The song of angry men

Het was nooit Larethian zijn intentie geweest om zichzelf en de man voor hem zo op te houden, maar op dit moment maakte de blondharige her zichzelf wel lastig. Hij verkeerde in een benarde situatie en dat wist Lareth maar al te goed. Niet heel vaak deed hij vreemdelingen een aanbod die nauwelijks af te slaan waren. En niet heel vaak wilde hij meer van een bepaalde vreemdeling weten. Hoe dan ook had deze man zijn interesse meer dan aangewakkerd. Hij greens terwijl hij de fronzende blik van de man voor hem bekeek. Hij had zijn woorden zojuist uitgesproken en wachtte de reactie van de man af. Hij vroeg zich af wat hem zoal bezig hield. Wat zijn intenties waren tussen de oproerkraaiers die zichzelf uit de voeten hadden gemaakt. En hij zou er achter komen. Goedschiks of kwaadschiks. Wat dat betreft kon hij mijlen ver gaan. Daar was hij tenslotte koning voor.

Na een diepe ademhaling van de man volgde dan ook niet veel later zijn woorden. "I can't offer you anything." kraamde hij uit terwijl hij op zijn lip beet. Lareth fronste zijn wenkbrauw lichtjes en kantelde zijn gelaat. Klaarblijkelijk was hij zijn tijd aan het verdoen. Het was het geen waar hij geen geduld voor had. Het gedraai om woorden heen, het getwijfel, getob. Een teken van zwakte als je het hem vroeg. Zijn hand gleed van de schouder van de man af en hij zette een stap naar achter terwijl hij zijn rug rechtte. It is up to me to determine if you are good enough to be my personal jester, yes or no. I offered you a place at court. Isn’t that enough? Zijn stem klonk ineens ijzig koud. Terwijl hij zijn lichaam wegdraaide van de man en de teugels van de hengst naar zich toe trok. Met een beweging hijst hij zichzelf in het zadel en draait de hengst weer richting hem zijn lichaam boog hij iets voorover.. You can either follow me to the castle right now. Since you have taken enough of my precious time siste hij richting de man. or.. bromde hij. Or you will be a new toy for my dogs. They haven’t eaten in days so a snack would be welcome to them. loog hij, terwijl het sarcasme over zijn lippen droop. Misschien zou hij hem alsnog laten leven als hij de benen nam. Misschien ook niet. Het was op dit moment helemaal aan de man voor hem.

Tijd is geld. Was dat niet het pérfecte spreekwoord wat hij voor dit toneelspel zou kunnen gebruiken? Zíjn tijd was hem immers meer lief dan menig ander in dit land. Althans voor hem. En de man voor hem had al genoeg van zijn kostbare tijd opgeëist. Vandaar dat hij dingen op dit moment in een stroomversnelling liet gaan. Hij was weer op zijn paard gesprongen en had een aantal opmerkingen naar Adrian zijn hoofd ‘gegooid’. Zijn blauwe ogen glommen donker, steeds donkerder tot ze haast zwart waren. Met een grijns op zijn gelaat ziet hij hoe de man begint te lachen en Larethian volgt door een glimlach te laten zien.Goedzo.. speel het spelletje maar mee. Hij had hem precies waar hij hem hebben wilde. Zijn ogen blonken en even corrigeerde hij het paard onder hem die wat begon te trippelen. In tegenstelling tot Larethian had de hengst maar weinig geduld. Alhoewel hij voor sarcastische spelletjes altijd wel tijd vrij wilde maken. Vooral als het spelletjes waren waar hij zelf alleen maar winst uit kon behalen.

De man kwam uiteindelijk met allerlei excuses over zijn moeder en het huis wat op slot gedaan moest worden. Larethian geloofde er vrij weinig van. Al liet hij dit niet blijken. In plaats daarvan haalt hij zijn schouders op en neemt de teugels wat strakker in zijn handen. But of course.. gromde hij diep. Zijn woorden beantwoordend. Terwijl zijn glimlach breder werd en zijn tanden lichtjes ontblote Make sure your mother is safe and sound and then return to me. sprak hij koel. Het leek allemaal zo gladjes te verlopen. Adrian had ingestemd met zijn nieuwe ‘baan’. En hij zou hem de informatie gaan geven waar hij zo lang op wachtte. Ondanks dat hij had ingestemd vertrouwde hij de blondharige man voor geen meter. En na een korte stilte prikt hij zijn blikveld weer op dat van Adrian. En nog voordat hij de hengst om wilde draaien ging zijn hand iets omhoog, Benjen ging vrijwel direct naast hem staan met zijn paard en kort knikte Lareth naar hem en draaide zijn blik weer richting Adrian. Benjen is going with you. Het was meer een bevel dan een echte opmerking. Het was te mooi hoe hij het allemaal had uitgedacht. I’ll see you at court, Jester. Met een sarcastische grijns op zijn gelaat draait hij het paard weg van hem en spoorde deze aan in de galop.

Zodra Larethian Benjen en Adrian alleen gelaten had zette hij de hengst in een volle galop. Deze baande zich met grote passen door de straten van Archeon. Het dier was wit had een barokke bouw. Hij had het dier al sinds zijn kroning en sindsdien was deze niet van zijn zijde geweken. In volle vaart gaat hij de gouden poorten van het kasteel door en vertraagde de hengst zodra ze de entree van het kasteel bereikten. In één beweging laat hij zichzelf van de hengst glijden en vrijwel direct neemt een bediende de teugels van het dier over. Zijn donkere ogen waren weer in rustiger vaarwater gekeerd en hadden hun lichtblauwe kleur weer teruggekregen. Zijn gelaat stond nors. Eenmaal binnen baant hij zich een weg richting de troonzaal waar hij een karaf pakte en een glas met wijn inschonk. Hij liet de koude vloeistof door zijn keel glijden en sloot kort zijn ogen. Van de hele discussie met de man had hij een droge strot gekregen. Nóg iets waar hij een hekel aan had.

Larethian dacht kort terug aan het toneelspel wat zich zojuist had afgespeeld. Een normale rit te paard was uitgelopen op iets heel anders. Oproerkraaiers die hun stemmen weer lieten horen. -Hij brengt het glas weer naar zijn lippen en neemt nogmaals een slok.- Hopend op enige vorm van informatie wat hij met deze actie zou verkrijgen dacht hij aan Benjen. Die zijn taak tot nu toe altijd perfect voltrokken had. En naar alle waarschijnlijkheid ook nu weer zou doen. Zodra het glas leeg is plaatst hij deze op tafel en baant zich een weg door de gangen van het kasteel. Wachtend op zijn nieuwe speeltje.




BENJEN
Zoals gewoonlijk had hij het bevel van de koning gehoorzaamd. Normaal gesproken was hij opweg met andere guards, maar ditmaal had de koning hem alleen een ‘missie’ gegeven. Het was dan ook niet gek dat hij op zijn hoede was in deze straten. Hij wist niet waar de blondharige man toe in staat was. Maar als je het hem vroeg was het niet veel goeds. Ook al kende hij als kings guard iedere hoek van de stad toch voelde het gek om alleen op pad te zijn. De wandeling leek voor hem dan ook vrij lang te duren, maar eenmaal aangekomen bij het huis keek hij de straat rond, waarna hij Adrian naar binnen volgde. Die als een wilde tekeer ging in de kamer waar ze uiteindelijk in belande. Even trok hij een wenkbrauw op bij het zien van het vallende schilderij met daarop een donkerharige vrouw met de herkenbare blauwe ogen. Hij kantelde zijn hoofd iets en bedacht zich waar hij dit schilderij al eens eerder gezien zou kunnen hebben. Maar er drong hem op dit moment niets te binnen. Zijn blik vertrok wel lichtjes toen Adrian het schilderij ondersteboven terugplaatste. Maar hij besloot hier verder niets mee te doen. Zodra ze hun weg dan ook weer naar buiten waande plaatste hij de spullen op het paard. En baande het gezelschap zich een weg terug naar het kasteel. Benjen hoorde Adrian zachtjes zingen wat overging op neuriën, maar hij besteden er verder geen aandacht aan.

Zijn benen hadden hem gebracht naar de plek waar hij naast de troonzaal en zijn bed het vaakst te vinden was. Al was zijn eigen bed iets wat hij de laatste weken nauwelijks tot niet zag. Uren lang kon Larethian bezig zijn met het uitdenken wat strategieën en nieuwe plannen. Was het niet om te zorgen dat de stad veilig was, dan was het wel om bepaalde zaken met zijn adviseurs te bespreken. De kamer waar hij heen was gelopen keek uit op de poorten van het kasteel en had zicht over het grootste gedeelte van de stad. Iets wat deze plek tot een prima uitkijkpost maakte. Het was een kleinere kamer met een grote tafel, wat stoelen, een aantal kisten, planten en kasten. Diverse schilderijen hingen aan de wanden van de kamer. Schilderijen die hem dierbaar waren en in de loop van de jaren verzameld had. En bezat ook een balkon waarop altijd wel een wachter te vinden was. Een guard die meegelopen was sloot de deur achter hem en plaatste zichzelf naast de deur. Larethian baande zich een weg naar het kabinet en pakte een glas op welke hij vulde met een donkerrode substantie.

Vervolgens opent hij de grote kaart die Valyria in beeld bracht en schuift deze uit om zo voor zich neer te leggen. Elk gangenstelsel in het kasteel maar ook daarbuiten was te vinden op deze kaart. En niet alleen dat. Ook vallen die strategisch waren geplaatst stonden hierop. Hij maakte een aantal markeringen op de kaart en liet toen zijn handen steunen op de tafel. Lichtjes leunde hij voorover diep nadenkend. Sinds hij zijn "baan" als guard op had moeten geven om het land te regeren samen met zijn geliefde had hij het strategische schaakspel gemist. Hij miste de actie die het op sommige moment met zich meenam en hij miste het schakelen tussen de guards waar hij goed mee op kon schieten. Hoewel hij als koning meer interactie met hen had was de actie en het gevaar wat zich als guard met zich meebracht iets wat hij als koning vrijwel nooit meer zou kunnen ervaren. En nog altijd moest hij er aan wennen dat vrijwel alles voor hem gedaan werd. Zelfs zijn drinken werd 9 van de 10 keer eerst getest. Je wist maar nooit wie er in staat was om iets in je drinken te ‘gieten’. Wat dat betreft liepen hier genoeg personen rond die het slechtste met je voor hadden.

Na nog een tiental minuten ideeën te hebben uitgedacht trok het geklop op de deur zijn aandacht. Larethian hief zijn blikveld op en de deur werd opengedaan door de guard. Het was Benjen die met de vangst van de dag terug was gekomen. Toen Benjen, Adrian dan ook naar binnen duwde keek hij opmerkelijk op. Welke vrijwel direct een opmerking terugkaatste dat hij terug was. Larethian zette zichzelf recht en richtte zijn ogen op hem. Good antwoord hij kortaf. Maar zodra hij zijn antwoord had gegeven gingen Adrian zijn blik door de kamer en stopte bij een schilderij wat in de hoek hing. Lareths blik kantelde iets waarna hij zijn ogen ook op het schilderij richtte. You have an odd taste for art, Adrian merkte hij droog op. Uit alle schilderijen in de kamer moest deze zijn oog trekken. Het was een verouderd schilderij. Gekregen als erfstuk van de familie Akesh. En het was een van de weinige dingen die hij nog van hen bezat. Hij had het weten te bemachtigen voordat het op de brandstapel zou eindigen. Zijn mondhoek ging iets omhoog toen hij de gezichten van zijn ouders weer voor zich zag. Het was lang geleden, véél te lang geleden toen hij ze voor het laatste zag. Al weet hij het nog als de dag van gisteren.

Larethian zag hoe de verandering van stemming op Adrian zijn gelaat veranderde bij iedere seconde dat hij naar het schilderij keek. Blijkbaar had het schilderij nogal een impact op hem. Waarom wist hij niet. En het deerde de koning verder ook weinig. Totdat Adrian een aantal stappen richting hem zette en vroeg waarom dit schilderij aan zíjn muur hing. Larethian fronste en zocht de juiste woorden om hierop te reageren. De man had zich inmiddels voor de tafel geplaatst en hij zag vanuit zijn ooghoeken Benjen bewegen. Kort hief hij zijn hand op waarna hij direct stilstond. That is, none of your business bromde hij kortaf. Laretch richtte zijn blik weer op Benjen en knikte kort.   Benjen would you leave us alone for a moment. I need to speak to this jester. En daar was hij weer, de kille klanken in zijn stem. Hij liet zijn blik weer op tafel zakken terwijl hij de kaart oprolde en doorgaf aan de guard die nog aanwezig was in de kamer. Make sure this reaches Ser Charlemagne and tell him to finish this in three days. beval hij de guard. Welke de kaart aannam kort boog en zijn weg naar buiten volgde. De haast was af te lezen aan de man zijn gezicht. Larethian keek de man even na, maar zodra hij uit zijn gezichtsveld was sloeg hij zijn ogen neer en nam een slok uit het glas. Benjen was inmiddels ook vertrokken en had de deur achter zich gesloten. Hij had opmerkelijk gekeken bij de wens van Larethian om hen alleen te laten. Maar hij kon hem aan. Larethian was wat dat betreft totaal niet onder de indruk van de woorden die tot nu toe naar hem gespuwd waren.

Zodra de laatste wachter zichzelf de kamer uit had weten te werken en de deur dicht viel in het slot. Trok er een zekere rust door de kamer. Hoewel de houding van Adrian Larethian niet bepaald een rustig gevoel gaf. Hij trok zijn wenkbrauw lichtjes omhoog en keek hem bedenkelijk aan. Hij beet hem toe dat het zijn zaken niet waren waarom dit schilderij bij hem aan de muur hing. En dat was ook zo. Het ging hem niets aan, hij was hier een buitenstaander en moest er misschien eens op gewezen worden dat hij dat in Archeon altijd zo zou blijven. Gareth recht zijn rug en knijpt zijn ogen iets dichter. Nog voordat hij zijn toespraak over Adrian zijn rechten in het kasteel kon beginnen draaide de blonde man zich weg. Zijn blikveld ging weer naar het schilderij en terug naar Larethian. Die inmiddels zijn hoofd iets kantelde en het schouwspel bekeek. De lichtelijke obsessie van de man met het schilderij begon op zijn irritatie te werken. Hij beweegt zichzelf dan ook weer naar zijn glas en vult deze met wijn. De koude vloeistof raakt zijn lippen en weldra laat hij zijn ogen weer over de man glijden. Het deerde hem nog altijd niets, Adrian hoefde niets te weten over zijn geschiedenis, zijn ouders, zijn verleden. En zo zou het ook blijven. Ondanks dat het portret van zijn moeder als twee druppels water op Larethian leek. Adrian bleef inmiddels met zijn rug naar hem toe gedraaid staan. Are you done staring at my paintings? Or would you like me to get rid of your eyes first? As a jester you don’t need them. Your honeyed voice is enough. siste hij lichtelijk geërgerd richting de blonde man. Als hij hier alleen kwam om hem te irriteren was het gauw afgelopen met de afspraak tussen hen.

De boodschap die Larethian in zijn woorden gelegd had waren blijkbaar luid en duidelijk aangekomen bij de man. Deze draaide zich niet veel later dan ook om en met enkele stappen zette hij zichzelf weer voor de tafel. Het moest maar eens afgelopen zijn met de zogenaamde spelletjes die hij telkens wilde spelen. Hier in dit kasteel had hij geen recht van spreken totdat hem iets gevraagd zou worden en het deerde hem vrijwel niets wat hij daarvoor uit de kast moest trekken om hem dat aan zijn verstand te praten. Een oog meer of minder zou niet gemist worden met zo’n honingzoete stem. Larethian laat zijn blik nog even kort over de man gaan Good. follow me mompelde hij haast onverstaanbaar terwijl hij zijn lange benen richting het balkon begaf. Het werd al wat later in de middag en de zon begon al aardig te zakken. Het zou nog enkele uren duren en deze zou laag aan de hemel staan. De zee van zand zou gloeiend rood kleuren en de temperatuur zou snel gaan dalen. Af en toe hield hij ervan om gewoon even gedachteloos voor zich uit te staren. Het maakte niet uit waarnaar hij keek. Zolang het, maar iets was om zijn gedachtes bij te kunnen verzetten. We have to discuss some ’terms and conditions’ while you are staying here. zijn stem was koud, maar hij wist hoe dan ook zijn irritaties van net goed te verbergen. Lareths blik gleed even weg van de horizon, richting Adrian. I think you realise that you cannot go wherever you want to go inside the castle. There are rooms that are none of your business. And if I ever catch you or one of your little cockroach friends there.... zijn helblauwe ogen leken donkerder te verkleuren bij ieder woord wat hij sprak. Hoewel zijn stem dezelfde koude klanken bleef bevatten. Larethian draaide zijn gelaat weer weg van de man. I hope that is clear. Because I don’t give any second warnings. met die laatste woorden suste hij uiteindelijk zijn speech.

Adrian leek vrijwel direct in te stemmen met het feit dat hij zich niet overal in dit kasteel kon begeven. En hoewel Larethian hem maar wat graag wilde geloven dat hij geen dingen zou doen die hem in de problemen zouden brengen. Geloofde hij geen barst van de woorden van de man. Hij had Benjen en de rest van zijn guards dan ook opgedragen een goed oog in het zeil te houden op deze vreemdeling. Het maakte Lareth niet uit op wat voor manier ze hem in de gaten zouden houden. Zolang ze hun werk maar zouden doen en hun informatie direct zouden delen met hem. En stilte trok weer door de kamer. En de warme windvlagen van het landschap blies even kort langs Larethian’s gezicht. Hij sloot kort zijn blauwe kijkers maar opent ze direct weer zodra de man begon te praten. -Natuurlijk- Een slaapplek was iets waar hij nog niet over nagedacht had. Hij greens. terwijl zijn lange lichaam zich omdraaide richting de man. Kort likte hij zijn lippen en baande zich weer een weg naar binnen. Since you will be my personal jester. I need you close at all times. Natuurlijk was het niet de bedoeling dat hij hem iedere dag nodig zou hebben, maar het entertainen van de gasten zou tot een van zijn taken behoren. Alhoewel Larethian zich af begon te vragen of het wel verstanding was om hem alleen met de royals te laten. Voor hetzelfde geld begon hij gasten weg te jagen. Hij had niet bepaald zin om opgedofte royals te moeten kalmeren terwijl de jester ze liederen toe zong die ze niet wilden horen. Wat dat betreft had hij wel iets beters met zijn dag te doen dan babysitten. Larethian liet zijn blauwe kijkers weer op Adrian vallen. You can sleep in one of the smaller rooms. I will make sure the maids will clean the room so you can use it tonight. Op die manier maakte hij een einde aan zijn zin en liet ook hij even kort zijn blik over het schilderij gaan. Het wakkerde nog altijd verschillende gevoelens aan. Gevoelens die hij het liefst niet aan de wereld liet zien. Zelfs Dacosta had het geprobeerd. Om meer te weten te komen over zijn familie, maar hij had nooit moeite gedaan om erover te praten en had het elke keer weg weten te wuiven. Nu Adrian zo geïnteresseerd leek te zijn in het schilderij werd het misschien eens tijd om het er met haar over te hebben. Hoewel hij betwijfelde of ze iets aan die informatie zou hebben. Zijn blauwe ogen gingen over de contouren van het gezicht van zijn moeder. Waarna hij zijn blik weer weg laat zakken en zichzelf richting de tafel waant.