Lost and found

De dikke mantel die ze bij het begin van de reis om haar schouders had geslagen zou haar tegen de kou en sneeuw op haar huid moeten beschermen. De kap rond haar gezicht trok ze nog iets meer naar voren om haar gezicht tegen de ijzige wind te behoeden. Vanonder de kap priemden dieprode krullende lokken langs gaan gelaat. Sommige plukken hadden enkele vlechten met diverse gekleurde kralen er in die varieerde van emerald groen tot een diep blauwe kleur. Haar donkerblauwe jurk was vrij simpel en was nauwelijks tot niet zichtbaar door de dikke bruine mantel die ze droeg. Rhaella was nooit geïnteresseerd geweest in mooie jurken en glimmende gouden kronen. Ondanks dat ze een nichtje was van de koning van Navarre had ze zichzelf voorgenomen nooit meer één voet in het kasteel te zetten. Er was daar teveel gebeurd en ze had teveel meegemaakt. Ze zou haar vader er dan ook van overtuigen dat hij haar geen ‘opdrachten’ meer moest geven. Maar hoe wist ze nog niet.

Het was niet goed. Dít was niet goed. Het klopte niet. Rhaella had inmiddels al lang bij de Bay of steel moeten raken. Waar ze de boot kon pakken richting Nordshal. In plaats daarvan had ze haar reis gemaakt door het warme woestijn landschap en was ze op dit moment in een ijzige noordelijke provincie beland. Hoever ze van haar route was afgedwaald wist ze niet. Het enige wat nog helder was was dat ze op weg was richting haar vader in Nordshal maar van die reis zou op dit moment niet veel meer terecht komen.

Wanneer ze de realiteit weer terug laat zinken en het landschap weer helder werd laat ze haar ogen over de witte vlakte voor haar glijden. De stilte die door het bos waande gaf haar een oncomfortabel gevoel. En hield ze met haar donkerrode ogen elke tak en elke voetstap in de gaten. Dit was haar gebied niet. Ze was hier nog nooit geweest en het zou haar niet verbazen als hier dan ook geen bekende van haar rondliepen. Rhaella laat zichzelf iets naar voren zakken en klopt kort op de hals van het stevige paard onder haar die haar de gehele reis al op zijn rug meevoerde maar op dit moment door haar nervositeit zich ook niet bepaald prettig voelde en ietwat tippelde onder haar. Easy boy, we will find our way back. fluisterde ze zacht terwijl ze de warmte van haar handen door haar handschoenen heen voelde stralen en zichzelf weer terug liet zakken in het zadel. Een ding was op dit moment wel in haar voordeel. Haar vuursturen kwam op dit moment heel goed van pas.

Ze liet de teugels was uit haar handen vieren en speelde met de lus aan het einde van de teugels. Op een gegeven moment zou ze vast wel iemand tegen moeten komen. Het kon niet zo zijn dat in het noorde niemand woonde. Daarvoor waren de verhalen van de noorse strijders te realistisch geweest. Van een ding was ze in ieder geval zeker: ze was verdwaald.

Er waren bepaalde zaken die op nummer 1 stonden zodra je de weg niet meer zou weten in een bepaald gebied. Zoals: niet in paniek raken. Paniek kon je alleen maar verder weg doen laten zakken in het feit dat je je op onbekend terrein begaf en door de bomen letterlijk het bos niet meer zou zien.

Naarmate ze zichzelf verder door het bos waande voelde het alsof het bos steeds beklemmender werd. De ruimte tussen de bomen begon krapper te worden en door de sneeuw was Rhaella haar volledige orientatie kwijtgeraakt. Normaal gesproken had ze een bepaald punt genomen waar ze zichzelf op kon focussen, maar op dit moment leek alles hetzelfde. Dat het paard onder haar steeds meer heen en weer begon te huppelen werkte niet bepaald mee. easy, easy sprak ze zacht terwijl ze de grip om de teugels iets verstrakte om zo het dier in toom te houden. Door haar warme stem werd het dier iets rustiger maar hij stond nog steeds zwaar briesend onder haar. Uiteindelijk besloot ze om voor het ging het dier stil te zitten en af te stappen. Eenmaal op de grond slaat ze de teugels over het dier zijn hoofd en houd de teugels in 1 van haar handen vast. Haar blik richt ze op de omgeving rond haar. Maar het enige beeld wat ze zag was een winters landschap. Wit en kil. In Navarre waren ook vrij strenge winters maar dat viel in het niets bij dit gebied. Falkreath ze proefde de naam over haar lippen en zuchte kort terwijl haar blik bepaalde oneffenheden in het landschap probeerde op te vangen. Mocht ze geen uitweg of hulp weten te vinden dan had ze zeker een plan B nodig. En dat hield in: het vinden van eten en een schuilplaats.

Met iedere pas die ze zette voelde ze zichzelf steeds iets verder wegzakken in de diepe sneeuw. Het paard wat ze inmiddels achter zich aan liet lopen porde zo nu en dan met zijn neus in haar rug of tegen de achterkant van haar bovenarm aan. Ze had het dier al jaren. Ooit gekregen van haar vader voor alles wat ze voor hem deed. En ondanks dat er niet veel goeds meer in hem zat hield ze toch van hem. Ware het niet dat hij haar jaren heeft gebruikt voor het opknappen van zijn klusjes. Een korte glimlach verschijnt op haar lippen terwijl ze haar blik kort richting de verse sneeuw richt. Maar haar hoofd kantelde zich al snel zodra ze een aantal touwen opgevouwen in een lus op de grond zag liggen.

Rhaella stopte het paard en liet de teugels vieren waarna ze omlaag zakte en het touw bestudeerde. Vallen voor kleine dieren. Of misschien wel vallen om iets groters 'buiten' de grenzen te houden. Het viel haar toen op de dat de vogels die ze zojuist nog hoorde fluiten vrijwel stil waren gevallen. In plaats daarvan drong een stem bij haar naar binnen. Een stem en een taal die ze niet kende. Haar donkerrode ogen schieten in de richting van het geluid waar ze uiteindelijk het gezichtsveld van de man trof. De stem die zojuist nog had gesproken in wat Rhaella dacht wat zijn eigen taal was leek zichzelf nogmaals te herhalen waarna hij een vraag stelde. Deze keer in een taal die ze wel begreep. Good day Langzaam zet ze zichzelf weer recht maar zet een stap naar achteren zodra de man zich een pas naar voren zet. Haar greep rond de teugels verstrakt iets terwijl haar adem lichtelijk stokt. Perhaps I am, sir. haar stem was warm maar zacht. Could you tell me where I am? vervolgde ze haar woorden terwijl het paard over zijn hoofd aaide.

Natuurlijk was het stom en ontzettend dom geweest om meteen maar te bevestigen dat ze de weg kwijt was. En vooral om te vragen waar ze zich precies bevond. Voor iemand die diverse malen ‘vuile’ klusjes voor haar vader opknapte en haarzelf als een geest door het kasteel van D’auvignon wist te banen was dit een op zijn zachtst gezegd: niet tactvolle reactie op zijn vraag geweest.   Alhoewel ze betwijfelde of hij zou geloven dat ze uit dit gebied kwam. Misschien Vanaheim maar zéker geen Falkreath.

Hoewel haar reactie niet bepaald slim was geweest leek de man voor haar niet bepaald dreigender geworden. Integendeel. Hij legde haar uit dat ze zich dichtbij Hillerød bevond. Een gebied waar ze zich (tot  nu toe) nog nooit had op weten te houden. En om überhaupt haar weg uit dit bos te vinden zou ze hem wel ‘moeten’ vertrouwen. Ze glimlachte kort terwijl ze zich bedacht hoe de stad er uit zou zien. Rhaella had veel verhalen gehoord over de Noorse steden. Haar vader was er vaak geweest. Winterse tafrelen waar je in Valyria alleen maar van kon dromen, bomen die boven de lucht uit toornden als speren. Houten huizen die de bewoners moesten beschermen tegen de kou, weerwolven en andere dieren. Krijgers, strijders en vikings die als beesten tekeer gingen terwijl ze steden plunderden en leegroofden. Het waren niet bepaald verhaaltjes voor het slapen gaan geweest. Maar Rha had dan ook nooit een nórmale jeugd gehad.

Ondanks de verhalen had haar vader had echter nooit namen van steden genoemd. De naam Hillerød trok dan ook direct haar aandacht en ze zet zichzelf iets rechter. Kort knikkend op zijn uitnodiging. Hillerød hmm.. kort liet ze de verhalen die haar vader vertelde door haar gedachten schieten. Inmiddels was ze geen klein meisje weer en had ze zichzelf aardig leren verdedigen. De problemen die ze dan ook voorzag liet ze gauw varen en ze richtte zich weer tot de man voor haar. Sounds good. haar stem warm terwijl haar rug wat rechtte en ze de teugels door haar handen liet glijden en een paar passen richting de man voor haar zette. Forigive me for being so rude sprak ze vervolgens kort terwijl ze haar slanke hand uitreikte richting hem. My name is Rhaella ging ze verder. Een korte glimlach sierde haar lippen nogmaals en vanachter haar lange wimpers kijkt ze hem verwachtingsvol aan. Let’s go then shall we? Hopende om enige vorm van beschaving aan te treffen in de stad waar hij haar heen zou brengen. Al was het maar een goeie maaltijd want haar maag begon nu ook wel te protesteren.

Ze had het idee dat ze er goed aan deed zich voor te stellen. Helaas leek de vreemdeling daar anders over te denken. Natuurlijk had ze niet hoeven te verwachten dat de houding van inwoners hier precies hetzelfde was geweest als in Navarre. Tuurlijk niet. Deze twee gebieden waren wat dat betreft zó anders. Navarre had de meest uitgewerkte etiquettes op papier staan. Van het gedrag wat je diende te vertonen aan tafel tot aan begroetingen, kleding en omgaan met mensen uit andere landen en culturen. Wat dat betreft had Rhaella haar lessen altijd goed gevolgd en hoewel de man haar begroeting totaal negeerde voelde het tot oké om haarzelf voorgesteld te hebben. Blijkbaar was het in dit gebied compleet normaal om een vreemdeling je naam niet te geven. Een wat starre glimlach verscheen op haar gezicht terwijl de man de zojuist gevangen vangst in haar handen drukte. Kort keek ze hem aan in zijn lichtkleurige ogen. Maar heel lang duurde dit oogcontact niet, want zodra ze de teugels uit haar handen getrokken voelde worden kantelde ze haar hoofd lichtjes. Met een korte zucht vanaf haar lippen besluit ze hem dan ook te volgen. Hij zou vast wel weten waar hij mee bezig was. En mocht het verkeerd gaan dan zou ze zichzelf hopelijk wel uit de benarde situatie kunnen redden.

Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe hij haar in de gaten hield en ze kon het niet laten om haar blik iedere keer even terug naar die van hem te draaien. Haar handen omsloten nog altijd de pas gevangen dieren en ze vroeg zich af voor wie deze precies bedoelt waren. Misschien wel voor zijn gezin. Kort zoekt ze de omgeving af op enig teken van een naderende stad. Maar het enige wat ze wag waren bomen en de krakende sneeuw onder hen. Dit kon zo nog maar even duren en dus zou ze er het beste van moeten maken. What is Hillerød like, sir? And have you lived your entire life in that city? vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze zichzelf iets meer naast hem op het plaatste af en toe moest ze iets inhouden om een tak te kunnen ontwijken.

Vreemd genoeg deed het haar niet zoveel toen de man de spullen in haar handen duwde en ze hem moest volgen. Ze was hier niet bekend en het slimste was dan ook om zijn woorden maar op te volgen. Er waren immers wel ergere dingen van haar gevraagd dan het dragen van de vangst van de dag. Hoewel er wel een naar gevoel door haar heen trok bij het zien van de dode dieren. Ze hield van dieren. Of het nu een kleine slak was of een groot paard dat deerde haar niet.

Ze vroeg hem een aantal dingen, maar hij leek er in eerste instantie niet echt op te reageren. Alhoewel ze zich afvroeg wat voor reizen de man precies gemaakt had en welke plekken hij zoal op de wereld gezien had. Op een dag zou ze ook best naar andere gebieden willen gaan. Misschien was het ooit wel voor haar bestemd om richting het zuiden te reizen, Valyria te verkennen. De tavernes van Rhoynar te bezoeken en te struinen langs de eeuwige stranden van Nymmerwell. Het waren allemaal doelen die ze eens in haar leven mee wilde maken. Toen hij aangaf het niet te begrijpen waarom ze naar Hillerød zou komen probeerde ze hem vanuit haar ooghoeken weer aan te kijken. I was actually on my way towards Nordshal. begon ze uiteindelijk maar. Hierover liegen zou niet bepaald zin hebben en ze had inmiddels wel het idee gekregen dat hij haar niets aan wilde doen. I was going to visit my father there probeerde ze haar woorden uiteindelijk wat kracht bij te zetten. He is living there for a few months now and I wanted to see where he is staying. But unfortunately I lost track along the way and ended up here. Misschien had ze ook niet aan de reis moeten beginnen, ze had haar vader best een raaf met een brief kunnen sturen. Hoewel ze oprecht geïnteresseerd was geweest in zijn toedoen. Inmiddels hadden ze het platteland verlaten en lag er een heuvelachtig gebied voor hen.

Er volgde weer een korte stilte waarbij Rhaella haar rode ogen kort over het landschap kon laten gaan. De paarse velden in Navarre maakte het gebied tot iets magisch. Al had dit gebied ook zeker zijn charmes. De heuvels staken fel af tegen de grauwe lucht boven hen. Alsof het ieder moment zou kunnen gaan sneeuwen of regenen. De man begint uiteindelijk weer met spreken en vrijwel meteen glijd haar blikveld weer richting hem klaar om hem het antwoord te geven. I come from the castle in D’auvignon. But I moved to the countryside when I was old enough. Now I live in a small estate in the forests of Navarre. Haar rode ogen proberen zijn reactie weer te lezen bij ieder woord wat ze uitsprak. Kort bedacht ze zich of ze nog vragen voor hem klaar had liggen. Ze wist niet precies hoe ver ze hier in kon gaan aangezien hij zijn naam niet eens wilde geven. Met een lichte twijfel in haar stem besloot ze het er toch op te wagen. Do you live inside Hillerød with your familly? vroeg ze nieuwsgierig.