Horsemen

Binnen een maand was ze veranderd van een Navarraans meisje naar een Valyriaanse vrouw. Ze had zichzelf weten te verbazen met hoe snel en effectief ze zich aan het leven hier had aangepast. Zonder enig probleem had ze zich in het personeel van het hof weten te mengen en zelfs haar relatie met het koningshuis leek tot zover vlekkeloos te verlopen. Iedere zorg die ze in d’Auvignon had gehad, leek tot nu toe nergens voor nodig te zijn geweest. Ophelia deed dan ook haar uiterste best om afstand te houden van de politieke spelletjes die hier ongetwijfeld gespeeld werden. Ook in Navarre waren ze er en ze had geleerd dat het vaak het verstandigst was om er gewoon buiten te staan, al leek dat soms bijna onmogelijk. De rijken waren immers zo verveeld geraakt dat ze zich bezig moesten houden met dat soort kleinzielige praktijken.

Het was dan ook niet gek dat er hier en daar opstanden leken op te bloeien in de hoofdstad van Valyria. Ophelia had in de wandelgangen al het een en ander gehoord over een bepaalde man die de mensen aan de onderste rang van de sociale ladder tegen de adel op wilde zetten en het leek diegene ook nog te lukken. Hier en daar kwam ze weleens een van de luidruchtige bijeenkomsten tegen; een man die een menigte toeriep over onrechtvaardigheid en ongelijkheid. Ze leken het allemaal met hem eens te zijn. Ophelia liep in die gevallen maar snel door. Wederom wilde ze zich liever buiten het politieke spel houden.

Vandaag bleek het echter bijzonder rustig. Ze was naar haar favoriete kleermaker geweest om een nieuwe jurk aan te schaffen, iets dat in Valyria zo’n beetje een verslaving was geworden. Het grootste deel van haar vermogen werd aan nieuwe kleding besteed. Je kon veel over Archeon zeggen, maar qua mode hadden ze het allemaal prima voor elkaar en Ophelia genoot er met teugen van. Wat dat betrof, voelde ze zich hier al thuis. Met een opgetogen glimlach had ze de kledingzaak verlaten met haar nieuwste aanwinst. Ze liet de hemelsblauwe stof over haar vingers glijden en had even geen zicht meer op wat er allemaal om haar heen gebeurde. Zelfs niet op het gigantische paard dat regelrecht op haar af leek te komen. Pas toen het beest achteruit deinsde en een afschrikwekkend geluid maakte, keek ze op. Haar hand ging automatisch naar haar borstkas om daar op haar hand te komen rusten. Haar nieuwe kledingstuk belandde vervolgens op de grond. Tijd om zich zorgen te maken over materiële zaken had ze niet, want ze werd direct toegesproken over hoe ze uit moest kijken. Een man met zwart, krullend haar keek haar vanaf zijn paard aan en even staarde ze hem aan, half in shock. "I- I'm sorry... I was just taking a look at my new-" Ze kapte haar zin af zodra ze haar nieuwe jurk op de grond zag liggen, als een of ander oud vod. Ergens kon ze wel janken, maar dat zou wel heel ongemakkelijk zijn voor de ogen van een vreemde.

Outfit

Al met al zag de vreemdeling er redelijk intimiderend uit. Niet dat het moeilijk was om Ophelia op stang te jagen, maar het totaalplaatje had toch wel een angstaanjagend effect. Alles was zwart, van zijn haren tot zijn kledij en zelfs de hengst waarop hij reed, was donker als de nacht. Het hielp ook niet echt dat ze behoorlijk bang was voor paarden. De beesten waren haar iets te groot en het liefst bleef ze zo ver mogelijk bij ze uit de buurt. Nu stond er een vlak voor haar neus en het maakte haar alleen nog maar nerveuzer.

Iets te hard beet ze op haar onderlip terwijl ze de opmerking van de vreemdeling op het paard aanhoorde. Zijn spottende toon had haar boos gemaakt, voor zover ze dat kon zijn. Het probleem was dat haar woede zich meestal uitte in de form van een flinke huilbui, iets waar ze met de meeste emoties last van had. Ze balde haar handen tot vuisten, waarbij ze haar nagels diep in de huid van haar handpalmen drukte. Het was haar manier om de tranen terug te dringen, al lukte dat maar zelden. Snel wreef ze met de rug van haar hand over haar ogen en streek diezelfde hand vervolgens door haar donkere haren, om het zo maar wat nonchalanter te doen lijken. "I suppose no one ever taught you manners," zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar, terwijl ze haar ogen omhoog sloeg naar de gedaante op het paard. Ze deinsde echter weer snel achteruit toen het paard een onverwachte beweging maakte en daarmee een stap op het gewaad dat op de grond lag zette. Op de blauwe stof zat nu een bruine hoefafdruk. Vervolgens had hij ook nog het lef om te vragen of ze het nog op zou pakken. Voor enkele seconden keek ze hem ongelovig aan. "Are you going to apologize?" zei ze, deze keer een stuk luider. Alsnog klonk het niet bepaald intimiderend met haar zachte stem, maar het was te horen dat ze allesbehalve blij was. En het was toch behoorlijk moeilijk om haar boos te krijgen.

Outfit

Met een behoorlijke kracht beet ze op haar onderlip zodat de tranen die ze voelde prikken niet naar de oppervlakte zouden dringen. Op dit soort momenten haatte ze het dat ze zo’n enorme huilebalk kon zijn. Of ze nou boos, blij, verdrietig of bang was, allemaal resulteerde het uiteindelijk in hetzelfde: talloze tranen die over haar gezicht naar beneden liepen. Ze wilde hem laten zien hoe woedend ze was vanwege zijn onbeleefdheid, maar waarschijnlijk zouden haar volgende paar woorden er als snikken uitkomen. Ze haatte het dat ze niet gewoon boos op iemand kon zijn. Ze haatte het om zich zo machteloos te voelen. Want wat kon ze nu beginnen? Hij was vele malen sterker dan zij ooit zou zijn en daarbij zat hij hoog en veilig op een paard dat eruitzag alsof het haar met een beweging zou kunnen vertrappen. Het feit dat ze had gezegd dat hij zijn excuses aan moest bieden, leek alles alleen nog maar erger te maken. Hij liet haar weten dat het allemaal haar schuld was, dat ze had moeten uitkijken. Vervolgens waagde hij het ook nog om een dreigement te laten horen dat zij het zou kunnen zijn die op dit moment in de modder lag. Toen hij voorover boog om te zeggen dat ze op moest passen met wat ze zei, viel er een traan over haar wang. Even verdomde ze zichzelf voor haar eigen zwakte, maar op dit moment maakte het haar niet meer zoveel uit wat hij van haar dacht. Want wie was hij nou? Een of andere eikel die het schijnbaar leuk vond om weerloze meisjes te pesten. “The fact that it’s a cruel world doesn’t mean you need to make it even worse,” beet ze hem toe, al klonk haar stem allesbehalve stabiel. Er biggelden nog een aantal tranen over haar wangen terwijl ze bukte om haar gloednieuwe jurk uit de modder te vissen. Ze vouwde de stof over haar armen en keek hem nogmaals aan. “Now, I hope you have a good day. You look like you need one.” Iemand die zo verbitterd was op zo'n jonge leeftijd moest vast al genoeg hebben meegemaakt. Met een ruk draaide ze zich om, om vervolgens richting het paleis te lopen, hopend dat dat rottige paard niet weer binnen enkele seconden naast haar stond.

Outfit