Opposite of amnesia

Why so serious?

I'm not the monster, I'm just ahead of the curve

Hij kon het niet weerstaan, dat was nu eenmaal hoe Avanti was. Hoe normaal dit gesprek ook kon zijn, hoe charmerend en vriendelijk hij ook mocht ogen … hij moest het altijd kwijt, de dreigingen, de neerbuigendheid, alles om een ander op één of andere manier het ongemakkelijk te laten krijgen, angst te laten voelen. Hij kon het haast ruiken, zien, de huiveringen over andermans lichaam. En dat was vaak soms voldoende. Hij mocht dan wel een groot monster zijn, normale conversaties behoorden daar nog steeds bij, hoe zou hij anders krijgen wat hij zo graag wilde. Zijn mondhoek kroop een beetje naar boven bij de bitterheid in haar stem. Arm meisje, hoe graag hij haar dromen zou achterna zitten. Hoe graag hij de schaduw in de hoek van haar kamer wilde zijn, de tanden in haar lichaam. Maar je kon het niet aflezen van zijn gezicht terwijl hij haar nog steeds met die zekere neerbuigendheid aan keek. Hij likte zijn onderlip kort, geamuseerd als ze verder ging. ‘We will.’ Stemde hij in. Zijn ogen leken bijna de glinsteren in de belofte, een niet zo’n mooie belofte. Hij wist niet hoe ver hij Archeon kon binnendringen maar misschien kon hij wel in de hoek van haar kamer gaan staan, het zou alleen geen droom zijn als ze wakker zou worden dan.

Zijn giftige woorden, of in ieder geval zijn constante wisseling in emoties maakte haar verward. Het ene moment was daar die charmante glimlach, de andere enkel die lege blik of de irritatie. Haar naïeve uitstraling begon hem tegen te werken en meer kreeg hij de drang om haar daadwerkelijk bang te maken. ‘Why not?’ Vroeg hij meteen na haar woorden. Hij had in een zeker dreigement gesproken en het leek op één of andere manier bij haar aan te slaan. ‘I bet I can show you beautiful things.’ Merkte hij op. Maar het waren niet rozen en tulpen dat hij zou tonen, het zou dood en verderf zijn. Alles rondom hem was zwart, of tenminste, wilde hij zwart kleuren. ‘Take you to places you not even know.’ Vervolgde hij met een miniem kleine duistere glimlach terwijl hij voor zich uit keek alvorens hij zachtjes grinnikte, god, het idee.

Direwolves … wolven waren niet zijn meest geliefde dieren om mee rond te hangen, Avanti had een voorkeur voor katten wat dat betrof. Hij had wel eens eerder een pad gekruist met een direwolf en zoals iedere keer haten ze elkaar even hard, natuurlijk instinct, natuurlijk vijanden. ‘Direwolves.’ Herhaalde hij haar woorden. ‘Sloppy killers. You ever met one?’ Vroeg hij lichtelijk geïntrigeerd naar haar antwoord. Waar hij de precieze moordenaar was hadden die wolven een talent om slordig te zijn. Hij hield niet van slordigheid, lang niet. Dat ze geloofde dat de monsters niet uit de bossen kwamen deed hem natuurlijk meteen lachen, hier zat ze dan, naast eentje en ze had het niet eens door. Bij haar reactie werd hij meteen weer serieus en keek hij opzij naar haar. ‘And I simply don’t believe that.’ Reageerde hij droogjes. ‘You know what, I’m gonna prove you that the real monsters are in fact closer than you think. What do you think? We have a deal?’ Het was een gevaarlijk woord, dat laatste. Avanti was gewend om deals te maken en hij hield zich er ook perfect aan. Als ze hiermee akkoord zou gaan dan kon ze maar beter beginnen schreeuwen ook. Maar naar haar woorden was er altijd iemand rondom, Larethian. Na zijn eerste reünie met de koning stond hij niet bepaald te springen om zijn geduld nog eens op de proef te laten stellen. ‘I don’t know that.’ Herhaalde hij met een lege blik op de omgeving. ‘But I’m pretty sure.’ Vervolgde hij met een veelbelovende blik. Als ze bewaking had gehad dan zouden ze al komen kijken zijn, gewoon voor de zekerheid. ‘Don’t worry, if the monsters come I will protect you.’ En daar was dat beetje charme terug, al meende hij er amper iets van.

Na wat voor hem uren leek te duren begonnen de stukjes voor haar op zijn plaats te vallen. Begon het tot haar door te dringen dat wat naast haar zat niet helemaal menselijk was. Bij haar vraag, kwam die diepe donkere glimlach op zijn lippen, al praktisch het antwoord gevend op haar vraag. Maar zijn paarse ogen gleden naar haar hand, haar vingers die zich langzaam uitstrekten naar zijn pols. En van zodra ze hem aanraakte was zijn andere hand al uitgeschoten, klemde zijn vingers rond de pols die hem vasthield. Hij trok haar hand met een zeker zachtheid lost alvorens hij het draaide met haar pols naar boven. Zijn paarse ogen boorden zich in de hare terwijl zijn hoofd iets zakte zodat hij haar geur van dichterbij kon ruiken, instinctief werden zijn ogen donkerder. Hij keek omlaag naar haar pols, zijn tanden bijna hoorbaar klikkend terwijl hij zichzelf terug hield van haar niet gewoon meteen neer te halen. Zijn neus raakte bijna haar pols toen hij langzaam op keek. ‘Boe.’ En met dat was al het beetje charme, vriendelijkheid, menselijkheid weg.

Freyja 

Why so serious?

I'm not the monster, I'm just ahead of the curve

Hij was niet de eerste om haar zo’n voorstel te doen, desondanks was hij er zeker van één van de weinigen te zijn die het op een hele andere manier zou volbrengen. Hij zou haar niet de pracht en praal tonen, hij zou haar het duisternis tonen, de kleine hoekjes, de schaduwen die bewogen in het kaarslicht. Simpel als dat … en als ze zou gaan slapen dan zouden de gedachte, de kleine plaatsjes haar waarschijnlijk achterna zitten. Zou ze in het donker door de hal lopen en over haar schouder kijken. Er was niets dat je kon doen tegen je eigen instincten, om jezelf veilig te houden. Zelf iemand naïef als Freyja zou dat moeten weten, gevaar was er altijd. Was het niet de boomwortel die uit stak dan was het dat klein beetje schaduw dat naar je zat te lachen. Of het simpele als een persoon naast je bij de fontein. Hij ging niet in op de woorden, hij haalde simpelweg zijn schouders op, not caring about any of it.

Toen ze hem antwoordde of de vraag fronste hij zijn wenkbrauwen. Ze had oog in oog gestaan met een direwolf en het dier had haar niet kaal geknaagd. Desondanks gleden zijn ogen kort over haar heen, alsof hij hoopte ergens een bijtmark te zien staan, iets dat haar huid zou verminken, maar er was niets. ‘And what did it do?’ Vroeg hij. Zijn ogen kregen een andere intensiteit, alsof hij het roofdier was dat vanuit het donker zat te loeren. ‘Did it looked at you with such desire? Wanting to steal every bit of skin away?’ Met zijn woorden gleden zijn ogen bijna hongerig over haar lichaam, alsof hij de direwolf was, klaar om haar te verorberen. Maar zo snel het kwam was het ook weer weg. Avanti was te onvoorspelbaar, ze kon denken wat ze wilde maar op het einde hield hij altijd de bovenhand. Desondanks slipte de schaduw altijd tussen hen in, wilde het haar malen als de tanden van een direwolf zouden doen. Toen hij haar aanbood iets te bewijzen wees ze het af en hij trok een teleurgesteld gezicht. ‘Now I want to have fun and my lady forbids it.’ Het kwam er in een manier speels uit maar het had ook die zekere gerande frustratie. Hij was nog steeds baas over zijn eigen besluiten, desondanks gaf hij haar het gevoel dat ze baas was over hem. ‘Waste of time?’ Herhaalde hij haar woorden. ‘Me showing you how close by the monsters are and you tend to find that a waste of time?’ Herhaalde hij zijn eerdere deal bedenkelijk. ‘You really think the world is as peaceful as it seems hmmm?’ Zijn glimlach kreeg iets donkers, terwijl zijn ogen zachtjes groter willen. ‘What is the most scary thing you ever encountered in life?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Al was zijn nieuwsgierigheid slechts maar een façade, hij wilde het oprecht graag weten. Misschien kon hij er iets mee, ze hoefde daarom niet bang te zijn van hem, maar zijn acties konden even angstaanjagend zijn. Des te beter hij haar leerde kennen, des te dieper hij haar kon grijpen.

Hij kon soms heel enthousiast worden als mensen erachter kwam wie hij was, of wat hij was. Maar bij haar was het anders, hij was kalmer, intenser in een manier. Hij wilde dat ze alle diepe kronkels van hem zou zien, dat ze oprecht geconfronteerd werd met zijn duisternis. De verleiding tot haar bloed … zijn vingers klemden zich rond haar pols, iets harder dan de menselijke normen toe lieten. Zijn sarcastische “Boe” lokte meteen reactie en hij rolde teleurgesteld zijn ogen. ‘You really are no fun Freyja.’ Mokte hij met een vaag geïrriteerde blik in zijn ogen voor hij haar pols los liet. Hoe graag hij ook de tanden door haar lichaam zou willen jagen, hij hield zichzelf in. ‘No,’ gaf hij meteen toe op haar woorden. Vampieren waren geen monsters … niet als ze zichzelf een beetje onder controle hadden. ‘But I kill people, a lot of people,’ hij werd stil en keek van haar nek naar haar helderblauwe ogen. ‘What if I tell you I want to kill you?’ Vroeg hij met een zachtjes geheven hoofd, een donkere glimlach over zijn lippen. ‘They say ladies and princesses always taste so much better.’ Hij likte zijn onderlip zachtjes terwijl hij zijn wenkbrauwen tweemaal aanlokkend op trok.

Freyja