Where the Wild Roses Grow (+ Freyja Skarsgård)

Het dikke pak sneeuw dat ’s nachts op de aarde was gevallen isoleerde alles. Elk geluid, elk besef van tijd of plaats. Alleen aan de zon en de maan, die af en toe in de egaal grijze lucht te zien waren, kon Aramis aflezen welke tijd van de dag het was.

Het leek allemaal zo snel gebeurd te zijn. Het verraad van zijn oudste broer, het vonnis dat ervoor zorgde dat de gehele familie d’Agincourt Navarre had moeten verlaten, de weg van het raadszaal naar hun huis waarin ze elkaar allemaal kwijt waren geraakt - en diep in zijn hart wist Aramis ook dat de kans dat zijn zusje of één van zijn broers nog leefden ontzettend klein was, met de lords en hertogen uit Navarre die de familie vogelvrij had verklaard…

De beslissing om naar het noordwesten, immers het meest afgelegen gebied in het land, te vluchten was snel gemaakt, wetend dat hij niet in zijn eentje terug kon vechten. Was het laf van hem, om weg te rennen van zijn zusje en broers terwijl er nog iets van een kans bestond dat ze nog leefden, al was het maar een minuscule kans? Aramis probeerde het voor zichzelf goed te praten dat hij was gegaan – het had geen zin meer om, nu hij al zo ver gekomen was, terug te keren naar Navarre en ze konden immers onmogelijk nog leven, waardoor hij nu beslissingen voor zichzelf kon nemen – iets dat hij in de meer dan dertig jaar dat hij leefde amper gedaan had.

En zelfs nu had hij geprobeerd om zo onherkenbaar mogelijk Navarre uit te komen, door zijn lichaam en gezicht voor het grootste deel te bedekken met een mantel – en gelukkig beschermde het kledingstuk hem ook tegen de kou. Het was bijna hartje winter, en dat was aan alles te merken. De kou zorgde er echter ook voor dat hij wist dat hij op de goede weg was: Aramis wist dat er ergens een Falkreath een stad genaamd Hillerød was, en hij kon zich nog vaag herinneren dat de stadhouder, Lord Skarsgård, ooit een bezoek aan Navarre had gebracht. Veel kon hij zich er niet van herinneren behalve dat hij en zijn broers toen nog met houten zwaarden speelden en dat de man in het niets leek op wat hij zich had voorgesteld van een Viking uit het noorden. De noordelijke Lord en zijn vader hadden – voor zover hij toen kon begrijpen – een aantal verdragen gesloten waardoor de twee families met elkaar samen konden werken. Wellicht zorgde dat kleine stukje partnerschap van meer dan twintig jaar geleden nu voor zijn redding.

Hoe lang hij gereisd had wist hij niet, maar er ging een golf van opluchting door hem heen toen hij eindelijk een stukje van de bewoonde wereld zag – kleine lichtpuntjes en hoge stenen muren die zich optrokken tegen de horizon. Zijn reis was zwaar geweest – Aramis had nog enkele restjes eten mee kunnen nemen uit Navarre voor zowel hem als zijn sneeuwwitte paard, dat de laatste kilometers van hun tocht moeizaam had afgelegd. De avond was inmiddels ingevallen toen hij de stadspoorten had bereikt – die natuurlijk al gesloten waren en bewaakt door wachters. Aramis schoof zijn mantel iets van zijn hoofd, zodat de wachters zijn gezicht konden zien – alsof iemand hem hier zou herkennen. ’Take me to the Lord, to Lord Skarsgård, please,’ wist hij nog haperend uit te brengen, alsof hij zijn stem al jaren niet meer gebruikt had en zijn stembanden aangetast waren door de vrieskou.

Zijn smeekbede leek te geholpen te hebben: de twee wachters wisselden een blik met elkaar uit en knikten. Om zijn naam werd niet gevraagd , zijn ruwe uiterlijk waarschijnlijk verradend dat hij naar Hillerød kwam voor onderdak en niet als afgezant van een hoge familie of met kwade bedoelingen. Eén van de wachters maakte al aanstalten om de poort te openen, de ander bleef wachten tot de poort voldoende geopend was, om er vervolgens tussendoor te glippen – waarschijnlijk om meer mannen om hulp te vragen. Aramis liet het allemaal maar gebeuren, keek verdoofd naar de bedrijvigheid die zo laat op de avond ontstaan was in het stadje. Hij hield zijn mond om de soldaten geen reden te geven hem alsnog weg te sturen. Nu hij zijn oorspronkelijke plaats van bestemming bereikt had, leek de ridder ook meteen al zijn energie verloren te hebben – alsof zijn lichaam hem vertelde dat het zo genoeg was. Verdwaasd keek hij op toen een vijftal soldaten te voet aan kwamen lopen en hem wenkten mee te gaan.

Tot aan enkele weken geleden waren alle rollen nog omgedraaid. Het was Aramis zelf geweest die als ridder en later zelfs als aanvoerder de wacht hield en zijn oudere broer begeleidde als hij op weg was voor zaken. Terwijl het groepje hun weg vervolgde naar – wat hij aannam – het huis van de stadhouder van Hillerød, gleden zijn ogen over het stadje verlicht door de vlammen van toortsen. Ook de aanblik van de stad contrasteerde sterk met wat Aramis verwacht had van een stad in het noordelijke Falkreath, bewoond door Vikings en de andere ‘wilden’ waar zijn vader en de andere hoge lords uit Navarre zijn broers en hemzelf zo graag mee bangmaakten. De huizen waren stevig, van steen in plaats van hout, en ook de soldaten droegen kledij die veel overeenkomsten had met zijn eigen harnas. Ondertussen waren de mannen die voor hem liepen druk aan het overleggen, waarschijnlijk over wat ze met hem gingen doen. Het verbaasde Aramis dat ze hem nog steeds niet hadden gevraagd wat zijn werkelijke naam was – wellicht was hij één van de vele vreemdelingen die onderdak zochten voor de winterse kou.

Pas toen Aramis merkte dat ze bij het kasteel in de buurt waren gekomen hield hij halt. Een groep mensen kwam hen tegemoet. De ridder bereidde zich al voor op de komst van Lord Skarsgård, maar trok in verbazing zijn wenkbrauwen op toen zich te midden van de stedelingen een vrouw bevond, met vuurrode haren die zich sterk aftekenden tegen haar donkere mantel. Was ze zijn vrouw? Een gouvernante?

Voordat hij daar nog over na kon denken, wenkten twee wachters hem van zijn paard af te stappen. Toen Aramis met twee voeten op de grond stond voelde hij zijn lichaam zwalken – hij was zwakker dan hij dacht. De twee mannen grepen zijn schouders vast terwijl hij een poging deed naar het kasteel te lopen. Hij hoorde de vrouw nog iets zeggen, maar kon er de energie niet voor opbrengen om goed naar haar woorden te luisteren. Hij knikte haar alleen een bedankje toe, in de hoop dat ze het zag voordat ze zich afwendde, terwijl hij geflankeerd door de twee wachters het kasteel naderde.

Hij voelde zich als een marionet, hoe de wachters hem naar binnen droegen. Aramis merkte nog hoe zich bijna verstapte over de drempel die naar de ingang van het gebouw leidde, maar hoe hij ook weer simpel op zijn voeten werd gezet door de mannen. Hij was vermagerd, verwilderd. Het verbaasde de man dat hij nog iets van balans kon houden terwijl hij zijn stappen in het kasteel zette.
De volgende momenten leken in een stroomversnelling te gaan, alles speelde zich zo snel achter elkaar af dat Aramis met zijn vermoeide en bevroren bewustzijn waarschijnlijk maar de helft meekreeg. De massieve deuren van het kasteel vielen met een klap dicht, waardoor de koude nacht uit het gebouw werd binnengesloten en alleen de vlammen van de toortsen op de muren nog iets van licht boden. Hij zag hoe de roodharige jongedame, die net nog buiten tegen de wachter praatte, iets riep en de gang doorliep – waar hij ook naartoe geleid werd.

Het volgende moment dat hij kon herinneren was de warmte van de open haard in de ruimte waar de mannen hem naartoe hadden gebracht. Warmte. Aramis sloot zijn ogen tegen de plotselinge felheid van het vuur, terwijl hij zijn handen er langzaam naar uitstak. Hij balde zijn handen tot vuisten en ontspande ze weer, waarna hij zijn handen samenvouwde en iets prevelde – een schietgebedje, een bedankje, wat het ook mocht zijn, iets dat hij altijd deed voordat hij een gevecht inging. Zijn woorden leken echter in zijn keel te blijven steken – zijn lichte ogen bleven op de vlammen van het haardvuur gericht terwijl hij zijn ademhaling in een normaal tempo probeerde te brengen. Aramis voelde dat er nog anderen in de ruimte waren, maar nam niet de moeite om zich om te draaien. Hij kon het niet.

Zonder dat hij het wilde schoten zijn gedachten naar zijn broers en zusje, alsof het haardvuur een paar herinneringen ontdooid had. Ze waren dood. Net als hun vader, hun moeder. Hij was de enige die overgebleven was. Voordat hij nog verder kon denken, werd hij opgeschrikt door de dekens die opeens over zijn schouders gelegd werden. Huiverig ademde hij in en trok hij de stof dichter tegen zich aan. Rust. Hij moest rustig blijven, anders stuurden ze hem alsnog weg. Hij was veilig. Hij was veilig.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de roodharige vrouw bij hem was gekomen. Onbewust voelde Aramis hoe zijn ademhaling weer sneller ging en een siddering door zijn lijf raasde. Hij keek haar aan vanuit de dekens, die hij inmiddels bijna tot zijn mond had opgetrokken. De jongedame was duidelijk jonger dan zijn zusje – en hij voelde een steek in zijn borst toen hij aan haar dacht. Ze vroeg naar zijn naam. Aramis keek even naar de vlammen in het haardvuur die door haar toedoen weer oplaaiden, voordat hij de vrouw weer aankeek. ’My name is Aramis, miss...’ Hij slikte, terwijl hij zijn ademhaling weer tot bedaren proberen te brengen. Zou hij vertellen wie hij werkelijk was? ’Aramis d’Agincourt. My father and Lord Skarsgård made an agreement many, many years ago…’ Hij was verbaasd hoe de woorden opeens uit zijn mond leken te komen. ’Do you… Do you know where he is?’ Misschien zou de Lord van Hillerød zijn familienaam nog kunnen herinneren?