Colors of the wind

Het feit dat de universiteit en de bibliotheek zo bekend waren in Fallen Skies, zorgde ervoor dat er veel verschillende mensen uit verschillende gebieden erop af kwamen. Verscheidene keren was ze hier al mensen tegengekomen uit Falkreath of uit Nymmerwell. Het was goed om te zien dat er zo’n grote stroom aan mensen  hier langs kwam. Vooral omdat al deze mensen ook weer meer geld in het laadje brachten. Ze kochten eten, betaalden voor onderdak en gaven ook veel geld uit aan spullen die in hun eigen land niet te verkrijgen waren. Uiteindelijk werd een groot deel van deze inkomsten weer besteed aan het onderhoud van de universiteit en bibliotheek en het uitbreiden van de boekencollectie die hier stond.

De vrouw die ze zojuist had aangesproken keek met niet een al te verwelkomende blik haar kant op. Ze had ondertussen haar boek dichtgeklapt en wist haar te vertellen dat het over legendes ging. Niet echt een genre waar Daelorian veel interesse in had. Wel wilde ze graag weten waar deze dame vandaan kwam, want ze had nou niet echt het uiterlijk van iemand uit Valyria. “Wat voor legendes?” was de volgende logische vraag die ze stelde.

Er werd veel geld geïnvesteerd in de bibliotheek en universiteit om ervoor te zorgen dat het de goede naam niet verloor. De grote boekencollectie die hier te vinden was trok veel mensen hiernaartoe die elders hun informatie niet of nauwelijks konden krijgen. Regelmatig werden er mensen eropuit gestuurd om ergens anders op zoek te gaan naar boeken die bij zouden dragen aan de bibliotheek. Het ging hier vooral om boeken waar maar weinig exemplaren van waren.

De dame liet weten dat het boek over legendes ging; een onderwerp waar over het algemeen veel over geschreven werd. Elke gebied had zo zijn eigen legendes. Sommige waren uit de duim gezogen verhalen en andere waren juist wel op feiten gebaseerd. ”Ik hoop dat het je bevalt,” liet ze weten. Niet geheel zeker of ze daarmee het boek of de bibliotheek mee bedoelde. ”Waar kom je vandaan als ik zo vrij mag zijn om te vragen?” Deze dame was overduidelijk niet Valyrian, maar had haar roots elders liggen. Iets wat ze overigens met de meerderheid hier gemeen had.

Haar vermoedens werden bevestigd toen de dame liet weten dat ze uit Aztlan kwam. Het was jaren geleden, maar Daelorian had de stad al een paar keer aangedaan. Het was een stad die schraal in contrast stond met Sundarin of elke andere stad in Valyria. Voor Daelorian hadden het ruïnes geleken, maar er huisden zich toch echt ook mensen. Misschien zou ze de stad binnenkort weer eens een bezoekje moeten schenken. Gewoon om de stand van zaken te bespreken, want dat was al jaren niet meer gedaan. Er was dan ook niet echt hoge nood voor omdat de handelsbanden tussen Nymmerwell en Sundarin niet erg sterk waren. Toch lagen er misschien wel mogelijkheden.

Daelorian liet zich neerzakken op de stoel die naast de dame gesitueerd was. Ze had niet echt het idee dat deze zat te wachten op een gesprek, maar Dae kon het niet laten. ”Aztlan,” mompelde ze. ”Dan ben je redelijk ver van huis.” Sundarin lag vrij centraal, dus voor de meeste mensen redelijk goed te bereiken. Toch moest je een zware tocht maken door de woestijn of varen over een van de woestere rivieren van het continent. Toch hadden veel mensen het ervoor over, want als je ergens goed terecht kon voor boeken en geschriften dan was het hier wel. ”En is alles tot nu toe naar wens?” Om de kwaliteit te waarborgen was het van belang om te weten hoe de mensen over de stad, universiteit en bibliotheek dachten. Vooral mensen uit andere streken. Zij hadden vaak nogal een andere kijk op de wereld dan zij had.

Het up-to-date houden van de collectie was een grote opgave, maar noodzakelijk om mensen van heinde en verre aan te trekken. Genoeg lui die er wel een hele reis ervoor over hadden om eeuwen oude geschriften te lezen. Dae kon zich er maar weinig bij voorstellen. Zelf was ze niet zo’n lezer en spendeerde ze haar vrije uurtjes liever aan iets anders. In haar jeugd had ze verplicht moeten lezen van haar ouders. Zoveel dat ze er nu een schijthekel aan had gekregen.

De dame bleek een reislustig type te zijn die voor Atzlan als vertaler werkte. Uit haar verhaal maakte Dae uit dat ze hier kwam om interessante geschriften te vinden om uiteindelijk te importeren naar Atzlan. ”Die zijn er genoeg,” merkte Dae op. De keuze was reuze hier in de bibliotheek en er was voor iedere wetenschapper wel wat interessants te vinden. Daarnaast hadden ze hier ook genoeg lectuur te vinden die volstonden met verhalen en mythes. ”Als je hulp nodig hebt bij het uitkiezen van geschikte lectuur, dan zou ik je daarmee misschien kunnen helpen. Ik werk hier immers,” bood ze vriendelijk aan. Niet dat ze veel verstand had van de boeken hier, maar toch.