The melody of angry growls

OH, THE BATTLE MAY BE BLOODY

BUT THAT KIND OF WORKS FOR ME

Nymmerwell, een gebied met als meeste oppervlakte aan bos. En dan met name het tropisch regenwoud wat de gebieden siert. Het was ook een gebied dat Larethian niet vaak had bezocht. Niet veel levenden betraden het gebied van de eindeloze regenwouden, en niet veel wisten hier hun uitweg in te vinden.. sterker nog, de hoeveelheid verdwaalden reizigers die hun weg weer terug vonden waren op één hand te tellen. Het landschap van Nymmerwell bestond vrijwel het grootste gedeelte uit regenwoud, met met zijn ongekend hete zomers en broeierige dagen.

Zodra het manschap zijn weg heeft gebaand door de boslandschappen van Rhoynar en Nymmerwell en de namiddag begon te vallen zet Larethian zijn hengst in draf en uiteindelijk in stap. Zijn helblauwe ogen gericht op dat geen wat zich voor hem bevond. Hij was groot, imposant, arrogant en vreselijk ijdel met een blik waar zo'n beetje geen enkele emotie uit te lezen viel: Enkel de kleur van zijn ogen verraadde zijn stemming: zwart stond voor woede, blauw voor rust en kalmte. Doorgaans dan. Maar wanneer Larethian op zijn best was, wanneer deze imposante man zijn ultieme, verraderlijke zelf was, waren zijn ogen donker, zeeblauw, als een wilde stormende oceaan waar geen eind aan leek te komen. Alsof alles en iedereen overspoelt werd door het hevige zeewater en niemand daaruit kon ontsnappen.

Hij had met Faylice gesproken over de laatste gebeurtenissen in Navarre. En haar woorden hadden hem niet in de koude kleren gaan zitten. Hij wilde actie, een manier om degene die al het drama op zijn geweten had uit te weg te ruimen. Ondanks dat Navarre niet onder zijn bevel viel was en ís hij koning van Fallen skies, en voelde hij zich verantwoord in te grijpen. De grote witte hengst onder hem had hem naar de onderste bossen van Nymmerwell gedragen. Nabij Forlindon, de elven stad en Sunfall het eiland van de eeuwig ondergaande zon. Zijn companions hadden een zekere lady weten te traceren, en diezelfde lady had zijn interesse gewekt. Wellicht dat zij in staat was hem verder te helpen.

- Morwenna

LARETHIAN T. AKESH

ᏉᎥ ᎥᏖᏂᎥᏝᎥᏋᏁ, ᎴôᏒ ᏝᏋᏁᏖᏂᎥᏒ ᏝᎥᏁᎴ.

Met een scherp geluid suisde de pijl kaarsrecht op zijn doel af en mistte het op een haar na. Opgaand in het schouwspel, had ze een zachte, zoete lach geslaakt. Eén die de trainer even glimlachend om had laten kijken naar de jonge vrouw gezeten op het stenen bankje nabij het trainingsveld. “He’s improving.” Haar lange, diepbruine lokken deinden lichtjes mee op de wind terwijl ze bevestigend knikte. Twee heldere ogen, innig blauw als een kolkende zee, gingen van de man naar de kleine, blonde jongen met de boog. Haar volle lippen vormden een berustende, serene glimlach die haar lelieblanke gezicht met de fijne gelaatstrekken naadloos deed aansluiten bij het al even genadige, warme weer vandaag. Een welkome afwisseling van de zengende, zomerse hitte. Verrijkt met adembenemende natuur, konden de temperaturen en het genadeloze klimaat soms net zo gemakkelijk de bekoorlijkheid van Nymmerwell weer doen afnemen. Aan de andere kant, was het hier zelfs in hartje winter nog aangenaam in haar dunne, zijden jurk, parelwit als de toppen van het gebergte in Falkreath, buiten te zitten. Op maat gemaakt en tot in detail aansluitend bij haar slanke, welgevormde figuur, oogde het haast alsof de kleding uit samen gesponnen stukken maanlicht bestond in de juiste schemering.
Door rode rozenstruiken omvangen, leken de taferelen op de knusse binnenplaats van het landhuis regelrecht uit een sprookje te zijn gestapt.

Nogmaals werd de pees van de boog door het kind gespannen. Uit puurste concentratie stak het puntje van zijn tong net langs zijn mondhoek naar buiten, precies zoals ze zijn vader altijd had zien doen. Het bracht een tedere, maar melancholische blik in de zonnige ogen teweeg. Slechts even… Niet langer.
Hij richtte… en mistte. Wederom scheelde het gevaarlijk weinig. “Keep practicing, Aimon. You’ll get there. I’m sure your mother would love to see your progress when she returns tomorrow.” Het was het eerste wat ze het afgelopen uur had gezegd. Haar stem, melodieus en zangerig, galmde even door de omgeving. Zelfs zonder het te verheffen, drong het door als het helder klingelen van een bel.
Een ietwat teleurgestelde blik werd haar kant op geworpen. “Do you want to try?” De plotselinge uitnodiging verraste haar en ze was niet de enige. Net toen ze vriendelijk had willen weigeren, was de trainer haar voor: “Aimon… Your aunt is a lady. Ladies don’t do archery.” Nog voor hij volledig was uitgesproken, was ze al soepel overeind gekomen. “On the contrary, Thalben… I would love to try.” Zonder dat de mystieke, maar bevallige glimlach van haar gezicht week, had ze haar hand uitnodigend naar de boog uitgehouden, haar ogen recht… in die van de lange man borend. Als men niet beter wist had men haast een zekere uitdaging in de verder ondoorgrondelijke blik kunnen spotten… Het bleef dan ook beduidend stil aan de andere kant.
Onder zorgvuldige begeleiding van de kleine jongen, werd de boog gespannen. Haar slanke, fluweelzachte vingers rustten tegen haar mondhoek voor steun. Eén met het doel, werd iedere andere gewaarwording compleet uit haar focus gebannen. Ondanks dat was haar ranke lichaam volledig ontspannen, zichtbaar in haar element. “And then you aim- Yes, exactly like that. When you’re ready-“ Met een genadeklap had de vlijmscherpe voorkant van de pijl het hart van het doel al geraakt. Als het een levend, ademend wezen had betroffen, was dit het moment geweest waarop het lichaam levenloos in elkaar was gezakt, nog voor een gedachte, een kreet of kreun zich meester van hem had kunnen maken. Pijnloos… snel… dodelijk.

Met slechts een bescheiden hint van tevredenheid, liet ze het wapen langzaam weer zakken. Vanuit haar ooghoeken keek ze heimelijk geamuseerd naar de geopende monden. “Beginner’s luck…” prevelde ze luchthartig, de boog teruggevend aan Aimon. “How-“ Maar verder was Thalben niet gekomen, toen een lange, pezige vrouw zich haastig hun kant op spoedde. “My lady…” Vragend had ze zich naar de Seithr met de hagelwitte lokken omgedraaid. “Riders approaching. A small party.” Terstond was haar uitdrukking omgeslagen. “How far?” “Just half an hour away still. Shall I alert the guards?” Maar er werd ontkennend geschud. “Not yet. No one comes out here unless they have business with my family personally. And since I am the only one left at the moment, with me. Let them pass and send someone to guide them here once they’ve reached The Path of Euterpe.” De vrouw had haar bedenkelijk aangekeken. “But what if the business they have with you… is not in your best interest?” Haar kleine voeten kwamen al in beweging. “Then we will find out soon enough, won’t we?” Met deze woorden had ze zich uit de voeten gemaakt, in haar kenmerkende, elegante tred weg wandelend van de binnenplaats, doorstekend naar de lange, hoge gangen uit marmer gehouwen.
Haar tocht door de koelere kamers van het immense gebouw, bracht haar al snel naar een volgende verdieping. Staande op het balkon van de ruimte die ze zelf gebruikte als slaapkamer voor zolang ze hier verbleef, had ze net voldoende uitzicht over de omgeving. Een half uur… Twintig minuten nu inmiddels. In eigen gedachten verzonken wachtte ze geduldig af wie er zou komen… en waarom. Vanuit haar ooghoek zag ze nog net twee eigen ruiters vertrekken om de groep tegemoet te rijden en de goede kant op te sturen in het labyrint van het aangrenzende, opslokkende regenwoud.

OH, THE BATTLE MAY BE BLOODY

BUT THAT KIND OF WORKS FOR ME

Iemand omleggen met een zwaard was nooit een probleem geweest. En in zijn tijd als Kingsguard had hij ervan genoten en was hij haast geobsedeerd erdoor geworden om het simpele vlees wat mensen omhulde door te klieven met zijn zwaard. Het was zo makkelijk geweest om iemand van het leven te beroven dat het haast lachwekkend was. Gif was echter een heel ander vak. Het drenken van een zwaard had hij nog enigszins begrepen. De pijn die iemand dan zou ervaren was gigantisch. Echter had Larethian nooit begrepen wat het nut was om iemand om te leggen door zijn of haar wijn of eten te vergiftigen. Misschien was het makkelijker, en stiller. Maar de adrenaline van het doden van iemand werd daarbij compleet vergeten. Het was dan ook vaak een ‘wapen’ wat vrouwen gebruikten om zichzelf te beschermen. En hij kon ze geen ongelijk geven. Het was een snel en veilige manier om iemand zijn laatste adem uit te laten blazen.

De woorden van lady Faylice bleven hem maar achtervolgen. Hoewel hij niets met de dramatiek van Navarre te maken had, was hij er nu wel in verwikkeld geraakt. Zonder weten van zijn goede vriend Triumph was hij in het web van leugens geslopen. Wellicht een goede manier om eens orde op zaken te stellen. Hij stond immers een stap boven de rest in de rangorde. “Benjen: It can’t be far from here, my king.” Sprak hij uit terwijl hij daarmee Larethian uit zijn roes liet ontsnappen. ’not far’ is not very accurate my friend merkte hij op een ietwat nukkige manier op. Kort keek hij om zich heen, maar het geen wat hij zag waren bomen, en groene bebossing. Iets wat het gebied verraderlijker maakte dan ieder ander gebied in Fallen skies. Het was een oneindig doolhof waar je zonder de weg te weten niet makkelijk meer uit kon komen. Zijn blik dwaalde even af naar boven, richting de zon die zijn weg hoog aan de hemel had gevonden. Nog steeds bevond zich deze voor hen. Wat erop duiden dat ze nog steeds de goede kant op leken te gaan.

Echter werd zijn geduld door deze reis redelijk op de proef gesteld. Hij begaf zich liever in een gebied met open vlaktes, iets wat hij zo fantastisch vond aan Valyria. Oneindige uitgestrekte vlaktes waarbij je ieder gevaar aan zou kunnen zien komen. Kort schraapt hij zijn keel en liet de teugels kort vieren. Tot de geluiden van andere naderende paarden in zijn gehoorgang klonk. Larethian beval zijn gezelschap te stoppen en ook hij stopte het paard. Zijn ogen kneep hij iets tot spleetjes terwijl hij de naderende personen peilde. Eenmaal dichtbij genoeg zetten ook de onbekende ruiters hun paarden stil en een begon te spreken You have reached The Path of Euterpe, what is your business here? Larethian zijn blik stond lichtelijk nors terwijl hij zijn paard de kant van de ruiters opstuurde en stilzette. I have private manners with a certain lady here. zijn stem ijskoud terwijl zijn handen rustten op de voorkant van het zadel terwijl hij iets voorover leunde. The king of Valyria wishes to see her. siste hij tussen zijn lippen door. Terwijl de blik van een van de mannen vertrok draaide ze hun paarden om en gebaarde hen te volgen.

Larethian liet zichzelf weer in het zadel zakken en pakte de teugels op. Waarna hij de hengst aanspoorde achter de ruiters aan. Een tiental minuten later bereikten ze het immense gebouw en volgde ze hen de binnenplaats op.

LARETHIAN T. AKESH