| open | I keep the momentum by living.

De meeste vrouwen die hij met alle vroomheid onderschepte voor ze een gat in hun hoofd sloegen tegen de smerige keistenen van het plein, voelden zich te ellendig om het spel van het straattheater te overdenken. Hun verstand te bezoedeld door sombere gedachten en dagelijkse zorgen. Hoe ze vandaag de dag aan eten kwamen, al was het maar een zompige homp beschimmeld brood. Wat het beste plekje was om te bedelen. Waar en wanneer de markt en de kijkspellen zich opstelden,  zodat ze zich konden aanzetten tot zakkenrollerij bij nietsvermoedende toeschouwers. Welke steegjes ze moesten vermijden, in de wetenschap dat een stad als Seere stikte van het gespuis dat maar wat graag een vrouw een zijstraat in trok - of ze nu in smoezelige vodden gehuld was of niet. Of het niet gewoon beter was om de trappen van de klokkentoren op te strompelen en van de kerkgevel te springen, vurig hopend op een beter bestaan in een volgend leven.
Zulke hongerige, armzalige, afzichtelijke zielen - ooit misschien wel levenslustige vrouwen geweest die vrijwel alles in hun leven hadden verloren - namen Slade's vertroosting daarom maar al te graag aan, trokken het over hun knokige schouders als een warme mantel die hen voor heel even behoedde voor de wreedheid van de wereld. Vooral na zo'n beschimpende confrontatie waarbij een heel publiek ze uitjoelde, stonden ze op het moment van breken. Op een derde voetnoot konden ze de laatste genegen aanraking van een man zich al niet eens meer herinneren. De mate waarmee hun verweerde gelaat getekend was met verbluffing, was onloochenbaar. Dat iemand zo vriendelijk tegen ze kon zijn, en een man in Seere zelfs: het was iets waar ze hun hoofd niet om konden winden.
Kom maar bij Denzel.

Zijn schouwspel, dit schouwspel, in ieder geval, hoefde daarom niet waterdicht te zijn. Hij maakte simpelweg gebruik van de vreugdeloze gemoedstoestand waarin de bedelaarsters en verstoten tippelaarsters zich in verkeerden - en dat was vrijwel altijd al genoeg. Genoeg om ze als pion in zijn spel neer te zetten. En daarna, als het spel gedaan was en ze in zijn armen hingen achter het podiumpje, er zo nu en dan zijn eigen veelzijdige behoeften mee te vervullen.
Maar deze vrouw leek niet uit datzelfde straatje te komen. Niet in haar houding - en zelfs niet in het gebruikelijke uiterlijk dat hij verwachtte. Haar zandkleurige steile lokken verstrengelden zich niet met elkaar in vettige klitten; ze leken zelfs enigszins verzorgd. Haar huid - blank als ivoor, egaal, durfde hij zelfs te veronderstellen - was niet pokdalig, noch besmeurd met zwarte vegen of bezaaid met zweren. En haar goudgele ogen, de irissen opvallend groter dan bij de doorsnee persoon, waren zover hij kon examineren niet bloeddoorlopen en onthielden niet de doffe, depressieve glans die hij al zo vaak had mogen aanschouwen. Ze deed hem denken aan de dansende melkwitte albino cobra's die hij op de straten van Sunfall door slangenbezweerders uit zwarte manden tevoorschijn had zien komen in een sierlijke dans. Niet per se een wanstaltige vrouw om te zien, enkel ongebruikelijk. Er was zelfs een subtiele schoonheid aan haar, een bijzondere eigenaardigheid die hij niet kon plaatsen. Was ze een elf? Het was hoe dan ook niet het eerste waar hij zich over bepeinsde.

Ze glimlachte; en het was niet de droevige zuinige variant die hij hoopte te zien. Als zijn visie hem niet bedroog (en dat deed het zelden), meende hij zelfs een geamuseerde trek op haar gelaat te bespeuren. Het was zorgwekkend. Hadden zijn assistenten de verkeerde uit het publiek gepikt? Het waren intelligente, gedurfde kinderen, hoogstpersoonlijk door hem getutoreerd. Praatjesmakers, vliegensvlugge handjes, een slinkse manier van handelen. Geen moment van aarzeling om een dolk tussen een paar ribben te steken als ze zich in een benauwende situatie bevonden.
Street smart. Zoals hij ze graag had. Kinderen die dat simpelweg niet in zich hadden, kregen de eer niet om die speciale exclusieve taken voor hem uit te voeren. De jongen op het podium, het meisje met haar elemental control, de zigeunerin; gedrieën waren ze de beste uit zijn collectie, en hij had genoeg vertrouwen in ze om hun taken met expertise uit te laten voeren. Desalniettemin was het een feit dat ze zich ook af en toe schuldig maakten aan iets waar hij een absolute hekel aan had: slacking. En dít - dit leek een geval te zijn van utter dilly-dallying. Het was hem wel duidelijk bij het horen van haar woorden.
Slade hield zijn bleke gelaat echter in de plooi, zijn mondhoeken omgekruld tot een verfijnd glimlachje. Niet iets dat hij niet kon handlen. Zwijgend keek hij neer op de vrouw die nog in zijn dwangloze grip verkeerde, rustend tegen zijn rechterborst. Zijn handen hadden haar oksels losgelaten en zich losjes naar haar schouders verplaatst. Hij verbaasde zichzelf over zijn eigen geduld terwijl hij haar haar woordje liet doen, ondanks dat het woorden waren die hij geenszins wilde horen. Zijn ogen waren als Falkreath's gletsjers: een koude kleur die neigde naar ijsblauw, maar met te weinig tint om ijsblauw te kunnen zijn. Misschien dat het hem daardoor zo gemakkelijk afging om er enige emotie in te verbergen: het brak door zijn ijs en verdronk in de kolkende poelen van ledigheid. Tegelijkertijd was hij in staat om haar een minnelijke blik te geven, klaar om op haar in te haken zodra ze was uitgesproken. Hij ging bewust niet in op hoe ze het wilde afschuiven op hoe hij ook een deel in het spel had gehad - wat natuurlijk ook zo was. Hij ging er op dit moment ook niet tegenin. Grijs gebied. Rechte, onveranderde lijn.

Laat maar gissen.

"I fear those performers will think they deserve to be compensated for the inconvenience if you do," klonk Slade's zachte stem terwijl hij bedaard met een enkele vinger zijn bril hoger op zijn neusbrug duwde. "And oh dear, how crude they can get if they lose any opportunity to generate their buzz. I'm more concerned of how much of a catastrophy it will be if you present yourself to the same mob after this. Seere's Rhoynishmen vow to it that all are equal, but I'm willing to believe they won't hesitate to stone a woman they deem an absolute atrocity to death. You see, dear -" Bescheiden reikte zijn gehandschoende hand naar haar gezicht om haar kin naar hem op te richten, haar geen andere keus gevend dan haar ogen wel in de zijne vast te moeten haken. "- This crowd, at the least, doesn't seem to believe in your equality," voegde hij er zacht aan toe, zijn gezicht en bovenlichaam dichter naar haar toegebogen. Een warme, bekoorlijke glimlach die niet op zijn woorden aansloot, gleed over zijn smalle lippen. Zonder die te laten verslappen rechtte Slade zijn rug weer. In het moment van zijn stilzwijgen en toegenegen staren braken de geluiden van de menigte achter het publiek, de rumoerigheid van het centrale plein en klapwiekende vogels even door. De zwartgeklede man maakte een subtiele handeling, een kalme beweging van zijn elleboog om haar zijn arm te bieden. Ingaand op haar uitnodiging, maar er woordloos verder op hakend dat een terugweg eigenlijk al uitgesloten voor haar was.

"On a different note, I don't mind to chaperone you. A drink it is."


-
(Merci!)