A hunt in the deep forest (open)

Geluidloze stappen snelde doorheen het woud, op weg naar een specifiek doel. Voorzichtig maar toch met wat spoed liep de verhulde persoon verder, over de dicht bedekte bosvloer. Cape om haar heen geslagen, boog in hand, pijl in de andere. Behendig ontweek ze takken, bladeren, alles wat ook maar het minste geluid kon maken. Deze half elf had een duidelijk plan voor ogen. Eerst haar strikken checken, en dan, als het nodig was, op een verdere jacht gaan.

Leeg, dat was het eerste wat ze opmerkte. Zodra de zwart harige vrouw ook maar voet had gezet op het wild pad had ze het door. De strik was niet meer, deze lag kapot op de bosvloer. De sporen van de kleine strijd die hier had plaatsgevonden waren nog steeds zichtbaar. Klauw sporen in de grond, plusjes haar hier en daar. Wat het ook was geweest wat in de val gelopen was had zich er alweer uit gekregen.. Maar Yennefer gaf de moed niet op. Op haar knieën neergezakt herstelde ze al snel haar valstrik. Dit wild pad werd door meer dan alleen dit wezen gebruikt, de val opnieuw opzetten kon geen kwaad. Eenmaal klaar duwde de jonge vrouw haar weer recht, op weg naar de volgende strik.

Haar moeder had haar geleerd niet op een enkele val te vertrouwen. Volgens haar was het alsof je verwachtte elke keer een prooi aan je pijl te rijgen, als je er maar een handvol had. Daarom zette ze altijd meer dan een val uit. Hetzou ook niet lang duren voor ze bij de volgende zou zijn. Het bos was vol met routes gebruikt door het wild. Als je de juiste vond had je altijd kans op een mooie vangst.