pindakaas aardappel lach kwappel wafel (open)

De rust die het regenwoud hem de laatste dagen gegeven had was iets wat hij nodig had gehad. Hoe lang was hij onderweg geweest? Hij wist het niet zeker meer. Dagen, weken, Maanden? Nee zeker geen maanden. Dat zou hij de veranderingen van seizoenen ervaren moeten hebben. Het veranderen van de wind en de temperatuur dat was iets wat hij had moeten zien aankomen. Al waren de veranderingen in het zuiden niet heel erg merkbaar vanwege de hoge temperatuur die hier heerste.

Al was dit gebied niets nieuws meer voor hem en dwaalde hij geregeld rond tussen Vanaheim en Nymmerwell toch voelde het iedere keer weer anders om hier terug te komen. Het voelde alsof er telkens weer een stukje van zijn gevoel van "thuis" verdween wanneer hij voet op deze grond zette. Het was iedere keer weer een verassing wat hij zou aantreffen tussen de grenzen.

Totaal in zichzelf gekeerd laat de man zijn zwarte hengst verder stappen. Nog voordat hij ook maar echt van de stilte kon genieten weerklonk een kreet door het bos. Direct zet Valk zichzelf recht in het zadel en zoekt de omgeving met zijn donkere ogen af. What the..? zijn stem was wrang, zacht maar hoorbaar voor degene die zich dichtbij genoeg vonden. Het geluid had enkele vogels doen ontwaken en opvliegen. En zoals gewoonlijk kon Valkyrie het weer eens niet laten om zijn nieuwschierigheid achterna te gaan. Maar voordat hij dit deed liet hij zichzelf uit zijn zadel glijden en trok de hengst mee aan zijn teugels. Binnen enkele meters had hij de veroorzaker van de 'herrie' gevonden. De gedaante doemde in zijn gezichtsveld op en een herkenbaar silhouette werd zichtbaar. Spec?

Hij aanschouwde haar schouwspel. Ze was nog altijd even naiëf en ijdel. Haar gedachten namen nog vaak genoeg een loop met haar en dat was ook een van de redenen dat hij haar moest beschermen. Hij zou er vaker voor haar moeten zijn in plaats van wegvluchten uit dit gebied. After all.. Was zij zijn enige familielid waar hij wel degelijk iets om gaf. Valk zag de tranen in haar ogen waarna ze zich een waan baande naar de man.  Hoe rot hij zich ook zou voelen en hoe oud zij ook zou worden. Ze zou altijd zijn kleine zusje blijven. Het enige waarvan hij meer hield dan van wie dan ook. Kom hier jij. begon hij met een zware stem. Waarna hij haar in zijn armen sluit.

Zodra ze zich in zijn armen werpt slaat hij zijn arm om haar heen en legt zijn andere hand op haar achterhoofd. Als er iets was wat hij had gemist dan was dit het wel. Natuurlijk kon ze het niet laten om hem direct vragen te gaan stellen. Ookal wist ze wat een hekel hij hieraan had. Een ligt subtiele glimlach siert zijn gezicht wanneer hij haar loslaat om haar vraag te beantwoorden. Ik was het zat. De mensen, de omgeving. Er is daar niets voor mij. Nergens is iets voor mij Spec. Opperde hij kort. En het was zo. Nergens was er een plek waar hij zich echt eens thuis zou kunnen voelen. Nergens voelde hij zich echt thuis.

Een korte glimlach kon hij niet onderdrukken.. Ze was zo naief, zo jong en zag zoveel goeds in deze wereld. Hoe konden zij en hij ooit famillie zijn? Het was meer als water en vuur al hadden ze nooit echt ruzie gehad. Ik snap je. Echt. Maar dit voelt voor mij niet als thuis. In geen enkel gebied heb ik mijn plek weten te vinden. Vandaar dat ik rondreis en zoveel mogelijk van de wereld wil zien. Hij schudde zijn hoofd alwaar hij wat afstand van haar nam. Ik beloof je. Dat zodra je op de troon zit ik ervoor je zal zijn. Zoals jij er altijd voor mij bent. Het was waarschijnlijk een belofte die hij nooit waar zou kunnen maken. Althans.. niet zolang Spectre zich niet op de troon bevond. Hij betwijfelde of dit ooit zou gaan gebeuren.

De twijfel in zijn lichaam maakte al snel plaats voor een gevoel van begrip. Ondanks dat hij haar niet vaak zag was ze nog altijd dat naïeve jonge meisje. Haar dromen om de koningen die op dit moment regeerde van de troon te stoten leek haar naar haar hoofd te zijn gestegen. En als ze niet op zou passen zou het haar de kop nog gaan kosten.

Kort verzette hij zijn lichaam en hoorde haar woorden aan. Spec, bromde hij tussen haar woorden door. Maar nog voor hij  haar kon onderbreken sprak ze verder. In alle rust wacht hij haar woorden af. En met ieder woord wat ze sprak leek ze te groeien. Zodra ze klaar was met haar woorden en hem hoopvol aankeek slikte hij een keer. Spec, je weet dat ik alles voor je zou doen. En dat was ook zo. Hoewel hij haar meerdere malen in de steek had gelaten hij kwam altijd terug. Vraag me om voor je door het vuur te gaan, alles.. Maar dit. Je weet dat Skyrah haar positie lange tijd geleden heeft afgestaan. Bromde hij verder. Je weet ook dat jouw nichtjes hun plaats op de troon op dit moment vele malen sterker zijn. En al zou hij ingaan op jouw verzoek op de troon. Dan nog.. De laatste woorden sprak hij zachter uit.. haast onverstaanbaar. Thri is al jaren koning. Je kunt hem niet zomaar van de troon stoten. Andere landen zullen dit ook niet gaan accepteren. Een haast bezorgde blik trok over zijn gelaat en wanneer hij zijn woorden afronde keek hij haar aan. Ze was práchtig maar zo Naïef. Alsof de troon haar ooit in haar schoot geworpen zou worden..

Terwijl hij haar hoorde praten voelde hij hoe het mes steeds verder zijn rug ingestoken werd. Pijn deed het wel degelijk. Al helemaal omdat hij nooit kwaad had gesproken over zijn zus. Wellicht hoorde dit bij haar gemoedstoestand. Haar weg naar macht. Macht die ze op deze manier nooit of te nimmer zou bezitten.

En ergens.. diep van binnen zou ze dat eens moeten begrijpen. Ze was immers geen klein kind meer. Iemand zou het haar aan haar verstand moeten praten. Maar waarom zou hij die taak op zich nemen? Het was al erg genoeg om geschoffeerd te worden door een 16 jarige. Valk had niet de behoefte om zijn zus dan ook nog eens op haar fouten te wijzen. Ze zou er vroeg of laat wel achter komen hoe de wereld precies in elkaar zat. Vroeg of laat.

Lichtelijk verbitterd richt hij zijn blik dan ook op haar. "Ja Ragnar zal vast heel veel aan je hebben." begon hij op een lachende sarcastische toon. Terwijl hij zijn hoofd heen en weer schudde en zijn ogen vernauwde. "Mocht er iets gebeuren dan heeft hij vast veel steun aan een 16 jarig naïef meisje wat zichzelf niet kan verdedigen." valk zet een stap bij haar vandaan en laat zijn hand rusten op het handvat van zijn zwaard terwijl hij haar vanachter zijn donkere ogen aankijkt.

Het was nooit een geheim geweest dat Valkyrie en Ragnar niet bepaald op een lijn lagen. Hetzelfde kon hij zeggen over zijn vader en Ragnar. Valk kon dan ook niet begrijpen wat Spectre precies aan Ragnar zou hebben. Het was niet alsof hij nou de trouwste en loyaalste dienaar voor haar zou zijn. Kort schraapt hij zijn keel en richt zich dan weer tot haar. "Prima spectre als Ragnar jou zoveel doet dan moet je hem zeker op sleeptouw nemen." bromde hij met zijn zware stem richting haar. zijn armen over elkaar leggend. "Het maakt mij niet uit Spec. Maar, met zulk gedrag stoot je de mensen die wél écht van je houden van je af. En laat je de mensen die het slechtste met je voor hebben binnen in je leven." vervolgde hij zijn woorden. Terwijl hij zijn gelaat wegdraaide van haar. "Begrijp me niet verkeerd. Ik wil je helpen. Ik wil niets liever dan jou gelukkig zien met het geen wat je verdient. Maar op deze manier wil ik daar geen deel van uitmaken".