Tricks of the trade

zo feb 11, 2018 2:02 am

Vlak aan de rivier naar I'llyria stond hij opgesteld, het vertrouwde hospitaaltentje. Vaal en zandkleurig, met een open sectie aan de voorkant op robuuste houten palen. Een soort kraampje dat fungeerde als uitstal voor alle wonderlijke middeltjes die hij te koop had, en die menig soldaat uit de dichtstbijzijnde stad machtig interessant vond. Artefacten, kruiden, zalfjes, drankjes, poeders - maar ook kostbare, of juist alledaagse gebruiksvoorwerpen. Talismannen met het boze oog, die een effectieve werking beloofden te hebben tegen krampen in het hart zolang hij op de borst werd gedragen. Een poeder tegen klamme spieren in een buikfles van blauwkleurig glas uit Rhoynar; een prachtig decoratief aanzicht dat niets meer bevatte dan vergruizeld steen. Door de krijgers uit de militaire rangen die zich in de stad met de hoge stenen gevesten hadden gesetteld - sommige nog jong, onwetend, naïef - werd het vooralsnog massaal gekocht. Ze maakten lange, zware trainingsdagen, werden ieder moment van de dag gedrild en hadden in hun barakken niet de luxe om kleine, maar verschrikkelijk storende mankementjes te verzorgen. Waarom hij zijn portatieve verblijfplaats voor nu juist hier had opgezet, was daarom heel duidelijk. Dat er zo nu en dan één bezweek op de wilde vlakten van Navarre was voor de zelfbenoemde dokter een culinair aanwinst. De cadetten kwamen van heinde en verre en vaak zelfs uit andere continenten. Wereldgerechten.

De man met het sluike, nauwkeurig naar achter gehaalde, donkere haar stiefelde rond in zijn achtertent. In korte periodes van stiltes stond hij over een werktafel gebogen. Het was er donker, muf. Alleen de gloed van een flakkerende olielamp wierp zijn lange schaduw tegen de wanden. De bewegingen van de donkere schim verried dat zijn elleboog in herhaaldelijke manoeuvres heen en weer bewoog; en soms - als hij zijn arm ver genoeg naar achteren haalde - verscheen er bliksemsnel een langwerpig stuk aan de schaduw met tanden die even vlug weer samensmolt met de overige dansende schimmen. Een spookachtig figuur schoot langs zijn benen, klagend miauwend.
'Niet voor de poes,' klonk zijn zachte stem geamuseerd, bijna fluisterend. Eigenlijk vond hij het vreselijk geestig. Hij moest zich inhouden niet hardop te lachen.

Slade stopte abrupt met zijn handelingen op het moment dat hij het belletje in zijn voortent vaag hoorde rinkelen. Zijn smalle wenkbrauwen kropen naar elkaar toe in een kleine frons en hij vestigde zijn lichte, hardvochtige ogen afwezig op een punt van de wand voor zijn neus, maar hij was er na enige tijd luisteren toen wel zeer zeker van dat er iemand aan zijn tent stond. Zorgvuldig ontdeed hij zich van zijn niet-meer-zo-witte voorschort, likte een ringvinger en ging er een keer langs zijn haargrens (een tic die hij al had voor zolang hij zich kon herinneren), en beende tenslotte naar voren. Met een onderarm tilde hij de flap op, onderwijl nog bezig zijn zwartlederen handschoenen te wisselen. 'Ik ben gesloten,' deelde hij op zijn meest warme wijze mee, zelfs met een verontschuldigende ondertoon. De genegen klanken waren net zo glad in zijn stemgeluid verholen als dat ze over zijn tong kwamen gegleden. Kneepjes van het vak. Zijn heldere ogen - een grijsachtig zilver zo bleek dat het bijna wit was, vergelijkbaar met ijzige vlaktes waar niets kon groeien - gleden een kort moment over zijn klant heen. Bedachtzaam rustende lippen die zich nu omkrulden tot een flinterdun, zoet glimlachje.

'Maar voor u wil ik graag een uitzondering maken.'

-
[& Alandria]

di feb 13, 2018 10:49 pm

Tricks of the trade Cd9cd99828a1798b63a13e5f1238754b

De militaire stad in Navarre achter zich latend reed Alandria richting het Zuiden. Onder haar kwam het geklepper van ijzer op steen vandaan, zo nu en dan afwisselend met een doffe plof als de ondergrond onder haar paard zijn hoefijzers overging van rots op aarde. De lucht was helder en de temperatuur lag een beetje rond het vriespunt. Condenswolkjes vormden zich uit de neusgaten van haar zwarte hengst en uit de hare terwijl ze in gedachten uitrekende hoe lang het zou duren voor ze in Sundarin uit zou komen. Misschien moest ze één nacht buiten blijven slapen, misschien meer. Het lag er ook aan wat of wie ze onderweg tegen zou komen. Gehn, de afkorting van haar paard zijn naam, had zijn energievoorraad in ieder geval nog lang niet opgebruikt. Zijn oren stonden naar voren terwijl ze de bergketen doorreden. Ze volgden een pad dat ooit gevormd was door het wild, maar waar men de bomen had gekapt zodat er ook karren langs konden. Ze nu en dan kwam ze deze dan ook tegen, waarbij ze zo nu en dan wat uit moest wijken. Een poosje erna toen de weg wat meer begaanbaar was spoorde ze haar paard in draf aan, waarbij haar harnas rammelde, samen met die van Gehn tezamen met het gebonk van zijn grote hoeven nu het steen langzaam overging in stevige en aangestampte aarde. Nu het verder helemaal stil was met dat als enige ritmische geluid kwam Alandria in een soort trans, de frisse lucht diep in en uit ademend terwijl haar zwarte haren op en neer deinden bij de bewegingen. Opeens vingen haar puntige oren gedender op van paardenhoeven die niet van Gehn kwamen, ver voor haar uit, gevolgd door geschreeuw. Haar lippen een smalle lijn. Ze zette haar hielen in de flanken van de hengst, die aan galoppeerde, naar voren schietend met grote passen. Ze boog zich over zijn met harnas bedekte nek en al snel kwam de oorzaak van al het rumoer in zicht: Een kar met twee bruine paarden er voor was op hol geslagen. De oorzaak was een enkele Direwolf. Alandria had gehoord dat ze zo groot als een paard konden worden, maar deze was een stuk kleiner. Vermoedelijk een jonge reu die wanhopig op zoek was naar voedsel, afgestoten door zijn oude roedel of om zelf 1 te beginnen. Maar desalniettemin zeer gevaarlijk. Hij was op de achterkant van de kar tussen wat goederen gesprongen en beet richting de arm van de koetsier, die hem op afstand wist te houden met een stevige stok, herhaaldelijk op zijn schouders en kop slaand. Maar het zou niet lang duren voor het beest hem te pakken zou hebben. En dus moest Alandria snel handelen. Het oogwit van de paarden voor de kar was te zien, die in blinde paniek van de weg dreigden te gaan. Al snel was Alandria daar om hen de pas af te snijden zodat ze wel rechtuit moesten gaan. De dolk die ze zo even nog had getrokken flitste weer tevoorschijn. Wat er vervolgens gebeurde ging in een paar hartslagen. Ze zette zich af uit het zadel om op de rug van de Direwolf te springen, de dolk tussen zijn schouderbladen inplantend. Ze nam een teug adem en uitte een luide strijdkreet om hem af te leiden. Meteen liet het beest de koetsier met rust en sprong joelend van pijn en woede tegen een boom. Een klap tegen duizelde haar even, maar gelukkig had Alandria een helm op. Tanden schraapten over haar arm platen, welke deukten, maar hun dienst bewezen door haar arm te verhoeden niet opengereten te worden. Klauwen schraapten over het pantser over haar torso, ook deze deukend waardoor haar adem ontnomen werd. Haar vingers zochten naar de dolk maar konden het heft niet te pakken krijgen die tussen de schouderbladen van de Direwolf uit stak. Deze stond over haar heen, zijn tanden gereed om haar keel te grijpen en de genadeslag te geven. Zonder nog een milliseconde te verspillen deed Alandria oproep naar haar magie. Een wortel ontsproot uit de grond en wikkelde zich om het beest zijn nek. Met kracht werd hij weggetrokken. Stikkende en jankende geluidjes kwamen uit zijn keel. Het deed de rillingen over haar rug lopen. En zo bleef ze daar liggen, verbouwereerd, haar gezicht en pantser besmeurd met bloed en ontsierd door krassen en deuken. Ze nam een teug adem, dat bemoeilijkt werd door het laatste. De Direwolf had zijn laatste adem uitgeblazen. Zonde, vond ze.. Maar het was de zijne of die van haar, de man en de paarden. En misschien nog wel meer mensen in de omgeving. Een persoon kwam vervolgens in haar gezichtsveld, leidsels in zijn handen met een bezorgde frons over zijn vriendelijke gelaat. Hij nam zijn bruine stoffen pet af en ze zag hoe bleek hij weg getrokken was. Ze knipperde even met haar ogen en duwde zichzelf in een zittende positie. ''M'ilady'' klonk zijn zachte stem, een hand uitreikend. Ze hief haar hand, even kort met haar hoofd schuddend terwijl ze de man een korte glimlach toonde. Vervolgens uitte ze een lach toen de adrenalineboost weg ebde. Haar arm tintelde en ze hoefde geen Seithr te zijn om te voorspellen dat ze de volgende dag bond en blauw zou zijn. Maar ze leefde nog. En de man ook, die haar dankbaar knikte ''M'ilady..'' sprak hij weer ''Thank you so.. So much..'' hakkelde hij. ''It's Alandria.. Sir. Be on your way, i'll be fine.'' verzekerde ze hem. In zijn ogen zag ze kleine traantjes en de hand van haar goede arm werd in de zijne genomen. ''Are you sure you do not want to come with me to I'lyrria? You'll be greatly rewarded. And..'' begon hij, maar werd onderbroken ''No, sir.. I needed a reminder what kind of dangers are around the county.'' sprak ze botweg, de dolk uit de Direwolf halend. Het bloed veegde ze af aan zijn vacht, waarna ze met het wapen naar het beest gebaarde. ''Take him with you. His head can make a nice walltrophy and his coat can keep you warm to upcoming cold winters.'' vervolgde ze, waarna haar ogen naar haar paard zochten die braaf was blijven staan, op een klein afstandje van de koets. Ze stopte haar dolk weg en probeerde zo goed als het ging recht te lopen, maar slaagde hier niet algeheel in. Ze nam niet eens de moeite om in het zadel te komen, maar teruggaan naar I'lirrya zat niet in haar planning. ''I can see you are stubborn, Elf..'' sprak de man vriendelijk ''Wherever you go, I wish you save travels''. sloot hij af, de koppige elf nogmaals toeknikkend voor hij zichzelf op de bok van de koets hees. Zelf nam Alandria haar paard aan de teugels mee, pijn verbijtend terwijl het bloed in haar gezicht opdroogde. Ze gespte haar hevig gehavende onderarm bescherming los, die ze weg gooide. Verschillende krassen zaten op haar huid, maar niets wat zorgwekkend was. Nu ze eenmaal stond ging het ademen ook iets makkelijker.
Het geluid van de rivier was al snel hoorbaar. Water bewoog zich over het landschap richting het zuiden, zich door niets tegen laten houdend. Aan de oever knielde Alandria neer om water in haar gezicht te sputteren, wat bloed uit haar haren wassend en van haar huid spoelend. Maar niet alles kreeg ze weg, maar dat kon niet baten. Als de kans zich voor deed zou ze zich in de eerst volgende herberg in een tub heet water onderdompelen. De gedachten daar aan waren heel verleidelijk, nu ze het ijskoude water in haar gezicht voelde. Toch nam ze wat slokken water, wat haar even deed klappertanden. Zo bleef ze even zitten voor ze weer stijfjes overeind kwam.. Oh man, dit ging nog een lange dag worden.. Maar niemand kon weten wie ze vervolgens zou ontmoeten..

Ze volgde de rivier nog altijd te voet met haar paard aan de teugels, haar gedachten ordenend, met elke stap de pijn wetend onderdrukken. Maar ze ploeterde door, op gegeven moment zou ze toch weer op moeten stappen. Ze zocht naar een omgevallen boom of een rots waar ze op kon klimmen om zo op haar hoge paard te komen. Maar in plaats daarvan deed een verandering in het landschap, naast de bomen en de rivier, haar even vreemd opkijken. Een lange tent stond uitgestald met een soort overkapping er voor. Er was echter niemand te zien, en dus bleef ze even op een afstandje staan, om zich heen kijkend. Tot in haar op kwam dat degene zich natuurlijk ook in de tent zelf kon begeven. Haar trage gedachten wat vervloekend liet ze de teugels los om vervolgens zelf behoedzaam dichterbij te schuifelen. Haar hand kwam op een toonbank, waar ze even op leunde. Een zilverkleurig belletje stond op de houten oppervlakte, die ze even liet luiden. Gewoon nieuwsgierig wat of wie er was. Het leek op een soort veld hospitaal, maar dan met een.. Vreemde vibe er aan. Zo bleef ze even staan voor ze zich voortbewoog, haar ogen even over de omgeving laten glijdend terwijl ze de mantel die ze over haar schouders droeg even recht trok. Ze had nog wel het fatsoen om niet zomaar naar binnen te gaan. Net toen ze de flappen van de tent de rug toekeerde om weer richting haar paard te lopen om haar reis te vervolgen klonk een stem achter haar. De woorden kwamen half binnen, maar toen ze zich omkeerde zag ze een man met sluik zwart haar uit de tent loeren. Een zwarte bril rustte op zijn neus en in zijn stem klonk genegenheid. ''Oh..'' uitte ze half verwonderd, half dankbaar. Even bleef ze hem aankijken voor ze haar helm af nam en een zwarte lok haar achter een oor deed. ''Thank you.. I was just looking around.'' uitte ze toen snel, kort glimlachend, de helm voor zich houdend. ''What are you doing out here?'' vroeg ze recht op de man af. Het kwam ook niet in haar op dat ze wel een hele.. Bijzondere verschijning moest zijn, met wapens, bedekt in een gehavende pantser en kledij, besmeurd met bloed.

wo feb 21, 2018 10:00 am

Vanaf zijn vertrouwde plekje achter zijn nu lege uitstaltafeltje, op het enkele belletje na, analyseerde hij de vreemdeling. Haar indrukwekkende uitrusting was niet ongehavend gebleven gedurende haar reis - waar ze ook vandaan mocht komen en welke richting ze ook in het vizier mocht hebben. Ze was nog tamelijk jong, zag hij aan haar gelaat. Onverschrokken ook, aannemelijk. Lang en vaardig. Zwijgend volgden zijn blik de bewegingen van haar handen, die gedachteloos de helm op haar hoofd afnamen, en vanaf dat punt naar haar vingers, die een zwarte lok haar achter een oor veegden. Elf.

Slade kneep zijn ogen even tot spleetjes, hoewel nauwelijks zichtbaar; een gewoonte die voortkwam uit het ongemak van een slecht zicht en vermoeide, branderige ogen aan het einde van een lange werkdag, óf beoordelend cynisme. In dit geval het laatste. Hij nam de gelegenheid haar nog beter te bekijken terwijl ze sprak, zijn doordringende blik schielijk over haar gestalte glijdend, gehuld in haar met bloed bespat, ingedeukt pantser en behangen met de nodige wapens. Evenwel een reiziger als een huurmoordenaar. Die gedachte zou bij menig passant opkomen bij haar verschijning, en menig passant zou er met een hand rustend op een dolk aan een lederen gordel ook wantrouwige vraagtekens bij zetten. Amuserend dat ze aannam dat zij in de positie was die vraag te stellen. Onderduims als hij was stelde hij haar op dit punt nog geen vragen, tot het moment kwam dat hij gebruik kon maken van de informatie die ze hem verschafte. Toch brak er het volgende ogenblik een vriendelijke glimlach door, gevolgd door een ademteugje voor hij zijn smalle lippen van elkaar bewoog. Heel comme il faut, al zei hij het zelf. Het indiceerde dat hij naar haar luisterde en haar de tijd gunde om haar woordje te doen.

'I attend to the wounded and weary of I'llyrian troops,' luidde het simpele antwoord terwijl hij kalmpjes zijn bril hoger op zijn neusbrug drukte met een wijsvinger. 'Their training schedule regularly brings them to these fields. Regrettably, a bunch of these cadets often succumb under the heavy pressure of their loyal duties. Poor lads are still young, green, abducted from their family farms - and thus don't prove themselves to be very.. seasoned soldiers...' Zijn zilvergrijze ogen flitsten kort haar kant op nadat zijn zachte stem een kleine pauzering inlaste, fonkelend achter zijn brillenglazen. In andere omstandigheden zou hij zijn cravat over zijn neus hebben getrokken en er schalks in hebben gegniffeld om die verholen boodschap. Maar niet vandaag. De uitdrukking over zijn gelaat bleef uitgestreken, stoïcijns. Misschien zelfs een beetje vreugdeloos aan de gedachte van voor het leven verminkte jonge krijgers, en de heel gangbare sombere emotie die daar normaal gesproken bij ieder persoon met een beetje empathie bij kwam kijken.

Werktuiglijk stopte Slade zijn paar zwarte lederen handschoenen onder zijn riem zodat ze zakelijk over een bovenbeen rustten, zijn lippen daarbij licht getuit en een hand in zijn heup gezet. 'Or it's more like they don't get the opportunity, so to say,' ging hij verder, één mondhoek betreurenswaardig in een grimas opgetrokken. 'You can imagine how they get brought in, arms severed to the acromion. A rather nasty sight. Even nastier to patch up.' Ieder woord koos hij in vlot tempo weloverwogen uit zijn brede vocabulaire, even nauwkeurig op de tong genomen en geproefd voor het bestreken werd met een zoetsappig laagje toeschietelijkheid. Het was niet eens een leugen. 'On a second note, I also run a shop of wares and trinkets. The basic cause, next to my medical services.' Wel een leugen. Vanzelfsprekend gebracht alsof het de waarheid betrof. In stilte sloeg hij zijn blik weer naar de elf op.
'You look like you can stick up for yourself out there, but I still can't help but feel a bit concerned. It would be reassuring knowing you're in good health and perfectly capable of doing so. Especially if I take full account of how awfully impracticable it must be to travel in that.. dented biscuit tin of yours. Blacksmith's a long way from here, too..' Hij gaf haar een klein moment om zijn indicaties bij haar in te laten zinken, voor hij vervolgde op een wijze alsof het hem ook pas juist te binnen schoot. Op zijn allervriendelijkst kneep hij zijn ogen toe in een hartelijk glimlachje. 'Why don't you let me take you under my wing for the night?' stelde hij toen voor. 'I've got spare beds, I can provide you a proper meal and lucky you: there's even the occasion to freshen up.'

zo feb 25, 2018 12:18 am

Een hand rustte op haar heup, net boven de riem die haar zwaard op zijn plek hield. Ze hoorde zijn antwoord aan zonder zich verder te verroeren, haar ogen gefixeerd op de zijne, door de glazen van zijn bril heen die hij wat omhoog had gedrukt. ''A few times I have witnessed their trainings up there..'' sprak ze met een monotone stem, kort met haar andere hand in de richting van I'llirya gebarend die uit het zicht ontrokken werd door bomen en bergen. ''It is true that some were unwilling to join. They have less motivation and had maybe other plans to do in their life, unlike some that join voluntary.'' vervolgde ze, denkend aan haar broers die allebei waren toegetreden tot het leger. Net als hun vader ooit had gedaan. ''A good thing there are men like you to take care of them.'' besloot ze uiteindelijk nog te zeggen. Verder wilde ze er niet te veel over praten. Ze voelde spieren al stijf worden door de druk die ze te verduren hadden gekregen. Het was al even geleden sinds ze zich in een gevecht op leven en dood had bevonden. Zoals ze al tegen de man had gezegd die ze had gered was het een goede herinnering voor wat haar nog te wachten zou kunnen staan in de wildernis van het land.
De man zijn gelaat kwam vlak op haar over. Het gaf haar een lichtelijk onbehagen gevoel. Maar zijn offer was aannemelijk. Misschien had hij slechts een lange werkdag gehad. Ze had haar blik even op de zon geworpen. De grote gasbol had zijn hoogste punt al bereikt en was op de terugweg naar de horizon, waar hij aan het oog ontrokken zou worden om vervolgens plaats te maken voor de maan zijn gloed. ''This dented tin is still usefull, but worn due an attack not long ago. As you might have noticed this blood is quite fresh, and not mine. At least, mostly, of what I have noticed so far.'' haakte ze in op zijn eerdere woorden, maar gespte de riem van haar zwaard los terwijl ze zijn vriendelijk aangeboden offer overwoog. Ze zou er redelijk de pas in moeten houden om Sundarin voor het donker te bereiken, als ze weer op haar paard zou zijn gekomen. Met een harnas kon dat nou eenmaal niet altijd even makkelijk vanaf de grond en dat hij nu gehavend en wat verbogen was hielp niet bijster veel mee. Als ze even kon zitten zou ze zelf met wat handigheid, creativiteit en misschien wat hulpmiddelen van de man wel wat bij kunnen stellen en buigen. Het zwaard zette ze tegen een paal die de tent overeind hield ''But very well.. That is very nice of you, doctor.'' begon ze, vervolgens haar handen naar de riem bewegend die voor haar borstkas langs liep om de kruisboog en pijlenkoker op haar rug te houden. Ze gespte hem los maar pakte de riem vast voor het hele zaakje op de grond zou vallen. ''About the food.. I can hunt. There is plenty of fish in the water and I saw a trail from some deer hooves not far from here. It is hard for me to accept food for free, especially if there are sick and wounded for you to take care of.'' ze legde de kruisboog en pijlen op de grond bij het zwaard. ''About the other things.. It sounds good, as it might freeze during the night.'' vervolgde ze uiteindelijk, waarop een bescheiden glimlach zich op haar gelaat vormde. Ze was wel gewend om buiten te slapen. Achter het zadel had ze een opgerolde deken liggen die ze over zichzelf en haar paard kon draperen voor de koudere nachten. Maar als het klopte wat de man zei had ze geen moeite om het aanbod voor een bed aan te nemen.
Haar paard kwam uiteindelijk dichterbij, neusgaten ietwat groter dan normaal. Er was iets wat hij rook wat hem niet aan stond, maar naar wat Alandria vermoedde lag de geur van zieke en gewonde mensen om de plek heen. Immers was een paard zijn reukvermogen duizenden malen beter dan die van een mens. Of ook Elf in dit geval. Ze bewoog een hand over zijn neus en begon met het losmaken van de singel die om zijn buik zat om het zadel op zijn plek te houden. ''The name is Alandria..'' stelde ze zich kort voor, maar maakte geen aanstalten hem de hand te schudden toen ze het zadel van de hengst zijn rug tilde. Een zachte grom ontsnapte haar mond toen het ding zijn gewicht aan haar beurse schouders trok. ''But Ali is just fine too..''

vr maa 09, 2018 10:51 pm

De lange Elf was bereid om haar deel in de conversatie bij te brengen, gangbaar zoals het gebruikelijk in zijn werk ging wanneer twee vreemdelingen elkaars pad kruisten. Zonder verplichtingen. Zonder verwachtingen. Nu nog niet, in ieder geval. Het uiterlijke topje van de ijsberg liet alleen de nodige gastvrijheid en hoffelijkheid zien. Wat de rest van zo'n berg diepe meters onder het verkillende water echter verborg, dat was iets dat hij liever voor zichzelf een weet en voor haar een vraag hield. De blik van de zwartharige dokter, zelf net zo kil als ijsbergen, volgden niet haar beweging toen ze met een vinger in de richting van I'llyria gebaarde. Zijn hoofd draaide wel mee om die indruk te wekken, maar terwijl ze zelf haar aandacht vestigde op de militaire stad in de verte, nam hij de vrije gelegenheid om zijn ogen vanuit zijn ooghoeken over haar wapenuitrusting te laten glijden. Kijken wat ze in huis had. Of hij maatregelingen achtte te nemen. Een kort ogenblik, maar het was voldoende voor hem. Ondertussen bleef hij het balletje opgooien, het gesprek in stand houden. De glazen van zijn bril fonkelden in het roodachtige licht van de ondergaande zon terwijl hij zich weer tot de elf richtte, haar woorden aanhorend. Natuurlijk was het waar. Hij maakte er grondig, minutieus werk van om zijn feiten op orde te hebben.

"They are the first ones to die, naturally," luidde Slade's zachte antwoord, getint door somberheid. Hij wachtte een klein moment voor hij zijn hoofd oprichtte en zijn gelaat liet opbreken in een expressie die stralend genoemd kon worden. "And for that, I'm gleesome," breidde hij slinks in op haar compliment, hoewel het evengoed een lugubere aanvulling op zijn eerdere reactie had kunnen zijn. Hij glimlachte er zelfs bij, zijn ogen onschuldig toegeknepen - 'slechts' een dokter die zich 'zeer gevleid' voelde onder haar lofuiting. "Principles and duty, nothing more. Some of the cadets survive, callous and indurated through the horrors of battle, yet they use it to their advantage to make moving on an easier task." De glimlach gleed van zijn smalle lippen, werd vervangen door een moeilijk te plaatsen, vreemde uitdrukking terwijl hij één van zijn onderarmen boven zijn hoofd ontspannen steun liet zoeken tegen een willekeurige paal van zijn tent. Een charmante houding die openheid bood en op hetzelfde moment in contrast leek te staan met zijn trek.
"They learn that without pain, you can never truly hope for growth," eindigde hij zacht, zijn woorden als vlagen van de winterbries over de vlakte. Dat leerden ze inderdaad - op een wijze die hen duur kwam te staan in een zekere behandelstoel. Vaak niet eens lang genoeg nalevend om die moraal door te kunnen geven. Helaas.

Slade zweeg op het moment dat ze het onderwerp overschakelde op haar harnas, en de situatie waar ze zich eerder op de namiddag blijkbaar in bevonden had. Het was hem al wel te berde gekomen dat ze zeer zeker in staat was om te doden, hoe het half opgedroogde bloed haar gedeukte pantser besmeurde. Roerloos keek hij toe hoe de elf haar zwaard losgespte en haar kruisboog schikte. Heel even leek het erop alsof er zich een frons tussen zijn smalle wenkbrauwen begon te vormen, maar het resolveerde al veel te gauw weer tot genegenheid. Hartelijk haalde hij zich iets neer in een kleine buiging, een hand edelmoedig tegen zijn borst geplaatst.
"A mere token of my generosity, miss," luidde zijn reactie galant, zijn mondhoeken omgekruld tot een zoet glimlachje. Terwijl de man echter in zijn gebogen positie stond, zijn gezicht richting de koude aarde onder zijn glanzende zwarte schoenen, spande er zich misnoegd een spier in zijn kaak aan. Een maaltijd afslaan. Zijn welgemanierde dienstvaardigheid in de wind slaan. Rude.

"Forgive me my suspense, as I am certain there is no reason to doubt your hunting skills. They must be quite exquisite, given the fact that you are able to look after yourself just perfectly," sprak hij terwijl hij zijn rug weer rechtte en gedwongen was om zijn ietwat afgezakte bril opnieuw hoger op zijn neusbrug te plaatsen. Slade nam hem in een soepele beweging af om de glazen nuchter tussen de stof van zijn gilet te poetsen, zijn woorden vervolgend op een al net zo'n flegmatieke wijze:
"But are you seriously planning to hunt at this ungodly hour? It won't be long before dark. Tracks will fade in the murk. Deer flee as soon as they pick up the godspeed of your horse from miles away. Chances are high you will wander around 'til dawn, especially in these by direwolves highly populated areas, making the herds extra cautious. Why waste the effort. I'm not expecting any patients around this time of day anymore, and by all means, as a doctor I venture to say you need to be more gentle with yourself. Plus, just between you and me - " Glimlachend leunde hij tegen de paal naast hem, een hand losjes tegen zijn bekken gezet, de ander zijn bril terug op zijn neus schuivend.

"I'm quite the adept cook."

Wat voor ideeën haalde ze zich in haar hoofd om tegen zonsondergang nog te gaan jagen, gezien haar omstandigheden op het moment? Haar harnas gedeukt, haar hengst mogelijkerwijs ook afgepeigerd - en hij durfde te wedden dat ze er al een lange dag op had zitten. Halfgare elf. Typisch naast de schoenen lopen. Wat haatte hij het ras - en o, wat hield hij van het ras.

"Careful now -" Slade snelde zich naar de vrouw en de enorme nachtzwarte hengst toe om zijn schouder onder het gewicht van het zadel te zetten. Met zekere zorgzaamheid hielp hij haar om de last van het loodzware ding tussen hen te verdelen. Hij mocht dan iets korter zijn, gebruikelijk als dat was wanneer het het lange en gracieuze Elvenras betrof - maar hij was minstens zo sterk. Een geconcentreerde frons plooide zich tussen zijn wenkbrauwen, en terwijl ze het zadel neerlegden, stelde zijn Elf zich voor als Alandria. Ze maakte echter geen opkomst om hem de hand te schudden, wat voor reden daar ook achter mocht zitten. Zonder een blijk van zijn irritatie die enigermate opspeelde bij het gebrek van fatsoen, reikte zijn hand naar de hare, zijn warme vingers haar huid dwangloos omsluitend. "I'm sorry - how awfully discourteous of me -" Hij wilde de woorden er het liefst druipend van het sarcasme en met opeengeklemde kaken uitgooien, maar bracht in plaats daarvan haar hand naar zich toe om er een kleine, zachte kus op te drukken. "Denzel Slade, pleased to meet you. I hope to pay regard to your every wish and see to your comfort during your stay."
De onrustbare uitdrukking lag breeduit over zijn blanke gelaat gestreken toen hij zich weer oprichtte. "Let my assistants attend to your stallion; it looks rather tired. As do you. They say tomorrow is only found in the calendar of fools, yet only tomorrow brings a new day. And tomorrow will come, miss." Vriendelijk krulden zijn mondhoeken om tot een klein glimlachje dat de dokter in het licht van de ondergaande zon wezenlijk een onschuldig voorkomen kon geven. In zijn zachter wordende stemvolume klonk mildheid door. "Come inside with me and rest up."

za maa 24, 2018 11:02 pm

Ze had hem even gadegeslagen toen de ander nonchalant tegen de paal leek te leunen. Echt verder in op het gesprek ging ze niet. Haar broers zitten in het leger en om zo over Colléga's van hen te praten die een ongelukkig noodlot tegemoet gingen beviel haar niet. In het allerminst. Ze ging verder met haar harnas, prullend aan een riempje dat vast zat maar los wist te maken. Soms sliep ze er mee omdat het gewoon een redelijke taak was alles los te krijgen. En in het wild kon elk moment gevaar loeren, om elke boom of rots. Weliswaar waren zij en haar paard tot nu toe ontkomen aan een ongelukkig noodlot. Ze koos er ook voor. Maar liever genieten van een korter leven dan niet genieten van een langer leven. Dood was toch onvermijdelijk.

''Generous indeed..'' sprak ze zacht, twijfelend of hij het kon horen terwijl ze hem gadesloeg terwijl de bril even af werd genomen. Dat iemand zo vrijgevig was naar een vreemde was zeldzaam. Zo gladjes als hij was, zo beleefd.
Zo zonder bril had hij een heel ander aanblik. Maar ze wendde haar gezicht weer af zodra hij praatte, even naar de lucht kijkend. Allright, Mr. Know it all ging even door haar gedachten heen. Ze hief haar handen ''Very well.'' besloot ze maar toe te geven. Lopen was al vervelend genoeg maar wilskracht kon iemand ver brengen. Ook bood de rivier vis om te vangen, al zaten ze nu met de kou op diepere stukken. Maar als de nood eenmaal aan de man was was ze tot veel in staat. Instinct of survival. Ook had ze nog een voorraadje brood dat lang goed bleef mits goed verpakt.

Om haar mond trok een grimas en ze pakte het naar paard ruikende stof beet dat onder het zadel lag. Ze wilde hem onder de overkapping leggen toen de man naar haar toe kwam om het gewicht te verdelen. Haar wenkbrauwen hadden zich ietwat op getrokken. Had niet gehoeven, maar het leek er op dat de man er op stond haar te helpen. Kort nadat ze zich voorstelde had ze het zadel neergelegd, zich opmakend de hengst van zijn hoofdstel te ontdoen zodat hij zelf rond kon scharrelen om wat gras te eten wat hier en daar nog niet weg was gegeten door wild. Het had een lage voederwaarde, maar hij kon in ieder geval zijn maag een beetje vullen en in de volgende stad zou hij hooi kunnen eten dat in het najaar vaak rond werd gebracht door boeren.
Echter werd haar hand vast gepakt door de man die zich als Denzel Slade voorstelde.
Ze werd niet graag aangeraakt en had even de neiging moeten onderdrukken haar hand weg te trekken terwijl hij zijn lippen er op drukte. Haar nekharen gingen iets overeind staan. Haar paard had zich al wat terug getrokken, die ze benaderde zodra haar hand vrij was ''He'll be fine and won't stray too far. Just let me take his bridle off and cover his back with the blanket. We have not travelled far yet. How do you think horses survive these days in this climate? He is big but he won't starve in just one day.
But I am gratefull for your offers. I am not a lot around people these days and your kindness like yours is rare. I'll be there soon'' sprak ze hem zo beleefd mogelijk toe, maar ergens was ze erg op zichzelf en vond ze het ongemakkelijk om iemand bij zich te hebben die er op stond zo veel voor haar te doen.
Het zou wel wennen, en het was voor maar even.
Haar paard zijn hoofdstel werd af gedaan en de opgerolde deken die aan het zadel vast zat werd los gemaakt. Touwen die er aan vast genaaid waren zorgden er voor dat hij op zijn plek zou blijven liggen toen ze hem over haar paard had gegooid. Een klopje werd op zijn dikke hals gegeven voor ze hem de rug te keerde om de tent in te gaan, de uitnodiging zwijgend aan nemend.

di apr 10, 2018 8:18 am

De in het zwart gehulde dokter stond nog openlijk tegen één van de steunpilaren van zijn tent geleund, zijn koude ogen de bewegingen volgend van de Elf die haar blik naar de lucht af liet dwalen. Een glimlach sloop op zijn gelaat en liet zijn mondhoeken zuinig omkrullen. Met zijn ogen ietwat toegeknepen, liet Slade zijn hoofd bevredigd opzij zakken om haar vanuit die beheerste positie vanachter zijn brillenglazen gade te slaan, zijn armen in een langzame beweging vroom over elkaar vouwend en de neus van een schoen langs de enkel van zijn andere been in de aarde plantend.
De bedenkingen van haar gezicht af te lezen. Haar zijn informatie bijna hardop menen te horen overdenken. Klinisch en kalm - het gebruikelijke. Zelfs zijn glimlach wist de nodige vriendelijkheid te behouden.

Van binnen voelde hij zich triomfantelijk, en hij zou zelfs op spottende wijze vragend zijn donkere wenkbrauwen naar haar hebben opgetrokken boven een schrandere blik, ware het niet dat het diepe halen maakte in zijn perfect egale stoïcisme. Onder het mum van 'I see that I have brought you to silence. Could it be possible that you - a battle Elf, likely adapted to the unforgiving flux of nature - were not aware of all this? I'm rather surprised.'
De Elf had er namelijk niet veel op terug te brengen - ze moest vast ook weten dat de kennis die hij haar zojuist soepeltjes verschafte, niets meer dan logica en waarheden waren. Die kennis had hij toevallig opgedaan door zijn eigen jachten door de Navarriaanse wouden, vrij geoefend als hij was met pijl en boog. Precisie, flexibiliteit en concentratie: het was het enige en perfecte wapen dat hij hanteerde, naast de rapier. Immers was hij geen man van het klassieke stalen zwaard: zijn spiermassa kwam in een variabelere verpakking, bijna zoals de pijlen die hij in accuraatheid losliet, de slanke sierlijkheid van de rapier en de dubieuze, gladde manoeuvres waar hij zich schuldig aan maakte. Geen potige tank zoals de bebaarde mannen uit Falkreath die loeizware bijlen zwaaiden alsof het slechts een lichte tak betrof. Meer als de havik die door de lucht kliefde, in scherpe vogelvlucht stortend op een lastig te spotten prooi. Ondanks dat hij het vlees niet nodig had, en meer van tijd tot tijd jaagde voor sport, bleek de ervaring die hij ermee had opgepikt een handig meenemertje.

Maar wat was dit? Was dat een zweem van irritatie die hij in Alandria's stem trachtte te horen, of was dat alleen de structuur van haar zinnen? De glimlach vervaagde niet van zijn gelaat toen Slade zijn gekantelde hoofd rechtte en tegelijkertijd al even loom zijn over elkaar geslagen armen losjes uit de houding liet glijden, evenals het genoegen dat hij in zijn borst voelde. Integendeel. Het voedde zijn vermaak. Ging zijn Elf nu bijdehand doen door een boekje open te slaan over paarden, en er vervolgens toch iets vriendelijks aan vast te plakken om haar bokkige houding enigszins weer recht te trekken?

Het voelde bijna alsof ze een belabberde auditie deed om een Denzel Slade in een theaterstuk te spelen, en by the Seven, dit moest het moeilijkste moment tot nu toe zijn waarbij hij zijn lachen opgekropt moest houden. Vooral omdat ze ogenschijnlijk toch niet goed genoeg ingelicht was over haar eigen paardentheorie om de informatie die hij haar zojuist had gegeven over rondzwervende Direwolves, in acht te nemen. Kwam het dan niet bij haar op om die simpele feiten op te halen en de verstandige vraag te stellen of er mogelijk beschutting was voor haar rijdier? Niet zijn probleem, hoe dan ook. Laat het beest maar openlijk rondzwerven; mocht het gegrepen worden, dan wachtte hem alleen de taak om het karkas in de nabije omgeving op te ruimen om te voorkomen dat het nog meer roofdieren aantrok. Hij nam ook niet de moeite om haar te vertellen dat er zich achter zijn tent een klein simpel stalletje bevond voor zijn eigen nachtzwarte paard, dat zijn tot rijtuig getransformeerde stand trok wanneer hij on the move was. Hij ging niet alles voor haar voorkauwen als ze zijn politesse bagatelliseerde. Heel jammer dan.
"Of course," klonk zijn inschikkelijke reactie desondanks, compleet met een genegen hoofdknikje en zijn diepe baritonstem die een toon daalde in genegen begrip. Hij zette zich van de paal af en beende de bepantserde vrouw kalmpjes voorbij, nog altijd glimlachend. "Do take your time. I will be inside."

Zodra enkel nog zijn elegante rug in Alandria's zichtveld was tijdens zijn tred naar de tent, verhardde het gelaat van de dokter met een bepaald soort venijn die als een schaduw over zijn ogen viel. Ook de glimlach verdween als sneeuw voor de zon, hoewel hij in een herhaaldelijke interval knedende bewegingen met zijn lippen maakte. Af en toe schoot zijn tong over zijn bovenlip. De huid van haar hand die hij in zijn galante kus had mogen tasten, had er een ongenaakbare afdruk op achter gelaten. Ze had naar bloed, ijzer en leer geroken - de aromatische, bijna geparfumeerde geur van Elf vrijwel bezoedeld in al die strijdelementen. Smaak van hetzelfde kaliber. Haar handen waren slank, nog steeds met de kenmerken van je doorsnee Elf, maar enigszins diezelfde doorsnee zachtheid verloren door het handhaven van wapens, de leidsels van haar paard, het sjorren van bepantsering, het vuur van strijdlust. Textuur was hoe dan ook aanwezig. Vooralsnog met genoeg mate aan fijnheid om van een vrouw te kunnen zijn - en dat alleen al was meer, meer dan genoeg.

"Let's pry you out of that armor first, shall we?"

In de schemer van zijn tent stond hij geduldig te wachten zodra Alandria binnentrad, een pols over de leuning van zijn behandelstoel gedrapeerd en zijn andere vrije hand nonchalant in een broekzak gestoken. De minzaamheid keerde terug in een geopenbaarde glimlach, hoewel zijn ogen half onttrokken werden door de reflectie van flakkerende olielampen en een klein knappend haardvuur in zijn brillenglazen. "Looks like it's clasping your body like pressed meat in vats," zweemde zijn diepe stem zacht. "Please -" Er weerklonken een paar droge klikken, afkomstig van de stoel die hij door middel van een houten tandwielmechanisme een stukje omlaag draaide - gevolgd door drie uitnodigende klopjes die hij vervolgens op de leuning gaf.

"Sit."

Tricks of the trade

Tricks of the trade

Re: Tricks of the trade

Re: Tricks of the trade

Re: Tricks of the trade

Re: Tricks of the trade

Re: Tricks of the trade

Re: Tricks of the trade

Re: Tricks of the trade