Hoist the colors high

Vanaf het moment dat Larethian voet aan wal van Brightwater keep had gezet was het hem duidelijk dat de zaken hier anders geregeld werden dan in Archeon. De gouden stad was machtig, kende vrijwel alleen maar statige gebouwen die rauw afstaken tegen het brandende woestijnzand. Etiquette hingen als een donderwolk boven ieders hoofd in de gouden stad. Brightwater keep was druk, rebels en bovendien rijkelijk bedeeld met allerlei gespuis wat zijn of haar toevluchtsoord zocht in deze bizarre wereld. Hier maakte het niet uit wat je was. Een marktkoopman of een boer waren evenveel waard als de hogere posities in de stad. Hoewel de rijken van bright water keep daar anders over dachten.. verwachtte de koning. Hij had zijn blauwe ogen al uit gekeken in de drukke havens van de stad. Zijn ogen had hij rijkelijk de kost gegeven en nu had hij zichzelf als een sardientje in een blikje in het eerste de beste café weten te proppen. Het was druk in het café. Veel te druk voor een normale dag. Hoewel hij betwijfelde of het ooit rustig zou zijn in de cafe’s van de stad. Vele reizigers waren hier op doortocht of simpelweg om hun waar te slijten.

Larethian snoof kort terwijl zijn blauwe kijkers de ruimte doorgaan. Niemand leek oog voor hem te hebben, althans nog niet. En zo wilde hij het ook het liefst houden. Op die manier was hij in staat zijn werk zo nauwkeurig mogelijk te kunnen doen. Op een rustige manier liet hij zijn blauwe kijkers door de ruimte gaan. Van de bar waar een dame en man druk bezig waren hun zaak te runnen, tot de courtisanes die een aantal reizigers probeerden te plezieren. Werkelijk alles was hier te vinden. Uiteindelijk besloot Larethian zijn lange stelten in beweging te zetten. Zijn blik ging van links naar rechts en weer terug. Iedere ziel in zich opnemend en elk met een eigen gedachte erachter. Hij ziet een gast aan de bar zitten en de barman uiteindelijk bezig gaan met enkele flessen. Die zich vervolgens een weg baande vanachter de bar. Hij kantelde zijn gelaat iets terwijl de man op hem afkwam en hem de ale aanreikte. Ietwat verdwaasd zet hij zijn benen stil en bekijkt de man, opmerkelijk en argwanend. Blijkbaar was het hier een gewoonte om mensen te overrompelen met drank? Misschien was het de man zijn tactiek wel en was dat ook de rede waarom het hier zo druk was. Larethian besluit het glas aan te nemen en zodra de man zichzelf weer een weg terug naar de bar baande besluit hij zichzelf ook aan de bar te vestigen. Het glas plaatst hij op het hout van de bar en hij laat zichzelf op een kruk zakken. Wellicht was observeren de beste manier om te beginnen.

Het was hem duidelijk dat deze stad je kon blijven verbazen. Zo ook in deze taverne waar hij zijn ‘zoektocht’ was begonnen. Hoewel hij er van had opgekeken dat niemand zijn gezicht kende in Brightwater keep kon het zijn zoektocht alleen maar makkelijker maken. Hij kon gaan en staan waar hij wilde, al was het vrij duidelijk dat hij alsnog voorzichtig moest zijn. Er was geprobeerd een aanslag op zijn vrouw te plegen. Degene die dit op zijn geweten had, moest zijn gezicht of in ieder geval die van de Laendaerys familie goed kennen. Op een rustig tempo had hij zijn lange benen in beweging gezet. En met iedere pas die hij zette verbaasde het hem meer dat de man achter de bar zijn kant op kwam. Uiteindelijk zette Larethian zijn lichaam dan ook weer stil en nam het glas van de man aan. Die zich vervolgens weer terug begaf naar de bar en verder ging met zijn werk. Ook Lareth besloot zich richting de bar te wenden zijn hij liet zichzelf op de barkruk zakken. Zijn hand omsloot het glas en hij liet de vloeibare substantie in zijn keel glijden.

Hij had het in eerste instantie niet eens door dat er iemand naast hem zat. Tot diegene uiteindelijk tegen hem begon te praten. Zijn helblauwe ogen draaiden opzij richting de gast en met een lichte frons op zijn gelaat keek hij hem de eerste paar tellen aan. Are you sure about that boy? siste hij richting hem terwijl hij het glas weer hief. Nog voordat hij het naar zijn lippen kon brengen stak de jongen zijn hand uit en stelde zichzelf voor als Rikton, iemand die zoeken en vinden als zijn sterkste vaardigheid typeerde. -Iemand- waar Larethian nog wel eens iets aan zou kunnen hebben. Zijn ene mondhoek trok iets op in een subtiele grimas. Het glas werd terug op de bar geplaatst en hij nam de hand van de jongen aan welke hij kort schudde en zichzelf voorstelde met de naam van zijn vader. Valemar Hij liet zijn hand vervolgens weer zakken en nam ditmaal wel een slok van de alcohol. Al zocht zijn blik die van Rikton al snel weer op nu hij zijn interesse had aangewakkerd. Zijn plannen zou hij weldra bekend maken. Al was het misschien niet verstandig dit bij een wildvreemde te doen. Al leek Rikton wel oprecht met zijn woorden, heel veel dingen zijn immers maar schijn. I am looking for someone who is good with sneaking and stabbing. Got any ideas who I might ‘hire’ for those kind of jobs? zijn lippen pauzeerde voor enkele seconden en hij hapte even naar adem. Yourself perhaps?..

Lareth stelde zich voor met de naam van zijn vader. Iets wat de jongen vrijwel direct aan leek te nemen. Hoe kon het ook anders. Zijn naam was misschien wel bekend in Fallen skies, maar zijn gezicht kon niet iedereen voor zich halen. Hij had zijn voorstel op tafel gelegd en voorgesteld waar hij naar opzoek was. En bij de woorden sneaking and stabbing verscheen er een glimlach op de jongen zijn gelaat. Kort vroeg hij zich af wat voor gedachtes er in zijn hoofd rond speelde en wat zo’n jongen in een taverne als deze te zoeken had. Maar misschien waren dat vragen die hij later zou kunnen stellen. Hij neemt nog een slok uit het glas en likt zijn lippen terwijl het glas weer terug op de bar werd geplaatst. So you are good with sneaking missions hmm.. een vermakelijke grijns kwam rond zijn lippen te liggen. You do understand that I cannot just ‘hire’ you without knowing what you are capable off. Lareth draaide zijn lichaam ditmaal richting Rikton. Before I tell you anything about my plans. I got a little test for you. What do say of that?

Het was niet voor niets geweest dat hij de boel in deze stad eerst wilde verkennen. Zijn zintuigen vertelden hem dat dit het beste was geweest. Een tijdje de kat uit de boom kijken voordat je iets zou ondernemen was een strakker plan geweest dan direct naar binnen stormen en eisen om antwoorden. Nee, hiervoor moest hij iemand inschakelen. Aangezien subtiliteit niet zijn grootste pluspunt was geweest. Hij had iemand nodig die bekwaam was in dit vak. Dit snel was, maar niet opvallend. Behendig, maar toch geruisloos. En op een subtiele manier informatie voor hem in zou kunnen winnen zónder dat het zijn perfecte gezicht en naam zou schaden. En als zo iemand de jongen voor hem kon zijn dan stak hij daar maar al te graag zijn hand voor in het vuur. Ten slotte moest je bepaalde specialiteiten overlaten aan mensen die er goed in waren. En ’sneaken’ was iets waar Larethian niet bepaald goed in was. Ookal zou hij dat zelf nooit toegeven. Zijn greens verbreede terwijl hij de jongen hoorde instemmen met de test die hij voor hem klaar had liggen. Larethain liet zijn hand het glas wat op de bar geplaatst stond weer omsluiten en kort leunde hij iets naar voren richting Rikton. Om er op die manier zeker van te zijn dan niemand het gesprek kon horen. I guess you have seen my guards placed in this tavern. zijn lippen stoppen kort met praten terwijl zijn blauwe ogen even afwenden in de richting waar de mannen zichzelf neergezet hadden om de boel in de gaten te houden. Waarna zijn blik weer terug ging naar Rikton. I want you to steal the sigil that they are wearing. And return them to me. Zijn guards waren getraind om iedere seconde van de dag oplettend te zijn. Hun ogen altijd op de loer te laten en geen seconde hun blik van het doelwit af te laten wijken. Het zou dan ook geen gemakkelijke klus worden, maar hoe hij de jongen zo inschatte kon het hem best nog wel eens gaan lukken. Larethian liet zichzelf weer iets naar achteren leunen. What do you think of that? Vroeg hij hem uiteindelijk terwijl zijn lippen een einde brouwde aan zijn zinnen.

Hij had niet verwacht dat de jongen überhaupt op zijn voorstel in zou gaan. Het had als een belachelijk plan geklonken om de sigils van de guards te stelen. Echter was het ook een plan, dat wanneer deze goed uitgevoerd zou worden er wel degelijk winst behalen kon worden. En dat was nu net iets waarnaar hij opzoek was. Die ene parel, dat ene gouden muntstuk wat hem kon interesseren. En interesse was iets wat hij op sommige dagen vrij moeilijk op kon brengen. En zo geschiede. Rikton leek zich een weg te banen tussen de mensen massa en ging hier in op. Larethian leek echter niet op of om te kijken en liet zijn blik over de vele soort drank glijden die de kast achter de bar te beiden had. Diverse whiskeys, likeur, ale en wijnsoorten waren neergezet om zo de meest diverse reizigers en bezoekers te triggeren iets te drinken te bestellen. Vaak waren het dan ook vele hoeveelheden alcohol die de toonbank over vlogen. Veel kwamen hier voor een leuke avond, zo had hij tot nu toe al kunnen observeren. Misschien waren het wel getrouwde mannen die hun vrouwen zat waren en een leuke avond met een jong ding wilden. Wellicht waren het kluizenaars die s nachts de straten op wisten te gaan voor een drankje.

Er was zoveel te vertellen en te bedenken over deze stad dat zijn hoofd makkelijk vol zou kunnen lopen van gedachtes. En zo ook nu. De vele prikkels die bij hem binnenkwamen door de verschillende personen in de taverne maakte dat de grijns rond zijn lippen even kort verdween en plaats maakte voor een dun lijntje. Larethian tilt het glas weer op en zet deze nogmaals aan zijn lippen. Om nog een slok te nemen en de alcohol weer door zijn lichaam te voelen vloeien. Het duurde dan ook niet lang voordat het glas zo goed als leeg was en hij deze weer terug op de bar schoof. Zijn blik trok kort van links naar rechts en vervolgens draaide hij zijn lichaam om, om zijn blik in de menigte te richten. Op een gegeven moment zag hij Rikton dan ook weer ten tonele verschijnen en kort trok hij zijn wenkbrauw even op. Wat was die jongen in hemelsnaam van plan? Toen zijn gedachtes zich eenmaal daar op probeerde te focussen hoorde hij een oorverdovend geluid achter zich en zijn blauwe ogen schoten direct naar achteren. Diverse schilderijen en wapens die de muur sierden waren naar beneden komen zetten. Lareth zijn blik trok even scheef en kort richt hij dan ook zijn blik op een van de guards die verward naar hem keken. Als dit riktons werk was dan was dit niet bepaald subtiel te noemen. Hoewel er ook wel iets achter zou kunnen zitten. Hij wist namelijk nog steeds niet hoe de jongen te werk ging. Al zou hij daar weldra eens achter kunnen komen. De guards richten zich weer op hun drinken en ook Larethian draait zijn lichaam weer weg richting de ruimte. Niet bepaald geïnteresseerd meer in de wachters laat hij zijn rug tegen de bar aan steunen en bekijkt met zijn helblauwe ogen de gezelschappen aan de tafeltjes en de dames die zichzelf half wankel rond de mannen hadden gestort.

Kort knikt hij goedkeurend en verschijnt er een subtiele grijns rond zijn lippen als er een dame langsloopt en hem net iets te lang aan blijft kijken. Ze had groene ogen en golvend donker haar. Ze leek niet van hier, en door haar kledij en sieraden verraadde dat al een hoop. Misschien was ze op doorreis, of had hij haar verkeer ingeschat. Hoewel hij totaal niet onder de indruk was van haar toneelstuk leek het hem wel degelijk te vermaken. De dame vervolgde haar weg tussen de tafeltjes weer, maar keek nog wel een keer vermakelijk om. Waarna ook Lareth een pleizierige glimlach niet kon onderdrukken.

Uiteindelijk weet hij zijn gelaat dan ook weg te trekken en ziet hij Rikton inmiddels alweer aan komen lopen. Larethian draaide zijn lichaam weer richting de bar en zijn gelaat trok in een grijns wanneer hij de zegels voor hem neergestald werden. Well well well, you surprised me. sprak hij iets verrast. Pas toen zag hij de guards weer die met hun gezichten op tafel lagen. Kort fronste zijn blik en werpt hij deze weer op Rikton. I hope you let them at least live.. Hij zou het in Brightwater keep wel redden zonder guards, maar hoe ging hij uitleggen aan hun vrouwen dat ze op “misterieuze” wijze om het leven waren gekomen.