Mad Hatter

De man stapte door de wouden van Navarre heen. Hij was de afgelopen paar dagen in de hoofdstad geweest, maar had besloten voor een tijdje weg te gaan van de beschaving binnen de steden. Hij had daar probably al voor genoeg problemen gezorgd, zichzelf niet altijd in kunnen houden wanneer iemand iets deed wat hem niet aanstond. De afgelopen paar dagen was hij immers nogal on edge. Hij had maar een duwtje nodig, of iets in de man brak. En als dat gebeurde.. dan had hij zichzelf niet helemaal meer onder controle. Dan was het zijn duistere zijde die de volledige controle overnam. Hij had geen idee of het kwam door zijn vampierside, of dat het kwam door iets anders. Iets dat zoveel jaren geleden al in hem geknapt was, toen hij iets summonde dat hij niet had moeten summonen. Het bos was heerlijk. Hij hield van de rust, het gefluit van de vogels, het feit dat er niemand anders was dan hemzelf. Of althans, dat wilde hij geloven. Waar hij even niet op lette, was dat er wél iemand in zijn buurt was. Een onbekend figuur. Een figuur dat voor hem alles behalve niet belangrijk was, maar een persoon die hem niet leek te vertrouwen. Want wie was hier nou helemaal in zijn eentje in een woud zoals dit? Zonder enig vervoermiddel dat hem weer terug kon brengen, of enige voorraden zodat hij kon overleven in de ruige natuur.

Het was pas toen Helios het zachte, schuivende geluid hoorde van een mes dat uit zijn hulde werd gehaald, dat hij uit zijn gedachten werd getrokken. Hij draaide zich naar het geluid toe, snel en wel, maar toen hij zich volledig had omgedraaid, boorde scherp voorwerp zich recht door zijn borst heen. Iets wat fataal zou zijn voor een gewone persoon; maar absoluut niets was voor de man, die nu ondertussen al vier jaar mocht genieten van zijn vampier-zijn. De man greep naar zijn borstkast en liet zijn donkere ogen op het mes vallen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, keek omhoog naar de persoon die nu uit de struiken kwam. Good. Good. Kom maar dichterbij. Asshole. Helios zakte tot zijn knieën, helemaal opgaand in zijn act. Hij leek te snakken naar adem, maar niets daarvan was waar. Alsof hij zijn laatste, haperige adem zojuist had uitgeslagen, liet hij zich levenloos op de grond vallen. Niet veel daarvan waar, natuurlijk. De persoon die het mes had geworpen, met zulke precisie dat het hem heus wel had verrast, stapte naar hem toe en trok het voorwerp uit zijn borstkast. Hij leek te checken of Helios daadwerkelijk dood was - iets wat vrij grappig was, aangezien de man aan zijn nek voelde of er nog een hartslag over was. Hij had al vier jaar geen hartslag mee, dus natuurlijk niet. De persoon had het waarschijnlijk moeten begrijpen bij het aanvoelen van de huid, die nu al koud was. Zijn huid was al vier jaar koud. De man steeg weer op en draaide zich weg, alsof hij verder ging met zijn weg. Rustig en kalm, maar Helios had de change in zijn hartslag horen veranderen. Hij had hem door. Het was dan ook vrij obvious waar de onbekende figuur mee te maken had; een vampier. De man stapte snel weg, maar Helios was sneller. "I'm not really a fan of people who throw knives at others without any warning." Sprak hij zacht, maar zijn stem was duidelijk hoorbaar voor de man. Die nu de benen nam. Helios gaf hem de tijd, hij zag hoe de persoon richting een oud, vervallen gebouw stapte. Een pand dat waarschijnlijk al vele jaren leeg stond.

Helios gaf hem de tijd te vluchten en toen de man bijna het huis had bereikt en bijna binnen was, stond Helios vlak achter hem. Met een ijzeren greep hield hij de deur tegen die de man dicht had proberen te slaan. Een ziekelijke glimlach verscheen rond zijn lippen. "Now, I'd think it be wise if you started begging me for some mercy. Maybe.. I'll make this a quick death." De man begon te stammelen, maar er kwamen geen echte zinnen uit zijn mond. Hij leek te willen vertellen dat hij dacht dat Helios iemand anders was. Helios trok een wenkbrauw op. "Oh? Is that true?" Sprak hij, maar zijn stem klonk nu totaal verveeld en emotieloos. De man voor hem had enkele stappen achteruit gezet en Helios stapte nu ook het pand in, de deur achter hem sluitend. "I think you failed to convince me," hij grijnsde en keek toe hoe de man zijn mes weer trok. Alsof hem dat ging helpen. Helios had binnen minder dan een seconde de afstand tussen de twee overbrugd. Met een enorme kracht duwde hij tegen de man aan, hem door de ruimte heen schuivend. De persoon kwam met zijn rug tegen een muur aan en zakte van daaruit naar beneden. Smekende woorden werden naar zijn hoofd gegooid. Iets over het leven van de ander sparend. Iets over dat de anders alles zou doen. Hij schudde met zijn hoofd. "I'm sorry, I'm not very forgiving when someone throws a knife right into my chest."

Het was altijd op momenten zoals deze dat de man zich extreem machtig voelde. Dat hij zich sterker voelde worden met de minuut, iets wat waarschijnlijk kwam door zijn grote eigendunk die groeide. Het was iets moois om te zien hoe een grote, volwassen man op zijn knieën daalde en hem smeekte om zijn leven. Het was iets moois om iemand in pijn te zien, een thrill die Helios tot op de dag van vandaag nog steeds geweldig vond. Pijn. Helios zag niet veel meer dan de man, de pijn en een rode waas voor zijn ogen. Het hele gebeuren rekte hij zo lang mogelijk uit. Zo pijnlijk mogelijk. Totdat zelfs dit, hem saai werd en hij er een einde aan besloot te maken. Hij greep het hoofd van de man vast en met een ziekelijke klap sloeg hij het tegen de muur aan. Niet lettend op de deur achter hem.

& Thriump Medici~

Hij had geen andere personen in de omgeving verwacht, waardoor de man helemaal opgegaan was in zijn actie. De persoon voor hem had zitten smeken, in de hoop zijn leven zo nog te kunnen redden. Maar Helios was helaas niet zo vergevingsgezind, of in ieder geval niet wanneer iemand een mes door zijn borstkas boorde. Het was pas toen de jongen het hoofd van de man tegen de muur aan had geslagen, wat een ziekelijk gekraak veroorzaakte van de schedel van de man die ineen geduwd werd, dat hij de stem hoorde van de persoon achter hem. Het was pas toen, dat hij opmerkte dat er daadwerkelijk iemand naar binnen was gekomen. De man hief zijn hoofd op en draaide zich richting de plek waar de stem vandaan kwam. Zijn donkere ogen vielen op een man die in de deur opening stond, zijn uitdruk ijskouder dan het bevroren meer dat hij die dag nog gepasseerd was. Er was kort een teken van herkenning te zien in de donkere ogen van de man, maar die verdween al snel als sneeuw voor de ogen, toen hij weer een masker optrok. Hmn. Had hij weer. Verbrijzelde hij iemand's hoofd tegen de muren van een verlaten pand, stapte daar net de koning van Navarre binnen. Just great.

De man klemde zijn kaken geïrriteerd op elkaar bij de woorden van de koning. Echt respect voor de Medici's had hij niet meer, niet nadat de ene koning de helft van Navarre had verbrand en de andere koning vervolgens had besloten dat het zijn beurt was om op te troon te zitten. Heck, in zijn ogen hadden ze toen moeten switchen van royal family. Weg met de Medici's en hun gestoorde genen. Helios snoof diep. "A friend hmn? I didn't know the king had any friends." Hij liet zijn blik kort op de man vallen. Well. Hij was niet dom of course, als deze vent zo ver verstopt zat in de bossen, zojuist een mes in Helios' borst had gegooid en de koning hier arriveerde met waarschijnlijk een hele squad om zijn ass te saven als het nodig was, dan was het heus geen vriend. Helios zuchtte bij de volgende woorden van de man en liet zijn donkere kijkers weer op de koning vallen. "Well," sprak hij, nog steeds slightly geïrriteerd van het feit dat zijn dag zo verstoord was geworden door de nu dode man en momenteel nog steeds verstoord werd door deze hoge pief. "How about I throw one into your chest and then you make the decision if it was worth killing him for it." Hij klemde zijn kaken stijf op elkaar en wachtte af. This could be interesting. In de tussentijd liet hij zijn blik lichtelijk langs de man doorvallen. Hoeveel mensen zou hij bij zich hebben? Hoe makkelijk zou hij weg kunnen komen, als het nodig was?

Of hij er nu al spijt van had dat hij de vreemdeling die een mes in zijn borst had gesmeten, zojuist had omgebracht? Nee, niet echt. Of hij er spijt van had dat hij niemand had horen aankomen, dat hij zijn woede weer eens los had gelaten en daardoor niet op zijn omgeving had gelet? Well.. misschien een klein beetje. Maar heck, dit was een interessante situatie, al zei hij het zelf. De koning van Navarre stond hier, recht voor zijn neus, met een levenloos lichaam tussen hen in. Een persoon die vast heel belangrijk was geweest voor King Thriump, want anders zou de man niet zo ver van de veilige muren van D’Auvignon afwijken. Helios hoefde niet naar het aantal hartslagen te luisteren, om te weten dat er genoeg bewaking met de man was meegekomen. Er waren dan ook vast genoeg mensen die de Medici koning niet echt op handen droegen. De Medici’s stonden nou immers niet bekend om hun vriendelijkheid. De donkerharige jongeman hief zijn wenkbrauwen wat op bij het antwoord van de koning. ”You don’t have any? Well, that’s a sad story.” Sprak hij, totaal niet impressed. Hij kon zich inderdaad inbeelden dat Thriump niet bepaald het soort friendmaterial was, waar de meesten op hoopten. De jongen klemde zijn kaken stevig op elkaar bij zijn volgende woorden. De man was dus slimmer dan hij had gedacht, oh well, het was ook niet totaal een geheim dat hij probeerde te maskeren. Er zat behoorlijk wat bloed op zijn borst, er had immers een mes in gezet, en bovendien had hij de man - die ook niet bepaald klein of zwak was - met gemak overwonnen.

”I wouldn’t say so..” sprak hij rustig, leunend tegen de tafel die in de buurt stond. ”We both bleed.” Een grijns rolde zich rond zijn lippen. Al bloedde hij waarschijnlijk anders dan Thriump. Zijn bloed was het bloed dat hij gedronken had van een ander, het maakte niet uit hoeveel hij ervan verloor, zolang hij zich snel weer kon voeden. Maar Thriump’s bloed.. dat was zijn eigen bloed. Het bloed waarvan hij moest leven. Zonder kon hij niet. Een mes in zijn borst zou hem waarschijnlijk fataal zijn. Iets wat Helios opzich niet zo’n slecht idee vond, maar dat ging hij natuurlijk niet luidop opmerken. Nonchalant haalde de jongen zijn schouders ietwat op. ”I don’t think we have a problem.” Sprak hij. ”You should be happy, at least. He hid quite well in the forest over there, I’m pretty sure he would have set up a great ambush to throw that exact knife in your chest as well.” Hij hief zijn wenkbrauw wat op. ”Now, what a shame would that have been, don’t you agree?”

Alles aan de man leek erop te lijken dat hij zich totaal op zijn gemak voelde. Niet eens geïntimideerd was door de man voor hem - ook al was het de koning, een persoon die gekend was door velen, een persoon die ook niet de beste reputatie op zijn eigen naam had staan. Helios zijn donkere ogen keken neer op de man, die zichzelf naast de deurpost had neer laten zakken. De persoon voor hem zag er alles behalve vrolijk uit, totaal niet geamuseerd door het feit dat Helios de persoon die tussen hen in lag had vermoord. Oh well. Not his problem, right? Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en trok een wenkbrauw lichtelijk op. "The great king of Navarre, crying himself to sleep?" Hij grijnsde, wetende dat het puur sarcasme was geweest, maar het was Helios niet als hij er niet gewoon in meespeelde. "I was almost starting to think the rumors about you were true." Hij schudde licht met zijn hoofd, zijn ogen gleden kort van de koning af, om zijn blik op de deur te richten en ook even richting het raam. Nothing unusual. Al kon hij de hartslagen van de mannen buiten wel horen, wachtend op een geluid van de koning. Vol spanning. Vol aandacht op het gebouw waar de twee zich nu in bevonden. Uiteindelijk werd zijn blik weer op de man voor hem gericht, deze sprak nog steeds droogjes en zonder emotie. God. Had de persoon geen humor dan? Deze situatie was toch best.. amusant?

Een van Helios' zijn mondhoeken gleed lichtjes omhoog bij de opmerking van Thriump. "Well, he did too. Look what that got him." Not very far, to say at the least. Zijn blik gleed tijdens zijn woorden kort naar de man die tussen hen in lag. De man die niet langer meer bewoog, niet langer meer ademde.. waarvan het hart niet langer meer zou kloppen. Hij zou nooit meer opstaan uit de dood, nooit meer messen naar Helios kunnen gooien en helaas voor de man voor hem, zouden zijn geheimen, zijn geheimen blijven. Bij de volgende woorden van Thriump klemde de jongeman zijn handen licht steviger rond de rand van de tafel. Aanhoudend, dat kon hij toegeven. Een arrogante grijns verscheen nu op zijn lippen, zijn kin iets verheffend. "What makes you think I am alone." Hij liet de tafelrand met een van zijn handen weer los, waarna zijn vingers lichtjes bewogen. Back-up roepen was geen slecht idee, namelijk. Al had hij het nu waarschijnlijk niet nodig, zijn summoning magic kon vandaag nog eens goed van pas komen. "And what makes you think your guards will be quicker than me?" Wellicht als de man een vampier onder zijn guards had, sure, maar Helios had het gevoel dat dit niet het geval was.

Uit zijn ooghoeken zag de jongeman opeens iets glinsteren in de hoek van de kamer. De zon had zojuist het gouden licht weerkaatst, kort, maar zeker zichtbaar voor hem en wellicht ook voor de man voor hem. Zijn aandacht werd ertoe aangetrokken en kort fronste de jongen. Hij bewoog zich ernaartoe en greep het snel op, zonder de koning echt uit het oog te laten. "Well, won't you look at this. He left me a present." De jongen grijnsde, er direct van uitgaande dat het gouden object nu van hem was. "Might get myself a good price for this." Hij bewoog het lichtelijk rond in zijn hand, zijn donkere ogen kort omhoog werkend naar de dode man en vervolgens naar Thriump. Lichtelijk nieuwsgierig of de koning er ook interesse in had. Wellicht was het wel júist het object geweest waar de koning naar opzoek was. "Or do you want it, my king?" Hij hield zijn hoofd licht schuin, maar het was geen oprechte suggestie. Als Thriump het wilde hebben, dan moest hij het maar komen halen.