I'll be here when the impossible rises up

Zijn buik zat vol. Hij knorde tevreden, maar mocht niet rusten. Rusten bekende de dood. De man stond op, klopte de aarde van zijn broek en vertrok. Hij trapte het vuur nog snel uit en bond de takkenbos weer aan zijn broeksband. Dat wiste zijn sporen, een van zijn overlevingstrucen. Het mes waarmee hij zijn prooi had gedood veegde hij af aan zijn mouwen en stak hij weg. Astelan was een brede man. Zijn huid had een zuiderse kleur en ging goed met zijn twinkelende, donkerbruine ogen. De passen die hij zette waren stevig, robuust. Hij was duidelijk gespierd, maar toch door zijn leven alleen te leven zag het lichaam af. Als je de vuile tuniek optilde kon je elke rib tellen en zijn lippen waren gebarsten door gebrek aan vitaminen. Het was dan ook altijd Ravven die beter was geweest in het zoeken van plantaardig voedsel.

Na een eindje lopen kwam hij bij een beekje. Hij knielde neer in de struiken en keek naar de overkant. Niemand te zien. Astelan draaide zich om en maakte de knoop los waar de takkenbos aan vast zat. Hij stond op uit het struikgewas en liep op zijn tenen naar de oever. Het was een modderige oever, bedekt met kiezels. Het vertrapte gras stond alweer snel overeind en door op de steentjes te wandelen vormden er zich geen voetafdrukken. Hij stroomafwaarts wandelen tot de avond viel. Een van de andere overlevingstrucen was om niet op een plek te blijven slapen. Hij zou ergens beschut neerliggen en na een paar uur weer verder trekken tot hij na een tijdje lopen ver genoeg verwijderd was van zijn vorige slaapplaats. Dat herhaalde zich tot de ochtend, waarna hij wakker bleef om verder te trekken en soms te jagen. Als hij geluk had dan kwam hij een enkele zonderling tegen die hij kon beroven en omdat het niet anders kon ook vermoorden. Best drastisch, maar hij was nu eenmaal het foute pad ingeslagen.

Het beekje verdunde en sloeg toen naar rechts. Hij nam de scherpe bocht, maar verstijfde meteen toen hij aan de overkant een paard zag grazen. Het beest liet zijn schouders trillen toen er vliegen op gingen zitten. Astelan zag dat het aan een boom was vastgebonden. Shit. Hij vluchtte het struikgewas in en hield zich laag. Voorzichtig bewoog hij zich gebukt door de beschutting. Toen de vrouw recht tegenover hem was bleef hij zitten. Het leek er niet op dat ze hem gezien had. Een innerlijke zucht ontsnapte aan zijn gespannen hart. Met zijn diepgekleurde ogen keek hij even toe hoe ze zich waste. Dat gaf hem de tijd om een plan te bedenken. Uiteindelijk was ze klaar en dronk ze van het kommetje dat haar handen maakten. Hij had een kiezel opgeraapt en wachtte op het moment dat ze met haar ogen naar het water in haar handen keek. De steen rolde door zijn vingers, het werd gewikt en gewogen. Het moment was daar en de kiezel suisde door de lucht in een prachtige boog. Het landde in de boomgrens net achter de vrouw en maakte daardoor een knappend geluid. Hij kon het zelf niet horen, maar de vrouw reageerde razend snel. “Show yourself or I'll shoot,” hoorde hij haar zeggen. Hij het eerste woord bewoog hij zich razendsnel naar voren. Geluk stond aan zijn kant dat er overal in het beekje grote stenen lagen. Het was een risico om er snel over te lopen want ze lagen ver uit elkaar en er klotste continu water over waardoor het spekglad was. Toch kwam het door zijn snelheid dat hij erover geraakte. Hij remde af toen hij aan de overkant was. Omdat ze met haar pijl en boog naar het bos wees zette hij snel het lemmet van zijn mes tegen haar keel. ”Lower it”, kwam er kort en bruut uit. Zijn stem knarste van het weinige gebruik, maar je kon nog wel een vonkje opvangen van zijn vroegere stem, die warm en aangenaam was geweest.

Zijn adem liet een paar losse lokken bewegen in haar kapsel. Hij bewoog zich wat beter naar achteren en duwde met de tip van de voet de boog wat meer weg. Omdat het ergens bleef achter haken sprong het dunne koord met een knappend geluid. Hij bleef het verder weg duwen tot hij er niet meer aan geraakte en zij het dus al zeker niet kon pakken. Astelan greep haar kin vast. Zijn handen waren groot en ruw, de toppen van zijn vingers waren bedekt met eelt en hij voelde haar huid krassen onder zijn aanraking. Net zoals de rest van zijn lichaam waren zijn vingers “gespierd” en bezaten ze veel kracht. Hij gaf een ruk aan haar kin, waardoor haar hoofd opzij schoot. Nu keken ze elkaar in de ogen. Allebei even bitter. De man zijn ogen werden groter toen hij de hare herkende. Hij zag ze soms, meestal wanneer hij iemand beroofd en vermoord had. Dan zaten ze daar in het woud en na een paar keer knipperen waren ze weg. Woede flitste door zijn donkere ogen. ”You are spying on me!”, bracht hij boos uit.