The song of angry men

Heel veel redenen had hij niet nodig gehad om Archeon voor een aantal dagen te verlaten. Alles liep de laatste weken op rolletjes. Dacosta hield haar dochters in toom. Althans, Ravenna. Zijn andere dochter: Robin hield zich liever op in de vertrekken van haar verloofde. En hij kon haar geen ongelijk geven. Toen hij Dacosta leerde kennen wilde hij niets liever dan zich de hele dag bij haar te voegen. Helaas waren de omstandigheden in die tijd heel anders dan nu. Met een kille uitdrukking op zijn blik galoppeert het gezelschap de poorten van Archeon door. Uiteindelijk zette hij de hengst in draf en vertraagde zijn passen.

De stad stond de laatste weken in het teken van het jaarlijkse midwinter festival. Diverse lichtjes en versieringen sierde de gouden stad nog mooier dan normaal. Archeon was altijd al een van de meest welvarendste steden geweest van Valyria. Gouden beelden en kunst sierden dan ook de stad. De meest welvarende families leven hier. Maar, de laatste jaren was daar verandering in gekomen. Een bepaalde groep was het blijkbaar niet eens geweest met de rijkdommen van de Laendaerys familie. Al generaties lang wordt deze familie gevreesd maar ook geliefd door vele. Hun arrogantie en perfectie boven alles staand en hun kracht vergelijkend met dat van draken zelf. Het was dan ook niet vreemd dat er bepaalde groepen waren die het niet eens waren met de regering.

Zodra het gezelschap zich verder door de stad waande merkte Lareth op dat er een massa aan mensen zich verzameld hadden binnen de lager gelegen straten van Archeon. Kort trok hij zijn wenkbrauw op en zet de hengst in stap. Zijn linkerhand heft hij op en het gezelschap achter hem vertraagd hun paarden.

De witte hengst onder Larethian trippelde ongeduldig onder hem. Vrij ongeduldig springt het dier heen en weer en weet hij hem met moeite in bedwang te houden. Easy boy bromde hij diep terwijl hij een geïrriteerde blik richting het schouwspel wierp. Zodra ook de rest van de garde zich bij hem had gevoegd zet hij de hengst stil. Ditmaal dwingender. Het dier reageert vrijwel direct en zet zijn benen iet wat nukkig stil. Lareth zijn  gezicht staat star, koud. Haast emotieloos. Hij had gehoopt dat er inmiddels wel korte metten waren gemaakt met de oproerkraaiers in Archeon. ‘Helaas’ voor Lareth hadden zijn companions er één over het hoofd gezien. Benjen.. de man die zich naast hem voegde was een van zijn oudste en meest vertrouwdste vrienden. Kort kijk hij hem aan met zijn helblauwe ogen waarna hij zijn blik direct weer op de menigte richt. I thought these groups where taken care of? Gaat hij star verder terwijl hij zijn ene hand op het zadel laat rusten met de teugels in zijn hand en de ander op het handvat van zijn zwaard. Zijn ogen vernauwen zich iets tot spleetjes terwijl hij de reactie van de man afwacht. They are like rats, my king. They crawl and they go wherever they want. We have been following their “leader” for quite some time now.. de man beëindigde daarmee zijn woorden en keek lichtelijk geërgerd richting Larethian.

Die zijn ogen direct richtte op de man die boven de menigte uit stak. Lareth’s blauwe ogen werden donkerder en een storm vulde zijn gedachten. Let’s see what they have to say. bromde hij laag terwijl hij de hengst aanspoorde en het gezelschap hem volgde. Zonder enige moeite baant hij zich een weg door de menigte. Niet kijkend naar de mensen die de hengst met zijn lichaam opzij duwde. Het deerde hem vrijwel niets. Enige bedreiging richting Dacosta haar kroon moest direct geëlimineerd worden.

De koning liet zijn intens blauwe kijkers voor een moment op de man gericht. what is the meaning of this uproar?begon Larethian terwijl een starre grijns zijn lippen sierde. Rustig wachtte de donkerharige man in stilte af wat zijn volgende stap zou zijn.

Het was rustig in het land. Veel té rustig. Alsof er een onheilspellende storm op komst was die de grond letterlijk en figuurlijk onder je voeten weg wilde slaan. De stilte voor de storm ook wel genoemd. Dat was dan ook de rede geweest dat Larethian en zijn gezelschap zich een aantal dagen in Navarre op hadden gehouden. Hij wilde weten wat precies het plan was bij een eventuele aanval van buitenaf.

De laatste weken had hij zich zo nu en dan al bezig gehouden met het versterken van de troepen bínnen het kasteel. De geheime gangen werden in kaart gebracht, vernieuwd en verstevigd. Tot irritatie van Dacosta aan toe. Ze had zijn beschermende gedrag wel begrepen maar de laatste dagen leek hij vrijwel van de wereld te zijn. Hij had alleen maar aan zijn plannen kunnen denken, niets deed er op dat moment toe. En niet alleen 'zijn' thuis was hiermee gemoeid. Maar ook die van zijn meest trouwe "vriend". Thriumph was als een broer voor hem. Ze deelden dezelfde gedachtes en toch heersten zij over een verschillend landschap met andere leefwijzen en culturen en toch kon hij iedere keer weer op hem terugvallen als Lareth hem nodig had. En zelfs een koning had soms hulp nodig zonder zijn ego hiervoor op spel te hoeven zetten. Gelukkig begreep Thriumph dit maar al te goed. Wat dat betreft hadden ze familie kunnen zijn.

Sinds Larethian zijn ‘baan’ als kings guard op had moeten geven om het land te regeren samen met zijn geliefde had hij het strategische schaakspel gemist. Hij miste het in kaart brengen van de gevechtsposities en de beste manieren om een vijand het land uit te bannen. Deze taken had hij sinds zijn koningsschap met pijn in zin hart overgedragen aan Benjen. Niet alleen alles in kaart brengen miste hij, ook miste hij de actie en het gevaar wat het met zich meebracht. De adrenaline die door zijn aderen gierde bij iedere slag met zijn zwaard en iedere pijl die rakelings langs zijn gezicht stoven maakte het dat hij zich op het slagveld meer levend voelde. Alsof het een lust in hem opwekte die hij nog niet kende. Hij had het verleden er de schuld van gegeven en daar liet hij het vaak op.

Deze oproer wees er maar weer op dat hij ook hier, in zijn eigen stad. Meer dan nodig was. Zodra hij dan ook zijn weg richting hem baant ziet hij de jongen op het blok een verbaasde uitdrukking sierde zijn lippen zodra Lareth de woorden uitgesproken had. Hij zet de hengst stil voor het blok zodat hij de man recht in zijn ogen aan kon kijken en iets voorover boog richting hem. A song? siste hij hem toe terwijl hij zichzelf nu wat naar achteren in het zadel liet vallen en bedachtzaam zijn richting op keek. Na een aantal secondes van rust wende hij zijn blik af en keek hij rond in de menigte. De drukte die enkele secondes geleden nog hoorbaar was leek nu weg te zijn gestorven. Iedereen hield zijn mond en hoorde de woorden van de jongen en de koning aan. Rust vulde zijn gedachten weer en al snel besloot hij dat hij genoeg had van al die ogen die op hen gericht waren. Nee.. de jongen voor hem kon nog zoveel zeggen, zoveel mooie excuses verzinnen om de waarheid te verdoezelen. Het ging hier niet om ‘zomaar’ een lied. De fanatieke en boze blikken die op hen gericht waren. Waren hier een bewijs van.

leave, All of you!

Weergalmde over het plein alsof het niets was. Het was geen vraag, geen verzinsel van zijn brein. Het was een gemeende en onheilspellende regel die hij de rest van de menigte opdroeg en hij alleen. Enige vorm van tegenspraak dulde hij niet. Nooit niet.

Langzaam maar zeker begon de menigte die zich gevormd had af te druipen. Eerst vrij rustig, maar zodra de laatste inwoners zich niet snel genoeg uit de voeten maakten besloten een aantal gardetroepen hun wapens te trekken. Larethian richtte zijn blik op hen en bevall hen met een handbeweging te stoppen. Vrijwel direct reageerde ze en stopten de zwaarden terug in hun hulzen. Het was dat moment, dat hij zich weer richting de jongen bewoog het paard nog altijd onder hem. Zijn blik was star, koud. Haast geïrriteerd. Do not take me for a fool, boy sprak hij hard. I know what people like you are capable of, I know what you are trying to do. Zoekend naar enige vorm van reactie verzet hij zichzelf kort in het zadel.

Zodra hij zijn plek in het zadel weer heeft teruggevonden hoort hij de woorden van de jongen voor hem aan. Een een vage sarcastische grijns verschijnt er op zijn gelaat. De vraag die de man voor hem stelde wuifde hij doelgericht weg. Een oproerkraaier was wel het laatste wezen op aarde geweest waar hij bang voor moest zijn. Lareth hield zijn blik op de man gericht. Die zichzelf van de verhoging liet zakken.

Hij vroeg zich af hoe lang de man dit toneelspel vol zou kunnen houden. Én hoe groot dit netwerk aan herrieschoppers nog zou zijn. Zijn spionnen hadden er al aardig wat uit weten te schakelen die een bedreiging hadden gevormd voor zijn familie. Larethian was jaren lang een redelijk discreet man geweest, Iemand waarmee te praten viel. Waarmee compromissen gesloten konden worden. Maar wanneer de grens bij hem eenmaal bereikt was, was er geen weg meer terug. Zijn gedachten zochten zich een weg terug naar die dag. De dag waarop die oproerkraaiers hun laatste adem hadden uitgeblazen. Hij proefde het bloed haast weer op zijn lippen, en voelde hun botten haast weer breken onder het grote zwaard. Er was slechts één slag voor nodig geweest om iemand om te leggen. En om er zeker van te zijn dat de “boodschap” aankwam bij de rest van de oproeiers had hij de eerste zelf omgelegd. Helaas bleken sommige hardleers te zijn. 'I can see right trough your little act’ Het was een laatste waarschuwing die hij zou geven. Hierna zou er geen weg meer terug zijn wanneer de massa’s mensen zichzelf weer zouden verzamelen in de straten. Bloed zou weer vloeien en deze keer zou het niet stoppen.

How many bridges have you burned to get where you are?’ Larethian beantwoorde zijn eigen vraag zonder op enige reactie van de man te wachten. "You know what happened to your friends who caused an uproar a few months ago.” Kort verscheen er een diepe haast moordlustige grijns rond zijn lippen. They lost their heads and their change to be with their loved ones ever again.. "That is the sentence when you fight against my wife. Against the crown of valyria". Hij likt zijn lippen terwijl hij de hengst aanspoort en zich rond de man beweegt. And for what? bromde hij terwijl hij de greep rond de teugels verstrakt en de hengst in bedwang houdt.

Hij verduidelijkt zijn gedachten niet, hij vermeldt ze gewoon. Zoals hij altijd heeft gedaan, zoals hij waarschijnlijk altijd zal doen. Het was niets anders dan een verklaring geweest; niet iets dat een antwoord verdiende. Hij kon niet zeggen of hij zich er slecht over voelde - of hij zich er slecht over zou moeten voelen. Hij was niet uitgeknipt om degene die hem omringden te proberen te begrijpen. Hij zou niet kunnen en niet meer willen begrijpen hoe iemand uit de middenstand zich voelde. Jarenlang had hij zichzelf omhoog geknokt. Eerst als zoon van een gezin uit de onderwereld, uiteindelijk hadden zijn daden hem aan het werk gezet als guard in Valyria. Steeds een stapje hoger had hij zichzelf op weten te werken. Tot hij uiteindelijk een kings guard was geworden en uiteindelijk het koningsschap had weten te ‘bemachtigen’. Nee, hij zou niet meer terug willen naar het verleden waar hij voor alles moest knokken. Dat was niet het soort relatie dat hij had met de wereld en met de inwoners van Archeon wilde hebben.  Wat hij wél wilde hebben was rust. Rust in het rijk. Rust die hij op deze manier nooit en te nimmer zou krijgen.