тσ нєℓℓ αη∂ вα¢к | Zoia

Fuck. Fuck. Fuck. Dit was niet de bedoeling geweest. Ze was iemand tegengekomen die ze liever niet had willen zien en had de eerst volgende boot naar wie weet waar gepakt om deze persoon te ontvluchten. Het was nog niet eens acht uur het 's avonds toen ze aan was gekomen, maar heck, de dronken mensen waren hier met nog meer dan dat ze had meegemaakt op Isla de Juegas. Regels leken hier niet bepaald te gelden. Een plek voor piraten, dieven, verschrikkelijke mensen die gewoon even los wilden gaan. Niets voor haar. Nope nope nope. Maar helaas ging er die avond geen boot meer terug, of in ieder geval geen boot die haar kon meenemen.  Beduusd had ze daar dan gestaan. Wel zeker een half uur lang. Haar blauwe ogen op de haven gericht, zo af en toe een blik richting de drukte die in de stad heerste. Ugh. Had zij weer. Ze trok een capuchon over haar hoofd en begon richting de stad te lopen. Ze moest immers eten, het was alweer bijna een dag geleden sinds ze een fatsoenlijke maaltijd had gehad en ze zou het waarschijnlijk niet langer fatsoenlijk vol kunnen houden zonder wat voedsel en vooral wat water in haar lichaam. Langs de schaduwen besloot de blondine haar weg te banen, want ze wilde niet de nodige ongewenste aandacht trekken van de mannen die door de straten heen stapten. Sommigen leken vrolijk te praten met hun vrienden, anderen voegden nog meer bloedspetters toe aan de al vele bloedspetters die de straten sierden.

De blondine wist nog net op tijd een zorgvuldige stap achteruit te zetten toen een tweetal opeens haar kant op kwam gesuist, beiden te druk met hun eigen gevecht om de blondine te merken. Ze vielen hals over kop over een ton heen en gingen op de grond gewoon verder met vuisten in elkaars richting te slaan. Even knipperde de blondine verbijsterd met haar ogen. Ze was dit uiteraard niet gewend. Vanaheim mocht dan wel genoeg bandieten hebben, maar de mensen daar gingen niet zomaar met elkaar op de vuist. Of nou ja, in ieder geval niet in Mother's Heart. Ze besloot verder te lopen en uiteindelijk haar weg naar binnen te banen in een van de kroegen die er nog redelijk uitzag. Niets was redelijk, of course, maar het had erop geleken dat de plek ook voedsel aanbood. Binnen leek het nog redelijk rustig te zijn rond dit uur, op de enkele dronkaards na die aan de bar zaten. Ze slikte kort en stapte langs de mannen door, om vervolgens haar eigen bestelling te maken. Rum en wat eten. Meer had ze niet nodig. De man achter de bar knikte naar haar en ging aan het werk, waarna zij uiteindelijk een plek besloot te kiezen ergens in de hoeken van het gebouw. Dichtbij het raam, want dat had haar wel.. een goed plan geleken. Al snel bracht een van de serveersters haar drank en eten en met een glimlach betaalde ze de vrouw. Eindelijk blij wat voedsel naar binnen te kunnen werken, pakte ze haar vork op en wilde ze net aan haar maaltijd beginnen.

Toen opeens het hele raam naar beneden kwam. Ze had nog geluk gehad er niet vlak onder te gaan zitten, want het leek erop dat het anders een immense klap was geweest. Maar helaas vlogen enkele losse scherven recht in haar.. eten. Beduusd liet ze haar vork op de tafel vallen, haar luchtblauwe ogen op haar nu verpestte maaltijd gericht. Well.. that was great. Just GREAT. De stem van de dader galmde al snel door de ruimte, die nu voor een korte periode stil was dankzij zijn actie. Haar ogen schoten omhoog om naar de man te kijken, die met een trotse glimlach vroeg of hij een drankje mocht. Wow. "Fuck off, mate." Sprak de man aan de bar, duidelijk niet blij met de actie van de ander. Zoia schudde zacht met haar hoofd, het bord van haar weg schuivend. "I think you can assume that's a no." Sprak ze tegen de vent."Also, you owe me a diner." Kwam er niet al te blij uit. Ze liet haar ogen weer op de man vallen die door het raam naar binnen keek. Wat een entrance, wat een idioot.

Teleurgesteld liet de blondine haar ogen nog eenmaal op haar maaltijd vallen. Het had er zo lekker uit gezien, maar op het moment zou alles wat een beetje eetbaar is lekker uit hebben gezien. Ze had al zo lang niet meer fatsoenlijk gegeten en nu was haar maaltijd verpest. De grote stukken glas die erin zaten, kon ze vast en zeker gemakkelijk eruit vissen.. maar.. de kleinere stukjes die zou ze er nooit allemaal uit kunnen halen. En het was nou niet bepaald alsof ze zoveel honger had, dat ze wilde riskeren met glas in haar maag te eindigen. No, thanks. De woorden van de man zorgden ervoor dat de vrouw weer opkeek. Ze snoof en trok een van haar mondhoeken wat op, waarna ze met haar hoofd schudde. "You should have thought about that, before you broke the window." Nee, ze kon zich niet voorstellen wat de man had gedacht toen hij die raam had gesloopt. Echt weer wat voor mannen ook. Eerst doen en dan denken. Of gewoon doen, niet nadenken erover eigenlijk. Hij leek er niet eens spijt van te hebben.

De blondine zuchtte zacht, haar aandacht nu schenkend aan het glas rum dat ze had besteld. Bijzonder genoeg waren er geen stukken glas in terecht gekomen, het glas had immers net uit de vuurlinie gestaan. Ze pakte het op en nam er een grote slok van, in de hoop dat het brandende gevoel van de rum, haar hongergevoel even zou overweldigen. Het was in Rhoynar zoveel lastiger om aan eten te komen dan in Vanaheim. In Vanaheim kon ze tenminste haar gang gaan met de jacht.. maar op de eilanden in Rhoynar was daar veel minder plaats voor. Ten eerste waren de eilanden een stuk kleiner, ten tweede waren de steden veel groter. Veel minder open natuur en dan had je ook nog het probleem dat je veel meer mensen tegenkwam. Mensen zoals deze knul die zojuist het raam had gebroken en daarmee niet alleen ervoor had gezorgd dat de bar een nieuw raam moest regelen, maar ook haar eten had verpest. Ze keek even op toen hij begon over het paard dat hij blijkbaar bij zich had. De blondine trok een wenkbrauw op en bewoog haar lichaam iets naar de zijkant zodat ze door het raam het hoofd van het dier kon zien. Oh, hij had echt een paard bij zich? In deze stad? Een 'maar' werd aan zijn zin geknoopt, maar de man besloot de spanning er wat in te laten, toen hij zijn zin gewoon daarna staakte. Hij draaide zich weg van het raam en voor even kon ze niet zien wat hij aan het doen was.

Het gerinkel van de muntstukken trok haar aandacht wederom. Hij stelde voor dat ze met wat in het zakje zat, haar verpeste maaltijd kon vervangen met een nieuwe - een heel aanlokkend aanbod, eigenlijk - maar ze daarvoor ook even een glas rum voor hem moest bestellen. Zachtjes knikte de blondine, waarna ze opstond en de afstand tussen de twee overbrugde, om het zakje aan te nemen. Ze liet haar ogen vallen op het zakje dat nu in haar handen lag, waarna ze weer opkeek naar de man. "So you trust a complete stranger with all your money, in a city like this one, but you don't trust people to keep their hands off your horse?" Een wenkbrauw werd vragend opgetrokken, terwijl ze wachtte op zijn reactie. "For all you know, I could take a few pieces out of it and keep them for myself." Niet dat ze dat van plan was, nog niet in ieder geval. "Or I could just give it all to the man whose window you just broke."

De blondine had het niet kunnen laten om er nog een laatste opmerking aan vast te knopen, vlak nadat ze het bundeltje geld in haar handen had genomen. Het leek genoeg muntstukjes te bevatten om het waard te zijn er mee vandoor te gaan; gelukkig voor hem was ze niet zo in de mood om nog één persoon achter haar aan te hebben. Ze had immers al genoeg problemen. Veel te veel. Mensen die Wanheda zochten, ook al wisten ze niet dat het Zoia was.. er waren er teveel van. Een reden waarom ze Vanaheim was ontvlucht. Hier was ze immers veilig van de mensen in Vanaheim die haar probeerden te vinden; maar als ze hier nieuwe vijanden maakte, dan was ze wellicht nergens meer veilig - niet dat Seere zo'n veilige plek was op de eerste plaats. Ze liet haar blik door de ruimte glijden. Een frons verscheen op haar gezicht. "Hmn, I think you might've missed a fourth. You'd be surprised by my skills of getting away." Grijnsde ze, waarna ze zich op de toppen van haar voeten omdraaide en richting de bar liep. Daar haar bestelling deed en betaalde, om vervolgens geduldig af te wachten op haar eten en zijn rum.

Eenmaal haar eten gekregen stapte ze terug richting haar tafel, het bord daar neerzettend waarna ze zich rustig naar de man draaide. "You can be happy I'm not in the mood to make yet another enemy," ze overhandigde hem zijn rum en vervolgens zijn zakje met geld teruggaf. "Have a nice day." Reageerde ze vervolgens, waarna ze aan haar tafel ging zitten en begon aan haar eten. Oh boy. Het eten. Het was probably niet het beste eten wat ze ooit had gehad; maar heck, ze had al vier jaar geen fatsoenlijke maaltijd meer gehad. Geen maaltijd bereid zoals deze; met echte groentes, echt vlees. En het drinken ging er ook geweldig goed in.