[Open] Help? Somebody?

Het was werkelijk een prachtige dag in het uiterst… dodelijke regenwoud uit mensen hun diepste nachtmerries... De zwartharige man struinde er echter ontspannen doorheen alsof hij zojuist de vredige wouden van Navarre had betreden. De levensgrote wespen die ontspannen zoemden, een fel gekleurde slang die hij onbewust net aan had ontweken en de heerlijke geur van giftige planten in de morgenbries. Ah…
Met een brede, gelukzalige glimlach nam hij zijn omgeving aandachtig in zich op, in zijn eeuwige zoektocht naar materialen. Plantjes, bloemen, kruiden, wortels, beestjes, huiden, boomschors… Hij kon zijn geluk niet op. Als een kind in een snoepwinkel, plukte hij daarom voor de zoveelste keer drie bloemblaadjes van een merkwaardig uitziende bloem… Tot hij erachter kwam dat de bloem in kwestie ook tanden bezat ter grootte van zijn gehele onderarm ennn hij met een gemompelde verontschuldiging daarom maar een onhandige achterwaartse beweging maakte, welke nog het meest weg had van een stervende zwaan met een desoriëntatie syndroom. Zich herstellende van dit ongelukkige voorval, wandelde hij niet veel later echter al even opgewekt weer verder… recht op die ene val af waar hij nou net niet- “WHOA!” Met een uitroep om… weinig trots op te zijn, werd de beste man uit het niets meters de lucht in getakeld aan een stevig touw aan het rechteronderbeen, ondersteboven welteverstaan, waardoor hij met zijn shirt ter hoogte van zijn stoppelbaard bleef… hangen. Het kostte hem een tel of tien voor hij überhaupt besefte wat er net gebeurd was. “Right. No need to panic. We can fix this…” In dit weinig heuglijke moment… schoten zijn ogen naar de grond, daar ver… ver… ver… beneden. In dezelfde seconde werd hem een zachte plof gewaar van zijn zware tas die in de lancering zo van zijn brede schouders was gevlogen en nu doodleuk een paar takken onder hem in de boom hing. Hm… Misschien als hij… heen en weer slingerde… kon hij… er net bij… voor zijn zakmes… Met diepe ademhalingen wiegde hij zich daarop aan het touw heen en weer, aan de toppen van de boom heen en weer slingerend als een vergeten, eenzame jojo, in de hoop net aan bij het hengsel van de rugzak te kunnen komen. “Just… a bit… more…” Een gefrustreerde vloek ontsnapte hem spontaan toen zijn vingers zich niet behendig met het hengsel verregen, nee (waarom zou het óóit zo makkelijk zijn?!), maar in plaats daarvan juist de tas… van de tak tikten… tot deze hulpeloos op de grond daar oh zo ver beneden hem belandde… zijn aantekeningen en verzameling aan spullen als een gunstige uitverkoop geheel over de junglevloer uitstallend. “Great. Perfect-“ Verder kwam hij niet, wilde hij zijn eigen shirt niet inslikken tijdens zijn… iets minder opgewekte gemompel.
Nog geen minuut ging echter voorbij toen hij plots een onbedoelde grinnik uitte bij een lichte tinteling rond zijn reeds ontblote buik, te danken aan zijn zeer ongemakkelijk, ondersteboven positie. “What the…” Door zijn hoofd te kantelen, kon hij net een blik naar voren werpen en het… dier in kwestie zien. “Monkey! Oh… You’re a life saver. Say, my friend, could you perhaps… eh…” In gebrekkig… Aap, aangezien hij helaas de wonderlijke gave van therionology niet bezat, probeerde hij naar het dier te gebaren of hij het touw rond zijn enkel of de tak ergens ver bovenin de reusachtige boom misschien alsjeblieft -maar snel- los kon maken. Het aapje keek hem op zijn beurt… glazig aan. “Please. I have food. You can have it all if you help me.” Beloftes werden gedaan. Het… mocht niet baten. In plaats daarvan leek het diertje er veel meer plezier in te steken om met enige verbazing op de olijfkleurige buik te tikken, waardoor de arme professor nauwelijks zijn lach kon bedwingen in een verder uiterst ongelukkige toestand. “No. No please… Not there!”
Goed. Oké. Vooruit. Toegegeven: Misschien was het inderdaad niet het allerbeste idee ter wereld geweest zonder gids zomaar de wildernis van Nymmerwell in te trekken.
Help? …Iemand?

[Gereserveerd]