Up all night | &Helios

Ietwat verveeld lag ze op haar bed, haar ogen gefixeerd op het witte plafond van haar kamer. Deze was gevuld met het beste interieur wat je maar kon vinden in Fallen Skies, ze was en bleef een prinses van Valyria. Iedere meubelmaker zou het een eer vinden om voor haar iets te maken, of voor het paleis in het algemeen. Haar kamer was redelijk groot, mede door de witte muren. Soms was het voor Alysanne nog steeds niet te bevatten dat ze eindelijk weer thuis was. Nadat ze zeven jaar in gevangenschap had gezeten. Ze wist nog steeds niet precies waar ze allemaal was geweest. Nooit was de locatie met haar gedeeld, vaak genoeg had ze weer moeten verhuizen. Fysiek hadden ze haar nooit pijn gedaan, maar mentaal was ze gebroken geweest. Ze had alle hoop opgegeven na een paar jaar, en verwachtte ook niet meer dat ze gered zou worden. Alysanne was niet langer het meisje geweest van vroeger toen ze terug gekeerd was, maar na een aantal jaar weer thuis te zijn begon ze eindelijk weer karaktertrekken van vroeger te vertonen.
Zuchtend stond ze op van haar bed en liep naar haar balkon. Een ding wat ze over had gehouden aan haar gijzeling was insomnia, die maar niet weg leek te gaan. Iedere keer als ze terug dacht aan de helse 7 jaar verdween haar moeheid als sneeuw voor de zon, en lag ze vervolgens uren wakker. Half leunend op de rand van haar balkon keek ze uit over de tuinen en de rest van het paleis, wat zacht verlicht werd door de maan en de sterren. Alysanne wist precies waar alles was en had niet meer licht nodig om te weten wat waar stond. Kort wierp ze een blik op haar kamer, en besloot toen dat slapen er toch niet meer inzat vannacht.

Ze was haar kamer uit geglipt, en wonder boven wonder had ze de bewakers weten te vermijden. Het laatste wat ze nu wilde was een bewaker die haar zou begeleiden op haar nachtwandeling. Het was redelijk koel, en terwijl ze door een afgelegen deur naar buiten ging bond ze haar ochtendjas goed vast. Haar jurk viel soepel en leek haar lichaam perfect te omhelzen. De wind speelde liefelijk met haar losse plukjes haar, die als maar uit haar knot leken te vallen.
Het voelde goed om buiten te zijn, de frisse lucht schudde haar wakker en gaf haar de rust die ze nodig had. Zonder dat ze het doorhad was Alysanne afgedwaald naar een afgelegen stuk van de tuinen. Dichtbij een vijver, waar er geen fakkels waren die het pad voor haar zouden verlichten. Kort stopte ze om haar omgeving te checken, te luisteren naar de geluiden die de nacht bracht. Toen ze een ritseling hoorde schoot haar hoofd gelijk die kant op, was ze gelijk alert. Een tijdje keek ze naar de bosjes en bomen aan haar rechterzijde, haar ogen leken ieder blaadje te checken voor een indringer.
Haar schouders ophalend liet ze haar achterdochtigheid varen, en hapte verschrikt naar adem toen er opeens iemand op het pad stond. De man stond dichtbij genoeg voor haar om hem te kunnen te bestuderen. De prinses zette enkele stappen naar achter, klaar om het op een rennen te zetten. "Wie ben je en wat doe je hier?" Sprak ze dringend, ietwat autoritair, tegen de figuur.

&Helios

Nightgown x Dress

Het was nooit een goed idee geweest om zonder bewaking te gaan wandelen door de tuin, maar aan de andere kant: Alysanne deed het zo vaak dat ze er niet eens meer over na dacht. Bovendien, er was nog nooit iets gebeurd. Ze was slim genoeg om te weten dat er altijd gevaar op de loer lag, maar in de tuin leek dat gevaar niet door te kunnen dringen. Het was een van de weinige plekken waar ze helemaal alleen kon zijn, al was het s'nachts. Haar kamer was de andere plek, maar daar voelde ze zich soms opgesloten. Het liet haar dan ook niet veel keus om uit het paleis te glippen, om vervolgens de tuinen te verkennen in het maanlicht.

Alles leek safe en sound, tot ze geritsel hoorde in de bosjes. Ze stopte gelijk met lopen en speurde ieder blaadje af, zoekend naar de mogelijke indringer. Dit had ze geleerd van haar gevangenschap, iets wat zo nu en dan nog zijn voordelen had. Naast de mentale en enigszins fysieke schade die ze had opgelopen. Zuchtend had ze haar blik weer voor zich gevestigd, waarna ze happend naar adem enkele stappen naar achter deed.
Voor haar stond een man, onbekend voor de prinses, midden op het pad. Dit was dus de reden dat ze eigenlijk niet zonder wachter op stap mocht, iets waar ze momenteel veel spijt van had. Heel veel spijt. Ze was laks geweest met haar gedachtes, er vanuit gaande dat er in de tuinen geen gevaar voor haar was. Er was altijd gevaar, waar dan ook. "Wie ben je en wat doe je hier?" Sprak ze dringend, ietwat autoritair, tegen de figuur, nadat ze hem kort had bekeken, op zoek naar enig teken van herkenning.

"I'm just taking a walk.." Sprak hij en ze geloofde er helemaal niets van. "But I could ask you the same thing." Terwijl hij sprak liet Alysanne haar blik om zich heen glijden, op zoek naar iets wat haar zou kunnen helpen mocht dit de verkeerde kant op gaan. Wie hield ze voor de gek, dit was al de verkeerde kant op. "What is a lady like you doing in these gardens in the middle of the night? .. alone?" Hij zette een stap dichterbij.. Zij zette een stap naar achter. Het laatste wat ze wilde was dat deze figuur te dicht bij zou komen. "I'm Helios, by the way." Stelde hij zich voor, en ze trok even haar wenkbrauwen op. Het enige wat ze zich kon bedenken was dat ze zichzelf ook maar voor zou stellen. Misschien kon ze hun gesprek in stand houden, maar wat dan? Het was niet alsof haar familie door zou hebben dat ze weg was, dat ging nog heel wat uren duren. Het bleef tenslotte midden in de nacht, wie zou haar dan gaan bezoeken? Juist, niemand. Het leek erop dat ze er alleen voor stond. "I was just taking a walk myself. The palace was becoming a bit too.. much." Begon ze bedenkelijk. "I was in need of some fresh air, alone." Ging ze verder, terwijl ze probeerde te verbergen dat ze niet op haar gemak was. "I'm Alysanne." Stelde ze zichzelf uiteindelijk maar voor. Het kon niet veel slechter worden, dan kon hij net zo goed maar haar naam weten. "How do you like the city, and the palace now that I think of it?" Vroeg ze aan hem, alsof ze hier iedere avond met hem stond te praten.

Nightgown x Dress

De figuur had inmiddels een naam: Helios. Niet dat ze daar veel aan had, hoeveel zouden er wel niet zijn met die naam? Alysanne wist niet veel van burgerlijke namen, alleen dat haar naam waarschijnlijk niet veel voor kwam onder het volk. Puur omdat er al een Alysanne was, levend en wel. Tenminste, voor nu dan. Hoe ging ze uitleggen dat alles haar af en toe te veel werd in het paleis nadat ze jarenlang gevangen was geweest door een bende rebellen, en dat ze daarom nachtelijke wandelingen nam? Het leek haar het beste dat niet gelijk te vertellen en het maar op het fenomeen "frisse lucht" te houden, ook al leek de man er niet erg veel van te geloven. "How do you like the city, and the palace now that I think of it?" Vroeg ze dan ook maar, om nog maar iets van een gesprek aan te knopen met deze figuur.
"Well, I haven't been able to see it from the inside.." begon hij, en ze knikte enigszins begrijpend. "yet." Vervolgde hij met een glimlach die haar totaal niet aan stond. Niet dat ze er iets aan kon doen, aangezien hij haar hoe dan ook zou overmeesteren in zowat iedere situatie. "But I must say, I'm quite disappointed so far." Er schoot toch iets van een pijnscheut door haar hart bij deze uitspraak. Zelfs in een situatie als deze kon ze het niet helpen om zich toch ietwat beledigd te worden, zeker aangezien Valyria een prachtige plaats kon zijn.

"I mean everything looks so goddamn perfect here." Sprak hij hoofdschuddend, en kort volgde ze even zijn blik door haar favoriete plek van het paleis. "Trust me, the gardens are far from perfect once you've been inside the palace." Zuchtte ze, zonder er eigenlijk veel bij na te denken. "But I guess we both know that.. nothing can be entirely perfect." Hij zette een stap dichterbij, waarvoor zij gelijk een stap naar achter zetten. Helios begon te praten, en wees haar stuk voor stuk op haar angsten en problemen. Haar slaapgebrek, het feit dat ze alles had wat haar hartje maar begeerde, en haar nachtelijke wandeling. Alysanne was toch al redelijk angstig in deze situatie, en deze woorden hielpen al helemaal niet. Het was alsof de man recht door haar heen keek, al haar problemen een voor een aanwees. "Mind explaining, princess?" Vroeg hij met een vervelende grijns op zijn gezicht. Een kort ogenblik was ze stil, en liet ze haar blik door de tuin glijden. De wachters waren ver weg, en er was geen enkele mogelijkheid dat ze sneller zou zijn dan hem. Bovendien, het was ook niet alsof ze hem in vuur en vlam kon zetten. Technisch gezien had hij nog niets tegen haar gedaan. "I'm guessing you already know who I am?" Vroeg ze zuchtend. "To tell you the truth, and because I don't see any way out of this situation, I've had sleeping problems ever since my return to the palace and my family. The thought of insurgents taking over, and kidnapping me once more, has been haunting my dreams." Begon ze dan ook maar te vertellen. Het was beter dan aangevallen worden door de man, toch? "I've been forced to live with them for seven years, until I finally escaped. Five years later, I still seem to have insomnia. And therefore, the palace becomes too much every now and then." Eindigde ze heel rustig, waarna ze haar verhaal even liet inzinken. Als hij vragen had, sure, hij wist het nu toch al. Het was ook niet alsof de meeste mensen haar verhaal niet kenden, Alysanne was nou eenmaal een geval op zich. "Also, I enjoy fresh air." Voegde ze er nog aan toe met een klein grijnsje. "What about you? Do you ever plan on getting inside the palace?"

Nightgown x Dress

Dat ze de man niet vertrouwde was zachtjes uitgedrukt. Alysanne hield er niet van om zich in dit soort situaties te bevinden, waarbij haar eigen veiligheid ver te zoeken was, maar haar geduld toch erg op de proef werd gesteld. Zonder dat ze er iets aan kon doen deed dit haar teveel denken aan die acht jaar gevangenschap die ze had ondergaan, waar alle hoop uit haar was getrokken. Haar kansen om te kunnen ontsnappen van de man schatte ze erg klein momenteel, dus het enige wat ze kon doen was met hem aan de praat blijven, en hopen dat iemand door had dat ze weg was.

Het gesprek ging al snel over haar slaapgebrek, iets wat Helios -de figuur had inmiddels een naam- niet leek te begrijpen. Ze had namelijk alles wat haar hartje begeerde hier, toch? Was het maar zo simpel. Natuurlijk, Alysanne was dankbaar voor haar situatie en ze mocht niet klagen, maar toch was ze te beschadigd geraakt om nog normaal te kunnen functioneren. Langzaam begon ze te praten, haar verhaal te houden. Ze leek er verbazingwekkend rustig onder te blijven, maar vanbinnen ging het haar een stuk minder makkelijk af. Alysanne had het nooit over haar verleden, maar momenteel had ze niet veel keus. Ze wist niet tot wat de man in staat was, maar ze besloot het maar niet uit te testen. "Hmm, interesting story, I must say I hadn't heard about that yet." Sprak hij, en ze fronste lichtelijk. Het was wel duidelijk dat ze de man niet begreep, en wat hij van plan was. "You'd think the king.. would do more to get you back. Seven years? Sounds like he didn't even try. Hij haalde zijn schouders op, en Aly zuchtte even hoofdschuddend. "He must have had his reasons. Plus, it was my sister who was in charge back then. Believe me, she tried." Ze besloot niet te veel aandacht te besteden aan de opmerking, dat zou haar enkel meer zorgen baren.

"Maybe you should change your room? Did you try that yet? Maybe it's just the.. bad memories from that particular room?" Onbegrijpend keek ze de man aan. Dat zij het gesprek aan wilde houden begreep ze, dat zou hij waarschijnlijk ook wel weten. Maar het feit dat hij zowaar interesse leek te tonen was onbegrijpelijk, waarom zou hij? "I feel you though, about the sleeping problems of course." Sprak hij, en ze liet langzaam haar blik eens over hem heen glijden. Het was wel duidelijk te zien bij hem, al kon ze er nog steeds niet haar vinger op leggen. "I get them too, you know. The bad memories, the nightmares." Kort rolde ze even met haar ogen, en zonder dat ze er echt over na dacht zei ze: "I guess everybody has them, not just us. It's only a matter of the frequency at which it happens, right?" Ze sloeg haar armen over elkaar, iets wat aantoonde dat ze iets meer op haar gemak was. In ieder geval dapper genoeg om het te laten zien. "Still, I don't think a room change is the answer. I don't suppose you could give me any other suggestions? You seem like an expert on this subject."

Ze vroeg hem of hij ooit naar binnen wilde, het paleis in. Dat leek zijn enige doel hier, waarom zou de man anders de tuinen binnen dringen? Vast niet om ze te bewonderen zoals Alysanne dat deed. "I might." Sprak hij. "I could, you know." Met één simpele grijns van hem schoten er gelijk weer een paar rillingen over haar rug. Hoe comfortabel de conversatie net had geleken, zo angstaanjagend was het nu weer voor haar. "But don't worry, I don't plan to kidnap anyone, if that's what you're scared of." Uit voorzorg zette ze snel een stapje naar achter. Niet dat dit zou helpen in geval van nood, maar wie weet. "I don't think getting in is the problem in your case." Sprak ze bedenkelijk, zo goed mogelijk proberend om zijn laatste opmerking te negeren. "It would probably be getting out, after I've mentioned that you're inside." Kaatste ze terug. "After all, the king is my family, he will help me when I'm in need."

Nightgown x Dress