The wreck of our hearts [&Faylice]

Het was alsof er een rollercoaster door haar hoofd heen raasde. Het ene moment was er nog niks aan de hand, en toen kwam dat maar al te bekende gestalte in haar blikveld. In een luttele miniseconde had er zich een chaos in haar hoofd gevestigd. De rollercoaster liet alles opwaaien, van die ene eerste ontmoeting tot die duistere dag. Die ene dag waarna ze zeker wist dat alles over was. Het liet al het stof opvliegen, alle hardnekkig achtergehouden informatie dwarrelde weer vrij door haar hoofd. Genageld aan de grond keek ze toe hoe alle details van zijn gelaat zich voor haar blauwe ogen deed ontvouwen. Ongeloof gemixt met een vlaag van opluchting sloten zich aan bij storm. ’Y.. you are,’ Met moeite vormde haar stem de zachte woorden. ’Alive?’ Fay kon zich wel voor haar hoofd slaan, hoe kon ze zo stom zijn om zoiets zomaar van Ragnar aan te nemen. Hij had haar verpletterd met die paar zinnen, alles waarvoor ze had gevochten was in duizende stukken gebroken. Misschien was het allemaal toch niet voor niets geweest.

Voordat die kleine opluchting de kans kreeg om te settelen vielen haar ijsblauwe kijkers in de oceaanblauwe van hem. En vonden daar de plaatsvervangende haat die zij voor zijn halfbroer koesterde. “How dare you speak to me?!” Drukte zijn kalme stem, die meer passief agressief te noemen was, Fay met haar neus op de feiten. “You should be dead, in the ground with filthy maggots feasting on your decaying corpse.” Onmiddelijk vonden de tranen zich een weg achter haar ogen, brandend om te ontsnappen. Het bracht haar nogmaals terug naar het desbetreffende moment, hoe het zwaard met haar handen eraan de vrouw hadden doorboord. Hoe de lege, verwoeste ogen haar aanstaarden. Hoe hij daarna werd weggesleept evenals zij. ’Ves, I.. I’m so sorry.’ Kwam hakkelend uit haar keel, waarna ze de verbinding met zijn vuurspuwende ogen verbrak om die op de grond te vestigen.

Bijna net zo leeg keek ze toe hoe Vestyn zijn roetzwarte hengst tegenover haar merrie zette. Waar normaal de paarden blij waren om elkaar te zien, leken zij beide de spanning te voelen. Zelfs haar merrie maakte een paar passen terug en hield zich stil, iets wat nagenoeg nooit voorkwam. Het was het glanzende zilver die haar weer op liet kijken, waar ze als automatisch op reageerde. Die had ze de afgelopen tijd al genoeg op haar keel gehad. Zijn woorden aanhorend hield ze zich stil, zich niet verzettend tegen het glanzende metaal dat een kilte met zich mee bracht. Gepijnigd maar tegelijkertijd met ongeloof keek ze weer op in de blauwe kijkers die haar al zo lang gevangen hielden. ’What kind of monster do you think I am?’ Sprak de donkerharige vrouw, het ongeloof weerspiegelend aan dat in haar ogen. Wraak? Hoe zou de blonde Dauphin in hemelsnaam bij wraak komen? Het liet haar afvragen hoeveel hij wist, en hoeveel zij.

Als reactie op het zwaard hief ze haar hals nog iets meer op, onzeker wat te doen hield ze zich nog steeds net zo stil als die paar momenten terug. Verloren en genageld aan de grond, alsof ze het nog steeds niet kon bevatten wat er allemaal gaande was. 'At least you can walk it.’ Waren de volgende woorden van de tengere vrouw, waarbij er zich een traan bevrijdde vanuit haar ooghoek. De laatste woorden die de blondharige man lieten haar achteruit stappen, weg van dat o zo scherpe zwaard dat op dit moment haar leven deed bedreigen. ’Wait,’ Lichtjes kneep Fay haar ogen samen, terwijl ze nog een pas achteruit zette. ’Do you think Ragnar is dead?’ Het was onzeker wie van de twee de juiste informatie bevatte, en misschien was ze haar leven niet zeker. En zou ze de avond niet halen, maar dat zou niet gebeuren voordat ze de waarheid boven water had.

De woorden die uit de donkerharige vrouw haar mond kwamen gevloeid, deden hem in bijna oprechte ongeloof naar haar staren. Ze loog tegen hem. Glashard. Ze had absoluut geen spijt van de moord op Adaline. Het was niet mogelijk dat ze nu spijt betuigde terwijl hij de jaloezie tijdens de bruiloft zo sterk door haar aderen had voelen stromen. Een pijn zo scherp als die van een messteek schoot door zijn al verdoofde, verwoeste hart. De voormalige Dauphin van Valance had nog nooit een pijn zo intens als deze ervaren, zelfs niet toen hij moest aanzien hoe het zilveren zwaard in Faylice’s handen het leven van zijn geliefde moeder nam. Het verraad dat zijn grote, voormalige, liefde nu pleegde, nota bene in bijzijn van hem, deed de blondharige man voor een seconde wankelen in het zadel van zijn zwarte ros. Zijn hand voelde plotseling het gewicht van het stuk metaal dat nog steeds aan haar kwetsbare keel lag. Een aarzeling die Vestyn niet eerder had ervaren, kwam in zijn oceaanblauwe ogen te staan. Hoe was het mogelijk dat, terwijl hij zoveel haat richting Fay voelde, hij opeens twijfelde of hij haar wel kon doden?
“What kind of monster do you think I am?” antwoordde de jonge vrouw. Het horen van die woorden deed de kortstondige twijfel als sneeuw voor de zon verdwijnen. Opnieuw verzwolg Vestyn compleet in de hel die zijn ziel momenteel was. De haat brandde als herboren achter zijn irissen, helderder dan ooit tevoren. “The kind of monster that murders royals out of pure jealousy.” beet de jonge ex-prins haar venijnig toe.  

“Yes, I can walk this earth, but I won’t walk it alive.” begon hij, waarna hij vrijwel meteen vervolgde, “Because you took that away from me when you killed my mother.” Zijn hand reageerde meteen toen Faylice haar hals ophief. “Don’t try to get away, because it shall only result in a more painful death for you.” Het elegante, maar zware stuk metaal werd dichter naar haar halsslagader gedeporteerd. Zijn oceaanblauwe pupillen zagen hoe het leven razendsnel door die ene kleine, kwetsbare buis vanuit haar hart naar haar hersenen werd gestuurd. Het was zo simpel – slechts een kleine centimeter dieper en hij zou in haar ader boren, haar het leven voorgoed ontnemen. Precies zoals zij dat van Adaline had ontnomen. En toch hield iets in zijn hart hem tegen. Wat het exact was, durfde hij niet te gokken. Wellicht was het zijn laatste restje gezond verstand dat hem smeekte om zijn beslissing te heroverwegen? Hij wist het niet, en de tijd nemen om het uit te zoeken, zou hij ook niet nemen. Daarvoor was er te veel haat in zijn ziel aanwezig die smachte naar de mierzoete triomf van wraak.

“Wait,” Een pas werd door haar benen achteruit gedaan, waarna meer woorden volgden. “Do you think Ragnar is dead?” Ergens wekte haar onzekerheid een onhoudbare schaterlach in hem op. Ze was de ergste misdaad begaan die een royal kon begaan, en zij maakte zich zorgen of zijn halfbroer nog in leven was? Eigenlijk zou hij haar aan het lijntje moeten houden, haar angst voeden met leugens en haar nog miserabeler laten voelen dan dat ze zich waarschijnlijk al voelde. Maar zo stak de voormalige prins niet in elkaar, zelfs niet nu hij zich in het diepste, donkerste dal in zijn leven bevond. Dus schonk Vestyn haar de waarheid. “Yes, probably. I drew my sword through his shoulder, near his heart. So, there is a pretty good chance he is waiting for you down there in Hell.” antwoordde hij, waarna kort een grimas zijn lippen sierde.

“Now that I have given you the truth, will you be honest with me for once and tell me why you had to kill my mother. If you make me believe you, I might spare your life, as I don’t want to spill any more royal blood.” Zijn stem klonk zachter, maar niet minder haatdragend dan voorheen. Vestyn haalde met een snelle beweging van zijn arm het zwaard van haar keel, zodat ze in vrijheid kon spreken. Hij gunde haar deze laatste kans om te blijven leven.

Het was alsof er zich wortels onder de zolen van haar schoenen bevonden. Wortels die zich diep in de grond vestigde, die verder de grond in schoten bij elke seconde dat Faylice in deze situatie bleef staan. Zich verankerend in de grond die zich dieper en dieper onder beide uitbreidde. Met alle macht probeerde de donkerharige vrouw haar kalmte te bewaren, maar haar emoties waren hard bezig om een gat door die muur een te slaan. En niet alleen dat, waar de blondharige man eerder een helder -weliswaar tweestrijdig- beeld gaf. Was het nu een troebele bende geworden, eentje waaruit niks op te maken viel, waar niks te voorspellen was.

Terwijl haar ijsblauwe ogen van de hengst en omgeving naar de oceaanblauwe van Ves vlogen zag ze hoe Ves, en het zwaard wat tegen haar keel heen zat zich meebewoog. Heel even was haar scherpe inhalering hoorbaar, voelend hoe het metaal voor een vluchtig moment tegen haar keel strak. Compleet verstijft hield ze haar blik op die van Ves, die al even snel het metaal in zijn grip terug had gewonnen. Ze zag zijn ogen veranderen, van die ene twijfel waaruit ze meer hoop had uitgeput dan zou moeten naar de haat die ze tevoren had gezien. Zachtjes blies ze haar adem weer uit, luisterend naar haar protesterende lijf. Haar verbazing was nog niet voorbij. ’How could you think I would murder, take someone’s life out of just jealousy’ Bij het uitspreken van de woorden moest de donkerharige vrouw alles bijzetten om de emoties achterwege te houden. Bijna wanhopig probeerde de brandende tranen achter haar oogkassen te houden.

De volgende woorden sneden nog dieper, maar nog steeds liet ze het over zich heen komen. Er was wat vreselijks gebeurt, om precies te zijn, zij had iets vreselijks gedaan. Dat de blondharige man haar misschien wel nooit zou kunnen vergeven, wist ze, begreep ze. Fay wist überhaupt of ze het zichzelf zou kunnen vergeven. Waarom was ze het risico aangegaan? Ze wist wat er van zou kunnen komen en nu was er geen weg meer terug. ’I will not get away.’ Kalm maar zacht rolden de woorden over haar lippen weg. Fay zag hoe zijn ogen richting haar hals gleden en sloot de hare voor een seconde. Ze had dit al veel, veel te vaak meegemaakt. Sterker nog, haar laatste contact met het metaal liet haar nog rillen terwijl ze de prikkels door haar buik voelde gaan. Het was de laatste druppel die de emmer deed overlopen. Net zo zachtjes als haar woorden bevrijdde er zich een traan, die zich langzaam naar beneden bewoog.

Met man en macht probeerde ze haar kalmte nog te bewaren, haar kaken op elkaar klemmend. Zijn woorden die volgde zorgde voor enige rust in de storm. Een vlaag van opluchting gierde door haar lijf heen. ’I really hope so.’ Haar woorden uit een opwelling, tegelijkertijd zo zacht dat het amper hoorbaar was. Nog meer woorden van de man die boven Fay uit torende. De laatste woorden lieten haar weer opkijken, in verwarring. De druk van het metaal werd van haar keel gehaald, het gaf de mogelijkheid een paar keer lucht te happen. Even haar blik naar de grond vestigend probeerde ze een laatste poging haar gedachte op een rijtje te zetten om er zinnige woorden uit te zetten. ’Do you know I’m a royal?!’ Waren haar eerste woorden, verbijsterd.  Even schudde ze haar hoofd, zoekend naar de woorden. ’I, I killed your mother, yes.’ Weer een traan vond haar weg naar buiten. ’Every day I bear that weight on me, and I know how you hate me for it.’ Ging ze verder, haar ogen vergrotend in de zijne genageld.

’Ragnar,’ Niet wetend hoe ze het allemaal logisch kon vertellen ging ze verder. ’He blackmailed me, he wanted it to seem like it was jealousy.’ In flarden ging ze verder, hopend dat de man tegenover haar het geduld zou hebben. ’He started forcing me to spy on her. The man threatened to expose me, he would kill you.’ Inmiddels vlogen de tranen over haar porceleinen wangen heen. Het was de eerste keer dat ze woorden vuil maakte over die tijd. ’I was all a wicked, sick and twisted plan of his to get to the throne himself and get rid of all of us along the way.’ Kort hapte Fay naar adem, hopend dat Ves er iets van zou kunnen maken. ’I’m so sorry, it’s all on me.’  Voor een klein poosje leek de stilte even tussen beide te settelen, het was de tijd nodig om de laatste woorden uit haar strot te persen. ’I..,’ Haar ogen wendde zich naar de grond, bang om ze alleen al uit te spreken. ’I was pregnant....’

De herinneringen, nachtmerries, leken hem zelfs tot in de late uren van de dag te achtervolgen en zijn geest te kwellen met beelden van de slachting. Bij elke beweging die Faylice beging, werd hij eraan herinnerd dat zij degene was wie hem zijn moeder had ontnomen. Ongeacht de waarheid die ze hem straks zou schenken, dat gegeven feit veranderde niks. Ook al zou het op de een of andere manier uitlopen op een waarheid waarin de donkerharige vrouw geen directe schuld had aan Adaline’s dood. Toch wist Ves dat hij haar nooit kon vergeven voor haar handelingen die tot de fatale ondergang van de Queen hadden geleid. Daarvoor was er teveel beschadigd tussen hen. De liefde mocht dan nog wel zo innig en sterk door zijn aderen stromen, dit kon niet vergeven en vergeten worden.

“You ask me why I think that? That is easily explained, you are capable of such actions when you are jealous. I know this, because I’ve seen other royals do it. So, you’re no exception to this.” beet de voormalige Dauphin haar verbitterd toe. Weliswaar zat er geen sterke kern van waarheid in zijn bewering, toch weerhield dat hem er niet van om het alsnog in haar gezicht te smijten. Al was het maar om haar tere zieltje te kwetsen.

De verbijstering die in haar stem verborgen lag toen ze erachter kwam dat hij van haar afkomst wist, deed hem even opkijken, maar algauw zakte Vestyn opnieuw weg in de alles verzwelgende haat die zijn ziel deed branden. Zijn blik werd door zijn hersenen naar de gelaatstrekken van de geschrokken vrouw gestuurd. “Is it such a surprise? I found out months ago when spies, loyal to my brother, told me this.” sprak de voormalige kroonprins kalmpjes. Zijn gezicht sprak daarbij boekdelen. “There is so much more information that they handed over to me after a little more hours of torture.” Een flauwe grimas speelde voor enkele, luttele seconden met de hoeken van zijn mond, voordat hij weer in zijn geheel van zijn gelaat verdween en zijn lachspieren opnieuw deed ontspannen.
Vestyn spoorde de roetzwarte hengst lichtelijk aan en parkeerde hem zonder pardon pal naast de merrie van Faylice. Half uit het zadel leunend, torende de blonde man boven het tweetal uit. “You are the crown princess of Navarre, daughter of King Thriumph, and you fled from your country for still unknown reasons.” Hij boorde zijn oceaanblauwe kijkers in de hare. “Why?”

Het moment van de waarheid was aangebroken, letterlijk. Zodra Fay begon met spreken, was Ves een en al oor. Haar verklaring begon met de naam van zijn halfbroer, wat hem gek genoeg niet verbaasd deed opkijken. “He blackmailed me, he wanted it to seem like it was jealousy.” In de oren van menig mens zou dit logisch hebben geklonken, maar de haat jegens haar acties maakte hem daar vrijwel blind voor. Toch onderbrak hij haar niet, nog niet althans. Wetende dat er nog meer aan zat te komen. “He started forcing me to spy on her. The man threatened to expose me, he would kill you.” Met elke letter die Faylice eruit perste, begon het steeds logischer te klinken, maar nog steeds negeerde de voormalige Dauphin van Valance het. Emotieloos bleven zijn kijkers op haar gezicht gericht, immuun voor de dikke tranen die over haar bleke wangen diggelden. “It was all a wicked, sick and twisted plan of his to get to the throne himself and get rid of all of us along the way.” eindigde de donkerharige vrouw uiteindelijk, waarna ze er nog eens haar excuses aanbood. Vestyn zuchtte diep, liet de verklaring tot zijn diepste hersencellen bezinken en startte het verwerkingsproces van alle woorden. De stilte die tussen hen beide inlag, hielp hem daar mee.

Na wat een eeuwigheid had geleken, maar in werkelijkheid slechts enkele minuten was geweest, focuste de blondharige man zijn aandacht opnieuw op Fay. “It sounds reasonable, truthful and honest. I must admit that. I’ve seen what my brother is capable of, and this comes as no surprise to me, actually.” begon hij, waarna zijn lippen algauw weer verder gingen met spreken. “But that doesn’t change anything, it won’t bring my mother back. I promise that I shall let you live, but you can no longer be a part of my life – of my heart.” eindigde zijn stembanden met praten.

Het leek klaar te zijn, afgehandeld, maar Faylice was overduidelijk nog niet uitgesproken. Want de bekentenis die ze hem op dat moment schonk, deed de grond onder zijn voeten compleet wegslaan. Voor een seconde werden zijn pupillen groot van shock, terwijl hij stotterde, “You were what..?!” De woorden leken maar niet tot hem te bezinken. Hoe kon ze zwanger zijn? Of geweest, zoals haar stem had beweerd. Ze waren slechts eenmaal intiem geweest met elkaar, en dat was op de dag dat hij haar had meegenomen naar de watervallen. Hoe groot was de kans dat ze op dat moment zwanger was geraakt van hem? Het kon niet anders dan dat ze opnieuw een leugen vertelde, alleen maar om zijn sympathie terug te winnen. In plaats van bezorgd te vragen naar wat er gebeurd was, keek hij haar ziedend van woede aan. “You are lying!”

Daar waren alle emoties, vrij gebroken. Na een hevige strijd waren de barrières eindelijk doorbroken. De dijken overstroomd, en op de plekken waar ze doorgebroken waren woelde het er met immense kracht doorheen. Daar ging alle controle die de donkerharige vrouw zo lang had proberen te houden. Het leek zo snel mogelijk uit haar lijf te willen ontsnappen, alsof het allemaal in een keer in haar bloedvat gespoten werd. Het verdriet had zijn weg al gevonden door de traanbuizen van Fay. Een waterlandschap achterlatend over de bleke wangen van de vrouw, glinsterend in het flauwe licht dat de herberg te bieden had. Niet dat ze zich daar nog bewust van was. Het leek alsof alles om haar heen verdween, wegzakte in een troebele duisternis, die haar grondde aan de aarde, haar meezoog. Alleen zijzelf was aanwezig, en de blondharige man die het laatste tikje tegen de barrière had gegeven. Maar niet alleen het verdriet was losgeslagen, de rest leek net zo hard zijn weg naar buiten te bevechten. Het maakte haar machteloos, het liefst zou ze in elkaar zakken, smelten totdat er niets meer over was. Maar dat zou de makkelijke weg zijn.

Zijn woorden lieten haar enigszins opklimmen, terwijl ze probeerde haar focus weer volledig op de man te leggen. Hij had immers het zwaard in handen en de intenties om haar keel door te halen, wie niet op dit moment? ’Oh so what makes you think I’m like every other royal?’ Het was de woede die zich via haar lippen een weg naar buiten had gevonden. ’Like I would slaughter thousands of innocents because of a throne.’ Het was van haar lippen af voordat ze het daadwerkelijk doorhad. Beseffend dat dit olie op het vuur was, probeerde ze nogmaals orde in de chaos dat haar gedachte heette te scheppen. De kalmte van zijn woorden lieten haar even slikken. Hij wist alles, als ze nog niet kwetsbaar genoeg was, was dat nu wel het geval. Het bracht hem meer macht die hij uit kon oefenen over haar. Toch verraste zijn vraag haar. ’Are you familiar with the reputation my father has?’ Fay haar stem was weer wat afgezwakt. Haar ijsblauwe ogen gleden even naar de grond voordat ze verder ging. ’I couldn’t take it.’ Amper hoorbaar, maakte ze haar zin af. De donkerharige vrouw wist dat haar woorden uiteindelijk niks uitmaakte. Ves was opzoek naar de antwoorden, maar tegelijkertijd wist ze dat het niet de antwoorden waren die zij gaf.

De haast emotieloze ogen van de blondharige man braken haar langzaam af, per seconde dat hij haar ermee teisterde. Tot haar opluchting liet hij haar helemaal uitpraten, hakkelend en wel. Met haar hele lijf hoopte de vrouw dat het tot een logisch klinkend verhaal was gevormd. Ergens tussen de pauzes, tranen en haperende woorden door. De stilte settelde tergend langzaam tussen de twee. Een stilte die die paar maanden terug nog zo vanzelfsprekend was geweest, alsof het een veilige haven was. Hij had het vermogen elke stilte tot een vrede te maken. Ves was de enige geweest die haar, in haar hele leven zich ooit veilig had laten voelen. Ondanks de onheilspellende wolken die haar toen al boven het hoofd hadden gehangen. Ondanks zijn honger naar informatie, aangezien ook hij door had dat er iets niet helemaal klopte. Nu was de stilte allesbehalve vredig. Hij was zo onheilspellend als de wolken toen, alsof elk klein stofdeeltje, zandkorreltje er zo doorheen kon snijden. Het waren misschien minuten, maar voor Fay leken die uren te duren. Uren waarin zij moest wachtten op het oordeel van de man waarvan zij zijn moeder had vermoord. Haar maag draaide om bij de gedachte eraan. Zijn woorden lieten haar opnieuw volledig focussen op de man. Daar was zijn oordeel, kil en hard alsof ze werd berecht. Elk enkel woordje liet de donkerharige vrouw verder afbreken, maar ze bleef staan, haar rug even recht als eerder. ’I understand.’ De woede borrelde alweer in haar op. Wie hij wel niet zou zijn dat de beslissen voor haar, maar ze had er de kracht niet voor om er op door te gaan.

Drie kleine woordjes waren het geweest. Het was het moeilijkste tot nu toe. Haar zo streng bewaakte geheim niemand had het nog van haar lippen af kunnen krijgen. Er was met die oceaanblauwe ogen die de informatie uit haar leken te zuigen. Emotieloos, hatelijk en nog deelde ze haar diepste geheim, zo alsof het niet anders zou kunnen. En nu was het eruit, zo in de lucht, vrij om te gaan naar waar het ook wilde gaan. Angstaanjagend. Amper durfde de donkerharige vrouw haar ogen weer naar de zijne te richten. Bang voor zijn reactie, maar misschien wel het meest voor de emotieloze ogen. Dat was niet wat ze vonden, de shock die haar net zo zeer leek te raken. ’Yes.’ Was het enige woord wat uit haar droge strot leek te komen, zachter dan haar woorden eerder, als dat mogelijk was. Ze had het zeker geweten, er was geen ander geweest dan deze blonde man voor haar. Zijn geshockte ogen veranderde naar vuurspuwende kijkers, zijn woorden schreeuwend. ’It’s written on my skin, carved into my stomache.’ Haar stem leek bij elk woord meer te breken, een schorre stem overhoudend. De steken vlogen door haar buik heen. ’I,’ Even pauzeerde ze haar zin, om nieuwe moed te verzamelen voor de rest. ’I could show it, if you’d really want it.’ Waren de laatste woorden van de donkerharige vrouw, terwijl haar kijkers zich nogmaals op de grond tussen hen vestigde, bang voor elke reactie van de man, welke dat ook zou kunnen zijn.