Aiden Stark

Wonende met een moeder die niets anders leek te doen dan alcohol consumeren, leerde de roodharige jongen al snel voor zichzelf zorgen. Hij voelde mee met zijn moeder, de vrouw die alsmaar huilde en elke maand een nieuwe vriend over de vloer had. Ze bezochten de dokter veel te vaak en het jonge jochie zat dan aan de deur, zachtjes huilend terwijl hij de dokters hoorde zeggen hoe zijn moeder zichzelf zeer deed, hoe zijn moeder een monster was dat niet voor een kind zou mogen zorgen.
Maar, terwijl de jaren vorderden, ging de jongen er steeds minder om geven. Hij lag geen nachten meer wakker om het hartverscheurende gehuil wat door de gang klonk, schrok er niet meer van als ze naar hem uithaalde. Ze deed hem niet veel meer, hij was eraan gewend. Hij begon een muur om zich heen te bouwen. Enkele keren wist de vrouw er nog doorheen te breken, maar de muur werd steeds sterker en bij ieder die er toch doorheen leek te komen, verstevigde hij de wanden. Sociale interacties maakten hem oncomfortabel en niet langer deed hij de moeite om mee te leven met de gevoelens van anderen. Het maakte hem gewoon niet meer uit.
Toen de vrouw geen aandacht meer kreeg, veranderde het verdriet eens in de zoveel tijd in agressie. Al deden haar klappen mentaal meer pijn dan fysiek, ging het af en toe iets te hard. Zo was het ook de keer nadat ze haar vriend had betrapt op vreemd gaan, dat de roodharige jongen dit te verduren kreeg. Zodra hij zijn moeder misselijkmakend noemde, eindigde de volle alcoholfles op zijn schouder. Het ding spatte uiteen en de glasscherven doorboorden zijn huid.
Hij bracht enige tijd door bij de dokter, maar zodra hij terug kwam leek er niets veranderd. De agressie van de vrouw werd enkel erger en ze ging steeds aan zwaardere drank, deed niets anders meer dan drinken, tot dit haar einde werd. Ze dronk, dronk, viel in slaap en werd nooit meer wakker.

Hij verhuisde naar zijn vader. De man forceerde zich terug in zijn leven, aangezien Aiden destijds nog veel te jong was om op zichzelf te mogen wonen. Hij werd verplicht bij hem te wonen en had hier niets over te vertellen, aangezien er geen andere familie was om voor hem te zorgen. Aiden had zijn vooroordelen echter al klaar en de kans dat hij deze zou laten vallen, was miniem. De klappen die hij ontving als hij niet luisterde, maakten dit dan ook niet veel beter. Echter was Aiden daaraan gewend, hij wist niet dat het ergens anders niet zo ging.
Drie jaar ging voorbij en mijn broer en ik vonden de nieuwe Avatar zijn vader probeerde een band met hem te scheppen. Hij zat destijds elke dag opgesloten op zijn kamer en sloop er ‘s nachts enkel vandoor om te gaan naar de vrienden die hij had ontmoet. Het waren niet de beste types om mee om te gaan. Dieven, kapers, allemaal types die in het wereldje van zijn vader thuis hoorden. Toen zijn vader werd gearresteerd, greep de roodharige zijn kans en ging hij er vandoor.

Voor een jaar of vijf had hij een goed lopend, maar klein, vissersbedrijfje in Rhoynar, genaamd Starkfish. Hij verkocht goed en bouwde een vaste klantenbasis op waar hij goed zijn dagelijks brood van kon betalen. Maar, gelukkig was de jongeman niet. En daarom besloot hij het bedrijfje tijdelijk in handen van zijn zus achter te laten voor de weken waar hij erop uit trok. Hij pakte zijn twee paarden, de kar en ging erop uit.