❝
Hoe had hij het in godsnaam in zijn hoofd gehaald om met dit weer naar Falkreath te trekken. Het was niet alsof dit gebied nu iets was wat je gezien had moeten hebben in de winter vlak voordat je stierf. Niet dat Kaz binnenkort stierf, maar met deze kou begon hij het wel te overwegen. Zijn adem blies wolkjes in de lucht en het verbaasde hem dat het nog niet als ijskristallen op de grond viel. Zijn staf kreeg het zwaar te verduren en hoe meer hij erop leunde, omdat zijn slechte been haast leek te bevriezen, hoe meer de afdruk van de kraaienkop in zijn hand verscheen. Misschien bleef het wel gewoon staan deze keer.
Kruge, die boven hem vloog kraste een enkele keer. Kort en krachtig. Er was een nederzetting in de buurt. En als Kaz het goed had, was het Sk∅rravir. Kaz grijnsde en zette de laatste stappen richting de Vikingstad voort. Er zou vast wel een huis met haard zijn wat blijde op hem te wachten stond.

Eenmaal dichtbij genoeg hield de jongeman een korte tijd stil. Dit zag er wel uit als een gebied waar iets te halen viel. Kruge landde op zijn schouder en beet in zijn oor, waardoor Kaz geïrriteerd gromde en zijn tocht voortzette. Dat er mensen wilde wonen in deze kou. Ongelooflijk. Eenmaal wat verder de stad in, vond Kaz het wel welletjes. Hij wilde opwarmen. Zonder enige aarzel stapte hij op de eerste de beste persoon af. ''You there,'' Brombde hij, de kraaienkop van zijn staf wees in de richting van de persoon. ''What place here offers a hearth and a good drink?'' De staf zakte weer en ietwat ongeduldig leunde Kaz op de schedel, zijn wenkbrauw was opgetrokken, zijn ogen boorden haast door de ander heen. Het liefst wilde hij hier niet over een minuut nog staan.

❝
Toen de vreemdeling zich richting Kaz had omgedraaid, fronste hij even. Ergens kwam hem deze jongen bekend voor. Hij had hem eerder gezien, of misschein van gehoord= Kaz onthield veel, maar hij kon niet op een eerdere ontmoeting met de ander naar boven halen. Maar er was iets wat aan hem bleef knagen, iets wat Kaz wist maar waar hij nu niet op kon komen.
Zijn handschoenen omklemden de kraaienschedel en zelfs Kruge, die op zijn schouder zat, leek ongeduldig te worden. De poten van de kraai boorden in zijn jas, maar Kaz negeerde het. Hij vernauwde zijn ogen, alsof dat hem hielp met het begrijpen waar hij deze jongen van zou moeten kennen. Het was pas toen de ander zijn reactie uitte, dat het kwartje viel. De frons op zijn voorhoofd maakte plaats voor een brede grijns op zijn lippen. Hij boog iets verder naar voren op zijn staf, alsof hij de ander een geheim wilde toefluisteren wat slechts voor hen om te weten was. Het was nog steeds een gok, het was bluffen, misschien een vinger op de zere plek leggen, maar Kaz had grotere risico's genomen en dit was niet een van die risico's.
''The kind that burns down his family.'' Grijnsde hij. Zijn ogen keken de ander uitdagend aan, wachtend op diens reactie, de angst, de schok, alles. En Kaz zou er van genieten.

❝
De grijns was niet van zijn mond af te krijgen. Hij trok zijn wenkbrauwen een enkele keer, uitdagend omhoog. Gotcha there. Oh, het was geweldig om te zien hoe iemands gezicht in luttele seconden van blijdschap, desinteresse, verdriet, noem het maar op, naar iets compleet het tegenovergestelde kon veranderen. Hoe Kaz er op kickte. Het was heerlijk om te kunnen beslissen hoe iemand anders zich voelde, de controle die hij er over had was haast euforisch. De grijns werd alleen maar breder en hij lachte hard en koud toen de ander sprak. Eigenlijk wist hij de naam van de jongen niet eens, slechts wat hij gedaan had.
Kaz maakte zich los van zijn houding, het gevoel hebbende dat als hij nog langer zo bleef staan hij aan de grond vast zou vriezen. Hij hinkte richting de ander toe. ''You could say that you're one of a kind.'' Grijnsde hij, waarna hij even in het rond keek, naar de ietwat verlaten straten, de sneeuw die grijs begon te worden en het vuil. Kaz tuitte zijn lippen wat misprijzend. ''I'm sure you don't want everyone to know,'' Vervolgde hij en hij richtte zijn ogen weer op de jongen, ''..So why don't we have a nice little chat and I can see what I can do for you so you can live on with your pitiful life.'' kaz stak een gehandschoende hand richting de ander uit en glimlachte. De kraai op zijn schouder hield zijn kop ietwat schuin en staarde de jongen recht aan, alsof hij wilde zeggen dat hij hem maar beter moest schudden, anders zou deze dag wat anders lopen dan hij misschien wilde.

❝
Genoot hij hier van? Waarschijnllijk, Kaz kon het niet met zekerheid zeggen. Het was al een tijdje geleden dat hij echt iets gevoeld had. Het was niet alsof Kaz totaal niets voelde, het was niet alsof hij bevroren was van binnen. Hij gaf er simpelweg gewoon niets meer om. Het kon hem een worst wezen of hij nu bang zou moeten zijn of dat hij een of andere maniakale lach moest uitstoten omdat hij in andermans ogen misschien een slechterik was. Nee, Kaz bleef gewoon met de grijns op zijn gezicht staan en deed maar of hij iets voelde. Maar het gevoel van overwinning kwam er aardig bij in de buurt, dus Kaz rekenende het goed. De grijns was in ieder geval niet van zijn gezicht te slaan en paste perfect bij het gelaat van iemand die iets te snel dacht dat hij gewonnen had, maar dat vervolgens niet al te graag wilde toegeven.
De verwarde jongen die voor hem stond leek zijn stem weer te hebben gevonden. Kaz grinnikte zachtjes en klopte met een gehandschoende hand op zijn schouder. ''Oh. We'll see about that.'' Klonk het wat sinister uit Kaz zijn mond, al had hij zelf totaal geen idee wat deze jongen onder.. M-rated verstond. But Kaz could work with that. ''Why don't we go somewhere a little more..'' Hij keek even om zich heen, alsof hij er zeker van wilde zijn dat niemand hen afluisterde. ''...Private. I'm sure you must know something.'' Hell, de jongen woonde hier, desnoods gingen ze daar zitten. Maar Kaz begon een hekel te krijgen aan deze kou en zei op dit moment geen nee tegen een warm haardvuur.

❝
Zou dit alles het waard zijn? Zou hij straks weglopen met een goed gevoel in zijn maag en het idee dat hij iets verder was gekomen? Zou het voelen alsof hij langzaamaan de controle terug in handen kreeg? Dat laatste waarschijnlijk niet, want Kaz was nooit in controle geweest. Zijn hele leven niet. Maar het was het proberen waard, al was het maar die luttele seconde dat hij iets voelde, iets positiefs. Maar voor nu verschool Kaz zich achter de paranoia die elke dag groter leek te worden en gevoed werd met elke stap die hij zette. Misschien zou hij wel nooit rust vinden, misschien was het gewoon beter te stoppen met reizen en te wachten tot zijn lot langs zou komen en hem eindelijk een kopje kleiner zou maken. Het verbaasde hem dat het haar al tien jaar duurde. Blijkbaar was hij toch nog ergens goed in. Maar als hij haar wilde opwachten, dan was het in deze overgewaardeerde vissersplaats. De stank zou waarschijnlijk vanavond nog in zijn kleding zitten.
Kaz knikte, blij dat de ander eindelijk bij zijn positieven kwam en besloot ergens heen te gaan. Voor de rest hield hij zijn mond, liet hij de jongen nadenken, misschien ook een beetje doemdenken,  voordat hij uiteindelijk weer het woord nam. Maar voor nu liet hij zijn ogen over zijn omgeving glijden, negeerde de blikken die zijn kant op werden geworpen terwijl hij hinkend achter de jongen liep. Sure, een man met een kraai op zijn schouder zag je ook niet elke dag, maar om daar nu zo'n groot drama over te maken, begreep hij nu ook weer niet. Eenmaal binnen bij wat een kroeg bleek te zijn, vormde Kaz mond kort een streep. ''Good enough.'' Mompelde hij, meer naar zichzelf gericht, om vervolgens vooruit te lopen en een vrije tafel in een hoek te kiezen. Een opluchtende zucht verliet zijn lippen toen hij eindelijk zat en zijn slechte been kon strekken. ''Why did you burn your house down, though?'' Vroeg Kaz uit het niets, alsof het het simpelste ding van de wereld was, met een opgetrokken wenkbrauw. Kruge was van zijn schouder gesprongen en scharrelde wat rond op de tafel, opzoek naar iets wat eetbaar leek te zijn.

❝
De kroeg zat vol, maar niet voel genoeg om te zeggen dat het druk was. Het was daarnaast ook gewoon nog midden op de dag, de enigem ensen die er nu verschenen waren of alcoholisten of mensen zoals Kaz, die geen enkel idee hadden wat ze met hun leven moesten doen en daarom er maar iets van probeerde te maken. Kaz had ongeveer een idee, maar zijn ideeën pakten vaak erg slecht uit. Maar daar was hij ondertussen aan gewend en hij leefde nog steeds, dus er was nog niks aan de hand.
Blij om eindelijk te zitten wreef hij kort over zijn pijnlijke been. Het was toch een van de grootste teleurstellingen in zijn leven dat hij niet gewoon normaal kon lopen. Als hij dat wel kon had hij namelijk mensen zoals deze jongen niet nodig. Dan was hij uit zichzelf gewoon stinkend rijk geworden. Maar aan de andere kant, een beetje mensen rond bevelen, anderen zijn vuile werk laten opknappen, het had iets. Het gaf hem een positief gevoel, daar leek het tenminste op. Kaz richtte zijn ogen op de jongen terwijl hij de vraag stelde. Toen er eenmaal een meid naar hen toe kwam om te vragen of ze iets wilden drinken, sloeg Kaz het aanbod af. Hij moest helder zijn met dit soort dingen en daarbij dronk hij toch al niet zo veel alcohol. Toen de ander twijfelde met wat hij wilde zeggen en uiteindelijk een of andere vage zin eruit gooide die waarschijnlijk indruk op Kaz had moeten maken, trok hij alleen maar een wenkbrauw op. Kruge hield zijn kop scheef richting de jongen, alsof hij het niet helemaal begreep. Kaz grinnikte alleen maar kort en sloeg zijn armen over elkaar. ''You were the middle child.'' begon hij met een ongeïnteresseerde toon. ''The only thing they probably took away from you was their attention.'' Het was een gok, maar zo ging het meestal in families. Toch? Kaz wist het niet, hij had het allemaal verloren toen hij vier jaar was en op het dode lichaam van je broer op zee drijven kon je nou niet echt fun family times noemen.

❝
Een weerwoord van de ander bleef uit terwijl Kaz hem droog aan bleef staren. Terwijl Kaz het drankaanbod afsloeg, leek de jongen er wel zin in te hebben. Net zo makkelijk voor hem, misschien kon hij er dan net wat meer uit krijgen dan hij had verwacht. Hij zat lichtelijk onderuit gezakt, zijn been uitgestrekt zodat het eindelijk kon rusten en zijn hand rustte op de knie van zijn andere been. Zijn staf stond tegen de muur aangeleund maar dichtbij genoeg dat Kaz hem binnen drie tellen kon pakken en weer weg kon zijn. Hoewel hij er misschien nu ontspannen bij zat, stonden zijn reflexen op scherp. Wie weet kon er iemand binnen tien seconden de kroeg binnen komen en een wapen op hem richten. Dan zou het handig zijn dat hij zo snel als hij kon, op kon staan en zich uit de voeten kon maken. Hij liet zijn blauwe ogen door de ruimte glijden, dankbaar dat hij, tot nu toe, niet geëindigd was als een van de dronkenlappen die hier rondschuifelden. Kaz strekte zijn gehandschoende hand uit en kroelde, haast liefdevol, Kruge onder zijn kin, die blij was met de aandacht. De zwarte kraaloogjes keken Kaz kort aan, voordat het beest zich weer richtte op het pikken van kruimels voedsel op de tafel.
Kaz wist niet wat de ander bedoelde met zijn woorden. Hij kon zich niet echt herinneren dat hij ooit in het middelpunt van de aandacht stond, op een positieve manier dan. Maar gezien hij op zijn vierde alles al had verloren en het dode, opgezwollen gezicht van zijn broer het enige gezicht van zijn familie was wat hij nog voor zich kon zien, was hij het er niet bepaald mee eens. Zijn mond vertrok in een streep en besloot er niet op te reageren. Daar was nu geen tijd voor. Toen de ander echter zijn volgende woorden sprak, kon Kaz het niet laten. In een reflex greep hij zijn staf om de jongen een tik op zijn hoofd te geven. ''Watch your clever mouth, idiot.'' Gromde hij, terwijl hij de staf weer terug zette tegen de muur.
''The name is Kaz. That's all you need to know.'' Kaz zakte weer wat verder onderuit en staarde de ander aan. ''You work for Athena, don't you?'' Ging hij vervolgens door, zonder zijn ogen af te wenden, proberend te negeren dat hij er blijkbaar uit zag als een emo pirate. Zijn smaak was toch niet zo slecht? Toch?