[Gereserveerd] Somehow... you were my hardest goodbye

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Vanaheim. De bouwval van de samenleving. Ze verachtte dit land. Waarschijnlijk dat ze er daarom zo weinig meer kwam. Ze mocht hier misschien krijsend de wereld in getrokken zijn, ze voelde geen enkele verbondenheid aan deze plek. Ergens rechts van haar schoot een klein dier terug de struiken in. Het gekwetter van vogels liet haar even opkijken. Als zwarte vlekken die de hemel bevuilden stoven ze uiteen. 'Tainted... and corrupt...,' fluisterde ze zacht in zichzelf. Ze liep verder... de bomen weken langzaam uiteen. Niets meer dan as en ruïnes. Verscholen. Verborgen. Wetend dat wat er hier gebeurde in de ogen van de maatschappij afgekeurd en bestraft werd. Geen groot huis.. maar.. thuis. Wat ze het meeste thuis had kunnen noemen in haar eeuwen van bestaan. Als ze haar ogen sloot kon ze het nog altijd levendig voor zich zien. De gordijnen waren een zacht baksteenrood geweest. Wanneer het raam open stond wilde de bries ze nog wel eens naar buiten trekken zodat de wind vrijelijk haar gang kon gaan. Achter op het veld stonden altijd twee paarden te grazen. Hij hield van licht gekleurd hout. Zijn bureau, de tafels... Een lichte, melancholische glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze verder liep. Onder de restanten door waar ooit een voordeur in had moeten zitten. De zwartgeblakkerde trap naar boven liet ze voor wat het was. De tweede verdieping was verloren gegaan in de vergetelheid. Ze liep verder naar de dressoirkast. Even streken haar vingers over het half vergane hout. Roet bleef achter op haar bleke vingertoppen. Ze trok zwarte strepen langs haar hals toen ze haar ketting los maakte en de sleutel die eraan hing pakte om de kast open te maken. Waarschijnlijk was het hout in zoverre verzwakt dat een goedgemikte trap de hele constructie in elkaar had laten storten maar.... ze wilde gewoon nog één keer dat krakende geluid horen als ze de kast open maakte. Hij zou de deur oliën. Tussen de rotzooi van vergeelde en verbrande papieren, pakte ze een een setje manchetknopen vandaan. Zijn favorieten. Brons. Ingelegd met goudsteen. Hij wilde zo graag haar wereld begrijpen. Hij had er alles voor over. Maar... het was hem nooit gelukt.
Met de manchetknopen in haar handen had ze zich voorzichtig neer laten zakken op een stoel die gevaarlijk kraakte onder het plotselinge gewicht wat hij sinds jaren weer moest dragen. Eigenlijk zou ze de knopen terug moeten leggen, zoals ze zichzelf voorgehouden had. Het had geen zin om ze mee te slepen. Het was alleen maar extra gewicht wat op haar toch al verdoemde ziel zou drukken. Toch... Ze kon het niet loslaten. Naast de ruïnes van zijn leven met haar waren de twee kleine sierraden alles wat ze nog van hem had. Uiteindelijk zouden zelfs haar herinneringen aan hem vervagen.  

LIGHT IS EASY TO LOVE

Zachte, beheerste voetstappen. Onhoorbaar voor de onoplettende mens. Net aan merkbaar voor… haar. Zelfs op afstand. Al was ze nu waarschijnlijk afgeleid. Bedachtzaam gleed zijn blik over de plek in de verte welke meerdere herinneringen behelsde. Gemengde herinneringen. Hier was het… Hier was ze ooit, even, gelukkig geweest, buiten soms helse tijden om. Slechts een splinter in een eeuwigdurend leven, maar waardevoller voor haar dan eeuwen aaneen, zo wist hij. Nu… Nu was het slechts een volgend graf, een volgende veilige haven waar ze afscheid van had moeten nemen. Ze verdiende het niet, maar zo werkte het niet. De besten, sterkten, slimsten overkwam wat soms niet in woorden te vatten was. En alsof de cruciale gebeurtenis zelf haar nog niet voldoende op haar weerbarstige ziel had getrapt, moest ze tot op de dag van vandaag de gevolgen ervan dragen.
Ieder detail van de stenen, restanten en ruïnes die hij passeerde ademde een herdenking. Het vermengde zich steeds meer met haar bekende, zoete geur welke hij al van kilometers ver zou kunnen onderscheiden.
Brann… Sweet Brann…

Het was twee weken geleden dat hij haar brief had ontvangen, als antwoord op de zijne waarin in korte punten beschreven had gestaan hoe zijn leven de afgelopen maanden was gelopen. Zoals altijd krachtig samengevat, om schriftelijk vooral niet te veel weg te geven, in het geval dat ongewenste ogen er ook hun blik op zouden laten vallen. De hare was niet veel anders geweest: kort, voornamelijk neutraal, maar… anders. Na de eeuwen die ze samen al versleten hadden, kende hij haar langer dan vandaag. Daar, tussen de monotone woorden verweven, was haar duisternis gevangen. Onzichtbaar op het eerste gezicht. Er was iets gebeurd… Wat, kon hij onmogelijk zeggen. Maar het was meer dan voldoende om hem resoluut zijn tas te laten pakken en op weg te laten gaan naar de enige plek waar ze ooit geluk en kracht had gevonden. De enige plek waar ze zich terug kon trekken van de wrede wereld en zich kon verstoppen voor diens slopende invloeden… Thuis.

Drie dagen had hij er over gedaan om er te komen, wat er eigenlijk vier hadden moeten zijn, drastisch verkort door stevig doorlopen in een moordend tempo. Geen rust. Nauwelijks gegeten. Het kon hem allemaal vrij weinig schelen. Elke minuut dat ze langer alleen verkeerde op die plaats van vergetelheid, was er één te veel. Niet snel genoeg konden daarom de bomen uiteen wijken om het afgebrokkelde, zwart geblakerde gesteente aan hem te tonen. Bij iedere volgende stap die hij zette, drong haar geur penetranter zijn neus binnen. Ze was er… Ze was er echt.
Onder de boog -waar ooit de deur had gezeten- door, had hij zijn lijf met moeite naar binnen moeten persen. Het steen schraapte even langs zijn kaak, maar hij leek het überhaupt niet te merken. Ieder zintuig wat wel had gewerkt en hiervoor nog op scherp had gestaan, kwam daarbij spontaan stil te liggen toen hij haar zag zitten…
Haar zachte, rode lokken losjes hangend voor haar neerwaarts geslagen blik. Haar lelieblanke, slanke handen gevouwen om kleine, glinsterende objecten. Een enkele bloeiende roos in een verder verdorven struik. Ze hoorde hier niet. Niet meer. Brann…
Traag stapte hij haar kant op, niet sprekend, niets… zeggend, enkel zijn aanwezigheid visueel tonend door zich tenslotte op zijn knieën voor de stoel neer te laten zakken. Een zachte glimlach die zelden zichtbaar was voor de buitenwereld, sierde zijn gezicht. Twee heldere, ijsblauwe ogen keken kalm, maar duidelijk bezorgd op. “Hey little sis…” was het eerste wat uiteindelijk zijn lippen verliet. Het was niet meer dan een verzuchtte fluistering geweest.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Onder andere omstandigheden zou ze hem allang hebben opgemerkt. Maar met de manchetknopen die zich leken vast te branden in haar hand en haar gedachten die ze dan niets liever wilde wurgen, was dat moeilijk. Ze rook hem toen hij nog maar op enkele meters bij haar vandaan was. Maar haar lichaam wist zich niet in beweging te krijgen. Alsof ze vastgegroeid was.. een met de stoel. Ze hoefde ook niet meer op te staan. Nooit meer. Je mocht haar daar laten zitten. Het was goed zo. Tot ze niets meer was dan een uitgemergeld geraamte. Gehuld in een dan versleten jurk, de manchetknopen nog altijd in haar benige vingers geklemd. Vergroeid met de klimop. Lege oogkassen die, net als nu, enkel in het niets staarde. Oh... zoete, verlossende droom.
Vanuit haar ooghoeken zag ze hem traag neerzakken voor de stoel. Langzaam richtte haar ogen zich voorzichtig naar hem op. Het zachte groen als vers gras gegrepen door het intense blauw. Voor een moment was daar alleen de stilte. Tot hij begon met spreken... en zij brak. 'Reyes...,' Haar stem was amper aanwezig toen ze zijn naam sprak. Daarop viel ze bijna naar voren, haar armen om hem heen slaand. 'Hold me,' fluisterde ze zacht terwijl de vingers van haar vrije hand zich met zijn lokken verstrengelde en ze zich bijna innig tegen hem aan drukte. Haar ogen staarde leeg naar de dressoirkast terwijl ze naar woorden zocht. Voor nu.. was het even genoeg dat hij er was.
'Was I wrong to love him?' klonk uiteindelijk zacht haar trillende stem. De fluwelen zelfverzekerdheid die haar zo eigen was, was compleet verdwenen. Een angstge porceleinen pop. Dat was ze. Ze liet een trillerige zucht ontsnappen terwijl haar gezicht zich in zijn hals begroef. Zacht streek haar hand door zijn lokken. Alsof dat haar tot rust bracht. Na een tijd boog ze zich voorzichtg terug.. zodat haar ogen de zijne weer konden ontmoeten. Haar andere hand opende zich voorzichtig en ze wierp een blik op de manchetknopen. 'He got rid of all the silver he owned... just for me..,' Ze wist niet waarom ze Reyes dit vertelde. Dit was niet nieuw voor hem. 'Maybe.... I was better off if I had died in that fire. It would have spared as all a lot of pain...,' sprak ze zacht zonder hem aan te kijken.  

LIGHT IS EASY TO LOVE

Iedere gedachte kwam in één klap stil te liggen toen ze plots zijn naam zei, hees, onzeker alsof ze zojuist boven het wateroppervlak was uitgerezen en zijn naam de eerste hap lucht was die ze na minuten had genomen... Het was dat ze al voorover helde, anders waren zijn armen haar voor geweest. Terwijl de roodharige vrouw zich in zijn omhelzing stortte, trok hij haar zo mogelijk nog dichter naar zich toe en tegen zich aan. “I’m here, Brann…” Beschermend vouwden zijn sterke armen zich geheel om haar heen en leidde haar zo op zijn schoot, alsof niets en niemand ter wereld nu nog bij haar zouden kunnen komen, zijn lichaam als een schild om het hare gevouwen. “I’m here…” Drie simpele woorden, maar alleszeggend. Hij was er… zoals hij er altijd was en zou zijn. Net als zij… voor hem. Waar anderen in hun omgeving allang het leven had gelaten, waren vertrokken of nooit meer van zich hadden laten horen, waren ze van elkaar de enige constante factor in hun eeuwig leven. Enkel als de demonen uit de hel hem eigenhandig naar de diepste krochten zouden sleuren of de aarde tenslotte brandend zou vergaan, was er verder niets wat hem er ooit van zou weerhouden zich naar haar toe te spoeden zodra hij wist dat ze hem nodig had. Altijd…

Vluchtig en teder hadden zijn lippen haar rode kruin gevonden terwijl zijn hand troostend langs haar rug wreef. Een zachte glimlach kroop voorzichtig om zijn lippen bij de vraag die ze uiteindelijk stelde. “Wrong? Brann… By loving him, you made him the happiest man alive. You know he wanted nothing more than your heart to love and hold.” deed hij die sinistere gedachte direct teniet. “I’ve rarely seen anyone love so wholeheartedly as him. You were… his world.” As she was his…
Zodra ze zich even terugtrok had hij haar ogen met een kalme, geruststellende blik ontmoet. Als vanzelf verplaatste zijn hand zich ondertussen van haar rug naar haar wang om hier zacht met zijn duim langs te strijken. “I remember he told me about that. He… always tried so hard to understand our world and adapt to it.” Een zeker, zeldzaam respect klonk door in zijn stem. Hierna had hij weer even gezwegen, haar de kans gevend verder te spreken. Maar zodra ze dit deed, had hij direct zijn hoofd geschud. “Don’t say that. You know I couldn’t live with myself if anything ever happened to you…” Zijn woorden haperden even. “This heart might have stopped beating a long time ago, but it would still break if I lost you.” Met twee vingers onder haar kin richtte hij haar gezicht langzaam weer op. “And what about his memory? You live now… knowing that you were loved by a good and honest man. A man who sacrificed himself for you… so that you could live on. What is that sacrifice worth if you don’t live your life to the fullest now?” Zijn ogen boorden zich zonder twijfel in de hare. “Victor never would’ve wanted you to blame yourself. You know that. He saved you… because he wanted you to live the best life you could possibly have. Isn’t that worth something?” Ondanks dat zijn woorden zeker en direct waren, klonk er zoals altijd een bepaalde zachtheid in door als hij tegen haar sprak. Zeker nu. Onderwijl probeerde hij in haar groene ogen te lezen wat er in godsnaam gebeurd kon zijn waardoor ze plotseling deze hersenspinsels had. In het diepst van zijn gedachten werden puzzelstukken tegen elkaar geschoven, maar cruciale stukken informatie ontbraken nog.
Wat kon de aanleiding zijn geweest dat ze na al die jaren juist nu… juist zo… hier terugkwam?

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Zijn stevige omhelzing voelde zo vertrouwd. Haar lichaam gaf zich over aan het zijne. Hij zou haar nooit verlaten. Nooit! Hij zou haar vinden.. vasthouden zoals dit. Hij wist haar altijd te vinden wanneer ze hem het hardst nodig had. Haar lichaam rustte tegen hem aan. Ze voelde zich leger dan ooit. Fluisterend en gebroken klonk haar stem uiteindelijk toen ze hem vertwijfeld die vraag stelde. Die vraag die haar al dagen teisterde en haar niet meer met rust gelaten had sinds ze de ruïnes van het huis gezien had. Ze beet zacht op haar lip bij zijn woorden. 'There was nothing he wouldn't do. He was so... stubborn. Stubborn man don't think straight,' Fluisterde ze zacht, haar lippen daarbij strelend langs de huid van zijn hals. 'I.. really liked that about him,' klonk het daar haast nog zachter achteraan.
Haar hand vond de zijne toen zijn duim zacht over haar wang streelde. 'Fool,' sprak ze zacht en... liefdevol. Ze had het nooit begrepen. Misschien dat het daarom gedoemd was om te mislukken. Misschien waren ze te verschillend geweest. Misschien.... maar... waarom had ze dan zoveel fijne herinneringen aan haar tijd met hem. Haar ogen lieten Reyes los en dwaalde door de ruimte. Daar had de bank gestaan. Mosgroen... een kleur die zij had uitgekozen. In de hoek de piano. Ze kon uren luisteren naar zijn spel, kijkend naar zijn slanke vingers die de toetsen zo teder beroerden. Vliegend, zwevend, zelfverzekerd. Zijn ogen waren altijd gesloten. Zijn lippen vervormd tot een vredige glimlach. Ze kon zich bijna elke nacht herinneren als het weer eens laat was geworden. De glazen wijn voor hem op de bijzet tafel. Meestal was hij in slaap gevallen op het kleed wat voor de bank lag. Dan streek ze zacht zijn lokken uit zijn gezicht en keek de rest van de nacht hoe hij sliep.
Waarom was ze hier? In dit huis... in dit leven. Een duistere gedachte verliet haar lippen. Haar ogen werden weer gegrepen door de zijne toen hij zacht haar hoofd oprichtte. Ze knikte traag. 'I just.... I miss him,' sprak ze na een korte stilte. Ze leek haar woorden daarna even te overdenken. 'A little while ago... I had a client. Nothing special. He wanted a rare bracelet, so I went all the way to Nymmerwell to get it. When I met him again to.. finish our business.. he tied me up to his table. Wanted to keep me. As a toy... a little plaything for boring evenings. Almost had his hand up my skirt already when he found out.. I'm not human,' ze zweeg even. 'Anyway... after that.. Victor has been on my mind.. a lot. I will probably never meet anyone like that.. ever again. And he is gone... like everything eventually. And it makes me think... what is the point.. We're only trying to kill time here, Reyes. To fight the boredom. There will come a day I've learned everything there is to know. I've mastered everything there is to learn. And I never felt so lonely..,'

LIGHT IS EASY TO LOVE

Een gesmoorde lach verliet zijn lippen wat haar zachte lokken even deed verschuiven. “Of course he was stubborn. He had to win you over, didn’t he? You basically invented ‘playing hard to get’.” Even werd hemzelf het zwijgen opgelegd toen een herinnering onwillekeurig zijn gedachten binnendrong… “I remember him even asking me for advice. That… was definitely one of the most awkward conversations I’ve ever had, but… I think it was also the moment I hoped you two would end up together. Since you deserve… only the best and he was willing to be just that for you.” Zijn glimlach verbreedde even. “Maybe part of me was even a little jealous you found someone like that… Someone… willing to fight for you.”
Nadat hij haar sombere gedachten had willen opklaren, gaf hij haar de kans te reageren. Begrijpend had hij geknikt. Ze miste hem. Natuurlijk miste ze hem… Hij was het lichtpunt in haar leven geweest. Reyes kon zich niet herinneren wanneer hij haar voor het laatst zo gelukkig had gezien. “So do I…” Niet alleen voor het effect wat hij op Brann had gehad, maar ook de man zelf. Toentertijd zou hij het waarschijnlijk nooit zomaar hardop hebben toegegeven, maar… hij had ook een gevoelige snaar in hem geraakt. In positieve zin. Het eerste moment… in jaren… vele jaren… dat iets van menselijkheid in hem was ontketend. In de ogen van velen bevond zich daar daarom de start van zijn verdoemenis, leidend tot het moment van twaalf jaar geleden waarin hij zichzelf had opgeworpen om een miezerig mensenleven te redden… en al dat volgde. Maar zelf… zou hij het niet anders willen.

Verdere overpeinzingen kwamen even stil te liggen bij het zien van haar bedenkelijke blik. Hij kende die blik… Ze stond op het punt hem iets te vertellen wat hij niet graag wilde horen. De blik die ze had als een Elder wederom had voorgesteld dat ze het beste een huwelijk kon sluiten met één van de zeer geschikte kandidaten, speciaal voor haar geselecteerd, om haar voormalige status te herstellen of als ze per ongeluk een avondmaaltijd had laten ontsnappen. “Brann..?” klonk het daarom afwachtend en ietwat gealarmeerd. Daarop begon ze te vertellen.
Hoe meer ze vertelde, hoe meer zijn complete lijf acuut onder hoogspanning kwam te staan. Zijn kaken klemden zich stevig op elkaar in haast ongezonde mate. Oh… Wacht… Wat? Wat?! Hij… Oh hell no..! “He… what?” siste hij nog scherper dan de punt van een dolk. De twee ijzige ogen schoten vuur. Voor dat ene moment, straalde zijn gezicht niets anders dan reine, hatelijke bloeddorst. “Please tell me you castrated him on the spot and ate him alive.” Hij had niet serieuzer kunnen klinken. Het was dat ze al verder sprak wat hem er net aan van had weerhouden overeind te veren en hoogstwaarschijnlijk zijn vuist door een ruïne te slaan… Met moeite wist hij zichzelf in bedwang te houden. Nee… Ze had hem nodig. Niet nu kon hij als een losgeslagen beest wegstormen, hoe graag hij dat ook zou willen. Kalm…
Het kostte hem zeker een minuut of twee om te spreken zonder dat pure, stormende woede zijn toon overheerste. “I… understand.” Zijn stem trilde nog iets na. Zijn spieren stonden strak van ingehouden spanning. “I feel the same way. Most days it feels like I’m slowly losing my mind. Living an unnatural long life… makes you doubt what is real and what is not in the first place.” Zijn ogen zochten de hare weer waarbij hij dichter naar haar toe boog tot hun gezichten nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. “But… I do know this for sure: You… make it worth it. The agony… the boredom… everything. When there is nothing else I can believe in, when everything else fades, I know I still have you.” Zijn vingers streken zacht langs haar kaaklijn. “And you’re right. There was only one Victor and he is gone too… but eternity is a long time. Who knows… you might find something or someone else to make life worth living again. And until then… I will be here. You will never… truly be alone. That I promise you.” eindigde hij een stuk zachter.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Zijn woorden. Het bracht een zachte glimlach rond haar lippen. Ze had hem willen behoeden voor haar. Voor hemzelf. Maar nooit had hij geluistert. Hij had haar wel gehoord, geknikt, en ging daarna weer zijn eigen gang. Alles negerend wat hij zo braaf had aangehoord. Ze luisterde naar Reyes' stem. Voelde die vertrouwde bastoon door zijn lichaam resoneren. Een zachte, ingehouden grinnik liet het hare lichtelijk schudden. 'He also cared about you. He wanted you to feel included, accepted.. understood. He wanted to do everything to give us that,' fluisterde ze in zijn oor. Ze had zich weer terug getrokken en hem verteld wat haar niet kloppende hart zo verzwaard had.
Toen kwam daar die welbekende toon. Die 'beschermende grote broer' kant van hem die haar altijd zo veilig had laten voelen. Maar dat maakte het verhaal niet makkelijker om over haar lippen te krijgen. Ze voelde de spanning in zijn lijf toenemen, zoals ze wel al verwacht had. Bij de eerste twee woorden hadden haar handen zijn hals gevonden, haar duim zacht strijkend langs zijn kaaklijn. Om hem hier te houden. Om zijn spanning wat weg te nemen. Ze zou hem zijn woede niet laten onderdrukken. Maar ze had hem nu nodig. Ze wilde hem nog niet laten gaan. 'I tried. Believe me, I wanted him to suffer... But the thing about rich clients is... they always own silver in one form or another. He got away after cutting me with a silver knife,' Ze klonk beschaamd. In haar stem lag een duidelijke wraaklust als ze terug dacht aan zijn kermende gestalte die zichzelf had weggesleept... haar in pijn en lijden achter latend. Maar ze had verder gesproken. Dit was niet de tijd voor wraak. Nog niet. Haar handen waren in zijn hals blijven liggen. Teder. Liefdevol. Een zachte glimlach was op haar gezicht verschenen. Haar armen sloegen zich weer om hem heen, hem weer dicht tegen zich aan trekkend. Haar vingers streken koesterend door zijn donkere lokken. Haar zachte lippen drukte zich op zijn slaap en ze liet haar voorhoofd tegen het zijne steunen. 'I wouldn't know what I would do if you were gone. If I had to watch the sun rise... knowing you wouldn't be watching the same sunrise anymore. And I know I am not the only one who has that fear,' Haar haast onhoorbare stem werd even onderbroken om veelbetekenend te glimlachen. 'As long as you're here... I know I can find the strength to go on,' vervolgde ze daarna, wederom serieus. Het bleef nog iets langer stil tussen hen. 'Don't leave me yet. I can't be alone. Not today,' klonk uiteindelijk een zacht verlangen.