Just let the snow fall down, down, down. [Helios]

Het aanhoudende gekuch van zijn moeder klonk schor door het kleine huisje. Haastig liep de jongen richting de bank waar ze lag en pakte het half volle glas water van de houten koffietafel. Voorzichtig hielp hij de fragiele vrouw iets overeind om haar daarna een paar slokjes te laten drinken. Ze glimlachte vermoeid, en met een schorre stem mompelde ze een dankjewel. Door het vele hoesten was haar stem constant schor en was ze erg uitgeput. Ze had een ziekte in haar longen. Mint thee hielp haar soms wat beter te ademen, maar het enige wat echt goed hielp waren de medicijnen. Jammer genoeg waren deze duur en zijn vader werkte hard als bakker. Evengoed was dit nog niet genoeg.. Soms zaten ze maanden zonder medicatie. En soms hadden ze ineens wat meer te eten of iets meer geld. Niet via zijn vader, maar via hemzelf. Als de nood erg hoog was, dan stal hij wel eens wat. Hij moest wel. Zijn moeder zien lijden was verschrikkelijk en dus deed hij er veel aan om te helpen. In de lente maanden hielp Theneras wel eens mee in de stallen, dan gaf hij de lammetjes en kalveren melk uit de fles en hielp hij de boeren met andere klusjes. Maar dat verdiende ook niet veel en daarnaast waren het maar een paar maanden dat hij kon helpen met het jongvee. Voor de rest van het jaar hadden de boeren genoeg hulp. Het was werk wat hij leuk vond om te doen. Op de marktdagen hielp hij mee met het brood verkopen, maar dat was dan ook het enige. Zuchtend zette hij het glas water weer terug op de tafel om daarna wat van zijn moeders sluike haar uit haar ogen te vegen. Met een lichte glimlach keek hij haar aan. ‘Ik ben even.. buiten.’ Meldde hij haar zachtjes. Met een kus op haar voorhoofd draaide hij zich om en griste hij zijn laarzen en jas mee. Al leunend tegen de muur trok hij ze aan en liep vervolgens naar buiten.

Het koude midwinterweer sloeg hem in zijn gezicht, in huis was het ook niet warm maar deze wind maakte het kouder. Maar het was beter dan binnen blijven. Soms werd het wat te veel en moest hij gewoon even weg. Even eruit. Theneras ademde diep in en uit en begon te lopen.
Het dorp was altijd bezig. Zijn vader was brood aan het bakken, de buurvrouw was de plek rond haar deur sneeuwvrij aan het maken, Weer iemand was zijn open haard aan het aansteken aan de rook te zien die uit de schoorsteen kwam. Binnenkort moest hij ook weer zijn vader helpen met hout hakken voor hun openhaard. De tocht en koude hielp zijn moeder niet mee.. het werkte haar zelfs tegen.
Half in zichzelf mompelend wandelde de jongenman rustig aan verder. Met wat geluk verkochten ze overmorgen wat meer brood dan anders.. Dan konden ze weer wat medicatie halen. Het betekende dat ze de volgende maand of twee weer extra voorzichtig moesten zijn met de uitgaven, dat hij misschien wat extra eten of wat centen mee griste als er niemand keek.., maar het was het waard. Want het was voor zijn moeder, en daar had je er immers maar één van.Hopelijk kan je er iets mee, lol x3

De jongen werd uit zijn Rêverie gehaald, toen  een tweetal stemmen zijn oren bereikte. Met een frons op zijn gezicht keek hij rond, om de eigenaren van die stemmen te zoeken. Eenmaal de directie ervan te hebben vastgesteld, liep hij toch wel lichtelijk nieuwsgierig naar het donkere steegje. Met zijn ogen toegeknepen om nog even te wennen aan het grove verschil van licht, was het duidelijk dat hij hier beter niet naar toe had kunnen gaan. Dat hij de stemmen en zijn nieuwsgierigheid had moeten negeren en had moeten doorlopen. Hij ving nog net de laatste woorden van de man op (een overvaller?) met daar achteraan de dreigementen van de andere gast, en zag hoe die gast in kwestie de man zeer hardhandig tegen de muur aan duwde, toen hij daadwerkelijk het steegje inliep. Theneras dacht een misselijkmakende krak te horen. En al was het voor hem, gelukkig, niet heel erg goed te zien dacht hij bloed te zien op de muur die als moordwapen was gebruikt.
De niet dode man boog zich over de wel dode man, om hem te checken op spullen misschien? Of voor iets anders? De blonde jongeman zou het niet te weten komen, want de ander had hem opgemerkt. Zijn neusvleugels spreidde zich een beetje in angst terwijl hij een grote teug lucht in ademde. Wegrennen zou nu niet echt een goed idee zijn, dacht hij zo. En hij had ook niet het idee dat hij kon wegrennen, want voor zijn gevoel stond hij vast genageld aan de grond. Half stamelend probeerde hij uit zijn woorden te komen. Zelf deed hij ook niet altijd wat de wet zei, hij stal zo nu en dan spullen For Gods sake, maar dit... dit was moord. Misschien uit zelfverdediging. Toch moord... Maar dat laatste wist hij natuurlijk niet zeker. Het kon ook zijn dat de gast voor hem gewoon agressief was. ‘Umh… I.. I… I didn’t see anything!’ Bracht de jongen uiteindelijk lichtelijk gepanikeerd uit. ‘I don’t know you and i didn’t know him.’ Voor de zekerheid keek hij naar het toegetakelde, beetje ingedeukte gezicht van de man. Zover hij kon zien kende hij hem niet. Zo snel als mogelijk keek hij weer weg van het bloederige hoopje want hij voelde zijn maag zich omkeren. ‘So i’ll just.. you know.. go?’ Hij slikte om het geknepen randje weg te krijgen, de lichte paniek en met een duim over zijn schouder wees hij naar de uitgang van de steeg, of ingang, hoe je het bekeek, vanaf de kant waar hij vandaan was gekomen. Nog voelde zijn benen als lood. Alsof er blokken beton aan vast zaten. Hij had nog nooit een dood lichaam gezien, laat staan gezien hoe iemand vermoord werd. ‘And if someone, you know, asks.. I’ll just say I don’t know anything?’ Stelde hij voor. Geen idee of hij die… belofte kon of ging gaan nakomen, waarschijnlijk niet, maar hij wilde hier graag levend en zonder kleerscheuren weg komen. En niet eindigen als een bloedvlek op de muur, thanks.

Hij was verstijfd, aan de grond genageld. De haast geamuseerde grijns op de ander zijn gezicht hielp met zijn gemoedstoestand niet mee. Theneras slikte een paar keer alvorens te antwoorden. "No." Was zijn korte, stille, antwoord. Om zijn woord kracht bij te dragen, vertelde de blonde jongen over dat hij niks had gezien en beide persoon niet kende. Dat hij zijn mond zou houden.

De volgens paar zinnen maakte het ernaar dat het voelde alsof het 10 graden kouder werd in zijn lijf. Een gevoel van angst stroomden door zijn aderen. Een gevoelige van paniek. "Indeed. I did see.. but.. I'm not.. not a lose string. I can keep my mouth shut I promise." Er prikte tranen achter zijn ogen, maar hij knipperde ze weg, liet ze niet vallen. Hij dacht aan zijn ouders die hem zout gaan zoeken, aan de dure medicijnen en aan zijn moeder die nog harder en sneller achteruit zou gaan zonder het extra beetje geld wat hij… Verdiende. Theneras nam een paar diepe teugen lucht. "i could.. help you hide the body. Maybe? Or.. or something? was zijn stamelende, wanhopige, voorstel. Hij was nog niet klaar om dood te gaan. “I really won't tell. Please.. my family needs me.” Hij wilde niet eindigen als de man in dat steegje. " or do you have a.. proposition? I'll do it just please.. let me live and go. I ain't a killer. I won't.. kill for you. Just so you know." Hij was een dief, hij was op het moment wanhopig maar hij was geen moordenaar. Zoals Hij.

//Mob Post. Hopelijk kan je er wat mee :3