your voice on the wind [open!]

De laatste dagen was hij weer terug geweest in zijn 'hometown'. Hij had de verkoop van zijn ouderlijk huis afgerond en was nu eindelijk een vrij man. Klaar om te gaan en te staan waar hij wou, om weg te gaan uit deze stad. Het enige wat hij nu nog bezat waren zijn gitaar, kleren en het beetje geld wat het huis had opgeleverd. En zelfs dat geld zou hem niet eeuwig bij blijven, misschien dat hij er een maandje of twee mee vooruit kon maar meer ook niet. Dainn had nog wel een ideetje, op het plein in Nordshal was het meestal nogal dood, misschien dat was muziek wat leven zou brengen in het stadje. Het was een paar minuutjes lopen vanaf waar hij was en voordat hij het wist was hij er al. Het was inderdaad zoals hij verwachtte; een dooie boel.
Zijn spullen zette  hij op de grond bij zich neer en hij ging zitten op een half muurtje. Zijn ene been sloeg hij over de ander en de gitaar rustte daar op. Kort pingelde hij wat om te kijken of de tonen correct waren, toen dit klopte sloeg hij de eerste akkoorden aan en keek hij alleen nog maar naar zijn handen. Totdat hij begon te zingen:

"Fear not this night
You will not go astray
Though shadows fall
Still the stars find their way

Awaken from a quiet sleep
Hear the whispering of the wind
Awaken as the silence grows
In a solitude of the night"

Een korte pauze, wat meer akkoorden en mensen begonnen zich langzaam iets meer op het plein te begeven om te kijken wat er gaande was.

"Darkness spreads throughout the land
And your weary eyes open silently
Sunsets have forsaken all
The most far off horizons

Nightmares come when shadows grow
Eyes close and heartbeats slow

Fear not this night
You will not go astray
Though shadows fall
Still the stars find their way
And you can always be strong
Lift your voice with the first light of dawn!"

Dainn sloot zijn lied af, keek naar de mensen om zich heen die kort applaudisseerden en toen langzaam weer weg druppelden. Een enkeling kwam hem een goudstuk in zijn hand drukken voor zijn lied en hij dankte die mensen ook met een glimlach. Het laatste beetje zon scheen door de wolken over het land heen. Het zou niet lang meer duren voordat het ging schemeren en snel donker zou zijn. Dainn wou nog ergens eten, maar hij twijfelde of er ergens nog plek zou zijn voor hem. Verslagen dacht hij aan de laatste keer dat hij zijn eigen eten had geprobeerd te jagen in zijn wolvenvorm. Dat was niet helemaal als gepland gegaan. Hij zat in gedachten verzonken en had niet eens gemerkt dat er iemand naar hem toe was gekomen.

[Open voor iedereen!]