Chain of fools

LIGHT IS EASY TO LOVE

Hij hoorde haar woorden aan… zwijgend, zelf de innige stilte omarmend. Even… heel even… moest hij de gedachte van zich af zetten hoe zoet ze rook en hoe zacht haar oorschelp voelde onder zijn lippen als hij sprak…
Onopvallend slikte hij. Focus. Discipline. Controle.
Inmiddels hing hij in de steun die zijn arm recht boven haar kruin hem gaf. Haar lichaamswarmte was… aangenaam. Zelfs zonder concentreren kon hij de slagen van haar hart in zijn oren horen natrillen toen deze iets versnelden nadat hij verder voorover gebogen was. Focus…
Met moeite wist hij de hongerige blik uit zijn ogen te horen toen hij haar onverstoord bleef bestuderen, waar zij haar ogen juist even had neergeslagen.
Pas toen hij haar redenatie achter al haar voorgaande woorden en handelingen hoorde, leek iets in zijn uitdrukking te veranderen… Hij begreep het. Ze wilde alleen zichzelf en haar positie beschermen. Dus dat was waarom ze hem wenste uit te pluizen. Niet omdat hij een mogelijk gevaar vormde, maar zodat ze de kracht naar eigen hand kon zetten. Begrijpelijke, rationele keuze, zeker voor een leider, al besefte hij zich tegelijkertijd dat de jonge vrouw waarschijnlijk geen weet had welke duisternis werkelijk achter de kracht schuilging die training en wijsheid oversteeg. Welk wild beest in hem sluimerde…
Het bleef stil. Lang… stil. Geen seconde had zijn blik zich echter afgewend, waardoor het haast de rillingen langs je rug deed lopen…

Uiteindelijk boog hij traag iets terug. “In most cases, this would be the moment I told you that if you really want to help yourself, you should get as far away from me as you possibly can.” Zijn ogen grepen de hare. “But… you’re right. You’re not the Commander just because you know your way around a sword. I have to respect that, so I will give you a choice, that is… if you keep whatever I will tell you between us, of course.” Uiteraard had hij geen garantie of ze zich aan haar woord zou houden. In werkelijkheid deed het er weinig toe, aangezien maar een enkeling haar überhaupt zou geloven als ze daarover uit de school zou klappen zonder bewijs. Bedachtzaam beet hij op zijn onderlip en zweeg nog even… “I will tell you my… secret. If you’re not scared to death by then and still wish to use that power for yourself, I will grant your wish and give it to you. If not… you never met me and we will go our separate ways.” lichtte hij de keuze die hij haar bereid was te geven toe. Met zijn arm duwde hij zich af tegen de omheining om weer recht te staan.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Kort had hij geknikt op haar woorden die suggereerden dat zijn geheim veilig bij haar was. Oh boy… She really had no clue what she was in for, had she? Mentaal bereidde hij zich al voor op het gesprek wat zou komen en het onvermijdelijke afscheid dat zou volgen. Want zeg nou zelf: Wie zou ooit vrijwillig voor een leven als het zijne kiezen? Commander of niet. Buiten… hemzelf dan. Al was het ook daar de vraag in hoeverre het werkelijk een vrije keuze was geweest. You’re chosen by His Holiness. It’s an honor you can’t refuse, son. In de indringende stilte van gitzwarte nachten, kon hij het zijn vader nog weleens horen zeggen, ergens diep verborgen in zijn sluimerende herinneringen aan vergane tijden…
Een zwakke glimlach sierde zijn gelaat bij haar belofte. “Much appreciated.” Zijn ogen vonden de hare weer toen ze verder sprak. “Hm… I agree. We do not wish to… disturb your guests either.” Aangezien hij geen zekerheid had over hoe (vocaal) ze precies zou reageren op zijn onthulling, konden ze inderdaad misschien beter het zekere voor het onzekere nemen en een meer… afgelegen plek opzoeken. Although that would make one hell of a party… “I usually travel by foot, so if you’re willing to share a horse with me, that’d be great.” glimlachte hij zacht. “I… should probably get my shirt back as well.” concludeerde hij er vrij snel achteraan, met een vluchtige blik op zijn nog altijd ontblote bovenlijf. “Unless.. you prefer it this way of course…” Hij had het niet kunnen laten. Ietwat ondeugend had hij langzaam… weer opgekeken…

LIGHT IS EASY TO LOVE

Wat was dat? Dat geluid…? Het was een geluid wat zelden op die manier te horen was: een lach. Zijn lach… Zijn… oprechte lach, als reactie op haar strenge woorden die zijn kleine uitdaging compleet van tafel veegden. Zelf overduidelijk geamuseerd, grijnsde hij haar even toe. Was it wrong that he thought her quick, snappy remarks were kinda… sexy? Probably. Especially considering the current… circumstances. Did he care though? Not likely…
“Duly noted, …Commander.” lispelde hij zacht. De grijns versmalde even bij de woorden over het paard. Ja… qua kracht zou het inderdaad vast prima gaan. Maar…
Wijselijk hield hij zijn mond en had enkel geknikt. Toen ze hem op het hart drukte niet te vluchten, wierp hij haar nog een raadselachtige blik toe. “Until we meet again…” had hij slechts gesproken voor hij plots in beweging kwam en binnen de kortste keren al uit het zicht verdwenen was, alsof… hij er nooit geweest was.

Niet direct had hij zich laten zien. Voornamelijk omdat de zoektocht naar zijn shirt nog een bijzondere uitdaging had gebleken in het feestgedruis. Gelukkig had hij zich met het leegdrinken van een glas, uit de menigte weten te bevrijden, met shirt. Daar had hij haar opgewacht… ongeveer vijf minuten voor haar bij de poort arriverend. Vanuit de schaduwen sloeg hij haar gade, hoe ze op het sneeuwwitte paard was gezeten… Nu. Nu kon hij haar nog een gunst bewijzen door ongezien de poort uit te glippen en zich de komende vijftig jaar hier niet meer te laten zien. Nu… was misschien wel haar enige kans om na vanavond nog een sterfelijk, maar normaal genoeg leven te leiden en niet voor een onmogelijke keus gesteld te worden. Nu… “Commander.” Maar zijn benen en lippen waren hem voor geweest, zich aan zijn belofte houdend. Direct schoot zijn blik van haar naar het rijdier wat acuut onrustig hinnikte. Hoe getraind ook, alsof een slang op het pad van de merrie was geworpen, deinsde ze geschrokken achteruit. Exact de reden waarom Reyes gewoonlijk te voet reisde… Desalniettemin was hij kalm naar voren gestapt, ietwat links aanhoudend zodat hij het paard niet recht tegemoet liep, om een minder grote dreiging te ogen. Aan zijn roofdier-achtige geur kon hij helaas weinig veranderen, dus zat er niets anders op dan het dier behoedzaam te benaderen.
Pas toen zijn grote hand zacht… bijna… teder de bles van het paard aanraakte, leek ze iets te kalmeren. Toch wat het hoofd wantrouwig met hem meegedraaid toen hij daarop langs de flank liep om achter Lexa in het zadel te klimmen. Eén hand legde zich lichtjes op haar middel voor steun. De ander greep het zadel zelf vast. “Let’s go.” mompelde hij gedempt.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Voor een minuut of twee was het goed gegaan voor het paard toch wat begon te bokken. Uit een reflex was zijn grip op haar middel daarbij iets verstevigd. Hij snoof zacht als ingehouden lach bij haar opmerking. “I’ll try. If this…” Be a good boy now Reyes… For once. “…lovely creature… won’t throw me off first.” In gedachten beloofde hij het paard een rijkelijke bos wortelen als ze hen zonder al te veel protest naar Mother’s Watch wilde brengen, een plek waar hij ook genoeg over had gehoord, maar nooit eerder de eer had verdiend het ook daadwerkelijk te bezoeken. Ergens was hij daarom op zijn zachtst gezegd verrast dat Lexa had voorgesteld hem juist daar van alle plekken heen te brengen. Hopelijk betrof het geen al te heilige plek waar zijn verdoemde ziel acuut een einde aan zou maken, alweer. Dat was… hoogstens onbeleefd, zoals hij ooit bij een Valyriaanse tempel had gemerkt. Oeps… Wist hij veel dat de aanwezige priester een slecht hart én een neus voor het bovennatuurlijke had, in de helse zin van het woord.
Father Lorenzio, may he rest in peace.

Toen ze eenmaal bij hun bestemming waren aangekomen, was hij soepel na haar afgestegen, vriendelijk geholpen door de merrie die duidelijk niet kon wachten hem van haar majestueuze rug af te werken. En hij kon zweren dat het beest hem nog geamuseerd aankeek ook toen hij net aan zijn evenwicht wist te behouden zodra zijn voeten de grond raakten… Als zoete wraak had hij onopvallend zijn dodelijke hoektanden even aan haar laten verschijnen, alvorens hij braafjes achter Lexa aan naar binnen liep, het arme paard in shock achterlatend. Eigen schuld. “I’m honored you’re taking me here then.” reageerde hij op haar woorden, met oprecht ontzag voor de plek. “This is… some place for an afterparty.” voegde hij er droog aan toe, voornamelijk om zijn eigen, lichtelijke spanning te maskeren. Het was niet iedere dag dat hij op dergelijke wijze zijn ware gezicht aan een mens liet zien… De laatste keer was… zeker zo’n twaalf jaar geleden nu.

Binnen liet hij zijn blik nieuwsgierig dwalen, haar onderwijl aanhorend. “Your… pet?” Een aantal seconden streken voorbij… “Ah… Mountain Lion.” concludeerde hij toen zonder het dier ook maar gezien te hebben… wat… misschien wat vreemd was… Oh. Right. “So I heard. Fascinating animals.” Nice save. Op de één of andere manier verbaasde het hem weinig dat Lexa juist zo’n dier als huisdier had... Zijn ogen waren terug gegaan naar haar bij het aanbod. “I think… we could both use a drink.” Liquid courage. They were surely gonna need that in the very nearby future. “I’ll have anything you’re having. Thanks.” Als je smaakpapillen soms dagelijks niet de meest smaakvolle bloedsoorten te verwerken kregen, konden ze verder verrassend veel hebben, zo had hij inmiddels gemerkt. En dus was Reyes verre van kieskeurig als het op andere soorten vloeistoffen aankwam. Ondertussen ging hij zelf schaamteloos op onderzoek uit in de ruimte… “So, this is the famous Mother’s Watch? Incredible… My mother would’ve killed to visit this place, even just once.”

LIGHT IS EASY TO LOVE

Zwijgend was hij haar gevolgd, onderwijl zijn ogen goed de kost gevend. Hierdoor had hij pas vrij laat door waar ze uiteindelijk uitkwamen en- Oh… Dit was… interessant. Met een lichte knipper keek hij even naar het grote bed, voor hij zijn blik verder door de ruimte liet gaan. Van de dingen die je niet verwachtte zomaar mee te maken, was een avond met de Commander van Vanaheim doorbrengen in haar eigen slaapkamer voor hem er zeker één van. Hm… Zonder de juiste context kon dat wel heel dubieus klinken…
Hij had geknikt op haar uitnodiging plaats te nemen, maar… bleef eigenwijs door de ruimte struinen, de kleine snuisterijen en voorwerpen die er te vinden waren met een vluchtige observatie bekijkend. In zijn wandeling had hij het glas dankbaar opgepakt en bracht het direct naar zijn lippen voor een slok. “Silence… can be welcoming sometimes.” reageerde hij zacht en bedenkelijk op haar woorden. Hierna had hij even gezwegen voor hij tenslotte haar kant op was gekomen en vlak voor haar bleef staan, nog altijd diezelfde nieuwsgierigheid in zijn onderzoekende blik welke zich zonder enige twijfel in de hare boorde. “Tell you what… How about.. a question for a question? You can ask me anything you like about my power or… anything else for that matter and I promise to answer truthfully, if… you do the same for me when it’s my turn to ask you a question.” stelde hij toen voor met een halve glimlach om zijn lippen.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Nonchalant haalde hij zijn schouders even op. “Maybe I’m not looking for something interesting. Maybe… I just want to get to know you better.” mompelde hij raadselachtig. Goedkeuring viel op zijn gezicht te lezen toen ze akkoord ging met zijn voorstel. Uitstekend… Verwachtend dat zij de eerste vraag zou stellen, had hij de afstand tussen hen weer vergroot door richting de bank te lopen. Ondertussen zette hij het glas opnieuw aan zijn lippen. Net toen hij een goede slok had willen nemen, klonk daar… haar vraag. Oh damn… He almost did a spit take there. Easy? Well… she was in for a treat then... Zichzelf vlug herstellende, had hij even grijnzend over zijn schouder geblikt. “Part of me is tempted to let you guess, but… let’s not go there. That will take… ages.” Pun intended. Met een diepe zucht liet hij zijn lange lijf op de bank zakken en maakte het zich gemakkelijk, alsof ze zo iedere avond zaten te praten. De stilte bewust latend voortduren om de onderliggende, wederzijdse spanning nog wat meer op te bouwen, deed hij een tweede poging voor een slok, zich even voor de geest halend hoe het ooit ook alweer had gevoeld hoe het goedje in zijn keel brandde…
“Alas… I can’t answer that question with full certainty, since… the truth is that I don’t remember how old I am exactly.” begon hij tenslotte aan een antwoord. “But… if I have to guess… I’d say I must be a few… centuries old by now, at least.” Ieder rationeel denkend mens zou nu waarschijnlijk direct zijn gezicht inspecteren om een hint te vinden dat hij maar een grapje maakte, maar… hier was niets van spot te vinden. Hij had naar waarheid geantwoord. Haar de kans gevend deze informatie te verwerken, of ze het nou geloofde of niet, was hij hierna even stil gebleven… “Do you think I’m crazy now..?” was uiteindelijk zijn wedervraag nu het zijn beurt was geweest.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Een kalme glimlach stond op zijn gezicht bij haar eerste reactie. Geduldig nam hij een slokje en wachtte af… Een zachte lach rolde over zijn lippen bij haar antwoord op zijn vraag. Dat… viel te verwachten. En als hij compleet eerlijk tegen zichzelf was, deed eeuwen aaneen verslijten ook hier en daar wat met je brein… Maar in dit geval waren zijn gedachten kraakhelder geweest.
Bij haar nieuwe vraag, was hij iets rechter op gaan zitten. “You’re absolutely right.” antwoordde hij. “Then again… I’m not… 'people'.” Voor een moment liet hij de stilte overheersen, een nieuwe slok nemend en zijn ogen goed de kost gevend op haar gelaat. Op dit soort momenten zou hij haast wensen dat hij Brann’s krachten bezat, zodat hij in ieder geval een idee had wat er nu door het hoofd van de fascinerende brunette ging. “What is your biggest fear right now?” vroeg hij tenslotte, zich braaf aan zijn beurt houdend. Ondanks dat de vraag een zeer persoonlijke was, had hij het met een vrij neutraal gezicht gesteld, alsof… iets dergelijks als angsten slechts een normaal onderdeel van zijn leven uitmaakte tegenwoordig. Tja… Als je zelf een wezen belichaamde wat werd gevreesd in verhalen, wat werd gebruikt als dreigmiddel om kleine kinderen zoet te houden en wat the bad guy portretteerde in heldhaftige legendes, kwam er vanzelf een punt in je leven waarop je een schild ontwikkelde voor de blikken vol doodsangst die enkel in je passeren al je kant op werden geworpen… Ongenoegen had simpelweg plaatsgemaakt voor onverschilligheid en gezonde voorzichtigheid om niet bij een onbewaakt moment plotsklaps op de brandstapel te belanden. De hele reden waarom hij nu de complete waarheid niet zomaar in één keer in haar gezicht gooide…