Castle of Glass

Een zachte snuif klonk terwijl een donker figuur met een klein handborsteltje een keer over een schouder veegde, gevolgd door een pink die hij met onvoldaan samengeknepen lippen een verdwaalde zwarte lok terug langs zijn haarlijn streek. IJdel als hij was. Snobistisch als zijn dwanghandelingen waren. Aanstellerig zelfs, misschien - maar zeker niet voor hem. Hij onderdrukte de drang om te willen vloeken toen hij zijn beslagen bril af nam om deze voor exact de vierde keer vandaag schoon te moeten maken, de ijzel ondertussen uit zijn haar schuddend. Snertregen.
Het liet de Navarriaanse straten bemodderen en zijn perfect met schoensmeer onderhouden schoeisels bezoedelen. En zoveel meer. Desalniettemin hield het de maandagse markt op het centrale plein niet tegen - en noch hield het de daklozen weg. 'Cattle' van het armzaligste soort.

Op iedere hoek van de straat zat er wel één, half weggezakt in smoezelige vachten of schuilend onder luifels. Simpele bronnen voor de nodige ingrediënten - zij het culinair, zij het als bestandsdelen voor zijn medicijnen. Ze waren op voorhand al ten dode opgeschreven. Slade kon de aftekeningen van hun schamele hoorns die zich boven hun hoofd openbaarden al zien, variërend per prooi. Zoals zijn expertise booghand en scherpe haviksblik (zolang hij zijn bril had, natuurlijk, zonder was hij stekeblind) met precisie een hinde wisten neer te halen na het volgen van haar bloedspoor door het woud, om haar organen te collecteren. Het was niet dat hij bij klaar daglicht zijn slag sloeg; dat zou onbedachtzaam zijn. Nee - vandaag was het slechts even kijken. Bezichtigen - een lijstje opstellen - uitzoeken.

Dat was zijn markt.

Zijn gedecideerde tred bracht hem langs de vleesschappen, om niet veel later tot stilstand te komen voor een in elkaar gedoken, gekapt gestalte even verderop van de meute verwijderd. Haar huid, de enkele lokken die onder haar kap uit golfden, haar postuur.
Te feilloos. Te mooi. Te intact. In ieder geval wel voor een schooier.

In andere omstandigheden zou hij hebben geconcludeerd dat ze een verschoppeling was die nog maar pas geleden uit haar huishouding was verbannen. De redenen daarachter liepen vaak uiteen: een ongewenste zwangerschap, een familieontering, een afstotelijke wandaad. Een arme schat zonder ook maar één koperen munt op zak, zonder doel en zonder vooruitzicht, maar haar leven voorheen vurig terugwensend. Hoe verschrikkelijk eenvoudig het was geweest in vergelijking met de huidige situatie. Nieuw in het zwerversbestaan. Nu gedoemd om haarzelf bloot te stellen aan alle gevaren die de wereld haar te bieden had. Uiteindelijk zou ze zichzelf uithoeren om aan voedsel te komen - net als alle anderen. Hij had het al zo vaak gezien. Een onontkoombaar patroon voor iedere jonge vrouw in haar positie.

Zwijgend hurkte Denzel voor de vreemdeling neer, zijn bovenlichaam iets voorover gebogen, zijn hoofd een tikkeltje schuin om een glimp van haar gelaat op te kunnen vangen. Voorzichtig reikten twee wijsvingers van zijn gehandschoende handen naar haar gezicht om haar kap een stukje terug te halen. Uit automatisme streek hij een bruine lok haar terug achter haar oor - en daar bleven zijn handen in bevreemding liggen nu hij eenmaal haar gezicht kon zien. Er was haast geen uitdrukking van zijn gelaat af te lezen, behalve misschien de kleine frons tussen zijn smalle wenkbrauwen en een beraden fonkeling in zijn koude zilverblauwe ogen.

"But you're not a beggar," liet hij haar zijn notie met enige ongerustheid zacht weten. Dit was zeer zeker geen bedelaar. Ze was een vlinder tussen de motten. In zachte handelingen krulden zijn vingers om haar onderarmen om haar op haar voeten te helpen, haar enigszins nog in zijn losse greep houdend toen ze eenmaal stond, alsof de man bang was dat ze onmiddellijk weer in elkaar zou zakken. Hij wist wel beter dan haar naam of titel op de rumoerige straten van de marktdag te laten vallen. Uit flair respect voor haar veiligheid. Of, in ieder geval wat daarop moest lijken. Wat hij op dit punt namelijk niet wist, was haar reden.

She conquered her demons

Afwezig slenterde de donkerharige vrouw door de beklinkerde straten heen. Ze had haar vaste routine nu al een tijdje aan kunnen houden. Elke ochtend vertrok ze weer naar een ander stadje. Het had haar al door grote delen van Navarre gebracht. Was erachter gekomen welke gebieden de aanwezigheid van de prinses niet zo zeer op prijs stelden. Welke haar zo goed als niet kende, en wat haar er zo nu en dan ertussenuit liet springen. Ervaring leerde dat ergens langer dan een paar dagen zijn niet zo’n heel goed idee was, en dat een paard of wagen in de buurt hebben verstandig was. Tot nu toe was het haar gelukt om weg te komen waar dat nodig was, wetende dat elke keer dat ze herkent werd, er een spoor achter gelaten was. Klaar om opgepikt te worden door de speurhonden die iemand had, iemand die om de een of andere reden interesse had in het opsporen van haar. Toch liep ze hier nog, in vrije toedoen, al was daar ook alles mee gezegd.

De koude nasleep van de winter begon zijn tol te eisen bij Faylice, helemaal wanneer de eerste lentebuien gearriveerd waren en deze voor nog killere weersomstandigheden zorgden. Een lichte zucht wentelde zich van de lippen van Fay af, haar dikke mantel dichter tegen zich aan trekkend. Dit was niet haar dag geweest. Niet alleen was dit stadje groter dan dat ze geanticipeerd had toen ze die vorige avond arriveerde, haar paard was aan de andere kant van de stad neergezet. Daarnaast was het enige bed wat ze had kunnen krijgen een verdraaid slecht bed geweest, en viel het stuk lopen nog rauwer op haar dak, dan dat het normaal al zou zijn. Ten slotte was er een markt, zoals die er altijd waren, precies op het moment dat Fay het net niet kon gebruiken. Ondanks het weer betekende de markt altijd drukte, want handelaren deinsden niet voor guur weer terug om hun handelswaar te kunnen verkopen. Het maakte het voor de donkerharige vrouw zo, dat ze extra voorzichtig zou moeten zijn. Dus lagen haar ijsblauwe ogen diep achterin de kap verscholen, die ze tot ver over haar voorhoofd had getrokken.

Een groep mannen doemde op voor haar ogen, allemaal leken ze een slok op te hebben. Stilletjes bewoog de lady haarzelf meer richting de randen van de klinkerstraat, alsof dat vanzelf ging. Het ontwijken van iedereen was zo ongeveer haar specialiteit geworden. Toch leken de mannen een ander plan te hebben, terwijl ze hun bewegingen volgde met de hare. ’Hey beautiful.’ Begon er een toen ze op hoorbare afstand waren. Nog steeds vasthoudend aan haar tred probeerde ze zichzelf door het gezelschap te wurmen. ’Not interested.’ Sprak Fay zacht maar helder. ’Where are you going so fast?’ Poogde de man nog eens terwijl hij de onderarm vast probeerde te pakken. ’Don’t.’ Nu minder zacht, het contact voelend. Met een felle slag trok ze haar arm los, waarna ze zich omdraaide en wegliep. Nu met een gehaaste pas, het gejoel achter haar negerend. Nee. Deze dag was zeker niet een die ze zich positief zou herinneren.

Nog een keer omkijkend naar achteren waar daar in ieder geval het geruststellende aanzicht was van het gezelschap wat hun aandacht had verlegd, hield ze haar haastige pas. Net voordat ze haar weg wilde vervolgen vond haar voet het gat waar er geen klinker was gelegd. Het was een kortere vlucht dan ze bedenktijd had zwikte haar enkel om voordat de recht van haar lijf de balans niet kon houden. Met een smak klapte de lady op de grond, zichzelf, en de slechte straat vervloekend voor het volgende stukje pech wat zich zonder iets te zeggen had gemengd in haar al zo slechte dag. Zo snel mogelijk krabbelde ze op tot zit, grijpend naar haar enkel die gelijk de aandacht stal. Bijtend op haar lip verdrukte ze de ongewenste tranen die achter haar oogkassen brandde, vaag het paar benen opmerkend die zojuist voor haar waren verschenen. Niet lang erna voelde ze het kille contact van een leren handschoen die een lok van haar losse krullen naar achteren schoof. De terug geklapte kap had Fay wat meer gezichtsveld terug gegeven. Enigszins verschrikt keek ze op naar de man, recht in de twinkelende, bijna zilveren ogen. "But you're not a beggar," Even zochten de ijsblauwe kijkers van Fay hun weg richting de grond, onzeker over wat deze vreemdeling aan het doen was, wilde, en zou gaan doen. ’Not quite.’ Amper hoorbaar sprak de lady, terwijl ze mee probeerde te helpen met het opstaan. Rustig probeerde ze wat gewicht op de enkel te zetten, die al snel in opstand kwam. Lichtjes vertrok haar gelaat, zich zo subtiel mogelijk terug op het andere been zettend. Haar ogen afwachtend gericht op de vreemdeling, voorbereid op alle doemscenario’s mogelijk.

Feestelijke gelegenheden voor het volk waar royaal bloed van Navarre zich sporadisch even liet zien, hadden hem door de jaren heen de namen en gezichten geleerd. In ieder geval voor de periode dat een bepaald soort neerslachtigheid opvallend over ieder van hun verheven gelaat leek te zijn uitgestreken - als een beloken schaduw. Voordat het afschuwelijk vorstelijke plaatje incompleet werd doordat de zekere kroonprinses aan zijn arm zich plotseling helemaal niet meer had laten zien.
Gezichten; hij registreerde ze op de exacte vezel en ieder minutieus detail als anatomische kaarten, huid ingevallen tot vleeskleurige spieren die de oorspronkelijke kaaklijn en de trekken van een gelaat van zijn voor de geest gehaalde persoon volgde. Een drie-seconden durende psychotische keuringsdienst van spier > zenuwen > organen > bottenstelsel, niet per se in die volgorde. Alsof iemand met een onzichtbare zaag eerst een hoofd van kruin tot kin verticaal door midden had gesneden, om dit vervolgens in razendsnel tempo op te bouwen in meer en meer gedetailleerde lagen, de huid tenslotte als een perfecte mal over al die vormen heen vallend. Iets dat Slade voor zichzelf graag betitelde als een 'anatomisch geheugen'. Of het correct was of niet, dat deerde niet; het hielp hem gestalten in zijn hoofd te kerven, empathie voor uitdrukkingen uit te schakelen, lagen te filteren, vlees te stempelen -

Al zo verloren als dat ze op de smoezelige klinkers van de straat geknield had gezeten, zo verstrooid leek prinses Faylice de balans te willen vinden toen ze eenmaal stond. De donkerharige man maakte er een prioriteit van dat het ook bij wankelen bleef, de geborgenheid van het plekje tussen zijn borst en oksel vrij om haar op te vangen, mocht dat nodig zijn. Zijn hoofd was schuin naar beneden gedraaid, neerkijkend op haar kruin, en zo liet hij zichzelf toe haar prettige geur zijn neusgaten binnen te laten dringen.
Haar eens.. beter te bekijken.

Prinses van Navarre, zover ze de titel waardig was. Ze was jong. Mooi. Breekbaar - van dit perspectief nog frêler dan hij haar tussen het volk van een afstand op haar balustrades had mogen bezichtigen. De onbevlogen naïviteit die hij dacht in haar heldere ijsblauwe ogen te kunnen vinden, gaf hem een gevoel van afschuw in zijn binnenste. Het deed hem denken aan de hinde tussen de wilde amberbomen, verschrikt de spieren onder haar rillende vacht aanspannend en haar kop in de richting schietend van het enkele takje dat onder zijn schoenzool knerpte. Een gemixte emotie van geladen alertheid en angst in een kolkend bruine reflectie - voordat zijn pijl suizend zijn doel zocht, er luid geritsel te horen viel, een plof weerklonk, en in een fatale fractie van een seconde tenslotte enkel nog maar leegte achterliet in vragende, dode ogen. Beduidend op dat het dier op het moment van sterven nog nauwelijks verwerkt had wat haar overkwam. En dan was het al gebeurd. Te laat. Voorbij. Zo kwetsbaar.

Hulpeloos.

Maar hij? Hij kon haar helpen. Zoals hij in het verleden heel veel individuen had geholpen de rust in de chaos te vinden.

Als men de artificiële laag bij de dokter weg kon pulken toen hij Faylice in balans trachtte te houden, zouden ze grimmige irritatie aan het licht brengen. Het was echter een naadloos, waterdicht vlies dat hij droeg. "Not quite, indeed," beaamde Slade zacht, op deze korte afstand onontkoombaar haast in haar ranke oor. Zijn stem was diep, comfortabel en als zijde; in de lucht natrillende timbres die wonden konden zalven als je het toeliet om het als een warme deken op een steenkoude Skørravirse nacht over je verkleumde schouders heen te laten draperen. Een disharmonie met zijn ogen die millennia aan winters borgen, waar je op ijzige vlaktes het leven liet voor je er nog maar een pietluttig vonkje warmte kon vinden. In eeuwig contrast met elkaar - maar een overredende chemie die vreemd genoeg werkte. Daar maakte hij maar al te graag gebruik van. Slade wist een toon van ongerustheid in zijn stemgeluid te vlechten, zijn blik ondertussen van het gezicht van de prinses naar de voet glijdend die ze onder een pijnlijke uitdrukking boven de grond liet zweven. Misschien zelfs een tikkeltje streng binnen de context dat ze beter zou moeten weten - en toch weer veel te snel vergevend.

Hoe kon hij ook anders.

"Forgive my touch," verontschuldigde hij zich terwijl hij praktisch maar ongedwongen haar arm om zijn schouders begeleidde ter steun, behoorlijk ongepast als het was voor doorsnee volk om royalty aan te raken. Een noodzakelijke uitzondering, in dit geval. Zijn rol voor vandaag instrueerde hem dat hij haar niet door de marktstraten liet strompelen. Kijk, hij sloeg zelfs even verontschuldigend zijn blik neer.
De zoom van zijn nachtzwarte mantel, half om een onderarm gewikkeld, hief zich op als de vleugel van een grote zwarte vogel om haar enigszins beschermend af te schutten. Niet al te opvallend. Voor menig buitenstaander misschien slechts een man die een geliefde behoedde voor de regen en dronken begeerte van het gepeupel. "Please, on behalf of your safety -" Achter dat zelfgeïmproviseerde schaduwgordijn draaide hij zijn hoofd naar haar toe, zijn donkere wenkbrauwen in bekommernis naar elkaar toegekropen, zijn ogen de hare zoekend en vindend. "Allow me to take you to my field hospital. This is no place to be begging for alms, even covertly," hervatte hij het secure vormgeven van zijn gladheid. Een sculptuur dat hij met loutere woorden en handelingen schiep zoals het hem bliefde, hier en daar onopvallend afbrak om het weer te reconstrueren, te doorzijgen, fortificeren..  

"There are all kinds of freaks holding sway on these streets."