The bear and the wolf

za feb 17, 2018 10:08 pm

When last we left our hero, he was traveling through one of the forests Navarre had so many of. Normally he would’ve hunted his own food, and prepared it himself. That would not be the case today. Today he wanted to treat himself. It had traveled far and in the distance he could see lights coming from a town. At this point his stomach was growling louder than he could ever do himself. So he made his way to one of the local taverns as quickly as possible. Dinnertime. He order a meal with lots of meat and a large ale. He definitely deserved this. So he immediately started chomping on his food. No cutlery needed. Apparently people found Birvalds table manners to be curious. A full table of people was staring at the man. But he didn’t even notice. They were no priority, for now. It was at that point a man next to him, holding a lute, started playing a song. A minstrel. The song told stories of a weary traveler. To be fair, Birvald looked like a traveler. He, however, took offence to the song, seeing as did not feel weary at all. He was hungry, but he was fine. Birvald shortly glanced angrily at the minstrel. Soon after that the minstrel started walking away from him, playing up an act that he had not seen Birvalds stare. He was a performer after all. So he just started singing near the other people in the tavern. Most artists liked to avoid conflict. Birvald, still a little frustrated, continued munching down his food.

[+ Duncan Amarok]

di maa 13, 2018 5:07 pm

DUNCAN AMAROK

All the sun ever does is blind you

Vier jaar geleden had hij terug genomen wat ooit tot zijn soort toebehoorde; de stad die de naam Nordshal met zich meedroeg. De stad die onder velen van zijn soort gezien werd als een veilige haven, een plek waar ze konden zijn wie ze waren. Over die jaren had hij er alles aan gedaan om beide partijen gelukkig te maken; mens en weerwolf, want in zijn ogen konden ze gemakkelijk samen leven. De enige compensatie die gemaakt moest worden, was het feit dat de gewone mens bij volle maan binnen moest blijven. En dat de dag erna iedereen meehielp wanneer er ergens schade was gemaakt. Als je zo, soms, door de straten liep, kon je nog wel eens hier en daar een grote kras over een muur zien. De man liet zijn hand zachtjes langs de kras glijden die over een muur ging, zijn bruine ogen erop gericht, voordat hij zijn blik er vanaf wierp en deze op de tavern hield waartoe de muur behoorde. De baas van de tavern had hem afgelopen week nog erover aangesproken, dat de muur waarschijnlijk niet nog een stoot aan zou kunnen. Hmn, in zijn ogen viel het allemaal wel mee. Maar goed, het was wel zo dat hij zijn volk gelukkig moest houden. En niet alleen maar de weerwolven, maar ook zeker de gewone man. Enkel zo kon hij de vrede bewaren, een vrede die nog maar sinds kort gesticht was.

Met een warme blik in zijn ogen stapte de man de tavern binnen, iedereen viel voor een moment stil toen ze de man opmerkten, maar vervolgde al snel hun normale gesprekken. hij stond bekend om het feit dat hij zich graag met het gewone volk mengde en kon dan ook niet beschreven worden als het soort 'hoge pief' dat zichzelf een Lord noemde. Hij stapte op de bar af en begroette de eigenaar met een knik en een vriendelijke glimlach op zijn gelaat. Zijn hand haalde rustig een zakje geld uit zijn broekzak, die hij vervolgens op de toonbalk legde. "I hope this will do for the scratch on your wall." Sprak hij, zijn lage stem zacht, zodat niet iedereen in de tavern hen kon horen. De man glimlachte terug naar hem en nam het geld aan. "Thank you so, so much!" Hij schudde de man zijn hand, voordat Duncan nog een paar munten tevoorschijn haalde. "Now I'm here, I'd like to order some ale and some food, please." Hij had honger, god en wat drank kon ook hij ook wel gebruiken.

Hij nam zijn drank in ontvangst en stapte naar een tafel waar nog een plek vrij aan was; het eten zou zo dadelijk wel komen. Toen hij eindelijk zat en een grote slok had genomen van zijn drank, richtte de man zijn aandacht nu op de persoon die voor hem zat. Een persoon die hij nog niet eerder had gezien, iemand die heel erg.. veel honger leek te hebben? De man leek niet echt te weten wat tafelmanieren waren, maar Duncan leek daar weinig aandacht voor te hebben, hij was tenslotte opgegroeid in de bergen. Daar hadden ze niet eens een tafel. Dus ook geen tafelmanieren. "Enjoying the food?"

di maa 13, 2018 6:44 pm

While he was tearing apart the meat with his teeth, a man sat down in front of him. He continued to chew on the freshly torn piece of meat while the large man drank his ale. He seemed, to be about the same height as he is. That.. rarely occured. Normally he would’ve been quite impressed en surely enthusiastic. But now.. he was hungry and mildly grumpy, because of the minstrel. A fairly childish thing to be upset about, however. But, as usual he didn’t get that the song was not meant to be offensive towards him, but just entertaining to whomever was listening. Due to these kinds of misunderstandings Birvald could seem like a mean guy. But he really is a nice man, at heart. Birvald just has problems seeing where the line is, sometimes. But let’s focus on the question he was asked. He nodded heavily in response and continued to chew. After he swallowed, he responded. Not because he thought that was the polite thing to do. No. He did that, just so it would be easier to talk. “It’s meat.” He said contently. He honestly thought this was a good way to continue the conversation. Immediately after that he took another bite. I’m proud of you Birvald, at least you’re trying.

ma maa 19, 2018 1:13 pm

DUNCAN AMAROK

All the sun ever does is blind you

Echt veel kreeg de man niet terug op zijn vraag. De jongen knikte duidelijk, terwijl hij doorging met het verorberen van zijn voedsel. Duncan's grijns werd er weliswaar breder bij, om te zien dat de jongen er duidelijk van genoot. Ondertussen bracht een van de serveersters hem zijn voedsel, vriendelijk knikte hij haar gedag waarna hij zelf ook begon aan zijn eten. Hij gebruikte echter wel een mes en een vork, maar dat was voornamelijk omdat hij een imago om hoog te houden had. Of nou ja.. dat probeerde. Hij wilde niet compleet als een wild dier overkomen, iets wat hij toch wel deels was. Gezien hij was opgegroeid in de bergen en het bloed van een wolf door zijn aderen stroomde. De man reageerde met dat het vlees was, overduidelijk genoot hij daarvan. "Yeah, that's always the best part about a warm meal." Grijnsde Duncan, zijn aandacht nu ook gericht op zijn eten. Hij nam er een paar happen van en de warmte drong tot zijn lichaam door. Ah, heerlijk. Het was altijd fijn om warm te eten, vooral tegen het eind van de winter aan. Het werd immers nogal tijd dat het lente zou worden, maar hij kon al enkele tekens zien dat dit niet echt meer lang zou duren. Thank the gods for that.

Uiteindelijk, na een paar happen, liet hij zijn blik weer op de man voor hem vallen. "You don't seem to be a regular here, what's your name if I may ask?" De vraag kwam er zowel nonchalant als beleefd uit, waarna hij besloot zichzelf ook voor te stellen: "I'm Duncan." De mensen om hem heen kenden hem al goed genoeg om te weten dat hij de lord van dit stuk land was, maar dat hoefde niet te betekenen dat de man voor hem dit wist. Zelf hoopte hij van niet; hij wilde niet dat mensen direct gingen denken dat ze moesten oppassen met wat ze zeiden in zijn buurt. Zo'n soort lord wilde hij immers niet zijn.

ma maa 19, 2018 2:01 pm

Ook nu knikte Birvald weer hevig. Vlees was inderdaad het beste gedeelte. Het was de beste manier om een lekker vol gevoel te krijgen. Hij had zeker de eetlust van een beer die zich klaar maakte voor de winterslaap. Hij deed echter niet echt aan winterslaap, dat zou belachelijk zijn. Dat was ongeveer hetzelfde moment dat de man tegenover hem ook zijn eten begon te verorberen. Het viel hem nu wel op hoe goed gezind deze kerel was. Hij had al aardige mensen ontmoet. Zorgzame mensen. Maar iemand die, schijnlijk, zonder reden zich gewoon goed voelde was een nieuwe. Maar hij vond het wel fijn. Het had effect op hem. Zijn gemoedstoestand verbeterde er ook door. Hij nam dat wel vaker over van anderen. Het was een voordeel, maar ook een nadeel. In de tijd dat hij nog bij de stam leefde was dat dan weer bijvoorbeeld handig. Daar was het relatief rustig, in vergelijking met steden. In steden kon hij soms last hebben van veel te veel indrukken. Of van minstrelen die hem beledigen.. In ieder geval zette de man tegenover hem het gesprek weer voort. Hij slikte door wat hij momenteel in zijn bakkes had en zei: “Birvald.” Direct, en alles behalve elegant. Hij toen stopte hij even met alles. Alsof hij ergens door gealarmeerd was. Hij keek de ander even alert aan. Als een dier dat aan het luisteren was of er gevaar dreigde. Maar uiteindelijk sprak hij weer. “Does your weapon have a name too?” Vroeg hij, er helemaal vanuit gaande dat Duncan een wapen had. En er helemaal vanuit gaande dat het normaal was om je wapen een naam te geven. Echter, hoe hij op deze vraag kwam.. dat was nog even niet makkelijk te bepalen.

The bear and the wolf

The bear and the wolf

Re: The bear and the wolf

Re: The bear and the wolf

Re: The bear and the wolf

Re: The bear and the wolf

Re: The bear and the wolf