Ready or not

Freyja had duidelijk gemaakt dat ze geen stadhouder wilde zijn die zichzelf hoog boven haar bevolking plaatste. De roodharige wilde op een andere manier haar respect verdienen, een effectievere manier hoopte ze. Angst voor een lord of lady zorgde er niet voor dat mensen zichzelf voor je zouden gooien wanneer je in gevaar was. Liefde was een krachtiger middel. En ergens was ze er wel van overtuigd dat angst niet zou werken voor haar. Ze was nog maar een jong, onschuldig ding en de meeste wisten dat wel.

Samen met Naeberos was ze dan ook de stad ingetrokken deze middag. Het was fijn om iemand aan haar zijde te hebben die ervoor zorgde dat ze geen foute beslissingen maakte, want ze was nog jong en dat kon soms leiden tot spontane acties met nare gevolgen. Daarbij voelde ze zich meer op haar gemak bij de elf dan bij de bewakers die normaal in stilte achter haar aanliepen. De elf was er immers al geweest toen ze nog jonger was, hij was één van haar vaders grootste vertrouwelingen geweest, en daarom vertrouwde de roodharige hem nu ook.

In de drukte was ze van hem gescheiden geraakt, wat op zich niet erg was omdat het straatje waarin ze zich nu bevond weer uitkwam in dezelfde hoofdstraat. Met haar handen onder haar warme mantel wandelde ze door het straatje heen. Er was geen levende ziel hier, logisch omdat de meeste mensen zich in de hoofdstraat bevonden, waar de markt en het meeste leven was.

De plotselinge arm rond haar middel kwam dan ook compleet onverwachts. Freyja maakte bijna een sprongetje van schrik en bewoog vluchtig haar hoofd in de richting van het geluid. Iemand had haar van achter beslopen zonder dat ze het door had gehad, en als je het haar vroeg was hij veel te dicht bij haar voor een onbekende. "Excuse me?" wist ze dan ook uit te brengen, iet wat van haar stuk gebracht.

Het was een benarde situatie en ze hoopte dan ook dat ze snel een manier zag om zichzelf hieruit te werken. De armen van de ander voelde stevig aan en de roodharige vrouw had nu niet echt veel spierkracht om zich los te worstelen. Daarbij stond hij ook nog eens achter haar, wat ervoor zorgde dat ze haar armen ook niet echt kon gebruiken. De man had haar laten schrikken, maar het was dan ook niet bepaald normaal dat je in een verlaten steegje van achter beet werd genomen door een onbekende.

Haar hoofd was een kwartslag gedraaid toen ze probeerde om zijn gezicht te zien, nog altijd niet op haar gemak omdat hij haar echt had laten schrikken. Zijn woorden stelde haar niet gerust, het klonk nogal onheilspellend in haar oren. "What?" zei ze nogal in de war van dit alles. Maar voordat ze het wist had hij zijn koude lippen op de hare gedrukt. Ze droegen dezelfde kilte met zich mee als de lippen van Hati die ze al eens in haar nek had gevoeld. Wat had ze toch met dit soort figuren aantrekken? Toen ze goed en wel besefte wat er gebeurde draaide ze haar hoofd ruw van hem weg en spande haar lichaam aan in een poging vrij te komen uit zijn armen. "You'd better let me go," zei ze terwijl haar hand naar haar mantel ging. Daarin droeg ze namelijk het wapen wat ze van Hati had gekregen om zichzelf te verdedigen mocht het nodig zijn. Echter had ze er nog niet veel mee geoefend en kon ze het niet zo soepel laten verschijnen als hij had gedaan, maar ze zou een poging wagen.

De afdruk van zijn koude lippen stond nog altijd op die van haar geplant. Voor een paar secondes had ze stokstijf stilgestaan en het laten gebeuren, maar toen ze eenmaal besefte wat er aan de gang was had ze haar hoofd ruw van hem weggedraaid en hiermee het directe contact verbroken. Zijn arm was echter nog wel rond haar middel geslagen. Eventjes hield ze haar adem in, puur omdat ze zich enorm ongemakkelijk voelde. Het was dan ook allemaal zo snel gegaan, het ene moment liep ze alleen door een straatje en het volgende moment was er iemand in haar personal space ingedrongen.

Hij was op zoek om klanten te vinden voor zijn werk. Haar wenkbrauw trok een beetje omhoog bij die woorden, na zijn actie van eerder kon ze de link wel leggen met het soort werk wat hij deed. Het was één van Hati's mannetjes, ze had er nooit bij stil gestaan dat er ook mannen werkte. De hele gedachte maakte haar er niet bepaald geruster op de situatie.

Net toen ze het voorwerp beet wilde nemen pakte hij haar arm beet, waardoor ze haar actie liet varen en hem aankeek met haar helderblauwe ogen. Er was geen reden om hem aan te vallen, iets wat zijzelf meteen in twijfel trok. Freyja deed een poging om haar hand los te rukken, waarna ze een stap naar achter zette om de ruimte tussen hen in wat te vergroten. Echter was het maar een klein steegje en wachtte dan ook de koude stenen muur van een huis op haar. "I don't have time for this," zei ze daarom ook.

De koude muur achter haar was niets vergeleken met de kilte die hij met zich meebracht. Het was iets wat ze herkende, iets wat ongezond koud was kon maar één ding betekenen. Lag het aan haar of was ze de stadhouder van een dodenrijk? Sinds ze haar nieuwe positie als lady had geclaimd hadden al drie vampiers zichzelf bekend gemaakt voor haar, terwijl ze vroeger niet eens van hun bestaan had geweten. En ze moest toegeven, ze vond ze lichtelijk creepy.

Freyja zei dat ze hier geen tijd voor had, ze vond dit hele spel van hem maar niets en toen hij nog opmerkingen maakte over zijn missende hart vond ze het echt wel genoeg worden. "I cannot bring your heart back, and neither am I a customer from the Dirty Paws." Met deze woorden draaide ze zich een kwartslag van hem weg en maakte aanstalten om er weer vandoor te gaan, het was mooi geweest.

Heel eventjes leek het erop dat hij haar ging laten lopen. De roodharige vrouw had al een aantal passen bij hem vandaan gezet met het idee in haar hoofd om zich zo snel mogelijk weer bij haar eerdere gezelschap te voegen. Uiteindelijk bleek het helemaal niet zo makkelijk te zijn om weg te komen bij de vampier, want hij stond uit het niets weer voor haar neus en voordat ze het wist had hij zijn tanden lichtjes in haar nek gezet waardoor er twee kleine gaatjes in haar perfecte huid werden gemaakt. Een dun straaltje bloed zocht zijn weg door haar nek naar beneden, een duidelijk spoor achterlatend op haar bleke huid. In een reflex had ze haar hand op zijn borstkas geplaatst, die daar een lichte kracht op uitoefende in een poging hem duidelijk te maken dat ze dit niet wilde. Zijn tanden bleven niet lang in haar keel, want hij begon alweer te spreken. Dat ze nooit haar rug naar onbekende vampieren toe moest keren, het leken net de woorden van Hati.

Uit het niets voelde ze hoe iemand haar bovenarm beetpakte. Deze was bij lange na niet zo koud als die van de blonde man die haar belaagde, waaruit ze kon opmaken dat het in elk geval geen vampier was die erbij kwam. Toen ze de bekende stem hoorde zou ze bijna willen zuchten van opluchting, maar de jonge vrouw durfde amper een spier te bewegen. De stem van haar adviseur was doordrenkt met afgunst tegenover de vampier, wat ze hem op dit moment alles behalve kwalijk nam. Het enige wat ze wilde was weg uit deze situatie, weg bij de blonde man die haar had belaagd en ze hoopte dat het niet lang meer zou duren voordat dat gebeurde.

Haar hartslag was nog altijd sneller dan normaal, puur omdat ze niet wist hoe ze zich in deze lastige situatie moest opstellen. Het zwaard wat tussen haar en de vampier in was gestoken had ze nog niet eens opgemerkt omdat haar helderblauwe ogen recht op de vampier gericht had. Echter zag ze het zilver glinsteren in haar ooghoek, waardoor ze het al snel koppelde aan zijn zwaard. Toen Naeberos vroeg of ze oké was liet ze haar vingertoppen voorzichtig naar haar keel, om vervolgens de warme vloeistof te voelen die nog altijd een beetje uit de twee wondjes droop. "Y-yes," zei ze terwijl ze vluchtig haar hoofd een beetje naar de kant van de elf draaide, die zijn ogen wel recht op de vampier had gericht. Ondanks dat zijn zwaard de vampier ervan moest weerhouden weer zijn tanden in haar nek te planten, voelde ze zich nog niet bepaald op haar gemak omdat hij nog altijd te dicht bij haar was. "Thank you, Naeberos," voegde ze er al wat krachtiger aan toe, ze was duidelijk geschrokken door deze plotselinge belager. Hij had haar bovenarm nog altijd stevig vast, iets wat ervoor zorgde dat ze zichzelf weer een beetje wist te herstellen van de schrik. Ze was in elk geval niet meer alleen in het gezelschap van de vampier.

Freyja begreep zijn intenties simpelweg niet. Misschien moest ze Hati nog eens naar haar hal laten roepen en hem duidelijk maken dat ze geen klant was van zijn brothel, en dat hij zijn personeel ook een beetje in de hand moest houden. De ijskoude lippen van de blonde man tintelde nog altijd een beetje na op de hare, net zoals de rode vloeistof die een spoor op haar egale nek achter had gelaten. De opmerking die de ander maakte was vrijwel ongepast, zeker in het bijzijn van een lady. Ze werd er bijna misselijk van.

Toen de blonde man eigenhandig het lemmet van het zwaard van zijn keel verwijderde en naar achter stapte schoof Naeberos heel soepel tussen hen in. In zijn beweging werd de roodharige lady achter hem geschoven, iets wat ze zonder iets te zeggen liet gebeuren. De greep van zijn hand was verdwenen en ze veegde kort haar bebloede vinger af aan de binnenkant van haar mantel, om vervolgens met dezelfde hand het lemmet van haar eigen mes te omklemmen. Het leek erop dat de blonde vampier dit allemaal wel geinig vond, Freyja zelf alles behalve en zo aan haar adviseur te zien deze ook niet. Naeberos werd door de ander haar beschermer genoemd, maar daar ging de elf niet op in.

Het zwaard van de elf draaide rond in zijn hand, alsof het een stuk speelgoed was wat hij daar had. Was het voor haar ook maar zo gemakkelijk, dan had ze zichzelf kunnen verdedigen op dit moment. Maar met haar mes kon je waarschijnlijk weinig beginnen tegen een vampier, dat had ze wel gemerkt. Toen het zwaard van de elf geheven werd en deze in de richting van de vampier ging hield ze haar kaken op elkaar geklemd. Een lady zou misschien haar mensen moeten beschermen, maar de situatie lag anders nu. Deze.. deze vampier had haar uit het niets aangevallen en ze was nog altijd licht ontdaan. Daarbij gebeurde het allemaal zo snel. Het enige wat ze deed, was haar vingers zo hard om het lemmet onder haar mantel te klemmen dat het pijn deed.