[Date] The Willing Predator

za feb 24, 2018 10:22 pm

shame on me
shame on us
shame on all of us

_{"I promise you, Mr. Slade, it is very much worth it. O look at you, Denzel-dear; already at this age and you know trench flies about the warmth of a wife and children. A man's age matters, you know, you won't be fruitful forever - you of all people should know. Only working with those cold instruments all day, 'f course it tends to chill your soul too. Matter of time, matter of time. And you're quite the handsome fellow, shouldn't be too hard to reel in a Mrs. Slade, now should it. Just don't sweep your hair like that, keeps the ladies away - and eat more nutriens, Heavens! You're as pale as an arctic rabbit's rear end. Work on the stare, 's likes you wish to cast an eternal winter to the six realms. You need not to die lonely, me granny used to say. No one needs to, no oh no. My sight may not what it used to be, but ol' Muriel still sees these things perfectly. Loneliness in your eyes, doctor, she sees. The same that left a gape in me soul when me' poor Abe died, o old wounds me poor heart. Some woman left and right won't fill up the emptiness. Don't bother visiting a brothel, ye hear? There is only one cure for that, one cure. Everyone needs a little tenderness in their life."

Ingespannen zat hij over de raaskallende oude vrouw heen gebogen en probeerde uit alle macht zijn werk te doen. Een spier in zijn kaak spande zich zichtbaar aan terwijl hij de behandelstoel aan een tandwielmechanisme onder drie droge klikken drie standen lager draaide. Met de nodige vinnige bewegingen van zijn arm, een koude blik in zijn zilverkleurige ogen. Oude Muriel hapte zacht maar verschrikt naar een teug lucht toen hij bij de laatste stand de hendel iets later tegenhield en ze tegen het hoofdkussen plofte, desondanks weinig onder de indruk. Uit verborgen wrevel trok hij het dunne leren riempje nog strakker aan om haar mollige bovenarm; één ferme ruk waarbij de vrouw even vragend haar door groeven getekende gezicht naar hem toedraaide. Doffe blauwe ogen als stoffige saffieren die niets meer zagen dan schimmen. Een moment van beradende stilte voor ze het in de wind sloeg en doodleuk weer vrolijk verder snaterde. Wauwelend over zijn leven, en over hoe hij het moest leiden. Slade trok een vies gezicht van afgunst, zijn verwrongen gelaat maar een paar centimeters van haar dikke neus verwijderd. Zijn in lederen handschoenen gestoken wijs- en middelvinger maakten een toornig gebaar alsof hij ze ver haar neusgaten in wenste te rammen. Ze was toch stekeblind. Rustig. Rustig en bedaard. Het was een schrale troost dat de lichtzinnige vrouw maar eens in de zoveel maanden bij hem kwam. Snel en bekwaam schoof hij de naald van de syringe in haar arm, met de muis van zijn hand de plunjer omlaag drukkend tot deze niet meer verder kon. De syringe was tot de top van de cilinder toe gevuld met niets anders dan drabbige modder. Een toepasselijke behandeling voor een bezoedelde, afgeleefde graftak.

"Yes, of course," klonk zijn stem warm en genegen, een totaal contrast met de uitdrukking op zijn gezicht. Hij slingerde een smerige doek tegen de uitgezakte plooien van haar arm om het overtollige vloeistof heel vakkundig op te vegen, gespte het riempje los en stroopte de mouw van haar smoezelige tuniek omlaag. Zijn hand sloot zich om de hare om de bevende vrouw uit de stoel te helpen en naar de ingang van zijn hospitaaltent te begeleiden. Slade drapeerde zorgzaam haar mantel over haar schouders. Behendige vingers knoopten de brocheknoopjes van haar mantel dicht, alsof het zijn eigen moeder betrof en hij er zeker van wilde zijn dat ze het geen seconde koud zou krijgen buiten. "Walk along now, Mrs. Bennett. Get home safe."
"You're too kind. I left your shillings on the counter, dear. May the good Gods smile upon you." Vanuit de opening van zijn tent, de flap omhoog houdend met een onderarm, keek de kwakzalver de strompelende vrouw na. Er vormde zich een grimas op zijn gelaat terwijl hij met een wijsvinger zijn bril hoger op zijn neusbrug drukte. Eén mondhoek trok zich lichtjes op. "And may your veins clog," moffelde hij zacht onder zijn adem.
Hij wás een getrouwde man geweest, little did they know. Lang geleden. Wat er met zijn vrouw was gebeurd, was persoonlijke informatie die alleen hém iets aanging. Hoe dan ook stond hij niet bepaald open om vanavond in een of andere godvergeten taverne te vertoeven en de behoorlijke verrassing af te wachten wie zich voor hem zou openbaren als zijn blind date, no pun intended. Hij wist vrijwel zeker dat het Muriel's doen was geweest om zijn naam op de lijst te zetten, de feeks. Uit medelijden. Uit ontferming. Uit - wat voor volslagen onzin ze zich ook in haar hoofd had gehaald. In werkelijkheid voelde hij zich prima in zijn eentje, met enkel het gezelschap van zijn naaktkat Churchill, zo nu en dan één van zijn jonge assistenten. Nu had hij geen keus. Zijn imago zou eronder lijden als men zag dat hij wel een deelnemer was, maar niet kwam opdagen.

En dus positioneerde de man zich voor zijn grauwe spiegel; hij waste zijn handen in een aarden kom schoon water, wisselde zijn handschoenen, fatsoeneerde zijn zwarte lokken zorgvuldig, fixeerde zijn cravat opnieuw met opgestoken kraagboorden, bette wat cologne in zijn hals. Zijn hemd kraakwit als Falkreath's sneeuwvelden. Zijn overkleding pluisvrij en zwart als de nacht. Zijn overcoat golvend in de beweging toen hij deze aantrok, de strakke boorden aflopend over zijn tamelijk brede schouders in perfect rechte lijnen. Smetteloos. Zoals het hem betaamde. Tussen duim en wijsvinger plukte hij een enkele roos uit de vaas op zijn buffetkast. Als het dan moest, voor de nodige etiquette. Met zijn antieke wandelstok aan een arm begaf hij zich richting D'auvignon. Bij de taverne aangekomen kreeg hij door de kelner een tafeltje aangewezen, ergens in de hoek. Ze hadden de moeite genomen om een wit laken over het tableau te draperen en in het midden een lange kaars neer te zetten. Hoe romantisch. En hoe verschrikkelijk simplistisch. Opleukerij voor het klootjesvolk. Slade zetelde zich met grote tegenzin neer op één van de stoelen om daar zijn compagnie voor deze avond af te wachten, zijn handen onder zijn kin flegmatiek in elkaar geschoven.

@Rinzler}

zo maa 04, 2018 10:56 pm

,,No..! No! Where is it?!" wist hij moeielijk uit te brengen, overduidelijk belemmerd door het zware gehijg. Zijn woorden ebte echoënd en onbeantwoord de duistere atmosfeer in. Ten einde raad schoten zijn ogen heen en weer, terwijl de man zelf radeloos rondjes draaide. De muziek -zijn begeleiding, verdwenen. Spoorloos. Hoe?! Wat mankeerde dat wijf aan haar klauwen?! Haar enigste taak, and she fucked up. Trillerig streken zijn vingers door zijn donker blond gekleurde haardos heen. Gevangen, opgesloten in een manifestatie wat gecreëerd was voor de overledenen. Een eeuwige rustplaats voor zielen zonder fysiek, vleselijk omhulsel. Voor sommigen een sprookje, voor anderen betekende het alles. Rinzler was één van een handjevol wezens die deze aparte wereld kon betreden zonder daarvoor daadwerkelijk te hoeven sterven. Deze gave hield hij over het algemeen geheim voor jan en alleman, doordat hij zelf nauwelijks afreisde naar het hiernamaals. Had hij het maar bij die laatste keer gehouden. Vanaf het moment dat zijn ziel uit had getreden, ontstonden er problemen na problemen. Opgejaagd door hongerige geesten, was hij buiten het bereik van zijn lijf verdreven. Enkel de klanken van de harp, dat bespeeld werd door de vrouwe van het hostel, konden hem terug leiden. En net toen Rinzler dacht terug op het spoor te zijn; waren de melodieën abrupt geëindigd. Zijn ijskoude lippen braken uit elkaar, voorbereid om een stortvloed aan scheldwoorden de vrije loop te laten.
Onvoorzien stapte een entiteit uit de mist naar voren. Lange, goedverzorgde blonde haren omlijste het tedere gezichtje van een jong meisje. Om haar lijf zwierde een poeder roze jurk, versierd met handgemaakte bloemen en details van kantwerk. Heldere blauwe ogen staarden recht in de zijne. In slow motion hief ze haar arm op, een slanke wijsvinger wijzend naar een bepaalde richting. Tot slot toch iemand die hem hielp in deze mallemolen. ,,Thank you, little girl," prevelde Rinzler bedaard, waarna hij zich haastig uit de voeten maakte. Waarheen precies was lastig te bepalen, sinds hier werkelijk niets was. Kort gezegd diende het als de voortuin naar wat men noemde "Hel". Hoe dan ook, geen plezierige omgeving om in rond te dwalen.
Zijn hart leek blijmoedig adem te halen toen heel vaagjes een stemgeluid zijn oorschelpen binnen trad. 'Boy! Wake up. Hey. Listen to me, hear me.' Zonder twijfel volgde de man deze woorden. Bij elke stap werd het luider, en veranderde de sfeer rondom hem. Mistbanken trokken op, heldere lichtstralen verhulden steeds meer. Oh, ineens was alles zoveel vrediger. Maar daar had Rinzler geen oog voor; een bloedrode deur bezat zijn volledige aandacht. Hij trok nog een laatste sprint, alsof hij bang was dat het plotsklaps zou verdwijnen, en stapte vervolgens de deur door.

Meteen schoten zijn ogen wagenwijd open, intussen een flinke teug zuurstof opnemend. Spieren spanden zich aan, waardoor de man vlug overeind kon komen van het bed. Brandende kaarsen verlichtte de bekende hostelkamer waar hij de afgelopen paar nachten verbleef. Met een hand steunde hij tegen een zware teak houten kledingkast aan, een felle blik richtend op de dame die in een hoekje van de kamer stond. ,,Why did you stop playing that dámn thing?!" sneerde Rinzler haar toe. Afgeschrikt door de plotselinge agressie dook ze ineen, tegen de muur aan. ,,Your suit," piepte ze. ,,It arrived. Everybody else was busy, I had to take it myself." Pak? Rinzler keek naar de bruin leren stoel dat naast een tafeltje stond. Inderdaad, er hing een pak overheen. Splinternieuw, geen greintje vuil. Hedith leek op te merken dat hij werkelijk geen flauw benul had waarover ze had gesproken. ,,The blind date, sir," verhelderde ze, iets rechter komend. ,,You've got fiftheen minutes." Onbewogen had Rinzler haar aangestaard, met een half open gezakte mond. Want deze avond was nog niet zenuwslopend genoeg geweest. ,,Fourteen now, sir." ,,The gods be damned!"

Exact acht minuten later zwierf een opgedoste jongeman over de straten heen. Diens passen waren ruim en snel, wat duidde op ontiegelijke haast. Nog nooit in zijn gehele leven had hij het voor elkaar kunnen stomen om in zo'n korte tijd om te kleden naar zoiets gecompliceerds als een pak. Een bepaald kledingsoort dat hij vrij sporadisch droeg. Beetje zonde om zoiets kostbaars te besmeuren met bloed. Of te laten vergallen tijdens een vluchtpoging. Rinzler gaf toe, het was wel eens fijn om iets rond te lopen wat de goede kwaliteiten van zijn lichaam naar voren bracht, op een classy manier. As if he was a million dollar man. Uiteindelijk doemde het desbetreffende locatie op in zijn gezichtsveld. Nog voordat hij zijn hand op kon heffen om de deur open te doen, werd deze al losgetrokken door de eigenaar. ,,You're late," siste deze hem bestraffend toe. ,,Don't speak, just follow me." Zwijgend volgde hij de man, die hem verder leidde naar een tafeltje, speciaal opgeleukt voor het evenement. Dat er een man aan de andere zijde zat, verbaasde hem enigszins. Hoe dronken waren ze geweest tijdens het opstellen van de "koppels"? ,,My sincere thanks," mompelde hij wat stilletjes tegen de bezitter, beschaamd over het feit dat hij weliswaar een date had laten wachten. Over de date gesproken, dat deze niet van het vrouwelijke geslacht was, weerhield hem er niet van om er een leuke avond van te maken. Als deze überhaupt nog te redden viel. Laatkomers waren regelrechte afknappers. ,,As to you, my deepest apologies." sprak Rinzler, zich op het gezelschap richtend. De verontschuldigende ondertoon in zijn stem liet merken dat hij het oprecht bedoelde. Geen toneelstuk dit maal, nee, goudeerlijke emoties. ,,I had some difficult complications, which were hard to deal with on time." Voor een moment liet hij dat inzinken. Of zijn associé dat zou opvatten als een kansloos excuus of niet, Rinzler liet zijn hoofd er niet onder hangen. ,,My name is Rinzler. Please allow me to try to make it up to you, by buying the first drink."

OOC; hopelijk kan je er wat mee x;

zo maa 04, 2018 11:00 pm

Links en rechts werden intussen platen met gestoomde kip en kruiken honingmede bij de tafels van zijn buren opgediend. Verscheidende gasten pakten hun mantels om na een verzadigde maaltijd of na een eenvoudig gesprek met een stadsgenoot weer huiswaarts te keren. Al een enkele keer had hij de kelner die zijn wensen op wilde nemen, bescheiden weg moeten sturen met de boodschap dat hij nog gezelschap verwachtte. De bloedrode kaars voor zijn neus, in het midden van zijn tamelijk lege tafeltje, was inmiddels in druipende rollen kaarsvet voor een klein kwart opgebrand. De helrode gloed van de vlam danste in de weerspiegeling van zijn brillenglazen. Al die tijd zat Slade roerloos in dezelfde houding het hoogtepunt af te wachten, zijn ellebogen leunend op het tafelblad, zijn kin steunend op zijn in elkaar gevouwen handen, in stilte starend in de vlam. Moeilijk te anticiperen wat hij dacht - niet moeilijk om te zien dat zijn eenzame gestalte een gesloten houding vertoonde, en hij door luidruchtige stamgasten met rust gelaten wilde worden. Zich verterend op zijn eigen gedachten.

Het duurde lang.

De gereserveerde dokter telde de tijd op zoveel seconden af, dat hij zich begon af te vragen of zijn aanstaande gezelschap de bespottelijke gedragscode om te laat te komen op je date in acht nam, met de achterliggende gedachte dat het romantisch moest zijn. Dat was het niet.
De man bracht zijn aandeel gedurende de obligatie op zo'n avond - en de vrouw, die liet zich door hem leiden, maar droeg daar zeker aan bij. Naar de gebruikelijke verwachting, in ieder geval. Het diende van twee kanten te komen. Alle pogingen tot fatsoensbetuigingen werden anderzijds hol, bodemloos, betekenisloos zonder die noodzakelijke etiquette. Zoiets was toch geen moeilijke wetenschap, leek hem. Als je enig succes wenste te hebben op het gebied van liefdesbetrekking - zij het uit oprechte gevoelens, of slechts voor tijdelijk om informatie uit iemand te krijgen en weer te verdwijnen bij het aanbreken van de volgende dag - dan zorgde je ervoor dat je ook op dat vlak je zaakjes op orde had. Slordig. Savoir-vivre was niet onbelangrijk.

Uiteindelijk kwam de donkergeklede gestalte in het hoekje van de taverne in beweging, al was het maar om even zijn bril te schikken. Langzaam liet hij zijn adem onder een zachte zucht via zijn neusgaten ontsnappen, zijn handen uit elkaar halend om een keer door zijn ravenzwarte haar te strijken. Afwezig sloeg hij zijn ogen neer. Drie vingers, gehuld in de gebruikelijke zwartlederen handschoenen, reikten naar zijn voorhoofd om de huid tussen zijn wenkbrauwen te masseren, daar bij het zeurende plekje waar hij door zijn bril vaak last had van migraine. Het leek hem een enigszins trieste uitdrukking te geven. Of dat daadwerkelijk een glimp van teleurstelling was, viel moeilijk te zeggen als je de man niet kende.
Wát een koude douche. Het was aan de andere kant ook geen verrassing dat ze hem lieten zitten. Hij kon charmant en aantrekkelijk gevonden worden, zeker - maar menig kennis die de naam Denzel Slade op de registerlijst zag staan, zag hem als de dokter die zijn patiënten allervriendelijkst onthaalde, maar koud en klinisch in zijn voorkomen was. Te koeltjes voor ze. Te ondoorgrondelijk. Intelligent en geordend, ja, en toch te analytisch. Alsof hij zijn steriele, nauwkeurige en veel te vaak ook lugubere werk in liet sluipen tot zijn persoonlijke trekken. Afgezien daarvan leek het ook vrijwel onmogelijk om enige warmte te vinden in de ijskoude haviksblik die zijn zilveren ogen onthielden. Een beschermend lichaam om bij de warmte van een haardvuur tegenaan te kruipen, een openhartige en joviale persoonlijkheid: dat was wat vrouwen zochten. Niet iemand zoals hij. Iets wat hij overigens prima vond; liever liet hij 's avonds in bed zijn naaktkat knorrend bovenop zijn borst opkrullen, dan dat hij voor lange tijd aan de verwachtingen moest voldoen van een veeleisende vrouw.
Been there, done that.

Schuifelende voetstappen begaven zich richting zijn tafeltje, een lang breed gestalte stelde zich achter de stoel bestemd voor zijn compagnon deze avond op. Blauwgroene ogen keken verontschuldigend op hem neer. Door zijn brillenglazen heen wierp Slade de jongeman een enkele kille blik toe, initieel verveeld met wat hij in godsnaam van hem moest. Toen flitsten zijn ogen naar een punt achter hem, richting de kelner van de taverne die hij in snelle tred weg zag benen op de achtergrond. De vreemdeling blijkbaar bij hem achterlatend.
En wat was dit? Wat gingen we doen. Excuse me. Waar was de opgedirkte, willekeurige jonge vrouw in bordeauxrood-gekleurde avondjurk die hij verwachtte, haar lippen gestift en haar lokken speciaal voor de gelegenheid opgestoken in een charmante coiffure, verlegen glimlachje verholen achter een kanten witte doek, een zacht murmelend 'pardon me' als begroeting? Hij had zelfs een enkele rode roos meegebracht, de doorns er nog aan - zodat hij hopelijk zou kunnen toezien hoe ze zich er aan zou prikken en hoe het bloed langs haar polsen naar beneden sijpelde, dieprood tegen lelieblank in een contrast van schoonheid. Aan het einde van de avond zou hij dan zijn overcoat over haar schouders draperen en haar mee hebben genomen naar zijn praktijk, erop staand om er onder zachte genegen handelingen even naar te 'kijken'. Niet eens per se voor intimiteit. Er waren andere fijne manieren om gebruik te maken van het genot dat een vrouw hem te bieden had.

Maar dit.
Wat moest hij hiervan denken? Het testosteron-gehalte lag veel te hoog aan deze tafel. Een spier in zijn kaak spande zich zichtbaar aan terwijl Slade vanuit zijn ooghoeken beschroomd zijn blik bliksemsnel door de taverne liet flitsen. Man tot man was niet zo opvallend in je doorsnee herberg - man tot man boven een brandend kaarsje, beide gehuld in onberispelijke kleding, wel. En had dit consequenties voor zijn imago, in de wetenschap dat het niet overal op deze plaats, in deze tijd gedoogd werd?

Bewaar de kalmte. Beteugel het, zoals altijd.
Zijn zilverkleurige ogen vestigden zich in die van zijn 'date', zijn handen in een beheerst manoeuvre onder zijn kin ineen vouwend. "No matter," wuifde hij de verontschuldiging van de jongeman zacht weg, zijn gelaat opgebroken in een vriendelijke glimlach. De dokter kwam even van zijn plek om de heer - Rinzler, zoals hij zich voorstelde - attent de hand te schudden, zijn andere vrije hand daarbij nederig tegen zijn borst geplaatst. "Denzel Slade, a great pleasure to meet you -" Hij moest erg zijn best doen om er geen dubbeltongige nadruk op te leggen, maar slaagde erin de nuchtere galanterie erin te houden. "You are far too modest, sir, there is absolutely no need to compensate. But if you are willing to cover the drinks, then allow me to pay for the meal. You must have been through quite the hassle in your hurry. Please - ," Er vormde zich een licht zorgelijke frons tussen zijn smalle wenkbrauwen, zijn hand gebarend naar de stoel tegenover hem. "Sit."

Hij stond erop.

-
OOC: Zeker!

[Date] The Willing Predator

[Date] The Willing Predator

Re: [Date] The Willing Predator

Re: [Date] The Willing Predator

Re: [Date] The Willing Predator