Locked [past]

Vandaag was hij erachter gekomen dat zijn ouders, niet zijn echte ouders waren. Hij hen hun gesprek afgeluisterd aan de open deur, waarna ze besloten hadden om het hem te vertellen. Toen ze de jonge Adrian erbij riepen, was hij al op de hoogte geweest. Toch luisterde hij in stilte en keek hij in een waas naar het portret aan de muur, waar ze naar verwezen. De realiteit leek een ommekeer te maken. Alles wat hij gekend had, was niet waar geweest. Hij was altijd dol geweest op hen en dan kwamen ze hier ineens mee af?! Hij was niet echt kwaad, maar eerder teleurgesteld. Dit was niet iets waarop hij aan het wachten was. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen er verteld werd dat de vrouw aan de muur, het portret, zijn moeder was. Adrian fronste even. Het portret, dat hier al jaren aan de muur hing was zijn moeder? Zijn gezicht klaarde lichtjes op, terwijl hij met grote ogen naar de dame keek. Nog nooit eerder had hij hier aandacht aan besteed, maar nu wilde hij elk deeltje goed in zich opnemen. Zijn moeder.

Jaren later kwam hij erachter wat de naam van zijn moeder was, deze stond op de achterkant van het portret geschreven. Het portret hing nu nog steeds op dezelfde plek, zelfs nu zijn pleegouders overleden waren. Ze hadden de lange periode van ziekte niet overleefd. Het was aan de 14-jarige Adrian om op eigen benen te staan, om verder te gaan. Dit had hij gedaan door zich aan te sluiten bij een groep Insurgents. Hij had altijd al iets gehad met het helpen van anderen en daar kon hij zich nu zonder problemen op storten. Enkele weken geleden had men actie ondernomen en een deel de koninklijke familie aangevallen, waarbij ze één van de dochters hadden weten te ontvoeren. Alysanne. Omdat Adrian nog jong was, mocht hij er niet bij zijn wanneer men haar ondervroeg. Hij had wel de taak gekregen om haar te voorzien van eten, drinken en andere dingen die ze nodig had.

Met een schotel eten in de hand liep hij naar de ruimte waar ze zat. Onderaan de deur waren enkele planken afgebroken zodat hij haar via deze weg kon voorzien van het eten. Hij mocht in geen enkel geval de deur openen, die regels waren hem luid en duidelijk uitgelegd geweest. Vandaag schafte de pot, voor het eerste sinds een week, stoofpot. Eerder deze week mocht Adrian haar enkel water en brood geven. Waarom, wist hij niet, maar hij was zelf wel opgelucht dat hij hij niet nog een dag af moest komen met alleen water en brood. "Ik heb je eten." zei hij kort en zette het bord onder de deur, waarna hij tegen de muur ging zitten, vlak naast de deur. Er was geen bestel voorzien, wetend dat dit tegen hem gebruikt kon worden moesten de andere insurgents hier achter komen.

Alysanne

Hij was tegen de muur blijven zitten, iets wat hij soms wel vaker deed. Normaal was het gewoon stil, doodstil, want het was nooit in hem opgekomen om iets meer te zeggen. Nu viel en bord met de stoofpot op de grond, waardoor hij direct alert was en zijn aandacht gericht had op de deur. De jonge Adrian beet even op zijn lip, niet wetend wat hij moest doen. Hij kon de scherven en de etensresten van de stoofpot zien, hij wist wat er gebeurd was, maar was vooral ook benieuwd waarom. Het duurde niet lang voordat hij gesnik hoorde. Adrian legde zijn hoofd tegen de muur en staarde naar de donkere muur voor hem, luisterend naar het gesnik. Het duurde even voordat hij besloot om ook maar iets te doen. Hij liet zich op zijn zij vallen zodat hij onder de deur kon kijken, zoekend naar het meisje. Nu pas bedacht hij zich, dat hij misschien toch wel iets moest zeggen. "M-moet ik nieuw eten gaan halen?" fluisterde hij zachtjes. Oké, dat was gewoon stom. Hij wist namelijk dat er altijd maar één portie voorzien was. Alhoewel... Hij had zelf geld genoeg, geld dat zijn pleegouders hem nagelaten hadden. Hij kon zelf iets gaan zoeken! Voorlopig deed hij nog niets en wachtte hij haar antwoord af. De prinses zat ineengezakt tegen de muur en had haar gezicht verstopt in haar handen. De helft van Adrian's gezicht was als enige zichtbaar, aangezien het gat in de deur niet groot genoeg was.

Jonge Adrian trok even zijn wenkbrauw op toen de prinses uit het zicht verdween. Waar was ze? Ze was uit het zicht verdwenen, maar verscheen niet veel later vlak voor zijn neus. Er zat nog geen meter tussen hun gezichten in. Ze vertelde hem dat ze geen honger meer had. Hij was stil en liet zijn ogen langs haar wangen glijden, die nat waren van de tranen die ze gelaten had. "Mijn naam is Addi." zei hij zachtjes. Hij mocht eigenlijk niet met haar praten, laat staan zijn naam zeggen. Hij gaf haar zijn bijnaam die men hier gebruikte, een bijnaam die in zijn toekomst mee met de insurgents zou verdwijnen. Hij had haar naam al wel opgevangen, maar vroeg bijna automatisch hetzelfde aan haar. Hij kon zich nog net tegen houden. Hij zou anders wel heel stom overkomen. En als 14-jarige moest hij zich toch wel kunnen bewijzen aan anderen, naar iedereen die hij tegenkwam. Hij liet zijn blik naar haar ogen gaan. "Ik kan je niet veel geven, maar als je iets wil om je op te vrolijken, zal ik proberen om het mee te nemen." Het ging vooral om kleine dingen, hebbedingetjes en prutsen die misschien wel een verschil konden maken. Hij glimlachte zachtjes naar haar om haar gerust te stellen. Ondanks dat hij een actief lid was van de insurgents, vond hij het toch een beetje zielig voor haar. Soms moesten er offers gebracht worden om je doelen te bereiken, dat wist hij ook wel en hij had hier ook al aan deelgenomen, maar bij haar was het net iets anders.