Opposite of amnesia

Haar rode haren waren losjes over haar rug gedrappeerd terwijl ze zich met een vluchtige pas voortbewoog. Ze had haar guards het bevel gegeven achter te blijven en was er in haar eentje opuit getrokken. Als het goed was herkende niemand haar hier in het zuiden. Hoe groot was de kans nu dat ze aangewezen zou worden als de Lady van het noorden die hier een paar dagen geleden was aangekomen? De kans zou heel klein zijn dat iemand een naam bij haar verschijning wist te plakken, behalve als de persoon in kwestie haar al eens eerder had gezien dan. Het was wennen aan een stad als Archeon. Freyja was de overvloed aan geurige bloemen niet gewend. De meeste planten in het noorden bezaten weinig kleur en waren alles behalve sierlijk en fragiel. Net zoals de mensen waren de flora en fauna ook volledig aangepast aan het koude klimaat. Niet alleen de temperaturen waren anders, ook de klederdracht was iets waar ze aan moest wennen. Freyja was het gewend om een wolvenvacht op haar schouders te dragen waardoor ze een stuk breder leek dan ze eigenlijk was. De dunne jurken die ze in de hoofdstad droeg lieten haar vrouwelijke vormen goed uitkomen – iets wat haar op de één of andere manier onzeker liet voelen. Ze voelde zich een makkelijke prooi.

Eigenlijk was ze van plan geweest om één van de vele bloementuinen op te zoeken op dit latere uur. De zon begon langzaam maar zeker naar beneden te zakken en de lucht kleurde roze, oranje en rood. Met een kleine glimlach keek ze omhoog, de zonsondergangen waren prachtig hier. Ondanks dat ze ervan hield om de zon in de zee te zien zinken, was het aanzicht van de gele bol die achter de hopen zand verdween ook adembenemend. Het was alsof de zon volledig werd opgeslokt door de vele zandbergen. Aangezien haar aandacht voornamelijk op de lucht was gericht had ze niet door dat ze de volledig verkeerde kant op was gelopen. In plaats daarvan was ze weer uitgekomen in de stad. Iet wat gedesorienteerd keek ze om zich heen, zoekende naar iets wat haar bekend voorkwam. Ze vond zo snel niets en besloot maar door te blijven lopen, met haar handen achter haar rug ineengevouwen.

Na een tijdje vond ze haar bestemming. De zon was verder gezakt en het zou niet lang duren voordat de duisternis zou vallen. Eigenlijk zou ze terug moeten gaan, om zichzelf in haar bed te nestelen zodat ze morgen weer fris was. Ze had niet het gevoel dat ze erg moe was, dus genoot ze van de koelte die de avond met zich meebracht. De bloemen waren nog altijd even prachtig, al waren hun felle kleuren iets minder goed zichtbaar. Freyja merkte een kleine fontein op en wandelde erheen, waarna ze plaatsnam op de rand en met de toppen van haar vingers over het wateroppervlak streek. Rustig bekeek ze haar eigen spiegelbeeld, het was raar om zichzelf op deze manier te zien, in dit soort kleding. Dat ze niet alleen was hier, had ze nog niet opgemerkt.

Haar tijd aan het hof was zeker geen kleine vakantie. Ondanks dat ze zo nu en dan een momentje voor zichzelf in kon plannen bestond het grootste gedeelte uit het regelen van zaken. Naast de politieke reden van haar bezoek aan Archeon, was er ook zeker sprake van een economische reden. De schepen waarmee ze was gekomen werden volgeladen met verschillende goederen uit Valyria. Het was voor het eerst dat ze zo’n grote verantwoordelijkheid droeg buiten haar veilige muren. Freyja was dan ook blij met het momentje wat ze voor zichzelf had kunnen pakken hier bij de fontein. De jonge vrouw staarde wat naar haar spiegelbeeld, nadenkend over vele zaken. Binnenkort zou ze de reis terug naar haar noordelijke stad moeten maken. Ze had zo het idee dat ze de prachtige tuinen van Archeon zou gaan missen, net zoals de aangename temperaturen die haar normaal bleke huid wat meer kleur hadden gegeven. Toch voelde ze een lichte heimwee naar haar kasteel, de plaats waar ze negentien jaar lang had doorgebracht. Altijd had ze verlangd naar het zien van de wereld, maar nu ze zo ver van huis was voelde het toch een beetje dubbel.

Freyja had alleen oog voor het heldere water in de fontein, maar fronste lichtjes toen ze het idee had dat er iemand naar haar keek. Er was niemand hier, het was doodstil. Totdat ze iets zag bewegen in haar ooghoek. Vluchtig draaide ze haar hoofd bij en merkte een silhouet op. Blijkbaar was ze niet alleen in de tuinen op dit latere uur. Een zachte stem die nogal onheilspellend klonk liet de haartjes op haar rug overeind staan, maar ze hield zichzelf kalm.

“I’m actually enjoying my time alone,” merkte ze met een voorzichtige glimlach op terwijl haar blauwe ogen op het silhouet gehaakt bleven. De stem was haar onbekend en ze wist niet goed wat ze moest doen, dus bleef ze voor nu op de rand van de fontein zitten. “And I haven’t found that person yet, so, no.” Misschien had ze niet eens in moeten gaan op zijn woorden, maar ze had het al gedaan voordat ze er erg in had. Freyja hief haar hoofd een beetje en liet de toppen van haar vingers nog een keer over het wateroppervlak strijken, waarna ze haar hand terugtrok en deze op haar schoot legde. Afwachtend keek ze de gestalte aan, niet goed wetende wat hij van haar wilde.

“I’m not stupid.” Ze had niet lang na moeten denken over de woorden die ze uitsprak, maar het was wel duidelijk geworden dat ze vaker impulsieve dingen deed. Op het eerste gezicht leek ze vaak het timide type, al had ze soms haar woorden meteen klaarliggen. Freyja wendde haar ogen af en liet deze kort rondgaan. Er was niemand hier. Ze had niemand laten weten dat ze naar de tuinen was geweest – ze wist niet eens of er überhaupt iemand zou zijn die haar deze avond nog zou missen. Het doemscenario werd al snel weer uit haar gedachten verdrongen toen de schaduw in beweging kwam en haar aandacht weer opeiste.

Het was de manier waarop de onbekende gestalte zich voortbewoog, hoe hij zijn woorden koos, wat ervoor zorgde dat ze haar helderblauwe ogen niet van hem los kon trekken. Van haar vader had ze nooit veel geleerd, maar wel had hij haar altijd op het hart gedrukt om nooit je rug naar een vreemde toe te keren. Vandaar ook dat de jonge vrouw hem volgde met haar ogen, terwijl ze nog altijd op de rand van de fontein bleef zitten. Haar vingertoppen voelde nog wat vochtig aan omdat ze net het over het wateroppervlak had gestreken en een kleine druppel zorgde voor kringetjes in het water. Freyja voelde hoe haar hart iets sneller klopte dan normaal. “I have no suitor, not that I’m aware of at the very least.” Ondanks dat hij haar kant op was gekomen, zat er nog genoeg ruimte tussen hen in. Haar ogen volgde de beweging van zijn hand naar zijn hoofd, waar hij zachtjes tegenaan tikte. Ze bewoog haar hoofd lichtjes naar de zijkant terwijl ze hem aankeek. Zou het een wilde gok zijn of wist de andere persoon precies tegen wie hij het hier had? “Maybe,” was haar antwoord dan ook terwijl ze merkte hoe ze haar aandacht lichtjes verloor aan haar gedachten – nadenkende over wie de persoon kon zijn.


Bij het horen van haar naam vonden zijn ogen die van hem weer terug. “Who are you and how do you know my name?” vroeg ze hem vervolgens terwijl ze haar ogen iets vernauwde terwijl ze hem onderzoekend aankeek. Het zou kunnen zijn dat iemand anders haar overdag had aangewezen. Immers viel ze wel op met haar vuurrode lokken. Toch probeerde ze zich te bedenken of ze de man soms eerder had gezien, maar ze kwam al snel tot de conclusie dat dit niet het geval was. Freyja had er al die tijd voor gezorgd dat ze hem niet uit het zicht was verloren.

Freyja klemde kort haar kaken op elkaar toen hij vroeg of ze zeker was van die stelling. De drang was groot om haar woorden nog een keer te benadrukken, maar ze zag er het nut niet echt van in. Daarom hield ze verstandig haar mond, voor nu. Hij had haar wel aan het twijfelen gebracht, misschien was het inderdaad verstandiger geweest om niet moederziel alleen een onbekende stad in te trekken. Al helemaal niet op dit latere uur, wanneer nog amper iemand zich in de koele avondlucht waagde. De roodharige vrouw was echter altijd al een avondmens geweest, iets waar het leven in het hoge noorden vast wel enige invloed op zou hebben gehad. Ze was het niet gewend dat de zon de gehele dag op haar bleke huid brandde. In het noorden was het weer vaak wat grimmiger en donkerder, het compleet tegenovergestelde van Archeon. Het was dan ook wel zichtbaar dat de lady niet van hier was, aangezien haar huid lichtjes verbrand was geraakt. Ze prees zichzelf gelukkig dat de goden het haar hadden bespaard dat ze dezelfde kleur als haar rosse haren had gekregen, de schade was nog beperkt gebleven omdat ze vaak de schaduwen op had gezocht. “Well, as you can see, I’m doing perfectly fine.” Niet helemaal waar. Ze was prima in orde geweest vóór zijn komst, maar nu was ze daar niet meer zo zeker van.

Het irriteerde haar dat ze haar hart iets sneller voelde kloppen zodra hij in beweging kwam. Voor geen moment verloor ze hem uit het oog, een indicatie dat ze ook weer niet zo dom was. De zachte woorden die over zijn lippen rolde zorgde ervoor dat ze de haartjes op haar rug iets voelde tintelen, een gevoel wat ze zo goed als wel probeerde te negeren. “Girls like me?” vroeg ze hem terwijl ze een keer slikte, waarna ze haar kin iets oprichtte zodat ze hem enigszins vragend aan kon kijken. Het was een interessante vraag die hij vervolgens stelde. Ze had nooit echt de kans gekregen om liefde te vinden. Haar vader had haar redelijk geïsoleerd gehouden van andere mensen die niet tot haar familie behoorden. “I haven’t found the right person, yet.” Dit keer legde ze de nadruk op het laatste woord, aangezien hij dezelfde eerder ook al had uitgesproken.

Ondanks dat haar hart iets sneller klopte dan normaal, wist ze zichzelf nog een redelijk kalme houding te geven. Nog altijd zat ze op de rand van de fontein, haar rug gerecht en haar ene hand keurig op haar schoot, terwijl de andere iets boven het wateroppervlak hing. Haar helderblauwe ogen probeerde elk klein detail op te vangen, een van de vele gouden sleutels als je veel gesprekken voerde met mensen. Het zat hem in de kleine dingetjes. De frons die op haar gezicht verscheen liet haar verbazing zien toen hij plotseling haar naam noemde. Het was alsof de puzzelstukjes op hun plaats vielen en ze had zo het vermoeden dat hij had geweten wie ze was zodra hij op haar af was komen lopen. Hij kende iedereen – iets wat haar eigenlijk sterk leek. Maar ze wist niet wie hij was, dus zou ze niet het risico lopen om zijn woorden in twijfel te trekken. Avanti. De naam kwam haar niet bekend voor, ondanks dat het misschien wel zou moeten aangezien de ander een reputatie had. Freyja keek toe hoe hij de buiging voor haar maakte en voelde hoe haar mondhoeken kort iets omhoog trokken, alvorens deze weer naar een neutralere uitdrukking veranderde. “Am I supposed to know you?” vroeg ze vervolgens, de lichte twijfel hoorbaar in haar stem. Ze moest nog altijd een hoop leren, daar was ze zich van bewust.

De fluisterende woorden die over zijn lippen kwamen werden door haar gehoord, immers was dat het enige geluid wat de donkere nacht vulde. De tuinen lagen redelijk afgelegen van de rest van de stad, waar er waarschijnlijk nog wel wat mensen in de koelte van de avond genoten van de goede wijn die Archeon te bieden had. “Is that supposed to be a threat?” vroeg ze hem vervolgens op een eveneens wat zachtere toon. Ze had geen idee waarom ze haar volume iets liet dalen, misschien was het puur omdat hij het ook had gedaan. De vraag die hij haar stelde zorgde ervoor dat ze hem voor een kort moment met vernauwde ogen aankeek. “If I would tell you, it wouldn’t really work anymore if you were the one that is going to attack me.” Niet dat ze een strategie zou hebben, noch een wapen bij de hand. Toch was ze niet zo dom om dat direct aan hem te gaan vertellen, om hem op die manier nog een bevestiging van haar zwakte te geven. Wel dacht ze na over het antwoord wat ze had kunnen geven en daarmee kwam ze eigenlijk maar op één ding uit. Schreeuwen, hopen dat er ergens een guard in de buurt was die een dame in nood zou komen helpen. Toch had er een reden achter gezeten. Ze had het naïeve vertrouwen dat haar niets kon gebeuren in de hoofdstad van Valyria. Larethian leek zijn mensen redelijk onder controle te hebben en ze had niet het gevoel dat bepaalde types zich in de tuinen dicht bij zijn paleis zouden wagen. Iets wat ze verkeerd had ingeschat, maar dat kon ze nu nog niet weten.

Ze vond het niet fijn wanneer mensen haar nog zagen als een meisje. Het kinderlijke meisje was maanden geleden al met een harde vuist uit haar geslagen. De klap van de dood van haar vader was hard aangekomen, net zoals het nieuws dat haar beide broers ook waren omgekomen tijdens de schipbreuk. Alle verantwoordelijkheden die daarna op haar schouders waren beland hadden haar volwassener laten worden. Haar vader had haar wereld altijd zo klein gehouden door haar binnen de hoge muren van Hillerod te houden. Nu pas was het tot haar doorgedrongen hoeveel er buiten de grenzen van Falkreath allemaal wel niet was. Haar ogen waren op de vreemdeling gericht terwijl deze zijn woorden specificeerde. “I do?” vroeg ze hem iet wat verward, niet echt wetende wat ze anders op hem had moeten antwoorden. Hij was er goed in om haar in verwarring te brengen, dat was duidelijk zichtbaar. Freyja beet zachtjes op de binnenkant van haar onderlip toen hij haar waarschuwde. “You’re probably right with that..” zei ze dan ook maar met een lichte frons op haar perfecte gezicht, “although I hope time doesn’t rush in doing so.” Ze moest er niet aan denken om ouder te worden, ze vond zichzelf goed zoals het nu allemaal was. Wanneer je ouder werd, kwamen er alleen nog maar meer verantwoordelijkheden en ze had er nu wel genoeg. Freyja zag zichzelf nog niet de liefde verklaren aan iemand. Ze wilde genieten van haar vrijheid, nu ze deze na negentien jaar eindelijk had

“I’ve never seen you there,” merkte ze op terwijl ze nog altijd elke beweging volgde. Ze merkte dat hij steeds dichter bij haar kwam en nog altijd verloor ze hem niet uit het oog. Haar blauwe ogen merkte nu pas op dat die van de man een aparte kleur hadden. Ze had nog nooit iemand gezien met een oogkleur zo paars. Het leek bijna.. niet menselijk. Als ze zijn woorden mocht geloven, zou ze hem nog wel leren kennen. Freyja verzette zich een beetje op de rand van de fontein. Omdat hij dichterbij was gekomen moest ze naar hem opkijken, iets wat niet bepaald de meest aangename positie was. Het gesprek maakte een wending naar een compleet ander onderwerp. “He did.” Haar antwoord was kort maar krachtig en ze was niet van plan hem meer informatie te geven over haar ontmoeting met de koning van Valyria. “Do you know him?” vroeg ze vervolgens, immers had de ander hem aangesproken bij zijn voornaam, wat de meeste mensen niet deden.

De onheilspellende toon waarmee hij sprak zorgde ervoor dat haar ademhaling voor een moment in haar keel stokte. Ze was toch wat zenuwachtiger dan ze toe wilde geven, ondanks dat ze haar hartslag verder nog redelijk in bedwang wist te houden. Het was vooral de naïeve gedachte dat hier niets met haar zou gebeuren die daar voor zorgde. Freyja kon er niets aan doen dat hij haar op de één of andere manier intrigeerde. Het was haar al snel duidelijk dat hij zeker van zichzelf was, iets wat ze kon halen uit de manier waarop hij liep en de keuze van zijn woorden. Blijkbaar was hij geen persoon die haar zomaar aan zou vallen, hier en nu. De roodharige vrouw slikte een keer bij zijn woorden en hield haar helderblauwe kijkers op hem gericht. “You must really leave an impression on someone if you want to attack them in their dreams,” merkte ze zachtjes op terwijl ze hem nog altijd onderzoekend aankeek. Hoe langer ze in Archeon verbleef, hoe meer mensen haar dit soort feiten onder de neus drukte. Dat er individuen bestonden die niet recht van voren zouden komen, maar het mes in haar rug zouden steken wanneer ze niet oplette, wanneer ze haar ogen eventjes gesloten had. Hetzelfde had Larethian haar al verteld, dat dit een wereld was vol backstabbers en dat je als persoon van haar status niemand kon vertrouwen.

Freyja vernauwde onbewust haar ogen een beetje bij zijn de bevestiging die ze van hem kreeg. Hier, in de prachtige tuinen die vol stonden met geurige bloemen, maakte hij de opmerking dat ze heerlijk rook. Vreemd.. en dat was nog lichtjes uitgedrukt. Opnieuw wist hij ervoor te zorgen dat de haartjes op haar rug iets overeind kwamen. Dit was, zonder twijfel, de meest aparte ontmoeting die ze tot nu toe in haar korte leven met iemand had gehad. Haar ogen bleven kort hangen op de beweging die hij maakte. Er zat bijna een bepaalde sierlijkheid aan de manier waarop hij zijn haren naar achter streek, maar dan op een gevaarlijke manier. Ze wist niet goed hoe het kwam, maar alles aan hem straalde een zekere geheimzinnigheid uit. De jonge lady knikte een keer, er viel weinig in te brengen tegen zijn woorden. Tijd deed inderdaad wat het wilde. Blijkbaar had het haar broers geen lang leven gegund, had het besloten dat haar vader geen tijd meer had in deze wereld. Dagelijks dacht ze aan hen terug, hopende dat ze door Odin waren aangenomen in Valhalla. “I hope it won’t be mine any time soon.” Freyja was nog lang niet klaar om door het lot van deze wereld ontnomen te worden. Ze was nog maar net begonnen met het verkennen ervan, al wist ze ook wel dat het leven nooit eerlijk was.

Ze kon de irritatie in zijn stem horen en kantelde haar hoofd een beetje, waarbij er een vuurrode lok achter haar oor vandaan schoof en langs haar wang streek. Echter herpakte hij zichzelf weer, waarna ze zag hoe zijn handen verdwenen in de jas die hij droeg en hij in een vloeiende beweging naast haar kwam zitten. Zijdelings keek ze hem aan, nog altijd niet van plan om hem uit het oog te verliezen. Het zou dom zijn om dat te doen met een vreemde, zeker wanneer deze zich zo dicht in haar buurt bevond. Bij het antwoord wat ze hem gaf keek hij haar fronsend aan. “Why would he have any interest in doing so?” Voor nu wist ze de neerbuigende toon te negeren, al was de verleiding opnieuw groot om er over door te vragen. Freyja was te nieuwsgierig, dat was iets waar ze zich van bewust was, waardoor ze zich in kon houden. Ze stelde hem dan ook de vraag of de twee elkaar kende, wat het geval bleek te zijn. “Kind of good friends?” vroeg ze hem vervolgens dan toch, haar wenkbrauw iets sceptisch omhoog getrokken. Nu hij zo dichtbij haar zat kon ze hem beter bekijken. Zijn huid was bleek, net zoals de hare. Zijn ogen waren echter donker en droegen een bepaalde duisternis met zich mee. Iets wat compleet het tegenovergestelde was van haar helderblauwe ogen, waarin menig man kon verdrinken als ze er te lang in bleven staren. “I think he is an interesting man,” beantwoordde ze zijn vraag met zorgvuldig gekozen woorden. “Do you dislike him?” stelde ze een volgende vraag. De manier waarop hij net de naam van de koning had uitgesproken had haar namelijk zo’n voorgevoel gegeven.

Haar ogen vernauwde zich lichtjes bij zijn mysterieuze woorden. Hij was zo zeker van zichzelf, zo zeker dat hij uit durfde te spreken dat hij waarschijnlijk vannacht in haar dromen terug zou keren. “Maybe.” Dat was het enige wat ze uit haar keel kon krijgen op dit moment. Voor een moment ademde ze iets dieper uit, maar nog altijd behield ze het oogcontact. “I’d rather dream about other things then a stranger, though.” De knipoog die hij haar had gegeven was een zoveelste bevestiging dat hij wist waar hij mee bezig was, terwijl zij geen idee had. Onbewust bewoog ze haar vingers weer iets over het wateroppervlak van de fontein, terwijl haar gedachten het weer iets overnamen.

De gedachte dat haar tijd al snel zou komen was beangstigend. Freyja had nog niet alles uit het leven gehaald wat eruit te halen viel. Er was zoveel meer dan haar stad in het noorden, dan de guards en adviseurs die haar nooit uit het oog verloren. Deze reis naar Valyria was nog maar het begin. Ze zou de wereld met haar eigen ogen zien, ze zou de geur van de lavendelvelden in Navarre in haar neusvleugels voelen kriebelen, ze zou de bellen in de havens van Rhoynar in haar oren horen galmen. Het was haar tijd nog niet, niet vandaag, niet morgen, niet volgende week. Hij merkte op dat hij dacht dat de goden nog veel voor haar in petto hadden. “You think?” vroeg ze hem vervolgens, iet wat twijfelend. Ze vroeg zich vaak af wat er van haar moest worden, gezien ze zich ervan bewust was dat dit een gevaarlijke wereld was voor vrouwen. De woorden van Avanti waren niet bepaald geruststellend, zeker omdat ze niet wist wat voor intenties erachter rustte. Ze kende hem niet, ze was te onwetend om iets over zijn reputatie te weten en vertrouwde zijn zelfzekerheid niet.

Freyja trok lichtjes met haar schouders bij de droge woorden die zijn mond verlieten. Vervolgens vroeg hij haar of ze ooit ’s nachts de bossen in was gegaan, of haar veilige kasteel had verlaten tijdens de volle maan. Ze rechtte haar rug een beetje, terwijl ze haar blauwe ogen nog altijd op hem gericht hield. “I did enter the woods at night, when I was little, yes.” Haar ogen waren nog altijd in die van hem gehaakt wanneer ze sprak. “But as long as the monsters stay in there, there is no reason to hunt them down.” Ze kon niet weten wat de persoon die naast haar zat precies was, wat hij allemaal op zijn kerfstok had staan. Ze kon niet weten dat ze hier met de devil itself aan het praten was. De roodharige vrouw snapte weinig van wat de ander zei. Blijkbaar hadden de twee een geschiedenis en hadden ze ‘unfinished business’, als ze de woorden van de ander mocht geloven. Ze vroeg zich af wat voor zaken een koning zou hebben met iemand die op het eerste gezicht een normale burger leek, al was er iets wat haar ondertussen wel vertelde dat ze niet met een normaal individu te maken had. Toch hield ze haar mond, voor nu. Ze zou er altijd later nog op terug kunnen komen, maar ze wilde haar nieuwsgierigheid ook niet teveel naar voren laten dringen. De man naast haar vroeg waarom Larethian haar binnen had gelaten. “Because we had a lot to discuss.” Freyja was niet van plan om haar gesprek met de koning meteen op tafel te gooien. Zelfs tegen haar adviseurs had ze enkel een beknopte samenvatting gegeven, puur omdat ze het wel op prijs stelde om voor eens iets zelf in handen te hebben. Het was fijn geweest om met iemand te kunnen spreken die haar enigszins begreep en die haar iets te bieden had. Want dat laatste had hij zeker gedaan. Haar hart sloeg een aantal maal sneller dan voorheen toen zijn hand in beweging kwam. Het was een natuurlijke reactie, gezien ze al gespannen was geweest en hij nu wel erg dichtbij kwam. Voor het eerst verbrak ze het oogcontact zelf, om de vinger te kunnen volgen terwijl zijn woorden nog aan het bezinken waren. “Maybe he does, and you just don’t see it.” Freyja maakte haar ogen langzaam los van de vinger die hij lichthjes over haar witgrijze jurk had gestreken. Haar woordkeuze was misschien niet geheel verstandig geweest, zeker omdat er ergens toch een lichte uitdaging in verscholen ging. Vervolgens vonden haar blauwe ogen die van Avanti weer, haar gezicht in een neutrale houding terwijl ze hem aankeek. De glimlach was langzaam maar zeker weggevaagd en haar lippen rustte op elkaar. “You should never underestimate a king, but you probably know that already,” voegde ze nog aan haar eerdere woorden toe.

De minachting die van zijn woorden droop was haar niet ontgaan. Er was inderdaad een tijd geweest dat ze droomde over haar prins op het witte paard. Dat er op een dag iemand naar het noorden zou komen die haar weg zou halen uit het donkere kasteel en die haar de wereld zou laten zien. Maar het besef dat dit een kinderachtige illusie was had ze al gekregen na de dood van haar vader en broers. Het leven was niet zo rooskleurig als men je als kind voorhield. Het was een wereld met dood en verderf, met onbetrouwbare mensen die je leven zuur probeerde te maken en die er alles voor deden om te profiteren van je daden. Freyja was dan misschien wel naïef, ze was geen klein kind meer. Soms had ze nog zo haar momenten dat ze verlangde naar vroeger, toen alles beter was geweest en ze minder zorgen op haar schouders had rusten. “I’m not a little girl that dreams about such things anymore.” Er klonk een zekere bitterheid in haar woorden, terwijl ze haar blauwe ogen op Avanti gericht hield, die de moeite niet eens nam om haar aan te kijken. Ze hief haar kin een beetje en kon nog net een onregelmatige ademhaling verborgen houden. Aan het einde van de nacht zou hij geen vreemdeling meer zijn. De woorden droegen een duistere sfeer over zich heen en ze kon niets anders doen dan hem lichtelijk sceptisch aan te kijken. “We’ll have to see about that..” mompelde ze vervolgens terwijl ze haar kaken wat op elkaar klemde. De manier waarop hij sprak beviel haar niet zo, maar nog altijd was ze niet opgestaan, om weg te lopen van deze vreemde conversatie.

Ze leek een irritatie bij hem opgeroepen te hebben die hij niet echt probeerde te verbergen. Freyja keek hem verbaasd aan en schudde kort haar hoofd, niet echt wetende of het bedoeld was om hem een antwoord te geven of om haar eigen verwarring af te schudden. “I’d rahter not,” merkte ze rustig op terwijl ze met haar slanke vinger een pluk haar achter haar oor streek. Zijn woorden moesten nog een beetje opgenomen worden, puur omdat ze niet goed wist wat ze wel en niet moest geloven van hem. Het enige wat haar wel duidelijk was, was dat ze hier niet met een normaal persoon te maken had. Hij had een bepaalde sfeer om zich heen hangen, eentje die ze nog het meest kon verbinden aan eenzaamheid. Een eenzame ziel, hopende om jonge vrouwen angst aan te jagen, want dat was wat hij op dit moment aan het proberen was. Het werkte, deels.

“Direwolves, they are quite common in the north.” Ze sprak liever niet over het moment in haar jeugd dat ze oog in oog had gestaan met de monsters. Dat waren monsters, degene die zich in de schaduwen van de bossen verscholen hielden. Toen hij zijn hoofd achterover gooide en begon te lachen wierp ze hem een vluchtige blik toe. Had ze soms iets doms gezegd? Het duurde niet lang voordat hij zijn paarse kijkers weer op haar had gericht en hij verder ging met spreken. De adem stokte in haar keel toen hij zijn hoofd iets dichter naar haar bewoog, al probeerde ze haar nerveusiteit duidelijk voor hem verborgen te houden. “They don’t get out, not the real ones, they stay in their shadows,” bleef ze stug volhouden. Ze slikte toen ze voelde hoe zijn ogen iets naar beneden gingen, waarschijnlijk ergens op haar nek gericht, waar je haar hart zou voelen kloppen mocht je een vinger tegen haar bleke huid laten rustten. Freyja was niet van plan om haar gesprek met Larethian aan de eerste de beste vreemdeling te gaan openbaren, maar wel werden haar gedachten teruggetrokken naar een waarschuwing die ze van hem had gekregen. If anything ’strange’ happens inside the castle. Please let me know so I can handle the matter. Zou hij dit soort vreemde dingen bedoeld hebben? Het moest eigenlijk wel, gezien Avanti hem leek te kennen. Vandaar dat ze nog meer op haar hoedde was. “You don’t know that,” ging ze tegen zijn woorden in terwijl ze haar hoofd nog altijd lichtelijk gekanteld hield, iets wat haar onschuld op een bepaalde manier benadrukte.

Haar ogen flitsten terug naar Avanti toen deze haar redelijk zorgwekkende woorden toefluisterde. “You’re a monster?” De stukjes leken langzaam maar zeker op hun plaats te vallen. Hij keek recht voor zich uit en plotseling werd ze overvallen door een idee wat waarschijnlijk geen goede was. Traag bewoog ze haar hand naar de zijne, om haar slanke vingers rond zijn pols te sluiten. Hij voelde onnatuurlijk koud aan, zeker in vergelijking met haar zachte huid. Bij deze bevestiging voelde ze haar hart weer iets sneller kloppen, terwijl ze hem aankeek vanonder haar wimpers.