood van haar man.
De vrouw begon hem gelijk uit te maken voor een leugenaar en een monster, woorden die hem niet veel deden. Hij liet ze over hem heen gaan alsof het niets was. Het maakten hem niet uit wat een normaal mens dacht van hem. Binnen enkele jaren zou zij sterven van ouderdom, maar hij zou nog steeds leven. Pas wanneer de vrouw haar hand omhoog bracht omdat ze hem wilde slaan, verharde zijn ogen. Het was een stille waarschuwing, want als ze het deed ging hij wel reageren om de woorden die ze had uitgesproken. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Wie gaf haar het recht om hem te slaan.

Gelukkig kwam het nooit zover doordat Freyja tussen de twee in ging staan. Zonder verder nog iets te zeggen draaide de vrouw zich om en beende weg. Haar dochter probeerde het gedrag uit te leggen, maar Naeberos zijn ogen bleven gericht op de deur. “She has no right to hit me. If this happens again, I will not accept it,” vertelde hij. “For now I understand her reaction for she lost her husband and her sons, so I forgive her action.” Hij wilde niet gelijk anders overkomen als ervoor, maar iets als dat kon hij niet hebben, zelfs niet wanneer dat hij onderkoelt was en gewond.

Na een tijd liet hij zijn schouders weer meer hangen en straalde hij gelijk minder macht uit. Het was gewoon te vermoeiend om die pose aan te houden op dat moment. “Maybe we should go somewhere private,” vertelde hij haar voor dat zijn blik gleed over de aanwezigen. Het was vooral dat hij nood had aan een bad want hij voelde zich vies en het was vervelend, zeker omdat iedereen hem zo moest aanzien.

There was one rule when you approached the elf; always tread him with respect. If you did that, he would do the same in return. Start threatening him and he will respond in the same way. He would force you to respect him if necessary. Her mother did everything she was not supposed to do and it pissed him off. She wanted to hit him and no one should do that, not even a woman. Not even the mother of Freyja.
His eyes were filled with poison when the looked at the woman. She was everything he hated and if he could kill her, he would. There were not a lot of people he hated with that kind of passion, only a handful of elves from the brotherhood and her. Freyja tried to reassure him that it won’t happen again, but he did not believe it. There were so many words laying on his tongue and he wanted to say all of them, but it was smarter to stay quiet. If he said something wrong, it could have horrible complications.  

Neaberos looked down at Freyja when she touched his back. If it was someone else, he might have responded differently, but he let her be. He did not like it, not with everyone around, but he let it happen. “Of course I can,” he said fiercely. Together they walked out of the great hall towards a more peaceful place. Never did he use her for support because he was indeed to proud for that. Even with his body aching from pain, he held his head high and his back straight.
When they reached another room of the castle’s private quarters he looked around. It was still the same as when he’d left. The warmth from the fire was a pleasant feeling, especially for his frozen body. Freyja gestured to a chair so he could sit down and he did. His legs were tired and his left arm was still hurting. Naeberos wanted nothing more than a warm bath, but that had to wait. The lady of the house wanted answers and so she would get them.

His blue eyes were focussed on the burning flames. “So what would you like to know?” He did not look at her for his eyes stayed on the flames. It was almost like they were telling their own tale, a tale no one understands. A tale just like his. If he would ever tell someone his full story, that person would not understand his intentions. No one understood them. “If you don’t mind, I would like to get some rest after this. The last couple of days have not easy,” he told her with a controlled voice. Only now he looked directly at her, leaving the flames as they were.

OOC: Ik ga vanaf nu gwn verder in het Engels sinds ik steeds vergeet in het Nederlands te typen xD