curiosity killed the cat

“And that, gentlemen, is why you should never… ever… insult a Valyrian belly dancer. Even by accident.” Bulderend gelach, als de denderende donder, steeg op rondom hem. “Cheers to that!” Het groepje vreemden wat zich inmiddels rond hem had verzameld in de donkerbruine kroeg, proosten de bierkroezen nog eens flink voor al even ruime slokken werden genomen. Het schuim bleef halverwege in hun verwilderde baarden achter. Nog net wist Ezra te voorkomen zich in een eigen slok drinken te verslikken toen één van hen hem iets te amicaal en ruw op de schouder klopte, als bedankje voor het verhaal. “Great story, professor. Makes me want to go back to Valyria some time.” De grijns op het gezicht van de ander werd speels beantwoord met één van hemzelf waarbij rechte, witte tanden zich even ontblootten. “When you do, send the dancers my regards. Promised to return myself some day…” De eigenwijze blik die in zijn diepbruine ogen, als vloeibaar karamel, schemerde zei daarbij al genoeg... In één teug leegde hij hierna het restant van het rijkelijke glas, aangemoedigd door de omringende menigte. Ondertussen had hij zijn lange, breedgeschouderde lijf soepel overeind gehesen.
Bij de laatste druppel, belandde het glas met een ferme klap terug op tafel. Om het af te maken, boog hij grijnzend voorover en nam het korte applaus in ontvangst. “It has been a true pleasure drinking with such fine company. And with that, I bid you farewell. Until we meet again.” sloot hij de spontane, nietszeggende dronkenpraat van eerder af, wat ooit begonnen was als slechts een snelle lunch onderweg. Het was een… vloeibare lunch geworden. Een tikje wankel op zijn benen nu, maar nog scherp genoeg van geest, gooide hij zijn tas nonchalant over een schouder en wandelde glimlachend de kroeg uit, de inmiddels rustige straten op.

Buiten stond het reusachtige, bruine paard met aangespannen wagen nog altijd ongeduldig op hem te wachten. “I know. I know.” mompelde hij, in gedachten tegen het dier, maar in de oren van de toevallige passant meer tegen zichzelf. “Sorry to keep you waiting. To Sunfall it is.” Net op het moment dat hij lenig op de bok wilde springen, hoorde hij in een zijstraat niet ver bij hem vandaan een symfonie van stemmen, maar niet in positieve zin… Hm? Bar fight gone bad? Who knows. Hoogstwaarschijnlijk geen ongewoon aangezicht in deze streken. Een moment had hij geaarzeld om gewoon weg te rijden. Het was niet bepaald zijn plaats in te grijpen en hij was inmiddels al aardig achter op schema geraakt…
Maar zoals altijd won zijn nieuwsgierigheid en lust voor avontuur het van zijn gewoon verstand. Met een zucht door deze gewaarwording, liet hij zich weer van de wagen zakken. Met de tas over één schouder geslagen, liep hij met afgemeten voorzichtigheid richting de geluiden verderop… om daar een waar bloedbad tegen te komen. Wat…? Met een zeker ongeloof nam hij het uitzicht in zich op. Bloed… warm en dampend in de vochtige, koude avondlucht. De wolken grijs, wat het contrast met de kleur van de vloeistof nog heviger deed worden. Al even rode lokken in het midden ervan. Een dolk in zijn… nee… háár handen. Eén vrouw, een groep mannen. Het was… op zijn zachtst gezegd verbazingwekkend te noemen dat zij van allen nog recht stond, maar haar oppervlakkige ademhaling en blik logen er niet om. Een nieuwe tegenstander die ze met daadkracht te lijf ging. Hij zag het… zwijgend aan, bedenkelijk, niet zeker wetend wat zich precies had voltrokken wat tot het slagveld aan zijn voeten had geleid. Moest hij handelen? Maar hoe en… voor wie precies? Zij was alleen, maar de anderen leken juist geen schijn van kans te maken. Dit alles leek in sneltreinvaart te veranderen toen het tij plotseling keerde en meer personen uit de schaduwen naar voren schoten, tot de tanden toe bewapend. Het was meer uit instinct en impuls dan iets anders, dat zijn benen zijn brein al voor waren en hem resoluut terug leidden naar de wagen om zijn tas vliegensvlug te verwisselen voor zijn kruisboog.
Met het wapen stevig gespannen, haastte hij zich terug naar de straat… waar hij kort als aan de grond genageld bleef staan bij het zien van de nu neergehurkte vrouw. Haar tanden vlijmscherp en zichtbaar, klaar om zich in de vlezige hals van een prooi te stoten. Vampier. De conclusie was snel gemaakt. Ongeveer even snel was het besef van een onvoorzien gevaar wat met het eigen mes geheven binnen enkele seconden de rug van de vrouw zou doorboren en openrijten. Gegrepen door haar prooi, leek de vampier zelf het echter niet in de gaten te hebben… Uit een reflex… liet hij los. Nog in dezelfde paar seconden doorboorde een pijl de hals van haar belager, welke met een verraste pijnkreet voor haar voeten ter aarde stortte.
Verslagen keek Ezra naar het lichaam wat door zijn toedoen ineen was gezakt, nog half verwerkend wat zich in de tijd van slechts enkele minuten allemaal had voltrokken… Hierna liet hij de boog… langzaam zakken. De twee bruine ogen, nu enigszins verhuld achter een losse pluk gitzwart haar, gleden van de vele lichamen naar de vrouw… Een moment van ijzige stilte, tot zij deze doorbrak. “I’m no threat to you, as long as you’re no threat to me.” sprak hij toen duidelijk en kalm. Desalniettemin nog ietwat op zijn hoede, net zoals zij dat overduidelijk was, had hij een enkele stap in haar richting gedaan. “You can’t stay here. If they find you like this, you’ll be hunted down by many more.” In de verte waren al geluiden van oproer te horen. Het leek slechts een kwestie van minuten of korter voor het bloedbad ontdekt zou worden... “Follow me.” klonk het daarom kort voor hij het risico nam haar zijn rug toe te draaien en zich terug te haasten naar de wagen. In een enkele sprong was hij al op de bok gezeten, teugels in de ene hand, kruisboog in de andere. Zijn hoofd draaide zich nog achterom om te kijken of ze hem was gevolgd. Het was wellicht haar enige kans op ontsnapping…