The town was paper, the memories were not

De zon was blakend heet vandaag. Ridley had zijn haar al bijeen gebonden om het uit zijn gezicht te houden terwijl hij werkte, maar de paar plukken die net de kort waren, plakten nu op oncomforabele wijze tegen zijn nek en voorhoofd. Zijn shirt had hij inmiddels al verruild voor een zonder mouwen – iets wat hij liever niet had willen doen, aangezien het net dat kleine beetje van het brandmerk op zijn linkersleutelbeen liet zien, maar de hitte was niet meer om uit te houden en hij was erop gebrand deze klus af te maken. Hij moest wel; het was weken geleden geweest dat hij voor het laatst had kunnen werken, allemaal dankzij een schouderblessure die hij aan Hydra te danken had, en hij had het geld hard nodig.

Momenteel was hij bezig met het afladen van enkele kisten van een schip dat enige tijd geleden aangemeerd was. Natuurlijk hielp de bemanning ook een handje mee, maar die waren vooral met hun hoofd bij de tavernes en bordelen in de stad en enkele van de kisten moesten naar de markt gebracht worden. Dat laatste was voornamelijk Ridley’s taak en ook hetgene waarvoor hij het meeste betaald zou krijgen. Het was lang en zwaar werk en hij merkte dat hij langere tijd stil had gezeten, maar na enkele uren zette hij dan toch eindelijk de laatste kist op zijn plek. Hij masseerde zijn schouder, die nog steeds wel wat gevoelig was, en strekte zijn rug. Morgen zou hij zijn spieren waarschijnlijk wel voelen, maar hij had in ieder geval weer inkomsten binnen. Voorlopig was dat het offer wel waard.

Nadat hij langs de opzichter was gegaan en hij zijn geld letterlijk op zak had, baande Ridley zich een weg door de drukke straten richting het centrum om een plek te zoeken waar hij zich kon opfrissen. De watervoorziening in zijn eigen huis – voor zover je het zo kon noemen – was op zijn zachts gezegd niet super functioneel, maar gelukkig had hij dat weten op te vangen door een regenton buiten zijn deur. Veel water viel er niet uit de hemel, maar alles was beter dan niets. Eenmaal aangekomen trok hij zijn shirt, dat inmiddels al tegen zijn rug en borst plakte, over zijn hoofd en doopte het in het water van de ton. Hij zou toch een nieuw hebben moeten aandoen. Zijn natte shirt legde hij in zijn nek voor wat verkoeling terwijl hij wat water opschepte uit de ton om over zijn haar te gieten. Met een zucht veegde hij zijn haar naar achteren en leunde met zijn rug tegen de muur naast zijn deur. Hij sloot zijn ogen. Hij was uitgeput. Slapen zou vanavond waarschijnlijk geen probleem zijn.

Toen hij zijn ogen weer open deed, verstarde hij echter. Recht tegenover hem stond een man die hem recht aankeek. Ook Hydra, die zich tot nu toe stil had gehouden omdat hij een hekel had aan “dat eerlijke gedoe,” zoals hij Ridley’s werk zag, leek plotseling alert te zijn. Ridley begreep niet waarom hij zo van zijn stuk was dat er plotseling iemand in zijn straat stond, aangezien dat geen ongebruikelijke gebeurtenis was. Seere was nu eenmaal een drukke stad en Ridley was echt niet de enige die zich in deze straat gevestigd had. Toch was er iets aan de man dat Ridley's nekharen overeind deed staan. Langzaam kwam Ridley iets overeind, terwijl hij zijn ogen aldoor op de man gericht hield. Weg. Hij moest weg, in ieder geval tot de man besloten had de straat te verlaten. Ridley’s ogen richtten zich nu op de grond terwijl hij met gedecideerde pas van zijn huis wegliep.

&Valdimárr