Mad Hatter

za feb 03, 2018 1:10 pm

Helios

This was supposed to be MY game!

De man stapte door de wouden van Navarre heen. Hij was de afgelopen paar dagen in de hoofdstad geweest, maar had besloten voor een tijdje weg te gaan van de beschaving binnen de steden. Hij had daar probably al voor genoeg problemen gezorgd, zichzelf niet altijd in kunnen houden wanneer iemand iets deed wat hem niet aanstond. De afgelopen paar dagen was hij immers nogal on edge. Hij had maar een duwtje nodig, of iets in de man brak. En als dat gebeurde.. dan had hij zichzelf niet helemaal meer onder controle. Dan was het zijn duistere zijde die de volledige controle overnam. Hij had geen idee of het kwam door zijn vampierside, of dat het kwam door iets anders. Iets dat zoveel jaren geleden al in hem geknapt was, toen hij iets summonde dat hij niet had moeten summonen. Het bos was heerlijk. Hij hield van de rust, het gefluit van de vogels, het feit dat er niemand anders was dan hemzelf. Of althans, dat wilde hij geloven. Waar hij even niet op lette, was dat er wél iemand in zijn buurt was. Een onbekend figuur. Een figuur dat voor hem alles behalve niet belangrijk was, maar een persoon die hem niet leek te vertrouwen. Want wie was hier nou helemaal in zijn eentje in een woud zoals dit? Zonder enig vervoermiddel dat hem weer terug kon brengen, of enige voorraden zodat hij kon overleven in de ruige natuur.

Het was pas toen Helios het zachte, schuivende geluid hoorde van een mes dat uit zijn hulde werd gehaald, dat hij uit zijn gedachten werd getrokken. Hij draaide zich naar het geluid toe, snel en wel, maar toen hij zich volledig had omgedraaid, boorde scherp voorwerp zich recht door zijn borst heen. Iets wat fataal zou zijn voor een gewone persoon; maar absoluut niets was voor de man, die nu ondertussen al vier jaar mocht genieten van zijn vampier-zijn. De man greep naar zijn borstkast en liet zijn donkere ogen op het mes vallen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, keek omhoog naar de persoon die nu uit de struiken kwam. Good. Good. Kom maar dichterbij. Asshole. Helios zakte tot zijn knieën, helemaal opgaand in zijn act. Hij leek te snakken naar adem, maar niets daarvan was waar. Alsof hij zijn laatste, haperige adem zojuist had uitgeslagen, liet hij zich levenloos op de grond vallen. Niet veel daarvan waar, natuurlijk. De persoon die het mes had geworpen, met zulke precisie dat het hem heus wel had verrast, stapte naar hem toe en trok het voorwerp uit zijn borstkast. Hij leek te checken of Helios daadwerkelijk dood was - iets wat vrij grappig was, aangezien de man aan zijn nek voelde of er nog een hartslag over was. Hij had al vier jaar geen hartslag mee, dus natuurlijk niet. De persoon had het waarschijnlijk moeten begrijpen bij het aanvoelen van de huid, die nu al koud was. Zijn huid was al vier jaar koud. De man steeg weer op en draaide zich weg, alsof hij verder ging met zijn weg. Rustig en kalm, maar Helios had de change in zijn hartslag horen veranderen. Hij had hem door. Het was dan ook vrij obvious waar de onbekende figuur mee te maken had; een vampier. De man stapte snel weg, maar Helios was sneller. "I'm not really a fan of people who throw knives at others without any warning." Sprak hij zacht, maar zijn stem was duidelijk hoorbaar voor de man. Die nu de benen nam. Helios gaf hem de tijd, hij zag hoe de persoon richting een oud, vervallen gebouw stapte. Een pand dat waarschijnlijk al vele jaren leeg stond.

Helios gaf hem de tijd te vluchten en toen de man bijna het huis had bereikt en bijna binnen was, stond Helios vlak achter hem. Met een ijzeren greep hield hij de deur tegen die de man dicht had proberen te slaan. Een ziekelijke glimlach verscheen rond zijn lippen. "Now, I'd think it be wise if you started begging me for some mercy. Maybe.. I'll make this a quick death." De man begon te stammelen, maar er kwamen geen echte zinnen uit zijn mond. Hij leek te willen vertellen dat hij dacht dat Helios iemand anders was. Helios trok een wenkbrauw op. "Oh? Is that true?" Sprak hij, maar zijn stem klonk nu totaal verveeld en emotieloos. De man voor hem had enkele stappen achteruit gezet en Helios stapte nu ook het pand in, de deur achter hem sluitend. "I think you failed to convince me," hij grijnsde en keek toe hoe de man zijn mes weer trok. Alsof hem dat ging helpen. Helios had binnen minder dan een seconde de afstand tussen de twee overbrugd. Met een enorme kracht duwde hij tegen de man aan, hem door de ruimte heen schuivend. De persoon kwam met zijn rug tegen een muur aan en zakte van daaruit naar beneden. Smekende woorden werden naar zijn hoofd gegooid. Iets over het leven van de ander sparend. Iets over dat de anders alles zou doen. Hij schudde met zijn hoofd. "I'm sorry, I'm not very forgiving when someone throws a knife right into my chest."

Het was altijd op momenten zoals deze dat de man zich extreem machtig voelde. Dat hij zich sterker voelde worden met de minuut, iets wat waarschijnlijk kwam door zijn grote eigendunk die groeide. Het was iets moois om te zien hoe een grote, volwassen man op zijn knieën daalde en hem smeekte om zijn leven. Het was iets moois om iemand in pijn te zien, een thrill die Helios tot op de dag van vandaag nog steeds geweldig vond. Pijn. Helios zag niet veel meer dan de man, de pijn en een rode waas voor zijn ogen. Het hele gebeuren rekte hij zo lang mogelijk uit. Zo pijnlijk mogelijk. Totdat zelfs dit, hem saai werd en hij er een einde aan besloot te maken. Hij greep het hoofd van de man vast en met een ziekelijke klap sloeg hij het tegen de muur aan. Niet lettend op de deur achter hem.

& Thriump Medici~

zo feb 04, 2018 9:39 pm

.Thriumph Medici.

with flesh and blood, I commanded an army

Met lange passen liet Thriumph zijn paard tussen de bomen door galopperen. Die ochtend had hij zijn hoofdstad D’augvignon verlaten, en was hij door de poorten van het kasteel zijn weg begonnen. Allemaal met aardig wat haast, om het maar zo te noemen. De man had alleen het hoognodige mee, een paar guards en verkenners en wat hij normaal zoal meenam als hij op jacht ging. Technisch gezien was dit er ook een, alleen waren het niet dieren die het slachtoffer zouden worden, mensen in dit geval. Leuke ervan was dat Thriumph minstens zo vaak een jacht uitzette naar dieren als mensen. Wanneer er weer een was die hem had verraden, zijn mond voorbij had gesproken of hem zo zeer irriteerde dat er geen andere mogelijkheid was. Voor de meeste gevallen bleef de man zelf uit het plaatje, en liet hij ze bij hem brengen. Enkel bij de bijzondere gevallen liet hij zich uit zijn troon slepen. Nu, was zo’n geval. Zijn verkenners hadden er veel te lang over gedaan om de man überhaupt op te sporen, en bij elke poging eindigde het in een bloedbad, in het nadeel voor hemzelf. Dus had Thri besloten het zelf maar op te lossen, en na de stille winterse weken was het misschien geen verkeerd plan geweest.

Desalniettemin stemde het de man niet in een geweldig humeur, de gedachte dat hij zoveel energie moest verspillen voor één enkel persoon maakte hem op zijn zachts gezegd pissig. Toch was de informatie die de man bezat te waardevol om het niet te doen. Het landschap was rustig buiten de range van de grote steden om, het was bijna een vredig beeld, bijna. Want de natuur was niet zo aardig. Het bracht een kleine grimas op het gezicht van Thri voordat hij zijn paard nog iets harder aanspoorde. Hij had een hekel aan reizen via paard en wagen, het was langzaam en het was een te duidelijk doelwit mocht iemand weten dat hij zich erin bevond. Nee, hij koos liever zijn snelste paarden uit om in het geheim te vertrekken.

’Where was he last seen?’ Sprak zijn kille stem richting de verkenner die de laatste keer wél had kunnen ontsnappen. Hoe, vond Thri nog twijfelachtig, maar dat kwam later wel weer aan bod, als dit probleem van de kaart af was. ’In these woods, sir.’ Hij had zijn paard al stilgezet, kijkend naar waar de man zich zou verstoppen, of er tekenen waren van zijn aanwezigheid. Dit was het gedeelte waar zijn ijsblauwe ogen hem met details zou wijzen wat, hoe en waar de gezochte man zich zou bevinden, of wat hij aan het doen was. Op een relatief open plek had zich in ieder geval een schouwspel plaatsgevonden. Spatjes bloed lagen verspreid over de doffe aarde. Genoeg om iemands doodsvonnis te zijn, maar daar kwam het mysterie aan het ligt. Er was geen lichaam, en dat was merkwaardig. Verder leek het geen spoor te hebben, alsof het slachtoffer zou zijn verdwenen, opgelost in de lucht. Zeker verdacht, maar niet onmogelijk gezien de wezens die in Navarre rondliepen. De twee ijsblauwe ogen zochten verder, maar konden verder niks vinden in de harde aarde die de vorst had gecreëerd.

’Now, where would a wounded man hide?’ Sprak Thri sarcastisch tegen zijn gezelschap, dat, verstandig, er verder geen woorden over vuil maakte. Een verlaten, oud pand was misschien de meest voor de hand liggende, maar was zeker een kijkje waard. Zo besloot de man voordat hij zijn weg ernaartoe maakte. Eenmaal dichterbij het gebouw waren er gedempte geluiden te horen. Het zette de man op scherp, terwijl hij sneller zijn koers zette richting de deur. De vage geluiden vervormden zich in iets wat op smeken leek. Langzaam opende hij de deur, waarna hij er nog zachter doorheen stapte. Er was één blik nodig om hem genoeg op de hoogte te stellen van de situatie. Het getrokken mes dat nu naast het lichaam lag van een man die ineen gezakt tegen de muur geleund zat. Een figuur ernaast, met een grote bloedvlek ter hoogte van zijn borst, die niet bepaald blij leek te zijn. ’Wai…’ Vloog nog van Thri zijn lippen, maar voordat hij zijn woorden af kon maken smakte het hoofd al tegen de muur aan. De enige hoop die de man nog had om zijn waardevolle informatie in handen te krijgen klapte ineen. Zo ongeveer net zo hard als dat het schedel van de man zojuist had gedaan. ’I see you’ve met our knife throwing friend here.’ Volgde zijn stem kil en sarcastisch. Zijn humeur was zojuist tot onder het vriespunt gezakt. ’Did he really had to die for that scratch?’

zo feb 04, 2018 11:19 pm

Helios

This was supposed to be MY game!

Hij had geen andere personen in de omgeving verwacht, waardoor de man helemaal opgegaan was in zijn actie. De persoon voor hem had zitten smeken, in de hoop zijn leven zo nog te kunnen redden. Maar Helios was helaas niet zo vergevingsgezind, of in ieder geval niet wanneer iemand een mes door zijn borstkas boorde. Het was pas toen de jongen het hoofd van de man tegen de muur aan had geslagen, wat een ziekelijk gekraak veroorzaakte van de schedel van de man die ineen geduwd werd, dat hij de stem hoorde van de persoon achter hem. Het was pas toen, dat hij opmerkte dat er daadwerkelijk iemand naar binnen was gekomen. De man hief zijn hoofd op en draaide zich richting de plek waar de stem vandaan kwam. Zijn donkere ogen vielen op een man die in de deur opening stond, zijn uitdruk ijskouder dan het bevroren meer dat hij die dag nog gepasseerd was. Er was kort een teken van herkenning te zien in de donkere ogen van de man, maar die verdween al snel als sneeuw voor de ogen, toen hij weer een masker optrok. Hmn. Had hij weer. Verbrijzelde hij iemand's hoofd tegen de muren van een verlaten pand, stapte daar net de koning van Navarre binnen. Just great.

De man klemde zijn kaken geïrriteerd op elkaar bij de woorden van de koning. Echt respect voor de Medici's had hij niet meer, niet nadat de ene koning de helft van Navarre had verbrand en de andere koning vervolgens had besloten dat het zijn beurt was om op te troon te zitten. Heck, in zijn ogen hadden ze toen moeten switchen van royal family. Weg met de Medici's en hun gestoorde genen. Helios snoof diep. "A friend hmn? I didn't know the king had any friends." Hij liet zijn blik kort op de man vallen. Well. Hij was niet dom of course, als deze vent zo ver verstopt zat in de bossen, zojuist een mes in Helios' borst had gegooid en de koning hier arriveerde met waarschijnlijk een hele squad om zijn ass te saven als het nodig was, dan was het heus geen vriend. Helios zuchtte bij de volgende woorden van de man en liet zijn donkere kijkers weer op de koning vallen. "Well," sprak hij, nog steeds slightly geïrriteerd van het feit dat zijn dag zo verstoord was geworden door de nu dode man en momenteel nog steeds verstoord werd door deze hoge pief. "How about I throw one into your chest and then you make the decision if it was worth killing him for it." Hij klemde zijn kaken stijf op elkaar en wachtte af. This could be interesting. In de tussentijd liet hij zijn blik lichtelijk langs de man doorvallen. Hoeveel mensen zou hij bij zich hebben? Hoe makkelijk zou hij weg kunnen komen, als het nodig was?

zo feb 11, 2018 10:59 pm

.Thriumph Medici.

with flesh and blood, I commanded an army

Er was weinig tijd nodig geweest om de gehele situatie in beeld te krijgen. In ieder geval met wat aannames, die Thri maar al te graag maakte. Zijn ijsblauwe ogen gleden even door de ruimte heen, voordat ze zich weer op het kleine “probleempje” voor hem richtte. Even liet de man zich afleiden door het donkerrode bloed wat langzaam over het gebarsten schedel heen liep. Het was al stroperig geworden door de koude atmosfeer die de ijzige winden deden veroorzaken. Er was geen enkele beweging meer te vinden in zijn informatiebron, geeneens twitches. En dat zou ze bij hem bezorgen. Het leek erop dat de man tegenover hem net zo blij met hun ontmoeting was als hij dat zelf was, niet. Natuurlijk zou de man zich kunnen verantwoorden, hij had immers een bloedplek in zijn shirt zitten, en iets zei Thri dat dat niet alleen het bloed was van het levenloze gestalte dat nu onderuitgezakt tegen de muur aan zat.

Hij was bekend met al het niet-menselijke wat er in zijn land rond liep, had er zelfs zijn voordeel uit kunnen halen. Normaal had Thri er weinig problemen mee, alleen nu was de man voor hem op precies de verkeerde plek geweest, op precies het verkeerde tijdstip. Toch liet de uitdrukken van de man voor hem genoeg irritatie zien, om zijn stemming nog verder onder het vriespunt te laten zakken. ’He hasn’t.’ Viel hij de man in de rede, zijn stem even kil als eerder. Nogmaals volgde hij de blik naar beneden, en naar de man die al genoeg bloed onder zijn nagels vandaan had gehaald. Nu had hij het geluk dat de volgende factor daar nog een schepje bovenop zou doen. De volgende woorden lieten zijn lippen zich even optrekken, zijn blik strak op de man voor hem. ’We both know you and I work a little different, now.’ Wees hij op de overduidelijke feit die tussen hen in lag. Langzaam liet hij zich, bijna nonchalant tegen het venster van de deur, waar hij naast stond, zakken. ’As you could guess, I think we might have a little problem here.’ De glimlach op zijn gelaat was verdwenen. Thri zou krijgen wat hij wilde, one way or another.

ma maa 19, 2018 1:08 pm

Helios

This was supposed to be MY game!

Of hij er nu al spijt van had dat hij de vreemdeling die een mes in zijn borst had gesmeten, zojuist had omgebracht? Nee, niet echt. Of hij er spijt van had dat hij niemand had horen aankomen, dat hij zijn woede weer eens los had gelaten en daardoor niet op zijn omgeving had gelet? Well.. misschien een klein beetje. Maar heck, dit was een interessante situatie, al zei hij het zelf. De koning van Navarre stond hier, recht voor zijn neus, met een levenloos lichaam tussen hen in. Een persoon die vast heel belangrijk was geweest voor King Thriump, want anders zou de man niet zo ver van de veilige muren van D’Auvignon afwijken. Helios hoefde niet naar het aantal hartslagen te luisteren, om te weten dat er genoeg bewaking met de man was meegekomen. Er waren dan ook vast genoeg mensen die de Medici koning niet echt op handen droegen. De Medici’s stonden nou immers niet bekend om hun vriendelijkheid. De donkerharige jongeman hief zijn wenkbrauwen wat op bij het antwoord van de koning. ”You don’t have any? Well, that’s a sad story.” Sprak hij, totaal niet impressed. Hij kon zich inderdaad inbeelden dat Thriump niet bepaald het soort friendmaterial was, waar de meesten op hoopten. De jongen klemde zijn kaken stevig op elkaar bij zijn volgende woorden. De man was dus slimmer dan hij had gedacht, oh well, het was ook niet totaal een geheim dat hij probeerde te maskeren. Er zat behoorlijk wat bloed op zijn borst, er had immers een mes in gezet, en bovendien had hij de man - die ook niet bepaald klein of zwak was - met gemak overwonnen.

”I wouldn’t say so..” sprak hij rustig, leunend tegen de tafel die in de buurt stond. ”We both bleed.” Een grijns rolde zich rond zijn lippen. Al bloedde hij waarschijnlijk anders dan Thriump. Zijn bloed was het bloed dat hij gedronken had van een ander, het maakte niet uit hoeveel hij ervan verloor, zolang hij zich snel weer kon voeden. Maar Thriump’s bloed.. dat was zijn eigen bloed. Het bloed waarvan hij moest leven. Zonder kon hij niet. Een mes in zijn borst zou hem waarschijnlijk fataal zijn. Iets wat Helios opzich niet zo’n slecht idee vond, maar dat ging hij natuurlijk niet luidop opmerken. Nonchalant haalde de jongen zijn schouders ietwat op. ”I don’t think we have a problem.” Sprak hij. ”You should be happy, at least. He hid quite well in the forest over there, I’m pretty sure he would have set up a great ambush to throw that exact knife in your chest as well.” Hij hief zijn wenkbrauw wat op. ”Now, what a shame would that have been, don’t you agree?”

vr maa 30, 2018 11:42 pm

YOU ARE LOSING MY INTEREST

AND THAT IS VERY,

VERY DANGEROUS

Nee, het was niet de dag geweest zoals hij dat zich had voorgesteld. Hij had er nog zo’n zin in gehad, na zijn gevoel van irritatie dat de man al zoveel kostbare tijd had gekost. Thri was altijd wel in voor een kleine man-hunt, zeker als de informatie die het opleverde ook echt wat opbracht. Toch was het hem vandaag niet gegund geweest, wat kriebels gaf om dezelfde man-hunt te doen op diegene die zijn vorige had verpest. De ijsblauwe ogen, die zojuist even weer op het lijk hadden gehangen, gleden terug naar die van onruststoker. De sarcastische woorden lieten zijn gelaat geen grijntje bewegen terwijl hij, bijna doods naar de jongere man staarde. ’I’m such a pathetic person, I cry myself to sleep every night.’ Nog steeds was zijn blik onveranderd, terwijl zijn woorden droogjes hadden gesproken. ’But you don’t seem like a very likeable person so that makes two of us.’ Net zo droogjes liet hij zijn stem nogmaals klinken, de ijsblauwe ogen zoekend in de zijne.

De jongeman had enigszins comfortabel tegen een tafel neergezet. Iets wat Thriumph niet bepaald zinde. Natuurlijk was de man tegenover hem niet in blinde paniek. Thriumph mocht dan king zijn, maar de persoon tegenover hem was immortal. En blijkbaar had hij dat zelf goed genoeg door om zijn ego er aan vast te koppelen. Desalniettemin drukte het niet de pret to be, gezien er genoeg manieren waren die ervoor zorgde dat diegene tegenover hem zou voelen dat hij een fout begaan had. De woorden lieten hem even weer richting zijn eerdere informatiebron kijken voordat ze weer teruggleden. ’At least I still bleed from my own blood.’ Waren de korte worden die hij killetjes sprak en die tevens als antwoord diende. Er kwamen wat signalen door bij Thri die hem lieten geloven dat de man tegenover hem in veronderstelling was dat hij zo weg zou kunnen lopen. ’Oh but I think we do.’ Klonk zijn niet meer zo sarcastische stem, voordat hij even zijn hoofd opzij draaide. ’Well I do have my guards to catch any,’ Thriumph blikte schuin achter zich naar waar er nog steeds een paar guards bevonden. ’Unwanted flying objects.’ De ijskoude ogen gleden terug, dit keer een lichte glimlach om zijn lippen heen gekrult. ’So why don’t you clear up that attitude of yours, so that we can come to an, agreement.’

THRIUMPH MEDICI

zo apr 01, 2018 2:08 pm

Gouden ei

Geluksvogels! Jullie hebben het gouden ei weten te vinden. Open het ei en kies uit één van de onderstaande ’talenten’ om je karakter een upgrade te geven. Bekijk hieronder gauw wat het ei voor jullie zal onthullen.

- Genees kleine wonden bij jezelf of een ander
- Onder water ademen
- Verbeterde weerstand tegen poisons
- Roep een klein dier op (snek, goudvis, varken, roofvogel, vos, pad))
- Laat de aura van een persoon zien
- Vertraag de tijd om je heen voor een aantal seconden

ma apr 02, 2018 2:01 pm

Helios

This was supposed to be MY game!

Alles aan de man leek erop te lijken dat hij zich totaal op zijn gemak voelde. Niet eens geïntimideerd was door de man voor hem - ook al was het de koning, een persoon die gekend was door velen, een persoon die ook niet de beste reputatie op zijn eigen naam had staan. Helios zijn donkere ogen keken neer op de man, die zichzelf naast de deurpost had neer laten zakken. De persoon voor hem zag er alles behalve vrolijk uit, totaal niet geamuseerd door het feit dat Helios de persoon die tussen hen in lag had vermoord. Oh well. Not his problem, right? Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en trok een wenkbrauw lichtelijk op. "The great king of Navarre, crying himself to sleep?" Hij grijnsde, wetende dat het puur sarcasme was geweest, maar het was Helios niet als hij er niet gewoon in meespeelde. "I was almost starting to think the rumors about you were true." Hij schudde licht met zijn hoofd, zijn ogen gleden kort van de koning af, om zijn blik op de deur te richten en ook even richting het raam. Nothing unusual. Al kon hij de hartslagen van de mannen buiten wel horen, wachtend op een geluid van de koning. Vol spanning. Vol aandacht op het gebouw waar de twee zich nu in bevonden. Uiteindelijk werd zijn blik weer op de man voor hem gericht, deze sprak nog steeds droogjes en zonder emotie. God. Had de persoon geen humor dan? Deze situatie was toch best.. amusant?

Een van Helios' zijn mondhoeken gleed lichtjes omhoog bij de opmerking van Thriump. "Well, he did too. Look what that got him." Not very far, to say at the least. Zijn blik gleed tijdens zijn woorden kort naar de man die tussen hen in lag. De man die niet langer meer bewoog, niet langer meer ademde.. waarvan het hart niet langer meer zou kloppen. Hij zou nooit meer opstaan uit de dood, nooit meer messen naar Helios kunnen gooien en helaas voor de man voor hem, zouden zijn geheimen, zijn geheimen blijven. Bij de volgende woorden van Thriump klemde de jongeman zijn handen licht steviger rond de rand van de tafel. Aanhoudend, dat kon hij toegeven. Een arrogante grijns verscheen nu op zijn lippen, zijn kin iets verheffend. "What makes you think I am alone." Hij liet de tafelrand met een van zijn handen weer los, waarna zijn vingers lichtjes bewogen. Back-up roepen was geen slecht idee, namelijk. Al had hij het nu waarschijnlijk niet nodig, zijn summoning magic kon vandaag nog eens goed van pas komen. "And what makes you think your guards will be quicker than me?" Wellicht als de man een vampier onder zijn guards had, sure, maar Helios had het gevoel dat dit niet het geval was.

Uit zijn ooghoeken zag de jongeman opeens iets glinsteren in de hoek van de kamer. De zon had zojuist het gouden licht weerkaatst, kort, maar zeker zichtbaar voor hem en wellicht ook voor de man voor hem. Zijn aandacht werd ertoe aangetrokken en kort fronste de jongen. Hij bewoog zich ernaartoe en greep het snel op, zonder de koning echt uit het oog te laten. "Well, won't you look at this. He left me a present." De jongen grijnsde, er direct van uitgaande dat het gouden object nu van hem was. "Might get myself a good price for this." Hij bewoog het lichtelijk rond in zijn hand, zijn donkere ogen kort omhoog werkend naar de dode man en vervolgens naar Thriump. Lichtelijk nieuwsgierig of de koning er ook interesse in had. Wellicht was het wel júist het object geweest waar de koning naar opzoek was. "Or do you want it, my king?" Hij hield zijn hoofd licht schuin, maar het was geen oprechte suggestie. Als Thriump het wilde hebben, dan moest hij het maar komen halen.

do apr 26, 2018 1:57 pm

IF I CAN'T FIND A PATH

I WILL MAKE ONE

Thriumph straalde nog steeds dezelfde kalmheid uit, weliswaar eentje waarvan de kilheid er nog niet niet vanaf sprong, maar terzijde latend relatief neutraal. Even wendde de man zijn blik af richting het kozijn van de deur, waar hij zich nonchalant tegenaan liet zakken. Het was tot zover de man kon ontdekken de enige uitgang die de man tegenover hem zou kunnen gebruiken, en het zou toch een tikkeltje lastiger gaan met hem in de weg. De opmerking liet hem opkijken, zijn mondhoeken lichtelijk opkrullend. ’If that makes you happy, then go ahead and believe it.’ Net zo sarcastisch als eerder , een beetje zelfspot niet uit de weg gaand. Lichtjes trok Thri zijn wenkbrauw op bij de opmerking over de geruchten. ’And what of the many rumors may that be?’ Zijn hoofd lichtelijk scheef bij zijn vraag, zo beleeft gesteld, wetende dat beide precies wisten waar ze stonden. En dat zijn gestelde vragen altijd een antwoord wilde.

De blik van de ijsblauwe ogen gleden verder naar de man die nog steeds even levenloos op de grond lag. ’It’s the art of dosing, I guess.’ De man haalde zijn schouders op, alsof het een ding was wat te controleren was. Wetende dat precies het tegenovergestelde zo was. Nogmaals borrelde er een lichte irritatie omhoog, als er net iets gedoseerde aan de slag was gegaan, had het allemaal zoveel beter kunnen zijn, voor beide.

De volgende woorden lieten Thri weer opkijken richting Helios. Waar hij zijn blik liet hangen op de lichtelijk bewegende vingers. Het vertelde hem dat de man tegenover hem waarschijnlijk iets van summoning magic had. Interesting to say the least. Zachtjes krulde zijn mondhoeken weer iets op. ’What makes you think that? Who knows you have some support standing,’ Thri liet zijn armen even door de ruimte gaan. ’Somewhere.’ De glimlach verdween weer, zijn gelaat even kil als eerder. ’And what makes you think my guards are slow?’ Kaatste hij de volgende vraag gewoon weer terug, zijn hoofd weer een tikkeltje schuin.

In een seconde zag Thri de blik van de man van tegenover hem veranderen. Fronsend volgde hij de blik, totdat ook hem de kleine glinstering opviel. Lichtjes goud, subtiel maar aanwezig genoeg om hem zich te laten afvragen waarom hij het niet eerder had gezien. Voordat hij weg was uit de deuropening had Helios dat ding al vast. Met licht uitgestoken armen, alsof het een bom was zette hij wat stappen dichterbij. ’You, a present? How about that he was hiding it from me.’ Hoe het ding daar terecht was gekomen, Thri had geen idee, maar het was gebeurt en nu in handen van Helios. Hoe de man tegenover hem het voor elkaar had gekregen om hem nog meer te irriteren, hij had het gedaan. ’I would like to have that yes,’ Begon hij, weer even kil als eerder. ’But I’m sure we can come to an agreement.’ Waren de laatste woorden voordat hij nog wat passen richting de man met het object verzette.

THRIUMPH MEDICI

Mad Hatter

Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter

Re: Mad Hatter